(De muziek hierboven, is de muziek die Ethan hoort!)

Na ongeveer 6 uur bewusteloos in het hoge gras te hebben gelegen, word Ethan langzaam wakker. Zodra hij zijn ogen open doet, doet hij ze meteen weer dicht vanwege de felle zon. Nadat hij langzaam een beetje gewend raakt aan het licht gaat hij kreunend rechtop zitten. 'Waar ben ik?' Vraagt Ethan in zichzelf. Hij kijkt verbaasd rond. Hij ligt in een groot weiland met heel veel prachtige bloemen, bloemen die hij nog nooit eerder in zijn leven heeft gezien. Hij staat langzaam op en wrijft over zijn pijnlijke hoofd. Hij heeft nogal een harde klap gekregen door zijn val.

Ethan kijkt beduusd rond. Waar was hij in hemelsnaam beland? Hij kon zich maar weinig herinneren van wat er daarvoor was gebeurd. Het laatste wat hij zich herinnert is de stem in zijn hoofd die hem naar het bos heeft geleid.

Ethan vond het vreemd dat hij geen mensen zag. Op de achtergrond klonk vreemd genoeg wel mooie muziek, beetje van dat mediëval muziek. Bedenkt Ethan zich. Vreemd genoeg ziet hij op het eerste gezicht geen klein dorpje, niet eens een klein huisje. Waar zou die muziek vandaan komen? Als hij zich omdraait ziet hij eens een heel groot bos voor zich. Daar zou de muziek misschien vandaan kunnen komen! Bedenkt Ethan zich. Dit is een goed teken, misschien zou hij daar mensen kunnen vinden die hem kunnen helpen. Tenminste Vertellen waar hij is.

Zodra Ethan een stap naar voren zet om naar het bos te lopen, begint hij ineens te zweven. 'Wat gebeurd er nou!?' Ethan schrikt van zichzelf en probeert weer op de grond te komen. Het lukt hem allemaal niet! 'Help! Iemand help!' roept Ethan zo hard als hij kan, in de hoop dat iemand hem zou horen. Ethan begint zelf steeds hoger te zweven.

Na even komt er uit de verte iemand naar hem toegelopen. Het is lange vrouw met lang paars haar in een hoge staart. Haar leeftijd zou hij zo niet kunnen raden. Uiteindelijk komt ze bij hem. Ze pakt een mes van haar riem. 'Wie en wat ben jij?' vraagt ze terwijl ze het mes op hem richt. Niet dat ze dat mes echt nodig zou hebben, aangezien ze ook gewoon kan veranderen in een draak.

Ethan slikt. 'Wie ben jij?' vraagt hij gefrustreerd. 'Ik ben Ethan en ik ben verdwaald. Kun je mij vertellen hoe ik weer op de grond kom? Dit is super eng!'

'Ik ben Quinn' zegt de vrouw kort. Quinn kijkt hem fronsend aan. 'Wat is er mis met jou? Kan je niet omgaan met je eigen krachten?' vraagt ze grinnikend.

Ethan kijkt haar verbaasd aan. 'Ik heb geen krachten. Ik weet niet wat er gebeurd!'

Als Quinn hem goed bekijkt heeft ze het door. 'Ben jij zo'n vreselijk mensenwezen van die planeet aarde?' vraagt ze dan. Ze heeft wel eens gelezen over die wereld. In dat boek werden er alleen maar nare dingen over verteld.

Ethan knikt klein. 'Nou zo vreselijk zijn mensen niet. Volgens mij ben je er zelf toch ook een? Maar goed. Kun je me helpen naar beneden te halen en mij de weg wijzen naar Flowerwood?' Vraagt hij bijna smekend.

Quinn kijkt hem aan alsof hij gestoord is. 'Het gaat jou niks aan wie of wat ik ben.' Ze doet het mes weer aan haar riem en steekt haar hand uit om hem naar beneden te trekken. 'En Flowerwood is helemaal in het zuiden van Fantasia. Ik kan je zo niet even de weg wijzen.' Mompelt ze.

Ethan pakt snel haar hand en zo word hij door Quinn naar de grond getrokken. Zodra hij weer op de grond staat zucht hij opgelucht. 'Van watte? Fantasia? Hou je mij nou voor de gek?' vraagt hij een beetje geërgerd. Hij vind het nu geen tijd voor grapjes.

Quinn slaat haar armen over elkaar heen. 'Ziet het eruit alsof ik een grapje maak?' vraagt ze een beetje bot en beledigd. 'Je bent in een andere wereld lieve schat. Hier kom je nooit meer weg.' Mompelt ze kortaf. Ze wilt zich alweer omdraaien.

Ethan schrikt. Zo erg dat hij gewoon duizelig word en zich aan iets wil vastpakken, maar dat gaat niet. Hij valt flauw, en valt met een klap in het gras.

Net wanneer Quinn weer weg wilt lopen hoort ze een harde klap achter zich. Geschrokken draait ze zich om. Oh nee, wat moet ze hier nou weer mee? Ze kon hem moeilijk achter laten als het werkelijk een van de beschermers zou zijn waar de helderziende het over had.

Ondertussen is er alweer een nacht voorbij in Flowerwood. Ingrid heeft haast niet kunnen slapen. Ze heeft de hele nacht liggen piekeren. Haar zoon was verdwenen en niemand weet waar hij is. Gister heeft ze maar met haar man besloten om de sheriff te bellen, ze wisten niet wat ze anders konden doen.

Ingrid loopt haar slaapkamer uit. Met donkere wallen en aangekleed loopt ze de trap af naar de keuken. Ze pakt simpel een banaan van de fruitschaal en een flesje water. Dit zou haar ontbijt zijn vandaag.

Als ze haar ontbijt op heeft, loopt ze naar de huistelefoon. Ze belt de sheriff van Flowerwood. Even later neemt sheriff Schraafskerke de telefoon op.

'Goedendag mevrouw Miller, waar kan ik u mee helpen?'

'Mijn zoon Ethan is al sinds gistermiddag niet meer thuisgekomen. Hij was ziek en heeft zijn telefoon ook thuis laten liggen, zoiets zo hij nooit doen.'

'Oh wat naar! Vreemd wat er is gebeurd, maar ik zal het onderzoeken, geen zorgen.'

'Heel erg bedankt meneer. Ik maak me zoveel zorgen!'

'Het komt goed mevrouw Miller. U hoort nog iets van mij, goedendag.'

'Fijne dag meneer Schraafskerke.'

De verbinding word gebroken en Ingrid zet de telefoon weer weg. Met een zucht ploft ze op de bank. In gedachtes verzonken kijkt ze uit het raam.

Op school was het nieuws al heel snel verspreid. Het enige waar nog over word gesproken, is de verdwijning van Ethan.

Jaxon en Elvira zitten naast elkaar bij de geschiedenis les. Achter hen zitten Ella en Hermelijn druk te smoezen.

Ella zucht. 'Heb je het al gehoord? Ethan is vermist. Zijn moeder heeft vanochtend mijn vader gebeld.' Verteld ze tegen Hermelijn.

(En lieve lezers. Ella is de dochter van de Sheriff. Vandaar dat ze het al eerder wist.)

Hermelijn knikt. 'de hele school weet het al. Wat zou er in hemelsnaam gebeurd zijn?' Vraagt hermelijn zich stiekem af.

Ella haakt haar schouders op. 'Misschien is hij wel ontvoerd...' zegt ze op een mysterieuze toon.

Elvira rolt haar ogen een draait zich om. 'Tuurlijk is hij niet ontvoerd. Dat is hier nog nooit gebeurd. Misschien spijbelt hij gewoon en is hij bij een vriend ofzo.'

Jaxon schud zijn hoofd. 'Dan zou hij dat wel laten weten. En Ethan is nou niet echt een type die zou spijbelen.' Mompelt hij.

Ook achterin word er veel geroezemoesd. Daar zitten Lela en Evelynn, twee populaire maar toch erg lieve meiden uit de klas. Lela hoort het gesprek.

'Misschien moeten we met zijn allen gaan zoeken.' Stelt Lela voor. 'We kunnen langs zijn vrienden gaan, maar we kunnen ook kijken in het bos. Aangezien hij daar altijd heen gaat als er wat aan de hand is.' Zegt Lela.

Evelynn knikt enthousiast. 'Goed idee, ik help mee!' zegt ze vastbesloten.

De vier kijken hun kant op. Jaxon knikt 'Ik ook wel...'

Ook Hermelijn en Ella knikken. Alleen Elvira lijkt even te twijfelen aangezien ze dit soort dingen liever aan de sheriff overlaat. 'Kom op!' zegt Jaxon als hij haar een duwtje tegen haar schouder geeft.

'Goed dan.' Zegt Elvira met een zucht.

En zo beginnen de tieners een zoekactie. Wat zal er gebeuren? Zullen ze Ethan werkelijk terug vinden? Waar is hij in hemelsnaam beland?

..........................................................................................................................................

Bedankt voor het lezen van deel 2! Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vonden. Wat denken jullie dat Quinn doet? Laat ze Ethan liggen of zal ze hem helpen?

Met de nieuwe personages:

Quinn – Personage van: boekenwormpjuuuh

Sheriff – mijn personage

Jaxon – Mijn personage

Elvira – personage van: kim26d

Ella – personage van: Emmaatjetomaatje

Hermelijn – personage van: boekenwormpjuuuh

Evelynn – Mijn personage