17:15

O shit.
Als ik vanuit mijn ooghoek zie dat Nora aan komt gehuppeld, doe ik mijn best om zo lang mogelijk te doen alsof ik haar niet hoor. Want Nora zit normaal al vol avonturen, vooral als Wisteria rare ideeën krijgt. Maar zo vrolijk als vandaag is verdacht. Wel heb ik het geluid uitgezet van mijn muziek. Want het laatste wat ik wil, is niet aan horen komen wat er staat te gebeuren.

"Nick?" vraagt ze, me met haar puppy ogen aankijkend.
Ze zijn volledig blauw, dus dat valt nog mee.

Mijn koptelefoon naar mijn hals schuivend, besluit ik maar te reageren. "Nora?"

Als haar oogkleur weer verspringt, vraag ik me af wie van de twee nu het vrolijkste is. Want haar glimlach blijft haar gezicht sieren.

"Of Wisteria? Wie mag ik het woord geven?" vraag ik, aangestoken door haar goede humeur.

Het is de paarse oogkleur die me aankijkt. En als ik dacht dat een veel te vrolijke Nora angstaanjagend kan zijn, dan is een zingende Wisteria een waargeworden nachtmerrie. Vooral aangezien ze verschrikkelijk vals weet te zingen met drie woorden: "Margaret is dood!"
Helaas, dit valt me tegen. Ik hoor dit nieuws liever als het daadwerkelijk zo is.

"Ja, natuurlijk," zeg ik, mijn koptelefoon weer opzettend, laat ik de muziek weer verder spelen en negeer ze. Ook als ze aan mijn arm staat te trekken.
Maar als ze ineens stil valt, zet ik de muziek weer uit en verschuif de koptelefoon iets. Het vele wisselen van de oogkleur, laat me zien dat ze nu een drukke discussie voeren. Maar omdat ik graag verder wil gaan met mijn training, schraap ik mijn keel.
Misschien is er toch iets aan de hand, anders zouden ze de grap allang opgegeven hebben.
Ik leg mijn spullen op de grond neer en veeg mijn gezicht af aan een handdoek.

"Nou, laat maar zien dan. Want anders laten jullie me toch niet met rust, of wel?"

Met een grijns kijkt ze me aan. "Precies, kom maar mee!"

17:25

Bij het zwembad is echter niks te zien. We hebben ook niemand de tuin in zien lopen, maar om haar te plezieren, loop ik een rondje met haar door de tuin. Alles is echter verlaten, we zijn de enige twee in de tuin.

17:40

Ook al is Nora geïrriteerd dat ik verder ga met mijn training, ik vind dat ik genoeg tijd heb verspild aan het zoeken van een lijk.
Dat ik zo stom was om in haar grap te trappen.
Ik zet de koptelefoon weer op en laat de muziek extra hard draaien, terwijl ik het springtouw oppak en verder ga met mijn oefeningen.

18:20

Veertig minuten. Het duurde precies veertig minuten voordat ik weer gestoord word. En de planning was om een uur lang aaneengesloten te sporten.
Maar ik kan moeilijk de agenten blijven negeren, vooral als ze voor me gaan staan.
Weer zet ik de koptelefoon af om te zien wat zei van me willen.

"Goede middag, eh, bent jij Nick?" vraagt een stotterende en kaal wordende agent.

"Klopt," zeg ik, mijn antwoorden zo kortaf mogelijk houdend, zonder dat het onbeschoft word. Niet dat dit heel veel scheelt.

"Wij zijn agent Novak en agent Carter," zegt de andere agent. "We zijn op zoek naar Margaret, haar vriendin heeft haar als verdwenen opgegeven. Heb jij haar nog gezien sinds de lunch?"

Hier kan ik makkelijk op antwoorden zonder te liegen. Dat ze Nora maar gaan ondervragen, eens zien of zij zich dan nog steeds vasthoudt aan haar grap.

"Nee, maar ik sprak ruim een half uur geleden mijn zusje, die haar nog bij het zwembad had gezien."

De agenten wisselen een blik met elkaar uit. "Weet eh, je zeker dat ze, eh het over Margaret had?" vraagt de zenuwachtige agent aan me.

"Jazeker, want ze beklaagde zich er nog over. Als u haar zoekt, dan zal ze vast boven in haar kamer te vinden zijn, daar gaat ze altijd heen als ze bij Margaret uit de buurt wil blijven," zeg ik, waarop ik mijn koptelefoon weer oppak.

Ze kijken maar hoe ze haar vinden, zolang ik mijn training maar af kan maken.

18:40

Het lukt me niet meer om in het ritme te komen. Mijn spullen bij elkaar pakkend loop ik naar de keuken. De agenten en Tony stappen als eerste naar buiten. De agenten zijn zo gefocust op Tony, dat ze mij niet eens naast de deur zien staan. Tony loopt eerst richting het zwembad, voordat hij twee appels neerlegt en ineens de andere kant uit loopt. Nog steeds volgen ze hem, zonder op of om te kijken.
Wat een eersteklas dienders zijn dit zeg.

Op het moment dat ik de deur wil openen, komt Chris erdoor naar buiten en ook hij negeert me volledig.
Ook zijn oogkleur flikkert nogal wild, dus ik ga hem niet storen door te vragen wat er aan de hand is.

Wel zie ik dat hij een bloederige handdoek over zijn schouders heeft hangen, en dat het water in de emmer als bovenste laag roze schuim bevat. Dan is het maar afwachten wat zich hieronder bevind.
Hij loopt naar de struiken tegenover de deur toe, die het huis en zwembad afscheiden van de rest van het gras en gooit de emmer hierin leeg.
Zonder ook maar op of om te kijken, loopt hij verder naar het zwembad en verdwijnt achter de hoek van het huis.

Ik loop naar de tafel met de twee achtergelaten appels toe, en pak er eentje op waar ik een grote hap uit neem.

Verbaasd kijk ik naar de modderige streep die langs het zwembad afloopt. Hoe komt zoiets daar terecht?

Maar dan besluit ik Chris verder te volgen. Dat is vast interessanter dan een modderspoor.
Voorzichtig loop ik terug naar de muur en gluur om de hoek. Dan zie ik hoe hij Nathan en Nora tegen komt.
Allemaal beginnen ze wild te gebaren, en aandachtig probeer ik er iets van te verstaan, maar daar fluisteren ze net te zacht voor.
Hier klopt iets niet.

"Heb je ook al gesproken met de agenten?" hoor ik ineens van achteren, waarbij ik me snel omdraai.

Ik ging zo op in het afluisteren van het drietal, dat ik Tony niet eens aan hoorde komen. Het is maar goed dat pa me niet heeft gezien.

"Agenten? Ja, klopt, ik heb ze naar Nora gestuurd, waarom?" vraag ik.

"Ah, daarom zochten ze haar. Ik moet nu snel Nora zien te vinden. Hopelijk weet zij wat er aan de hand is voordat de agenten haar ondervragen," zegt Tony. En hij draait zich om en wil weglopen.

Snel grijp ik zijn bovenarm vast. Als hij zich naar me omdraai, wijs ik over mijn schouder naar het zwembad. "Ze staat om het hoekje aan deze kant, met Nathan en Chris stiekem iets te bespreken, ik denk inderdaad dat ze er iets mee te maken heeft."

"Nee hoor, wij hebben nergens mee te maken," zegt Chris ineens vanachter me. Van schrik laat ik de appel op de grond vallen.

"Jeetje, ik ben nog te jong om een hartaanval te krijgen. Wil je me nooit meer besluipen?" roep ik uit.

Nora kijkt me beledigd aan. Ik denk dat ik flink gezakt ben ik haar top 6 van favoriete broers. Dat wordt dan oppassen voor Wisteria.

"Maar als jullie mij verdenken, en wij drieën er niks mee te maken hebben, en jullie tweetjes ook niet," begint ze. En Chris doet dan het enge tweeling ding, waarbij hij haar zin moeiteloos afmaakt zonder dat er ook maar een pauze valt. "Dan blijven er nog maar twee over. En daar heb je net de agenten naartoe gestuurd."

Daar hebben ze wel een punt. Ik haal mijn hand door mijn haar, en voel dan pas dat hij nog plakt van de appel. Gatverdamme.

"Ze zochten mij toch? Dan ga ik er wel snel naartoe," zegt Nora, er snel heen rennend.

Nu kijk ik Chris aan. "Maar wat was er dan aan de hand met die bloederige handdoek?"

Chris kijkt me grijnzend aan. "Nora's bloed," zegt hij alleen maar.

Fijn, als ik denk dat ik kortaf ben, dan kan Chris me er les in geven. Als ik Tony aankijk, haalt hij zijn schouders op.

"Ik geef toe dat de tweeling de perfecte verdachten zijn," zegt Nathan. "Maar als Nora Margaret in het zwembad zag drijven, en ik zag haar in de schuur voor het laatst, dan past dit niet echt bij ze. Dan had ze nu ergens in een poel bloed gelegen, volledig verbrand."

Dat is zeker waar.
Vanuit onze plek kijken we hoe Nora naar de agenten toe rent en een kort gesprek met ze voert.
De gezichtsuitdrukkingen kunnen we niet zien van deze afstand, maar wel dat ze hen mee terug neemt, onze richting uit.

Snel duiken we de hoek om, waar zojuist de tweeling nog met Nathan ruzie stond te maken.
Pas als we de keukendeur dicht horen vallen, besluiten we naar het idiote tweetal bovenop de heuvel te lopen, om te zien wat zij weten.