Die avond ben ik nog populairder onder de jongen dan gisteren. Ze vinden het geweldig dat ik zo goed kan jagen. Mam moet moeite doen om me wat rust te geven. Gelukkig is zij een heel stuk groter. Uiteindelijk hoef ik alleen maar met Sarina een poel te delen. Eten gaat bij draken dus naar het hart. Nu gaat mam liggen. 'Zeg, Sanali. Jij hebt natuurlijk al een leven erop zitten. Weet jij nog van een paar legendes bij de mensen?'

Ik knik bijna onmerkbaar. 'Ja. De mensen zijn verzot op legendes. Vooral diegene die over grote helden gaan of zware tijden waarin een iemand de kwade heerser omgooit.'

Mam gebaart dat ik mag vertellen. Ik zucht kort. 'Het volgende verhaal speelde zich af voor de tweede drakenoorlog. De mensen waren verdeeld in vijf steden, elke stad met zijn eigen heerser of heerseres. Een van die steden was zeker belangrijk.

'De heerseres van die stad was een tiran op elke manier. Honger en armoede heerste over de stad. Maar toch aten ze als vorsten en gooide ze eten weg dat ze over hadden. De mensen waren woedend. Ze wilde de heerseres een lesje leren. Een burgeroorlog stond op het punt uit te breken.

'Dat is wanneer de held in beeld komt. Opgegroeid in het armste deel van de stad heeft hij het allemaal zelf het ergst meegemaakt. Hij was een woudloper. Hij wist als geen ander hoe hij moest jagen en verzamelen, maar had geen inkomsten. Hij was ook een briljante strateeg.

'Na een herfst vol hoosbuien stonden de burgers klaar om de rijke om te gooien. De woudloper sprak ze toen toe. De precieze woorden zijn al lang geleden verloren gegaan. Hij stelde voor dat ze nog enkel voor zichzelf zouden zorgen. Hij zou ze leren jagen. Ze zouden geen van allen meer belasting betalen en niks meer aan de edelen verkopen. Deze tactiek staat tegenwoordig bekend als de woudloper tactiek.

'De edelen waren woedend. Ze gaven hun soldaten de orders oude opstandelingen te arresteren. Maar ook die soldaten zagen in dat de edelen geen slimme keuze waren. De soldaten legde hun wapens neer en weigerde om nog iets te doen. De edelen werden steeds wanhopiger. Ze werden hongerig en boden fortuinen aan om eten te krijgen van de burgers. Maar de burgers gaven niks meer. De edelen gingen er een voor een aan, tot uiteindelijk de heerseres zelf het niet meer aankon. Zo is een tirannie tot een einde gebracht.'

Mam is blij dat ik het verhaal vertelde. Eigenlijk voelt het zo gek nog niet. Sommige kanten van mijn vorige leven waren niet slecht. Ik moet er alleen vrede mee sluiten dat niet alles goed ging. Met de tijd komt het wel. Nu ik een draak ben helen de wonden vanzelf wel. Ze hebben er nu de kans voor, tenminste.

De volgende ochtend begint rustig. We jagen even gezamenlijk voor we op de bank in de zon gaan liggen. We liggen er al even als ik de geur ruik. De geur komt me bekend voor. Het brengt herinneringen aan de pijn naar voren. Dan besef ik me waar het vandaan komt. De geur hoort bij een van de edelen die mijn marteling had bevolen. Er komt iets in me naar boven waarvan ik altijd dacht dat draken het hadden. Een diepe, lage grom komt uit mijn keel. Mijn ogen trekken tot spleten en mijn vinnen komen strak tegen mijn lichaam aan. Mam heeft door dat er iets mis is. 'Sanali, wat is er?'

Ik reageer met een grom. Ik zal degene van wie die geur is vermoorden. De gedachten aan bloed wind me al op. Mam ziet al welke kant het op gaat. 'Hou Sanali tegen allemaal! Ik zoek dit uit!'

Mam rent weg. Ondertussen proberen mijn broertjes en zusjes me tegen te houden. Met gemak win ik gevecht na gevecht zonder enige wonden te creëren. Ik moet naar die man toe. Ik moet hem betaald zetten. Ik kan hem niet weg laten gaan zonder te betalen voor zijn misdaden. Voordat het helemaal uit de hand kan lopen komt mam terug. Ze pakt me tussen de berg uit. 'Waarom zeg je nou niets? Als ik had geweten wat er aan de hand is dan had ik sneller kunnen reageren. En juister.'

Sarina komt ertussen uit. Ze hinkt een beetje door een klap die ze ontvangen heeft. 'Mam, wat is er aan de hand? Waarom is Sanali ineens zo?'

Mam zucht. 'Een edele van de mensenstad is hier aangekomen. Sanali herkende de geur en proefde bloed. Ik kan het haar niet aanrekenen.'

Ik krijg weer woorden gevormd. 'Zijn favoriete tijdverdrijf is luisteren naar martelingen onder het genut van een dure glas wijn. Hij stemde oorspronkelijk voor dood via marteling toen ik aangeklaagd werd. Ik zal zijn bloed drinken. Hij heeft misschien de hete pook niet zelf ter handen genomen maar hij heeft ervoor gezorgd. En ik zal hem terug betalen.'

Mam streelt me rustig. 'Sanali, ik heb hem terug gestuurd naar de stad waar hij vandaan komt. Je hoeft nog niet te vechten. Laat het er bij zitten voor nu. Oorlog komt vanzelf. En als die oorlog komt kan je zelf zijn keel doorsnijden.'

Ik inspecteer mijn klauwen. 'Dat kan me niet snel genoeg gebeuren. Oh, wat heb ik er een zin in. Maar hij is slechts een van de edelen die ik zal doden. Er zijn er nog drie die ik flink pijn ga doen.'

Mam blijft me aaien. 'Ik weet het, schat. Ik weet het. Je wil wraak hebben. Dat komt snel genoeg. De ouderen zijn tot de conclusie gekomen dat de mensen nog niet wijs genoeg zijn om zichzelf te regeren. Ze staan aan jouw kant. Maar heb geduld. Eerst moet je groeien. Als je volwassen bent zullen ze de oorlog verklaren.'

Ik grom van plezier. 'Dat kan me niet snel genoeg gebeuren. Dat zal ze leren om mij te martelen.'