'D-Dave.' Waarom moest ik stotteren? Mijn wangen werden zo mogelijk nog roder.

'Je herkent me meteen.' Het klonk tevreden.

Ik keek hem nors aan en zei: 'Jij herkende mij toch ook meteen?'

'Het is jouw feestje, ik wist dat je er zou zijn.'

Ik viel stil, daar had hij natuurlijk gelijk in. Hij zei ook niks, maar hij nam me in plaats daarvan van top tot teen op. De vlek die de aioli veroorzaakte, brandde bijna een gat in mijn heup en ik draaide me onhandig van hem weg.

'Had je honger?' Zijn stem klonk droog, maar met een hint van een glimlach. Dat bracht me onmiddellijk terug naar mijn jeugd. Nu pas besefte ik dat hij me destijds altijd stilletjes uitlachte en ik voelde me er niet beter door.

'Ik heb nog steeds honger,' zei ik, aangezien mijn bord overduidelijk onaangeraakt was.

Dave lachte hardop en ik keek hem verdedigend aan.

Zou ik de kans krijgen om rustig te kunnen eten?

Als ik hulp zocht, had ik niet veel aan mijn vader: die verdeelde zijn aandacht tussen de barbecue en zijn broer. Die laatste was bij hem gaan staan en hield een heel verhaal tegen hem.

'Dave, jij hier.'

Van alle mensen op het feest, kwam Maryam mij redden. Aan haar stralende gezicht te zien deed ze dat echter niet voor mij. Met zijn stoere, blonde uiterlijk viel Dave ontzettend op tussen de minder breedgeschouderde gasten en dat had zij feilloos door. Ik was echt niet de enige die hem knap vond, dat wist ik best.

De hand waarmee ze zijn arm vasthield, had prachtige gemanicuurde nagels en ik was blij dat mijn eigen onverzorgde exemplaren niet te zien waren. Vergeleken met haar zag ik er slonzig uit.

'O. Maryam,' merkte Dave op een vrij vlakke toon op en hij keerde zich naar haar toe. Dankbaar voor die gelegenheid maakte ik dat ik wegkwam, in de hoop dat ik mijn eten ongestoord naar binnen kon werken.

Ik ging met mijn rug naar hem toe staan, maar op de een of andere manier wist ik precies waar hij stond en hoeveel hij bewoog. Was mijn dwaze hart nog steeds verliefd op hem? Ik dacht dat ik de kalverliefde had achtergelaten waar die hoorde: in mijn jeugd.

Als ik de moed had om erover na te denken, wist ik wel dat ik elke jongen met hem vergeleek, dat hij de reden was waarom ik niemand anders goed genoeg vond. Maar Dave was geen optie. Hij was de beste vriend van mijn broer en daarom zou hij me altijd zien als het irritante jongere zusje. Bovendien was hij qua niveau ver buiten mijn bereik en die gedachte deed pijn.

Ik moest ervoor zorgen dat deze domme verliefdheid over ging en wel zo snel mogelijk.

Het duurde lang, maar daar was het moment gekomen dat we de laatste gasten uitzwaaiden en eindelijk kon ik de gaap loslaten die al uren op de loer lag. Mijn kaken kraakten ervan en Rayan keek me hoofdschuddend aan, hoewel hij wel moest lachen om het ongetwijfeld belachelijke beeld dat het bood.

'Ga maar snel naar bed,' zei hij. 'Pa en ik ruimen alles op.'

Daar zei ik geen nee tegen en ik bedankte hem stralend.

***

Over een week zou ik beginnen bij zijn architectuurbedrijf Teken Het Maar, dat aan de rand van Amsterdam lag, maar eerst ging ik van een welverdiende vakantie genieten. Dat ik al zeven weken niks doen achter de rug had, negeerde ik voor het gemak.

Deze dagen gebruikte ik om een fiets aan te schaffen, simpelweg omdat ik daar beter mee door de stad kon manoeuvreren, en ook zocht ik Melissa op: de enige vriendin uit mijn schooltijd in Amsterdam waar ik nog contact mee had.

Het was fijn om die banden opnieuw aan te halen.

Behalve dat, settelde ik me in deze drukke stad. Ik begon er rekening mee te houden dat ik hier in ieder geval het komende half jaar zou wonen, maar diep in mijn hart wist ik allang dat er geen toekomst voor mij lag in Doodstil, waardoor ik hoe dan ook verder moest kijken nu ik een volwassen leven leidde.

***

Terwijl de zomerse zon net door de ochtendschemering brak, stond ik voor het architectenbureau van mijn oudere broer. Zelf was hij in geen velden of wegen te bekennen, wat tot zijn privileges behoorde. Als eigenaar mocht hij gaan en staan waar hij beliefde, daarom hadden we eerder al afgesproken dat ik niet met hem zou meerijden.

Met de fiets was ik in een kwartiertje op mijn bestemming, dus ik vond dat geen enkel probleem. Toch voelde ik me zenuwachtig, al had dat niet veel met Rayans afwezigheid te maken.

Om mezelf af te leiden, staarde ik naar het gebouw. Dat was veel groter dan ik dacht, maar ik zag aan de namen op de gevel dat Teken Het Maar niet het enige bedrijf was dat zich hier vestigde.

Ik duwde de glazen deuren open en kwam in een grote entree terecht. Er was geen enkele deur waardoor ik toegang zou krijgen, maar rechts zag ik een lift, die ongetwijfeld naar de diverse bedrijven leidde. Recht voor me uit bevond zich een receptie en daarom meldde ik me daar.

De receptioniste was een vrouw, halverwege de twintig en met hoogblond haar. Ze had een dikke laag make-up op haar gezicht. Ze droeg een mantelpakje waarvan de blouse diep was uitgesneden. Was het de bedoeling dat ik me ook zo kleedde? Rayan had daar niks over gezegd en ik keek een beetje bezorgd naar mijn nette, doch simpele shirt en spijkerbroek.

'Weet je zeker dat je voor Teken Het Maar komt?' De vrouw nam me ongegeneerd van hoofd tot voeten op en ik moest mijn best doen om niet verlegen te gaan schuifelen. 'Heb je de naam van een contactpersoon voor me?'

Ik haalde diep adem.

'Dave Meulenbroek,' mompelde ik. De zenuwen hadden nu vrij spel. Mijn handen voelde ik trillen en daarom klemde ik mijn tas steviger vast.

Ik had hem sinds de barbecue niet meer gezien, maar meer dan genoeg aan hem gedacht. Waarom had ik destijds besloten om hier aan de slag te gaan? Het was me te goed gelukt om mezelf voor de gek te houden. Ik wist dat Rayan niet de enige eigenaar was, maar wie had gedacht dat ik nog zoveel voor Dave zou voelen? Ik niet.

De receptioniste zette haar handen op de balie en leunde op die manier naar voren. Hoewel er nog voldoende ruimte tussen ons zat, kwam het merkwaardig agressief over. Ze bekeek me fronsend en ineens sloeg het besef toe: ze geloofde me niet.

'Je cv en motivatiebrief?' stelde ze.

Ik voelde een lichte windvlaag en daarna hoorde ik hoe iemand achter mij ging staan. Mijn ongemak vergrootte zich, nu hield ik andere mensen ook nog op.

'Ik...' De vlammen sloegen me uit en ik begon in mijn tas te zoeken, hoewel ik best wist dat daar geen papieren inzaten. Ik bezat zelfs geen digitale versie. Mijn broer had mij immers al aangenomen.

Waarom deed deze vrouw zo moeilijk? Nu begon ze zelfs scherp op het blad te tikken.

'Kan je me niet gewoon de weg wijzen, dan red ik me verder wel.'

De dame begon woest te kijken. 'Zo werkt dat hier niet.'

Mijn vingers vonden mijn telefoon en ik besloot Dave dan maar te bellen, hoewel het zweet me al uitbrak als ik daar alleen maar aan dacht. Ik was beter in appen.

'Hoe werkt wat niet?'

Ik draaide me bliksemsnel om en daar stond Dave, op nog geen halve meter afstand. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht en ik zag hoe hij naar de receptioniste knipoogde. Dave moest onderhand denken dat dit mijn normale gezichtskleur was, want met hem in de buurt had ik altijd rode wangen. Ik weerstond de neiging om mijn gezicht in mijn handen te verbergen.

'O, hoi Dave,' zei de receptioniste flirtend.

Geweldig. Zij kon dus toch lachen, hoewel niet naar mij. Nu knipperde ze ook met haar wimpers. Had ze Dave net niet zien aankomen of was ze simpelweg te druk met mij op mijn plaats zetten?

'Deze mevrouw zegt een afspraak met jou te hebben, klopt dat ook?' Het ongeloof droop van haar stem. Zij verwachtte overduidelijk dat Dave mij zou afwijzen en wegjagen.

Mijn buik voelde ineens ijskoud aan toen ik besefte dat hij die macht ook had. Ik wilde hem niet smekend aankijken, maar ik deed het toch.

Dave grinnikte en hij keek me plagerig aan. Mijn hart klopte in mijn keel. Daarna wendde hij zich tot de andere vrouw.

'Het klopt hoor, Cynthia,' stelde hij haar – en mij – gerust. 'Rim is mijn nieuwe stagiaire.'

Daarbij legde hij zijn arm om mijn schouders, waardoor ik automatisch ineenkromp. Op mijn gezicht kon een eitje gebakken worden.

Cynthia keek ook naar dat gebaar, wat ze overduidelijk niet professioneel vond, want ze fronste haar wenkbrauwen.

Ik bewoog mijn schouders om zo zijn arm subtiel af te schudden, maar Dave reageerde daar niet op. Waarschijnlijk kwam dat omdat hij nog steeds met Cynthia in gesprek was, hoewel hij mij erbij betrok: 'Ze is het kleine zusje van Rayan, je komt haar wel vaker tegen.'

'Het kleine zusje, he?' herhaalde ze peinzend. Ze kwam zo te zien tot de conclusie dat ik geen bedreiging vormde, want haar houding richting mij sloeg om als een blad van de boom. Haar glimlach kon bijna niet stralender toen ze me welkom heette bij Teken Het Maar.