De zondag had nog nooit zo tergend lang geduurd als gisteren het geval was, maar nu ik wederom naast Dave in de auto zat, was mijn stemming niet veel beter. Hij weigerde me nog steeds te zeggen waar we heen gingen en behalve dat hij me had gezegd stevige schoenen aan te doen, was mijn enige houvast dat we in een bijna rechte streep naar het zuiden reden.

'Blijven we wel in Nederland?'

'Nog even geduld,' was zijn hoogst frustrerende antwoord. 'We zijn er bijna.'

Ik begon de verkeersborden te lezen in de hoop dat daarop het antwoord stond. Toch duurde het beschamend lang voordat ik het doorhad: intussen waren we Waalwijk ruimschoots gepasseerd en had ik meerdere malen de kenmerkende bruine omkadering op de borden gezien.

Pas toen we in Kaatsheuvel een plekje op het parkeerterrein zochten was ik zeker genoeg om de vraag te stellen. 'Gaan we naar de Efteling?'

'Wat gaf het weg?' Daves stem was gortdroog en voor de verandering moest ik blozen.

Ik wees zwijgend naar het dak van de ingang, wiens vijf punten glorieus omhoogstaken.

Intussen waren mijn gedachten druk bezig met malen. Waarom bracht hij me hierheen? Wilde hij er even tussenuit en vond hij mij geschikt gezelschap? O nee! Het was toch geen date?

Ik hoestte toen ik mijn hoofd van hem naar de zichtbare elementen van de Efteling zwiepte, terwijl hij geduldig wachtte totdat ik klaar was met mijn analyse. Dan kon hij lang wachten, maar dat wist hij natuurlijk niet. Uiteindelijk besloot ik het gewoon te vragen in plaats van in het wilde weg conclusies te trekken.

'W-wat is de reden dat we hier zijn?' Mijn stem was te zacht, maar daar was niks meer aan te doen. Nu hield ik mijn adem in, wachtend op zijn antwoord.

'Ik ga je met je meesterproef helpen. Wat is er unieker dan een zelfbedachte attractie?'

Waarom klonk hij zelfs sexy als de zelfvoldaanheid duimendik op zijn woorden lag? Mijn brein had niet echt een antwoord op zijn vraag, het had andere zaken om zich druk om te maken. Ik voelde een onverklaarbare teleurstelling door me heen schieten omdat het overduidelijk geen date was en ik was ook boos op mezelf omdat ik daar überhaupt aan dacht.

'Maar natuurlijk gaan we er ook gewoon een gezellige dag van maken,' vervolgde hij, nadat duidelijk was dat ik hem geen eer gaf voor zijn sublieme idee. 'Ik ben hier nog niet vaak geweest, jij dan?'

'Een paar keer. Maar het is zo'n drie uur rijden vanaf Doodstil, dus de laatste keer is alweer heel wat jaartjes geleden,' gaf ik toe.

Zonder verdere woorden, legde Dave de tippen van zijn vingers op mijn onderrug en wees zijn andere hand in een uitnodiging naar de ingang. Ik zou hier een hele dag doorbrengen met een jongen die ik veel te leuk vond en ik hoopte maar dat ik mezelf niet voor schut zou zetten.

***

Vond hij het jammer dat ik niet in de achtbanen durfde? Mijn vrees voor hoogtes zou ik waarschijnlijk nooit kwijtraken en om nou op het laatste moment (huilend van angst) terug te schrikken, leek me sowieso niet bevorderlijk voor onze relatie: wat die relatie ook precies inhield.

Ik besloot me te wijden aan de reden dat we hier waren; het ontwerpen van een nieuwe attractie, en de Efteling had meer dan voldoende inspiratie te bieden. We keken onze ogen uit in het Sprookjesbos en ik ging in gedachten terug naar vroeger. Mijn ouders waren nog samen. Mijn moeder zat tegenover ons op de bank, terwijl haar handen altijd wel bezig waren met breien, haken of borduren. Tegenover haar leunde ik zwaar op mijn vader die in "zijn" stoel zat met een groot sprookjesboek op zijn schoot. Van daaruit las hij mij voor met zijn prettige, zware stem. Mijn broer vond zich daar te oud voor en zat elders met een eigen boek, maar volgens mij luisterde hij stiekem gewoon mee omdat hij zijn bladzijden geen enkele keer omsloeg.

Dat voorlezen was abrupt opgehouden toen ik met mijn moeder verhuisde, maar ik was toen natuurlijk ook al veertien jaar oud.

'Ik denk erover om een enquête onder kinderen te houden,' vertelde ik Dave mijn idee – of breidde ik eigenlijk zijn idee uit. 'Dat is de doelgroep waar ik voor ga en dan is hun mening wel belangrijk.'

'Goed idee,' zei Dave en hij knikte me toe. Hij liep zo dicht naast me dat we elkaar over het algemeen niet aanraakten, maar wel duidelijk samen de hort op waren. Af en toe streken onze vingers of armen langs die van de ander en elke keer opnieuw zorgde dat voor prettige schokjes bij mij. Hij deed geen enkele moeite om wat meer afstand te bewaren en daarom vond ik dat ook niet nodig.

'Over kinderen gesproken,' begon hij daarna een nieuwe zin en ik keek hem verrast aan. Ik was heel benieuwd wat hij daar verder over wilde zeggen. 'Er is een pannenkoekenrestaurant hier en wij zijn niet echt de doelgroep, maar ik wil daar toch graag lunchen. Er heerst een hele fijne sfeer en de aankleding is echt super. Ga je met me mee?'

Ik had een mantra in mijn hoofd dat keer op keer zei: Dit is geen date, dit is geen date ... en ik hoopte vooral dat ik dat niet per ongeluk hardop zei. In plaats daarvan knikte ik naar hem. De lucht begon net wat te betrekken en mijn maag ontving graag wat eten, dus dat leek me een prima plan.

'Gelukkig hebben we een paraplu mee,' zei Dave. Hij keek omhoog, waar de voorheen zo stralende lucht plaatsmaakte voor een dik wolkendek. Onze jassen hadden we, als echte toeristen, rond onze middels geknoopt.

***

In het restaurant was het vol, maar de drukte die er heerste was gezellig. Ik kon me niet herinneren dat ik eerder in Polles Keuken was geweest. In het midden stond een groots ornament, dat was volgebouwd met wankele stapels pannen, taarten en wat al niet meer, en de eerste keer dat de kookstoof op hol sloeg – inclusief bijpassende geluidseffecten - leek het wel alsof dat keukengerei zou vallen. Ik vond het fantastisch, precies zoals Dave me dat beloofd had. De pannenkoek smaakte daardoor extra lekker.

'Jammer dat het Spookslot niet meer bestaat,' zei ik tegen hem. Ik wist toevallig dat de attractie in het jaar 1978 was geopend en het was sindsdien altijd een groot succes geweest. Dat bewees mij alleen maar dat er een briljant brein achter school. 'Ik denk dat zo'n soort attractie perfect is omdat er zoveel te zien valt, er zijn nooit hele lange rijen door de opzet en omdat er geen echte acteurs nodig zijn, hoeft men maar op een knopje te drukken om het hele voorgeprogrammeerde verhaal te laten afspelen.'

'We hebben net de Indische Waterlelies gezien,' zei Dave. 'Dat is ongeveer hetzelfde principe.'

Ik knikte nadenkend.

'Mijn meesterproef hoeft natuurlijk niet per se een attractie te zijn. Wat als ik een gang zo interessant maak zoals dat hier zo goed is gelukt?' Ik dacht aan enkele wachtrijen, waar veel zorg aan de inrichting was besteed en ik keek rond in het restaurant. Sfeer was zo belangrijk.

'Kom, dan gaan we de Efteling nog wat verder verkennen,' zei Dave. Hij stond op en hij hield zijn hand naar me op. Ik aarzelde even en toen nam ik hem aan. Helaas was het contact maar van korte duur, maar ik wist dat ik nog lang over vandaag en over zijn aanrakingen zou nadenken.