"Oh, Grimbert, geloof me nou toch! Ik heb het echt gezien, het was een zeemeerman, en hij was..." Zwijmelend legde Ariel haar hoofd in haar handen terwijl ze verder droomde over wat er was gebeurt, die avond van de schipbreuk. Ze had zo het vermoeden dat zij de enige was die het niet als een nachtmerrie had ervaren en Grimbert werd als maar knorriger als ze er weer over begon.

"Ariel,"  zuchtte hij, "hoewel de uitdrukking zegt dat er wel meer vissen zwemmen in de zee ben ik toch echt van mening dat u uw man gewoon op het land uit zoekt, dat word nu ook wel eens tijd ook. Dus zet die... Die zeemeerman uit je hoofd En waarom staat het servies nog niet op tafel?!" Met zijn armen over elkaar geslagen marcheerde hij de eetzaal uit.

Mokkend zakte Ariel in elkaar tot ze zacht gesis hoorde komen uit de keuken. "psst... Pssst" Het was de chef die naar haar in de deur opening wenkte naar binnen te komen. Nieuwschierig kwam Ariel overeind en liep naar hem toe.

"Je hebt je niets verbeeld, Ariel." Fluisterde de chef met zijn Franse accent. "Ik heb zelf ooit zo'n vreemde vis gevangen." Hij sperde zijn ogen wijd open en keek haar toen ernstig aan. "Half vrouw, half inktvis. Een afzichtelijk wezen, ik zeg het je!" 

De pot op het vuur begon hevig te pruttelen en snel zette hij het vuur laag en begon te roeren. 'Ik had er soep van moeten koken, ze was lekker vet, maar nu, het is een nachtmerrie! Elke avond als ik de keuken afsluit vang ik een glimp op van haar rode lippen en grijze haren in het keukenraam."

"Elke avond he?" vroeg Ariel nieuwschierig. Ze gluurde door het keukenraam naar buiten.

"Ariel! Ik vertel je dit alleen zodat je weet dat je niet gek bent. Maar die wezens, 't is niet goed, Ariel, niet goed, ik voel het aan mijn soep! Blijf bij hen uit de buurt." met zijn pollepel zwaaide hij dreigend door de lucht, maar Ariel liet zich niet zomaar tegenhouden als ze een plannetje in haar hoofd had gehaald.

Na het eten sloop ze zachtjes naar buiten en verschool zich achter een pilaar vlak bij het keukenraam. In de keuken klonk het gekletter van de potten en pannen die de chef terugzette in de kast en toen, "plop, plop, plop, plop, " het geluid van wel honderden zuignapjes en een onaangenaam geglibber. Ariel trok haar ogen tot spleetjes maar in het duister kon ze niet goed zien waar het geluid vandaan kwam.

"Boe!" Ariel's nekharen schoten overeind en er klonk een schaterlach.

"Ach, liefje toch, heb ik je laten schrikken mijn kind? Nergens voor nodig popje, ik ben het maar, Ursula, mijn lieve schat." Haar glibberige tentakel duwde haar opengevallen mond dicht. "Zit me niet zo aan te gapen, dat is onbeleefd."

Ariel slikte terwijl ze het wezen in zich op nam, ze zag er precies zo uit zoals de chef omschreven had. "Je bent een..."

Ursula lachte. "Een reddende engel, liefje. Want als ik het goed gezien heb, heb jij een dingetje voor dat zeemeermannetje, niet?" Ze rolde met haar ogen. "Je wilt hem vinden, hem trouwen? Oh, mijn kleine hopeloze zielletje, de oplossing is simpel!"

Wat voor verschijning voor haar stond kon Ariel op dat moment al niets meer schelen. Verwachtingsvol keek Ariel haar aan en ze huiverde niet eens toen de tentakels zich om haar benen wikkelden.

"Wat jij nodig hebt is een zeemeerminnen staart, mijn kind." grijnsde Ursula.

"Kunt u mij die geven?" stamelde Ariel hoopvol

Ursula lachte. "Maar natuurlijk. En ik hoef er maar een pieterpeuterig dingetje voor terug." antwoordde ze zoet.

"Ik ben een prinses, ik kan u alles geven dat u maar wenst." bracht Ariel hevig knikkend uit.

"Ach liefje toch, het stelt werkelijk niks voor. Ik wil slechts je benen, die zul je tenslotte niet meer nodig hebben, niet waar, mijn kind?" Uit het niets verscheen er in een wervelwind een contract in Ursula's handen. "Hier tekenen, popje." En ze duwde een prachtige zwarte veer in haar handen.

Toen ze een krullerige L op het papier geschreven had begon ze plots duizelig te worden. Het werd zwart voor haar ogen en de golvende zee en Ursula's schaterlach galmde door haar hoofd.

Toen ze even later haar ogen open deed was Ursula verdwenen. Haar benen voelde droog, vreemd, alsof ze dagen niet hadden gedronken. Ze drukte zich overeind en zag dat haar benen plaats hadden gemaakt voor een groene zeemeerminnen staart. Ze moest zo snel mogelijk het water in!

Als een pasgeboren schildpadje kroop ze haastig naar het water. De golven duwde haar telkens omver maar het voelde als een verademing voor haar vissenstaart. Ze kroop verder tot haar handen de bodem niet langer konden raken, toen maakte ze stevige slagen met haar staart en schoot vooruit.

Ze dook de diepte van de zee in. Het water leek pikzwart nu in de nacht. Het zou lastig worden Eric te vinden in de duisternis, maar ze zou niet op ge... Ze snakte naar adem maar toen ze haar mond opendeed voelde ze hoe haar longen zich vulden met water die het daar duidelijk niet mee eens waren. Ursula had haar slechts een vissenstaart geven, dat maakte haar nog geen zeemeermin!

Ze keek omhoog, naar het wateroppervlak waarop het maanlicht danste. Zo snel als ze kon, met zo'n krachtig mogelijke slagen zwom ze naar boven, maar ze realiseerde zich dat ze al teveel zuurstof had verbruikt op haar weg naar de bodem. Haar slagen werden slapper, tot ook het dansende licht op het oppervlak doofde. Toen voelde ze twee krachtige armen zich om haar middel slaan.

ddevonnel
Hierbij mijn inzending... Wat aan de korte kant maar kwam helaas niet aan het vervolg toe :( 

En vandaag ook geen tijd meer want ik ben jarig.... JEEEY! Weer een ouder wijf geworden >.<