In het water is mam even stil. Ze lijkt droevig. Dan breekt ze eindelijk de stilte. 'Ik heb even gesproken met de oudere. Hij gaat regelen dat morgen de priester die jouw vorige lichaam heeft geofferd erbij is. Hij wil de andere ouderen er ook bij hebben.'

Ik laat het water even door mijn kieuwen heen stromen. 'Weet je, mam? Je scheelt me enorm veel werk nu. Ik wilde met die priester spreken. En het scheelt me tig keer het verhaal herhalen met wie weet hoeveel anderen die meeluisteren.'

Mam ontspant iets. 'Ik ben blij dat je het zo ziet. Ik was bang dat je boos zou worden en me aan zou vallen. Maakt het je echt niet uit?'

Ik schud mijn kop. 'Trouwens, mam. Over vechten gesproken, wie van ons heeft er nou gewonnen? Want jij hebt mij als eerste verwond en had me uit kunnen schakelen, maar uiteindelijk had ik je bijna gedood.'

Mam lacht. 'Eigenlijk heb jij gewonnen. Ik dacht niet snel genoeg na, waardoor ik zelfs als het gevecht echt was geweest je niet had kunnen doden. Dus gefeliciteerd met je eerste overwinning.'

Dan snijdt mam het punt aan waar het eigenlijk om gaat. 'Hoe wil je vertellen morgen wat er gebeurd is?'

Ik zucht. 'Ik wacht tot iedereen erbij is. Dan vertel jij dat ik iets wil vertellen aan de rest, en geef je mij de kans. De rest neem ik op me. Ik denk dat ik hulp heb als het onthullen van de waarheid fout gaat.'

Mam knikt. 'Ik hoop dat je gelijk hebt. Ik wens je nu alvast succes voor het geval het er morgen niet van komt.'

Ik klim op de kant. 'Als het fout gaat heb ik nog een ander plan. Hoe dan ook, na morgen zal alles anders zijn.'

De volgende ochtend maakt mam ons wakker. Alleen nu houdt ze ons bij de slaapplek. Sommige van mijn broertjes en zusjes twijfelen, niet zeker wat er aan de hand is. Ik hoop dat ze het goed oppakken.

Het tuisende geluid van een vliegende draak zorgt ervoor dat we met zijn allen omhoog kijken. De oudere van Süt komt uit de lucht zetten. De basis van een draak heeft hij, maar de rest ziet er totaal anders uit.

Om te beginnen is hij helemaal wit. Net als wij heeft hij vinnen op zijn staart zitten. Het enige verschil is dat deze vinnen gemaakt zijn voor lucht, en niet water. Hetgeen waar hij echt het verschil mee maakt zijn de vleugels. Ze zijn enorm en lijken van wolken gemaakt te zijn. Mijn broertjes en zusjes verzamelen om hem heen in verbazing. Dan explodeert het water om een gigantische waterdraak te onthullen.

Als de twee zich geïntroduceerd hebben klinkt er een gedonder. Drie zware draken en een kleinere zwarte komen aanlopen. Ik zie de oudere van gisteren, naast een draak die van goud lijkt en een die lijkt op een lopende berg. Ze worden snel opgevolgd door een grote rode draak en een blauw-witte draak. Als ze er allemaal zijn trekt mam de aandacht. 'Mag ik even?'

Mijn broertjes en zusjes verzamelen weer om mam. 'Dank jullie. Nu is er een reden dat de grote ouderen hier zijn gekomen. Niet iedereen die hier is geboren is namelijk normaal. Een van jullie heeft een geheim om te onthullen.'

Mam stapt opzij. Dit is waar ik op heb gewacht. Ik zoek een zo hoog mogelijke plek uit om op te staan. 'Zoals mam zei heb ik een geheim. Gisteren vertelde ze het verhaal van onze geboorte op mijn verzoek. Ik wist het verhaal omdat ik het van een andere kant heb meegemaakt. Ik was die vrouw. Ik was iemand die alles deed voor anderen ten koste van haarzelf. Als dank werd ik opgeofferd.

'Toen ik hier hoorde dat jullie gevangen zaten in jullie eieren tot iemand met een puur hart wordt opgeofferd wist ik het zeker: dit was mijn taak. Het moment dat ik stierf wist ik dat dit de juiste keuze was. En toen ontmoette ik Sola.

'Sola was zo... aardig. Ze was trots op het feit dat ik mezelf opgaf om haar kinderen weer groot te maken. Ze liep naast mij, alsof we gelijken waren, ondanks dat we beiden wisten dat het niet zo was. Uiteindelijk introduceerde ze mij aan Safalla. Ze vertelde dat mijn tijd hier nog niet voorbij was. Ik zou een tweede leven krijgen. De vruchten van mijn offer kunnen proeven.'

De ouderen luisteren naar mijn verhaal en blijven achteraf stil. De priester stuurt me enkel een verbaasde blik. Hij weet dat ik nog met hem wil praten. Sarina loopt naar me toe en duwt troostend haar kop tegen me aan. Ze weet dat ik veel pijn heb, ondanks dat het een ander leven was. Helaas heeft een van mijn broertjes niet door dat ik aan de kant van de draken sta. 'Dus die draak daar is eigenlijk een vuil mens? Een bedrieger? Een moordenaar?'

Die woorden doen pijn. Ik rol me zo strak mogelijk op en leg mijn klauwen over mijn oren. De wonden die de beulen hadden toegebracht voel ik nu weer levend. Al die pijn. Waarom houdt het niet op?

Ik weet niet hoe lang ik daar lig. Ik weet niet hoe het kan dat mijn schubben niet uitdrogen. Ik voel maar een ding. De pijn van het martelen. Ik merk pas dat er iets aan de hand is als ik opgetild wordt. De pijn trekt spontaan weg, waardoor ik weer helder kan denken. Het kost me even moeite om mijn ogen te openen, maar dan wordt ik wel een partij verrast. Ik kijk recht in een stel lichtblauwe ogen.