Zes jaar later.

Pas toen de taxi uit het zicht was verdwenen, keerde ik me naar het huis waar ik het grootste gedeelte van mijn kindertijd had doorgebracht.

Amsterdam was nooit stil en ook nu hoorde ik verkeer op de achtergrond, maar omdat het tegen zessen liep had ik de meeste aandacht voor de heerlijke etensgeuren die de zomerse atmosfeer zo mooi onderstreepten. Mijn maag knorde, dwars door mijn onrust heen.

De laatste jaren had ik mijn vader en broer alleen op familiefeesten gezien, omdat het praktischer was om in het Groningse Doodstil te blijven, het gehucht waar mijn moeder na de scheiding heen was verhuisd. Het voelde als een behoorlijke cultuurschok om nu weer in de hoofdstad van Nederland te zijn en het liefst wilde ik meteen weer terugkeren naar de rust en het bekende.

Mezelf moed inpratend, rolde ik de gigantische koffer naar de voordeur van de riante vrijstaande woning om vervolgens aan te bellen. Het duurde langer dan ik verwachtte, maar toen deed mijn vader open. Zijn donkere gelaatstrekken kwamen extra goed uit doordat hij compleet in het wit was gekleed.

'Mijn meisje,' zei hij en hij strekte zijn armen uit. Ik stapte in de knuffel.

Sinds mijn ouders uit elkaar gingen, hebben ze me geen van beiden ooit het idee gegeven dat het aan mij lag. Mijn keuze om bij mijn moeder te gaan wonen had puur met mijn introverte karakter te maken, want mijn vader liet altijd duidelijk blijken hoeveel hij me miste en dat zijn huis altijd voor me openstond. Ik was weer terug in verband met de stage die ik ging lopen, maar ook om gehoor te geven aan die uitnodiging.

'Je bent precies op tijd voor het eten,' zei hij. 'Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik heb er een welkomsfeestje van gemaakt.'

Hoewel hij van me hield, wist ik dat hij dat gedeelte van mij nooit zou begrijpen en daarom ging ik daar verder niet op in.

'Barbecue?' vroeg ik, al sprak dat voor zich. Mijn vader was in het dagelijkse leven tandarts, maar in zijn vrije tijd was hij de koning van de gril.

'Uiteraard,' knikte hij. 'Heb je toevallig iets wits ingepakt? We hebben een dresscode.'

'Goeie kleurkeuze,' zei ik droog, om daarna op zijn vraag te reageren: 'Ik heb wel wat, maar ik weet niet of ik dat heb meegenomen.'

'Dat maakt niet uit, jij vormt het middelpunt van de aandacht. Je mag aandoen wat je wil.'

Ik lachte als een boer met kiespijn.

Mijn vader greep de koffer in zijn linkerhand en hij sloeg zijn andere arm om mijn schouders. Op die manier begeleidde hij me verder het huis in.

'Je nieuwe bed staat klaar, zoals besproken. En ik heb een nieuw behangetje op de muren geplakt,' zei hij. Dat was mijn vader ten voeten uit: vol bruisende energie. Ik had de gereserveerde natuur van mijn moeder geërfd.

'Fris jezelf even op en daarna zien we je in de achtertuin.'

Daar viel niet aan te ontkomen.

***

Hoewel het behang roze was, vond ik de kleur zacht genoeg om dat niet erg te vinden. Mijn vader dacht natuurlijk aan mij als het veertienjarige meisje van weleer, maar ik tikte inmiddels de twintig aan. Ik moest nog een half jaar stage lopen en daarna had ik mijn opleiding architectuur afgerond.

Kwam het even goed uit dat Rayan dat pad voor mij had bewandeld. Het bedrijf dat hij jaren geleden startte, was nu uitgegroeid tot een succesvolle onderneming en mij was van jongs af aan geleerd dat ik gebruik moest maken van mijn connecties.

Hoewel mijn koffer erom smeekte om uitgepakt te worden, wist ik dat ik mijn vader en de anderen niet te lang kon laten wachten. Ik had geen idee wie er allemaal waren uitgenodigd, maar zelfs vanaf mijn huidige locatie aan de voorkant van het huis waren de vrolijke stemmen duidelijk hoorbaar. Bovendien vond mijn maag dat hij nu wel lang genoeg leeg was en hij gromde erop los, aangemoedigd door de verrukkelijke geuren.

Helaas had ik geen enkel wit kledingstuk mee – ondergoed en sokken daargelaten – en nu twijfelde ik tussen een contrasterende kleur of een beige truitje. Omdat het zweet me al uitbrak als ik alleen maar naar dat laatste kledingstuk keek, ging ik voor de rode jurk. Ik wist dat die me flatteerde en ik gunde het mezelf wel om, nu er toch niet aan te ontkomen viel, op een positieve manier op te vallen.

Op die manier maakte ik mijn entree in de tuin.

'Rim,' zei Rayan liefdevol en hij kwam als eerste naar me toe voor een knuffel.

Mijn vader stond bij de buitenkeuken met een schort voor en verder zag ik wat buren, vrienden van mijn vader, en familie in de vorm van mijn oom met zijn vrouw en kinderen. De vaste kliek.

Ergens in mijn binnenste merkte ik een straaltje teleurstelling op, maar ik wist niet wat de oorzaak daarvan was.

***

Na het eerste halfuur werd ik eindelijk met rust gelaten en nadat ik snel wat stokbrood naar binnen werkte, kreeg ik de kans om een echt gesprek te voeren, al wist ik niet precies met wie ik dat zou moeten doen.

Rayan praatte met Nouri en Omar, onze nicht en neef van zesentwintig en vierentwintig jaar oud. Ze hadden ook een zusje van eenentwintig jaar, Maryam, en daar was ik naar op zoek. We zagen elkaar niet vaak en daar weet ik het aan dat we elkaar nooit wat wisten te vertellen, maar qua leeftijd pasten we wel het beste bij elkaar.

Alsof ik haar met die gedachte opriep, haakte ze ineens haar arm in de mijne. 'Rim, hoe gáát het nou met jou?'

Deze vraag was mij het afgelopen half uur een dozijn keer gesteld, dus ik had ervaring met het antwoord.

'Heel goed, ik ben toe aan deze stap in mijn leven.' Hopelijk was mijn glimlach niet zo nep als hoe hij aanvoelde. Daarna kaatste ik de vraag terug: 'We hebben elkaar al zolang niet gezien, hoe gaat het met jóú?' Nadruk op woorden leggen kon ik ook.

'Ach je weet wel, z'n gangetje,' zei ze.

Toevallig wist ik dat ze haar dagen sleet met shoppen en andere vormen van geld uitgeven. Ook haar vader was een succesvolle tandarts, maar in tegenstelling tot Rayan en ik, vonden de kinderen van mijn oom – en dan specifiek Maryam – het niet nodig dat ze iets nuttigs moesten bijdragen aan de samenleving.

Als zij er blij van werd om haar dagen zo te slijten, wie was ik om daar kritiek op te hebben?

'Dat klinkt leuk,' zei ik behoedzaam. Maryam was snel op haar teentjes getrapt en ik moest mijn woorden bij haar in de buurt altijd zorgvuldig kiezen.

'Het ís ook leuk,' zei ze, op een redelijk gematigde toon. Was ik in mijn opzet geslaagd?

We vielen stil. Ik had geen idee wat ik haar nog meer moest vragen, zo ver ging mijn interesse eerlijk gezegd niet. Zij had blijkbaar hetzelfde probleem. Ik zag haar wat om zich heen kijken.

'Kom je mee, wat eten halen?'

'Neu.'

Ik haalde mijn schouders op en liet haar staan om naar de barbecue te lopen. Alleen stokbrood was niet voldoende en ik was op het punt gekomen waar ik mij afvroeg waarom ik haar zoeken boven het heerlijke eten van mijn vader had gesteld.

Met een verlekkerde blik op mijn gezicht vulde ik een bord met hoogstandjes. 

'Hier.' Mijn vader gaf me de aioli.

Balancerend met het volle lepeltje zocht ik een vrij plekje op mijn misschien iets te volgeladen bord en toen sloeg het noodlot toe.

'Rim, wat leuk om jou te zien.' De stem was diep en warm, en hij kwam me onmiddellijk bekend voor.

Toen ik me verschrikt omdraaide, kantelde het lepeltje zijn inhoud op mijn kleren. Mijn wangen werden in een oogwenk net zo rood als mijn jurk en ik zocht de omgeving af naar een gat waar ik in kon springen. Dat was er helaas niet en daarom dwong ik mezelf uiteindelijk om op te kijken en Dave te begroeten. 

Hij zag er adembenemend knap uit in zijn witte outfit.