Oke, ik moet toegeven met deze had ik moeite! Het was ook zo druk deze week met een hoop geregel want vandaag is mijn dochtertje 1 jaar geworden! 

Ik heb mijzelf weer uitgedaagd wat weer wat bij elkaar te mixen en deze keer heb ik Pokemon erbij gehaald! Misschien een beetje ter ere aan mijn dochtertje die ik altijd Mew noemde en in mijn dikke Pokeball op heel wat Pokemon Go tripjes is geweest. 

Deze keer hadden we keuze uit 3 Disney verhalen, maar de eis was dat de volgende zin erin zou zitten. "Beduusd keek ze naar het medallion. 'Ik kan niet geloven dat je me dat nooit eerder hebt verteld.' Natuurlijk viel de keuze op Stitch, want Ohana is familie! ;) 

Dit verhaal speelt zich af voor het avontuur van lilo en stitch, en in dit verhaal vervangen Jessie en James de rol van Plikie en Jumba. Stitch is een zeldzame blauwe Pikachu, ofwel een Shiney Pikachu >.< Dus... Enjoy!

En 3 punten extra voor de gene met de meeste stemmen, dus zou het leuk vinden als jullie op mij willen stemmen ^.^ Thanks!!

friendsbeforebooks anouksmilezzz  J0J0_0 Floor_Books CocoJoelle  Cynarr MayleneHunt AnniekVD cece_rachel sterrendief DrawingLady BramVanEccelpoel 

Ook alle deelnemers, als ik het leuk vind stem ik wel terug hoor. Beloofd! ^.^

Zzooitje fleur4224 Cactuslover1999 sara_poezen WintoZoro JustLikeLovegoodd survalio10 CuriousGirl2509 readerLois StoriesofRaya18 Redfirestar Geitjeduif Cariba2002

'Hij is ontsnapt?! Hoe bedoel je hij is ontsnapt?' Brulde Giovanni terwijl hij zijn dikke vingers door de vacht van Persian steek. 

'Nou het is grappig dat je het vraagt, want je zou denken dat het een retorische vraag is, maar eigenlijk is het antwoord best interessant.' Lachte James nerveus.

'Hoe. Bedoel. Je?!' Brulde Giovanni en hij sloeg met zijn vuist op tafel. Persian snelde weg en verdween achter Giovanni's grote stoel.

'Hij nam een shuttle naar een andere planeet.' Bracht Jessie snel uit voor hij het uit hen zou rammelen.

'Wat doen jullie dan nog hier, ga hem halen!' Bromde Giovanni.

'Je- je bedoelt dat we naar een andere planeet moeten om die blauwe pickachu voor je te vangen' stamelde Jessie verward.

'Het is geen blauwe pikachu, het is een shiney pikachu!' Giovanni's ogen leken vuur te spugen.

'Kom Jessie, ik denk dat we beter kunnen gaan. We zijn al onderweg baas' James sleurde jessie achter zich aan.

Niet veel later scholen ze weer achter bosjes, zoals altijd na een bezoek aan de baas. Maar Jessie's gemoedstoestand was deze keer duidelijk anders dan anders.

'Naar een andere planeet!' siste Jessie geïrriteerd. 'Het moet niet gekker worden. Na alles wat we voor hem gedaan hebben.' Vlammen danste in haar ogen.

'Oh kom op, het word vast leuk! Ik heb vernomen dat hij gevlucht is naar een tropisch oord. Zon, zee, strand, zie het maar als vakantie.' James leunde achterover en genoot van de zonnenstralen op zijn gezicht.

'Ik haat vliegen!' Gromde Jessie terwijl ze haar armen over elkaar sloeg.

James trok een wenkbrauw op. Vrijwel elke keer als ze de pikachu van dat ettertje wilde stelen eindige het in een vliegreis naar wie mag weten waar. Maar het had Jessie nooit tegen gehouden het keer op keer opnieuw te proberen. Wat zat haar nu zo dwars?

'Wil je dan niet dichter bij de sterren komen, wil je dan niet sneller zijn dan het licht? De baas zal ons van een spaceshuttle voorzien! Wil je dan niet eindelijk je dromen laten uitkomen?' Probeerde hij uitdagend.

Jessie zuchtte weemoedig. 'Dat is maar een stom rijmpje, James. Dat zijn mijn dromen niet.'

'Maar je hebt het wel geschreven, zulke ideeën haal je niet zomaar uit de lucht, denk je niet?' James zag dat ze wat droevig leek en staarde haar bezorgt aan. Zo had hij Jessie nooit eerder gezien.

'Ik heb het niet geschreven.' Mompelde ze bijna onverstaanbaar terwijl ze in haar zak rommelde en James een medaillon overhandigde. Het was goudkleurig en had de vorm van een Pokeball. Toen hij op het knopje van de bal drukte schoot het medalion open een korte gedicht stond in de binnenzijde gegraveerd.

Lieve Jessie,  mijn kleine meid,
Wees op deze wrede wereld voorbereid.
Om de wereld voor verder verval te behoeden.
Om de mensen van ons volk te kunnen beïnvloeden.
Om de kwaadaardigheid van liefde aan te tonen.
Om dichter bij de sterren te komen.
Ik ga nu misschien sneller dan het licht.
Maar hoe snel ik ook ga, verlies me nooit uit het zicht.

Naast de gravering, in de andere helft van het medaillon zag James een foto van een prachtige vrouw, met lange paarse haren. Ze leek op Jessie, maar het was haar niet. 'Dit is van je moeder?' vroeg hij voorzichtig.

Jessie knikte. Hij zag tranen glinsteren in haar ogen. 'Ze wilde astronaut worden. Ze wilde ontdekken hoe andere planeten met Pokemon's om gaan.' Plots weken de tranen in haar ogen weer voor vlammen. James wist hoeveel kracht nodig zou zijn om met vuur water te verslaan, dus haar woede moest wel diepgeworteld zitten.

'Ze geloofde dat opsluiten van Pokemon's kwaadaardig was. Al die Pokemon trainers die beweren vrienden te zijn met hun pokemon, van ze te houden.' Brieste Jessie vol walging. 'Ze buiten ze uit om te vechten!'

James wreef schuldig over zijn Pokeballs.

Jessie glimlachte flauwtjes. 'Pokemon's zijn geen vrienden. Dat die gevoelens wederzijds waren kwam mijn moeder duur te staan, ook al was zij degene die hen van hun lot wilde bevrijden. Haar eigen pikachu elektrocuteerde haar terwijl ze de laatste hand legde aan haar eigen raket. Ze had mij die ochtend het medalion gegeven, omdat ze dacht dat ze me zou verlaten voor een andere wereld, maar in plaats daarvan stierf ze.'

Beduusd keek James naar het medallion. 'Ik kan niet geloven dat je me dit nu pas verteld.' Stamelde hij. 'Dus daarom wil je Pokemon's stelen? Om ze hun vrijheid terug te geven?'

Jessie schudde haar hoofd terwijl ze het medaillon terugpakte. 'Nee, natuurlijk niet! Ik wil me wreken, op al die verrekte Pokemon's die mijn moeders leven genomen hebben, ondanks dat zij zo veel om hen gaf! Jij hebt geen nobeler doel voor ogen, neem ik aan.'

James keek geneerd weg. 'Ik... ik heb altijd een oogje op Giovanni gehad. Ik hoopte hem te kunnen imponeren met mijn goedgevulde Pokeballen.'

'Dat klinkt best wel fout, James.' Grijnsde Jessie een tikkeltje walgend door haar tranen heen.

'Ja, het is ook fout. Het is heel erg fout Jessie! En dat besef ik me nu pas. Ik denk dat je moeder gelijk had. En ik denk niet dat ze zou willen dat je je zou wreken op al die onschuldige Pokemon's, misschien was het wel een ongeluk!'

Jessie friemelde met het medaillon in haar handen. 'Denk je dat echt?' Vroeg ze vertwijfeld, maar het antwoord had ze diep van binnen altijd al geweten.

James knikte en pakte Jessie's handen beet. 'Kom! Nu hebben we de kans een andere planeet te bezoeken en te bewijzen dat het anders kan. Dat Pokemon in vrijheid horen te leven en werkelijk onze vrienden kunnen zijn, of nog beter zelfs, familie.'

'Familie.' Glimlachte Jessie. 'Al reizen we sneller dan het licht, familie verlies je nooit uit het zicht.'

James gebaarde naar Meowf die lekker in de zon lag te spinnen. 'Kom op Meowf, op naar...' hij pakte zijn telefoon en keek naar de missie die Giovanni hen had geappt. 'Hawaï! En zoals ze daar zeggen, Ohana is familie, en familie laat je nooit in de steek.'

1008 woorden
ddevonnel