Opdracht 2: Showen

'Ik verhoog met honderd.'

Charlotte schoof haar zwarte pokerchip tergend langzaam naar het midden van de tafel, haar blik gefocust op Margaret die als enige nog in het spel was met haar. Een triomfantelijk gevoel raasde door haar aderen wanneer Margarets ogen heen en weer flitsten tussen de vijf opengelegde kaarten in het midden van de tafel. Ze kon haar opkomende glimlach niet meer tegenhouden. Dit potje was een gegarandeerde win voor haar.

'Ik fold.' Margaret schoof haar kaarten gesloten over de tafel. Iedereen aan tafel kreunde bij haar besluit, wetend dat deze winst Charlottes voorsprong op hen groter maakte. Met een voldane glimlach bracht de jonge vrouw haar verdiensten naar haar stapel pokerchips. Terwijl zij haar chips aan het sorteren was, stak Margaret snuivend haar sigaret op, wachtend tot de dealer de volgende ronde uitdeelde.

'Lot, ben je nog steeds bezig met die oude tak?' Charlotte wist dat dit eraan zou komen, elke week bracht Margaret dit onderwerp op wanneer ze doorkreeg dat de jonge brunette niet meer te verslaan zou zijn. Alsof ze nog voldoening probeerde te halen uit Charlottes ergernis, maar de momentele winnares was niet van plan dat zomaar te geven aan de oudere vrouw.

'Dat klopt.' Charlotte hield haar stem monotoon en zette haar pokerface weer op, die ze elke vrouwenavond opnieuw opbouwde om het vervolgens thuis af te laten breken. De oudere vrouw ontblootte haar tanden en blies de rook tussen alle kieren van haar kiezen uit haar mond, een valse glinstering schoot door haar blik. Margaret wist dat ze op een gevoelig plekje op het hart van de jonge vrouw drukte en wilde dieper drukken, totdat de brunette bloedde.

'Weet je, zo moeilijk is het niet om van hem af te komen en zijn eigendommen te krijgen. Hij heeft al hartfalen, laat hem gewoon schrikken en hij stapt zo zijn graf in.' Margarets stem was neerbuigend en Charlotte deed haar best om niet te fronsen. De vrouwen rond haar grinnikten en gaven de jonge vrouw spottende blikken. Een spiertje in haar wenkbrauw leek herhaaldelijk te spasmen, maar de jonge vrouw gaf haar gezicht niet de vrijheid om te vertrekken.

'Of begint onze jonge Lottie misschien gevoelens te krijgen voor de man die jouw opa had kunnen zijn.' De vrouwen aan tafel begonnen openlijk te lachen bij het horen van Margarets nonchalante poging om Charlotte schaamte aan te praten. De wangen van de jonge vrouw begonnen te branden en ergernis borrelde in haar binnenste. Dit was slecht verliezersgedrag, vond ze. Haar intuïtie om haarzelf te verdedigen nam haar bedaarde complex over en voor ze het wist, klapte haar hand op de tafel, waardoor iedereen stilviel.

'Ik wil niks horen van een oude vrouw die al jaren ongewild is.' Charlottes stem droop van het gif, ze beet haast meteen op haar tong wanneer de oudere vrouw breed naar haar glimlachte. Margaret genoot van het schouwspel van haar prooi en zette haar sigaret weer tegen haar lippen aan, ze besloot niet te antwoorden en staarde alleen uitdagend naar Charlottes uiteenvallende pokerface. De jongere vrouw nestelde zich weer op haar krakende stoel em probeerde haarzelf te herpakken door in haar hoofd tot tien te tellen. De nicotine en rode wijn botsten op de tong van de Margaret en vormden een plezante smaak voor haar. De smaak van overwinning.

De vrouwen kregen hun kaarten weer aangereikt van de dealer en Charlotte boog de onderkant omhoog om te checken welke twee zij had gekregen. Haar felrode nagels gleden over de gladde, versierde oppervlakte. De kaarten gaven haar een geruststellend gevoel die haar irritatie de kop op drukte. Als ze met dit potje iedereen uit kon spelen, kon ze naar huis. Dan hoefde ze niet meer te luisteren naar Margarets gezeik over haar manier van doen.

En dat was precies wat Charlotte deed.

Nadat Charlotte met haar bittere winst de vrouwenavond eindelijk had afgesloten, sprong ze haast meteen in haar Lamborghini. De woorden van Margaret nog altijd echoënd in haar hoofd wanneer ze door de slecht verlichte straten reed.

Begint onze jonge Lottie misschien gevoelens te krijgen?

Charlotte snoof bij de gedachte alleen al en kneep het stuur fijn in haar handen tot haar knokkels wit werden. Ze zou Margaret en de vrouwen die op de achtergrond op haar neerkeken het tegendeel bewijzen, de jonge vrouw zou ze niet alleen verslaan in poker, maar ook in het leven.

De rit die normaal dertig minuten duurde, voelde maar aan als een minuut voor de brunette. Ze verspilde geen seconde en stormde het huis in met verblindende vastberadenheid. Pas wanneer ze voor de slaapkamerdeur stond, besefte de jonge vrouw dat ze dit wat concreter moest behandelen. Ze opende zachtjes de houten deur om Evert niet wakker te maken.

'Lottie, ben je thuis?' klonk schor vanuit het gigantische bed dat midden in de kamer stond, zijn stem streelde over Charlottes hart waardoor er een tintelend gevoel ontstond in haar borst. Met geklemde kaken legde de jonge vrouw haar hand op haar linkerborst en greep ze de stof van haar peperdure blouse vast. Haar lichaam moest normaal doen.

'Ja,' fluisterde Charlotte. Ze glipte de kamer in en zocht in de duisternis naar de grijze man in bed. 'Waarom ben je nog wakker, Evert?' Ze naderde haar drieënvijftig jaar oudere vriend die met gesloten ogen op zijn rug lag, zijn mond was halfopen met opgedroogd speeksel op zijn mondhoek waarvoor Charlotte haar neus optrok. Dit was geen charmant beeld.

Charlottes verkrampte handen tintelden om een kussen te pakken en die over zijn gezicht te leggen, om het leven onder haar handen te voelen wegsijpelen tot hij niks meer was dan een lijk. Evert leek in slaap te zijn gevallen aan zijn rustige ademhaling te horen, de jonge vrouw maakte aanstalten om een vrij kussen te pakken. Haar hart schreeuwde oorverdovend tegen haar, smekend dat dit een slecht idee was, maar haar brein wist beter.

'Ik wachtte op je.'

Zijn woorden waren een kogelschot voor haar hart. Charlottes opgezette gezicht brokkelde af door de oprechte toon in zijn stem en schaamte warmde haar lichaam op. Ze was blij dat Evert niet haar roodgloeiende wangen kon zien op dit moment, de jonge vrouw blies een beverige adem uit in de hoop dat haar gezicht wat afkoelde. Haar handen verloren hun zin om hem wat aan te doen en de jonge vrouw besloot dat het vandaag niet de dag was.

Volgende week. Volgende week zou ze hem afmaken.

Dat beloofde ze zichzelf, voor de zoveelste keer.