Als iemand van de appgroep dit leest en dit bekend voorkomt. Yes, ik heb één verhaal geschreven voor twee opdrachten ahahaha, ik moest wat time management doen :'). 

irenicsoc

-

'Kom niet dichterbij!'

De man viel met een luide plof op de holle, houten vloeren, hij krabbelde naar achteren terwijl hij zijn hand beschermend voor zijn gezicht hield. Zijn rug stootte tegen de vlekkeloze muur, wat aangaf dat hij geen ruimte meer had om te ontsnappen. Geluidloos overbrugde ik gemakkelijk de afstand tussen ons, met vederlichte stappen waardoor ik de grond haast niet voelde. Met een rustig gebaar bracht ik mijn sikkel naar zijn keel. De ogen van de man volgden mijn wapen, tergend langzaam trok ik een lichtrode streep over zijn hals, als een waarschuwing.

'Nee! Spaar me! Alstublieft, ik kan u al het geld van de wereld geven als u dat verlangt, zolang u me niet dood!' Mijn wapen drukte dieper in zijn hals, waardoor rode streep nu donkerrood werd. De man probeerde weer naar achteren te deinzen, maar de witte muur hield hem tegen. Angst wervelde rond in zijn ogen en maakte hem blind voor zijn omgeving, bevroren keek hij me aan als een hopeloos konijn.

'U moet boeten voor wat u hebt gedaan.' Mijn stem zorgde voor een heuse windvlaag die de hangende lampen heen en weer liet zwaaien. Een donkere vlek verspreidde over de katoenen broek van de man. Zijn schaamteloosheid walgde me. Ik hief mijn wapen omhoog en zonder een sprankeltje genade scheidde mijn sikkel het hoofd van de man van zijn borst, de witte muur verpestend.

Met een zucht veegde ik het besmeurde blad af aan de onderkant van mijn zwarte cape. Nu de man niet aan het panikeren was, kon ik de zachte snikken van het arme meisje achter me horen.

'Waarom...' Haar gebroken stem brak mijn hart en ik draaide me om naar het meisje dat in een balletje op de grond lag gerold. 'Waarom gebeurt dit elke keer, Dood?' Voorzichtig knielde ik naast haar, mijn bebloede cape opzij houdend zodat het haar niet raakte. De onderlip van het meisje trilde terwijl ze haar hand voor haar beschadigde oog hield. 'Wat doe ik verkeerd?' Haar woorden waren een schot in mijn hart.

'Je doet niks verkeerd, het zijn de mensen die jou niet goed behandelen.' Ik legde mijn hand op haar kleine schouder.

'Ik heb ze alles gegeven wat ik had, Dood. Waarom zouden ze...' Het meisje maakte haar zin niet af en ze rolde zich verder op, waardoor haar gouden haren over haar gezicht vielen. Haar porseleinen huid leek grauwer dan normaal en het kind schokte door haar tranen. 'Waarom eindigt het altijd zo?'

'Je gaf de mensen een kans om te leven, maar zodra ze misbruik van je maakten, moest ik het van ze afnemen.' Ik kwam voor elk mens, elk monster, die haar hadden aangeraakt. Ik kwam voor iedereen die ervoor gezorgd had dat ze nu was zoals ze nu was. Zij hadden haar in een nachtmerrie veranderd dus nu werd ik die van hen.

'Maar, ooit zal het toch anders gaan? Of ben ik een dwaas om daarin te geloven?' Het meisje draaide haar hoofd naar me toe, met een gepijnigde glimlach keek ze me met haar wanhopige ogen aan.

En ik wilde haar vertellen dat ze een dwaas was om te geloven dat het de volgende keer anders zou gaan, maar dat zei ik niet. Want ik wist dat het geloof in de mensen het enige wat het meisje vol liet houden, haar een doel gaf.

'Misschien ooit.' Ik veegde de gouden haren van haar gezicht. Ooit had ze haar haren afgeknipt en aan de mensen gegeven als geschenk, maar ze kreeg een mes in de rug als antwoord. Ze hadden haar huid opengebroken om alle schatten eruit te halen, haar hart uitgerukt om hun gronden vruchtbaar te maken met haar bloed.

En de arme meid doorstond al dat met dezelfde gepijnigde glimlach die ze nu droeg.

Het meisje leunde haar hoofd in mijn hand en haalde beverig adem. 'Het spijt me dat ik je al dit werk laat doen, Dood. Als ik nou eens ophield, dan was het niet zo ingewikkeld. Maar toch... ik wil de mensen een kans geven.'

Ik geloofde niet dat de mensen haar ooit zouden behandelen zoals het hoorde, het was een verloren zaak, maar ik wilde wel in het meisje geloven. Al eindigde het met mijn ingrijping. Met een zucht bewoog ik zo min mogelijk zodat ze comfortabel in mijn hand kon blijven leunen, ik zette een geruststellende glimlach op naar het meisje die genoeg te voortduren had gehad.

'Natuurlijk, Aarde.'