We liepen van het Reizenrijk naar het Marerijk en ik was trots op mezelf toen we de Vogel Rok aandeden. Het hielp me gek genoeg dat het daarbinnen zo donker was, daardoor lukte het om me alleen op het intense gevoel in mijn maag en de harde wind die mijn haren recht naar achteren blies te focussen toen de achtbaan zijn werk deed. Bovendien beloofde Dave dat hij mijn hand tijdens de rit zou vasthouden en dat heeft hij inderdaad gedaan.

De stemming tussen ons was genoeglijk en ik was heel blij met deze dag, zo zonder broer of collega's in de buurt. Ik merkte ook dat hij zich minder populair gedroeg dan gewoonlijk. Voor mij hoefde hij zich nooit anders voor te doen dan hoe hij was en ik hoopte dat de echte Dave zich nu bij mij bevond.

Na de adrenalinerush slenterden we weer verder en op een gegeven moment hoorde ik hoe het typische geluid van kermisattractie De Stoomcarrousel door de ingang naar buiten waaierde. Tijdens de keren dat ik hier was, had ik vele, vele ritjes in die grote draaimolen gemaakt en opnieuw gingen mijn gedachten terug naar mijn onbezorgde jeugd.

'Zullen we daar wat gaan drinken?' Dave had mijn blik opgevangen. Voordat ik kon antwoorden, keek hij op zijn horloge en zei: 'Het is sowieso een goed moment om even te gaan zitten. Ik voel mijn benen intussen wel, jij?'

Ik voelde zijn benen niet, maar ik maakte wel een gek kuchje toen ik merkte waar mijn gedachten heengingen. Zo dapper was ik gewoonlijk niet, ook niet tegen mezelf. Ik maakte me er met wat gemompel vanaf en liep achter hem aan, terwijl ik mijn uiterste best deed om niet naar zijn benen te staren.

Door de aanhoudende motregen waren alle bezoekers eendrachtig naar de restaurants gestroomd en daarom keek ik met een speurende blik naar de volgestouwde tafels voor me, in de hoop dat er als door een wonder een leeg tafeltje zou verschijnen. We waren toch in de Efteling? Dat mocht ik best verwachten, vond ik.

'Daar is plek.' Dave pakte mijn pols, wat voor een verhoogde ademhaling bij mij zorgde, en dan liep hij vol zelfvertrouwen naar een tafeltje in een hoekje van het Carrousel Paleis. Ik dacht dat het gejengel van de draaimolen irritanter zou klinken nu ik volwassen was, maar misschien veranderde ik mijn mening wel als ik me hier langer dan een kwartier bevond. Intussen begon ik me druk te maken om zijn opmerking.

'Daar is helemaal geen plek,' siste ik. Zag hij niet dat daar twee vrouwen zaten?

Hij trok zich niks van me aan en vroeg aan de dames, die eruitzagen alsof ze rond de dertig jaar oud waren: 'Goedemiddag, zouden wij eventjes bij jullie mogen zitten? Er is verder geen plek.' Ten overvloede wees hij om zich heen.

De twee keken elkaar vlug aan en ik probeerde mijn pols uit Daves greep te trekken zodat ik rechtsomkeert kon maken. Dave liet dat niet toe, in plaats daarvan wachtte hij simpelweg op hun reactie.

De blonde vrouw zei: 'Kom zitten, wij gaan echt niet samen een tafel voor zes in beslag nemen.'

Dave gaf ze een oogverblindende glimlach – hopelijk had dat niet zoveel effect op hen als dat op mij had – en schoof mij zonder pardon op de stoel naast die van de blondine.

'Wat voor thee wil je, Rim?'

O help. Liet hij me bij twee vreemdelingen achter? Ik gluurde voorzichtig naar de twee, maar ze hadden zo te zien geen bijl of een ander dodelijk wapen bij zich. Waarom had ik zulke morbide gedachten? Kwam het door de fantasievolle omgeving?

'Doe maar wat.' Kom snel terug, smeekte ik hem met mijn ogen.

De brunette glimlachte geruststellend tegen me, bijna alsof ze mijn paniekerige gedachten heel goed begreep en wendde zich toen naar haar gesprekspartner: 'Vertel verder hoe het in de club ging.'

Zoals hun goed recht was, praatten ze over hun eigen levens en ik gaf hun zoveel mogelijk privacy terwijl ik mijn aandacht ergens anders op richtte. Het geroezemoes van vele gesprekken en de kleurrijke beelden rondom me hielpen daar heel goed bij.

Dave kwam uiteindelijk weer terug en hij gaf me mijn thee, waarna hij naast me ging zitten met zijn warme heup tegen de mijne gedrukt. Ik kon meteen aan niks anders meer denken, zeker niet toen hij naar me glimlachte. Mijn brein stopte er gewoonweg even mee.

'...jullie je hier een beetje?'

In tegenstelling tot mij was hij in zijn element en dat was duidelijk zichtbaar toen hij zich om me heen boog en onze tafelgenoten aankeek bij zijn vraag.

De blik van de blondine schoot naar haar overbuurvrouw, voordat ze antwoordde: 'Ja hoor, prima. De Efteling is leuk.'

'Jammer van het weer,' verzuchtte Dave, 'maar gelukkig klaart het alweer bijna op.'

'Ach, je moet de regen af en toe een beetje voor lief nemen. Er zijn gelukkig genoeg dingen binnen te doen,' zei mijn buurvrouw.

'Regen in de Efteling is prima, dan zijn er vaak minder bezoekers en kortere rijen,' voegde de brunette eraan toe. Ze klonk als een echte expert.

Dave knikte en zei: 'Ik heb speciaal voor een maandag buiten het vakantieseizoen gekozen.'

De blondine reageerde op haar vriendin: 'Nu klink je alsof je hier wekelijks komt. Dat doe je toch niet? Hoe vaak ben je hier eigenlijk al geweest?' Ze eindigde haar zin een beetje onzeker. Het leek wel alsof ze elkaar nauwelijks kenden en daar kwamen wij aangestormd, om de sfeer nog iets ongemakkelijker te maken. Ik schuifelde onrustig heen en weer op mijn stoel. Daar had ik alleen mezelf mee, want ik durfde de vrouw naast me niet aan te raken, waardoor ik extra tegen Dave aandrukte. Hopelijk vond hij dat niet erg.

Onze overbuurvrouw moest lachen en zei: 'Ik ben hier al denk ik vijf jaar niet meer geweest?' Het klonk als een vraag. 'Maar ik ben als kind meerdere keren geweest en later ook nog weleens.'

'Dat is vaker dan ik,' zei de ander. Daarna wendde ze zich tot mij en Dave: 'Komen jullie hier vaker?'

'Ik wel,' antwoordde ik, 'maar ik ben hier nog nooit met Dave geweest.' Ik voelde hoe mijn gezicht van kleur verschoot, hopelijk dachten ze niks van die informatie. Op de een of andere manier vond ik het niet prettig om twee wildvreemden te vertellen dat hij de beste vriend van mijn broer was. Waarschijnlijk vormden zij daar een hele verkeerde mening over.

'Dat is grappig,' antwoordde de brunette, ze nam een slok van haar koffie. Bij het neerzetten zag ik dat haar kopje nu leeg was. 'Mijn broer heet Dave, hij is hier ook vandaag.'

De blondine ging daar lachend op in: 'Nou, je weet dus weer dat je niet de enige Dave bent.' Ook zij ledigde haar kopje.

Ik moest in mezelf lachen om die opmerking, maar dat lachen verging mij snel. Terwijl ze zich klaarmaakten om op te staan zei de blondine namelijk: 'Nicole, zullen wij weer verder? Dan kunnen we Dave en zijn vriendin alleen laten.'

'Nee, nee, geen vriendin.' Ik viel haast over mijn woorden, zo snel sprak ik ze uit. 'Collega's.'

Volgens mij snoof de ander in antwoord op mijn reactie, maar dat wist ik pas echt zeker toen ze reageerde met een: 'Goed, dan laten we Dave en zijn collega alleen.'

Ze geloofde geen snars van wat ik zei en haar vriendin ook niet. Die bekeek me glimlachend en zei op een vriendelijke toon: 'Laten we dat doen.'

De twee pakten hun spullen en ze zwaaiden ons kort gedag. Daarna waren ze weg, maar ze hadden me met een paar woorden voldoende gegeven om lang over na te denken.

Was mijn verliefdheid zo overduidelijk? Wat dacht Dave daarover? Was het tijd om in paniek te raken? Ik klemde mijn handen om de mok thee en durfde niet opzij te kijken.

***

Dit hoofdstuk vormt een crossover met AmazingAmy-'s 'Vroeg of laat'. Zie hoofdstuk 2 voor haar kant van het verhaal. (zie de link in de comments)