Op een prachtige dag in november verveelde Sanne en ik ons. En uit het niets kom ik op het fantastische idee om de hond van de buren uit te laten.  Sanne en ik gingen dus Teuntje, de hond van mijn buren, uitlaten. Nou echt ik heb nog nooit zo'n bange hond gezien! Ze liep standaard 3 meter van me vandaan. Tot we een spelletje met de bal speelden en we een band vormden. We liepen het bos in. We kenden allebei het bos op ons duimpje dus dat was geen probleem. De tijd verstreek snel en ik moest naar huis. Eén klein probleempje, we zaten midden in het bos. Ik dacht een snellere weg te weten die Sanne nog nooit had gezien. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een sloot. Ik werd door Teuntje al over de sloot heen getrokken. Dat zag er hilarisch uit en ik begon keihard te lachen. Toen moest Sanne er nog overheen. Dat ging niet zo handig... Ze pakte een tak vast om niet uit te glijden maar die brak af waardoor ze toch nog een klein stukje uitgleed. Ze gilde. 'Waarom neem je niet gewoon de brug?' vroeg ik toen opeens. 'Wat!?' vroeg ze omdat ze dacht dat ze mij niet goed had verstaan. Ik wees naar rechts en ze volgde mijn vinger. Daar stond een brug. Jeh! Right! Ze moest ook toen weer heel hard lachen. Nu was het nog een kwestie om uit de sloot te komen en de brug te bereiken. Uiteindelijk bereikte ze de brug en we leefden nog lang en gelukkig!!