En dan nu, opdracht vier! Bij deze opdracht moeten we onze eigen Disney verhaal bedenken en opdracht 1 is de introductie van de held van het verhaal. Dit is eigenlijk een waargebeurd verhaal en geinspireerd op mijn allergrootste heldin, die ik graag aan jullie introduceer, mijn eigen dochtertje, Jinni ^.^ 

https://youtu.be/Aw9Srb9X81g

Hierboven een vrij random Trailer voor Jinni de Boeken bezoeker >.< Maar ik had daar even zin in. In dit verhaal noch het volgende verhaal gaat Jinni op bezoek in het boek Monsters & Co, maar dan heb je een beetje een beeld bij haar gave ^.^

'Die daar? Weet je het zeker?' Zijn lange lichtblauwe gewaad wapperde in de wind die zachtjes over de wolken heen raasde, terwijl hij door zijn knieën zakte om het kleine geestje aan te kunnen kijken. Ze leek te dansen als een klein helder vlammetje toen ze knikte. Ze wees naar jonge, magere vrouw, met stijl lichtbruin haar, hangende schouders en een lange spitse neus.

De man keek haar fronsend aan. 'Het is dan misschien geen heks, maar het scheelt niet veel. Het is het schrijfster! Weet je wel waar je aan begint?' Het geestje keek niet weg van de jonge vrouw en knikte. 'Ik weet niet of ze er wel klaar voor is.' Vervolgde de man nog steeds in afkeuring van het idee van het kleine geestje dat brommend piepte als reactie.

'Je hebt gelijk, niemand is er ooit klaar voor...' grijnsde hij vervolgens. Hij stak zijn hand uit en het geestje hupte op zijn palm. 'Ik moet je wel waarschuwen, schrijvers zijn vreemde wezens. Je bent dan misschien een kind, maar je bent ook haar creatie. Het enige karakter dat ze ooit tot leven heeft weten te wekken. Haar fantasie kan je zowel vervloeken als zegenen met vreemde krachten. Als je voor haar kiest zal je niet alleen bestaan op aarde, maar in zo veel meer. En geloof me, plekken vol fantasie zijn niet altijd wonderlijk, sommige zijn afgrijselijk! Durf je dat wel aan?'

Zijn grote donkerblauwe ogen die de hemel weerspiegelde bevonden zich op enkele centimeters afstand, maar toen het geestje wederom vastbesloten knikte verscheen er een glimlach op zijn gezicht. 'Vooruit, tot je lang en gelukkige einde.' Hij blies en het vlammetje op zijn palm doofde.

1 jaar later

'Lang zal ze leven! Lang zal ze leven!' Woorden die Jinni niet kom verstaan galmde door de kamer. Wat ze zeiden maakte niet uit, want ze zongen, en Jinni hield van muziek. Haar donkerbruine ogen glommen van opwinding, en het water stond haar in de mond toen haar ogen op de taart die op tafel stond vielen. Gisteren was mama de hele dag aan het bakken geweest, en zelfs papa had uren pannenkoeken staan bakken. Wat er precies aan de hand was wist Jinni niet, maar een ding was zeker, dit was een speciale dag.

Af en toe duwde mensen dozen in haar handen, de eerste keer had ze het nog wel leuk gevonden en met veel enthousiasme het papier er vanaf gescheurd, maar nu was daar de lol ook wel vanaf. Nu wilde ze alleen maar taart. Ze wist wel dat het waarschijnlijk geen zin had mama smekende blikken te werpen. Het was best een lieve dame, dat wel. Maar elke keer als ze wat lekkers had moest Jinni genoegen nemen met een muizen hapje.

Een groenig snotterig prakje, daar kon ze dan wel een bord vol van krijgen. Zelf mama was zo gek niet het in haar mond te stoppen. Misschien dat ze daarom niet boos was geworden toen Jinni besloten had dat die groene smurrie een mooi contrast maakte met haar donkerbruine haren.

Maar vandaag was anders. Jinni kreeg geen snotterig prakje. Voor haar neus werd een pannenkoek neergezet. Een hele pannenkoek! En daarna kreeg ze zelfs nog een stukje taart. Een stukje, niet een hapje. Een stukje taart, helemaal voor haar alleen! Dit moest wel de beste dag uit haar leven zijn.

Toen het bezoek beetje bij beetje verdween, en de slaap beetje bij beetje in haar oogjes begon te prikken tilde Mama Jinni op. Ze kon de piano toets die ze precies zevenentwintig keer wilde indrukken gelukkig nog net een laatste keer indrukken voor de vloer onder haar voeten verdween en mama haar naar boven sjouwde. Oh jee, het was bedtijd.

Maar mama liep niet naar de slaapkamer waar ze altijd gezellig met zijn drietjes sliepen. Ze ging naar het kamertje waar haar luiertje werd verschoond en waar haar kleertjes lagen. Maar nu stond er ook een bed. Haar bed! Wat had dit te betekenen?

Mama poetste haar zes tandjes blinkend schoon alsof er niets aan de hand was. Toen legde ze haar in haar bedje neer en zei glimlachend iets waar Jinni geen woord van verstond. Er schuilde iets droevigs in haar glimlach. Ze knielde naast haar bedje neer en sloeg een boekje open.

'Miauw, Miauw! Doet het poesje. Oehoe, Oehoe! Doet de uil!' Begon Mama met zoveel overgave dat Jinni zou zweren dat een tal van dieren zich onder haar bed verstopt hadden. Met een brede glimlach vol verwondering nam ze alle geluiden in zich op. Toen sloeg mama het boekje dicht, kuste haar op haar voorhoofd en verdween. Ze liet haar achter in het donker, in een kamer waar een hint van poepluiers in de lucht hing.

Jinni kroop overeind en schreeuwde het uit. 'Mama, hoe durf je?! Kom terug!' Maar mama kwam niet terug, ze wist niet goed of mama haar niet verstond, of gewoon niet luisterde, zoals zij ook zo vaak deed, wanneer mama dat ene woordje zei dat ze wel verstond. Nee.

Nu was ze alleen, overgeleverd aan de linie van knuffels die aan de overkant van de kamer behoedend naar haar keken. Jinni klemde haar handen om de spijlen van haar bed en deed nog verwoed een poging los te breken, maar het hielp niet. Toen vielen haar oogjes op het boekje dat naast haar bed lag. Het leek wel alsof het fluisterde, en zachtjes haar naam zei.

Jinni zakte op haar knietjes en stak haar arm door de spijlen heen, ze strekte haar vingertjes en het topje van haar vinger raakte het kartonnen oppervlak. Met haar tongetje uit haar mond en alle spierkracht in haar vingertopje gespannen friemelde ze het boekje beetje bij beetje steeds dichterbij. De fluisterende stemmen joelden bemoedigend, tot het recht voor haar neus lag.

Voorzichtig verplaatste ze haar handje naar de rand van het boek en wipte met haar vingertje het boekje open. Toen plots, Flits! Alles werd wit voor haar ogen en het zachte bedje onder haar voeten maakte plaats voor een modderige ondergrond. Wat was er gebeurd?

Wederom 1008 woorden