De Beschermers van Fantasia

Het is een normale dag voor de inwoners van Flowerwood. Alles verloopt zoals gewoonlijk. De ouders gaan naar hun werk, hoewel sommige ouders ook buiten Flowerwood werkte, aangezien er niet super veel werk is te vinden in Flowerwood. Het kleine stadje heeft ook eigenlijk niet heel veel inwoners. Alle mensen die er wonen kennen elkaar, en alle roddels zijn binnen no time verspreid. Er is ook maar één school in de stad; Flowerwood high. Maar kinderen van rijke burgers gaan naar grotere scholen in Engeland. De mensen die in Flowerwood wonen, wonen hier eigenlijk al hun hele leven. Er komen bijna nooit burgers uit een andere stad om hier op vakantie te gaan. Zelfs mensen die hier familie hadden, komen bijna nooit op visite. De meeste vinden mensen uit Flowerwood maar apart. Dat komt misschien doordat de mensen hier veel fantasie hebben en te vrolijk zijn. Letterlijk iedereen kent elkaar, en er is nooit iemand alleen op straat te vinden. Het is voor sommige een 'te gezellige stad.' Er worden ook vaak feestjes en leuke bijeenkomsten georganiseerd. Eigenlijk houden de meeste mensen in deze stad wel van lezen. Ze zijn tenslotte opgegroeid met verhalen van over de hele wereld. Deze stad staat daarom ook vooral bekend om de grote bibliotheek en de boekenliefhebbers.

Voor Ethan is het anders. Voor hem is het geen gewone dag. Hij zit ziek thuis, onderuitgezakt met een boek op de bank. Zijn ouders zijn al lang naar het werk. Zijn ouders werken buiten Flowerwood, het is hier ongeveer één uur vandaan.

Ethan luistert naar het getik van de regen op het raam. Normaal gesproken kan hij makkelijk lezen, maar vandaag word hij continu afgeleid. Hij weet niet precies wat het is, maar het lijkt op een stemmetje die de hele tijd in zijn hoofd zegt dat hij naar het buiten moet, het bos in. Ethan schud even verward zijn hoofd, in de hoop dat het stemmetje vanzelf weer weggaat.

Na even merkt hij dat proberen toch te lezen geen zin heeft. Hij kan zich gewoon niet concentreren door het vreemde stemmetje in zijn hoofd. Hij legt zijn boek weg en staat op. Hij loopt naar de keuken om wat te drinken voor zichzelf te pakken. Hij drinkt zijn glas water in een teug leeg en zet het weer neer op het aanrecht. Ethan kijkt dromerig naar buiten. Hij vind het maar niks om niet op school te zijn. Hij houd van school. Hij haalt goede cijfers en leuke vrienden, wat wil je nog meer? Hij zucht zacht en verdrinkt in zijn eigen gedachtes, totdat hij plotseling schrikt van een vage schim die voorbij zweeft. Zag hij dat nou goed? Geschrokken zet hij een paar stappen achteruit. Was dat nou een persoon of een geest? Een geest, dat slaat nergens op! Denkt Ethan. Ineens trilt zijn telefoon, hij heeft een berichtje gekregen. Hij grinnikt zacht en zet die geestgedachte uit zijn hoofd. Hij pakt zijn telefoon van het aanrecht en kijkt even van wie hij een berichtje heeft gekregen.

Lela: -Hoi Ethan! Ik hoorde dat je ziek bent. beterschap, ik hoop je morgen weer te zien!'-

Ethan glimlacht. Tenminste iemand die de moeite doet om wat te sturen. Hij ontgrendelt meteen zijn telefoon om iets terug te sturen.

-'Hey Lela. Ik ben inderdaad ziek helaas, erge hoofdpijn. Ik hoop dat ik snel weer beter ben! Bedankt voor je berichtje trouwens J'-

Hij legt zijn telefoon weer weg en loopt weer terug naar de bank. Maar hij zit nog niet en er verschijnt weer een vage schim voor het raam. Ethan fronst en word nieuwsgierig. Hij loopt naar de gang toe en trekt gehaast zijn schoenen en jas aan. Hij pakt de sleutels uit de la en loopt naar buiten.

Eenmaal buiten ziet hij niks of niemand meer. Hij zucht en besluit dan maar even in het bos te gaan wandelen. Hopend dat die stem dan eindelijk eens zijn mond houd.

Langzaam aan loopt hij naar het bos. Maar de stem in zijn hoofd gaat steeds harder praten nou ja, schreeuwen lijkt wel. 'Oh alsjeblieft stop!' mompelt Ethan als hij zijn handen op zijn oren drukt. Hij word er helemaal gek van. Eenmaal in het bos stopt de stem met schreeuwen. Ethan zucht opgelucht en besluit dan maar verder te wandelen.

Na een tijdje lopen ziet hij een eindje verderop een bankje vlak voor het meer. Hij besluit er naartoe te lopen aangezien hij even een pauze wilt nemen. Hij gaat op het bankje zitten en geniet van het prachtige uitzicht. Bijna iedereen in Flowerwood zorgde goed voor de natuur. Niemand gooide ooit afval op straat of in het water. Dat maakte Flowerwood extra mooi en verzorgd.

Na een tijdje genietend voor zich uit te hebben gekeken begint Ethan ineens vreselijk te trillen, en niet vanwege de kou. Hij schrikt van zichzelf en kijkt naar zijn trillende armen. Het lijkt wel alsof hij als een magneet ergens door word aangetrokken. Naar het meer! Ethan probeert zich meteen vast te pakken aan het bankje, maar door zijn trillende en onhandige handen verliest hij meteen zijn grip. 'Nee laat mij los!' brult Ethan. Er waren geen andere mensen in het bos, anders hadden die hem allemaal een beetje raar aangekeken. Ethan word langzaam naar het meer getrokken, en hij kan er niets tegen doen. Voor hij het weet plonst hij in het water. Hoeveel hij ook tegenstribbelt en probeert weer boven water te komen, de aantrekkingskracht is veel te sterk. En zo, verdwijnt Ethan naar een geheime maar magische wereld...

Rond zeven uur komt zijn moeder Ingrid weer terug van het werk. Zijn vader moest deze keer wat langer werken omdat hij niet lang voor Ethan ook ziek was thuisgebleven. Ingrid loopt de woonkamer binnen. 'Heyy Ethan, voel je je al weer wat beter?' vraagt ze terwijl ze wat in haar tas rommelt. Als ze geen antwoord krijgt kijkt ze verbaasd op. 'Ethan?' roept ze door het huis. Ze besluit maar even boven op zijn kamer te kijken. Misschien is hij in slaap gevallen? Ingrid klopt aan. 'Lieverd, ik ben thuis.' Voorzichtig opent ze de deur van de kamer. Maar ook hier is geen Ethan te bekennen. 'Ethan? Ethan!' roept ze nog eens.

Geen antwoord.

Ingrid stormt meteen weer de trap af en kijkt gehaast rond. Ook neemt ze een kijkje in de keuken, maar Ethan is nergens te bekennen. Alleen zijn telefoon ligt vreemd genoeg nog op het aanrecht. 'Die zou Ethan nooit thuis laten als hij wegging.' Mompelt Ingrid zacht in zichzelf. De zorgen beginnen haar hoofd binnen te dringen. Wat is er in hemelsnaam met haar zoon gebeurd!? Ze probeert zichzelf te kalmeren met positieve gedachtes. Misschien was hij gewoon even gaan wandelen ergens, of op bezoek gegaan bij een vriend om huiswerk te maken. Hoe veel ze het ook probeert, Ingrid raakt al snel in de stress.

Niet veel later gaat de bel. Ingrid zucht opgelucht en rent meteen naar de deur toe, waarna ze die opent. 'Hallo Eth-a... Oh Hey Lela.' Haar gezicht vertrekt een beetje.

Een redelijk klein meisje van ongeveer 16 staat voor haar neus. Ze heeft bruin lang haar en ze is altijd te herkennen aan haar 2 verschillende kleuren ogen. Een oog is blauw, en haar andere oog is groen. Ze kijkt Ingrid met een lieve maar toch bezorgde blik aan. 'Is Ethan toevallig thuis?' vraagt Lela zachtjes. 'Hij heeft niet meer geantwoord op mijn berichtjes.'

Ingrid slikt even. 'N-nou nee, hij is plotseling weg. Ik dacht dat hij misschien bij jou was om huiswerk te maken. Zijn telefoon ligt namelijk nog gewoon hier.' Zegt Ingrid. 'Kom maar even binnen. Wil je misschien thee meisje?' vraagt ze vriendelijk. Lela knikt. 'Graag Mevrouw Miller.' Antwoord ze beleefd waarna ze de deur achter zich dicht doet. 'Maar ik vind het wel erg vreemd dat hij zijn telefoon niet heeft meegenomen.' Ingrid is inmiddels al de keuken in verdwenen. 'Dat vind ik ook Lela. Maar laten we voor nu even kalm blijven, stress helpt op dit moment niet zoveel.'

Lela knikt en besluit maar aan de keukentafel te gaan zitten. Ze vraagt zich nu af waar Ethan zou zijn. Hij kon toch niet zomaar verdwenen zijn?

Ondertussen is Ethan al helemaal weggezakt. Hij ligt bewusteloos in een weiland met heel hoog gras. Nog niet wetend waar hij nu is beland...

____________________________________________

Dit was het eerste deel van mijn boek! Heel erg bedankt voor het lezen. Ik hoor graag wat jullie ervan vonden!

Dit deel heeft nu 1431 woorden.

Met Ethan - Personage van mij

Met Ingrid - Personage van mij

Met Lela - Personage van elisalover2509