Xinyi trok met klamme handen aan de rok van de hanfu die ze aanhad terwijl ze door de drukke straten liep om haar date te vinden. Ze had haar hanfu speciaal voor het tempelmarkt op oudejaarsavond aangetrokken. Het rood van de rok betekende geluk en blijdschap en haar witte top maakte haar outfit wat moderner. Thuis zat ze speels met haar wijde mouwen te zwaaien als een vleermuis, maar tussen de opgezette kraampjes en mensenmassa durfde ze dat niet meer.

Ze vond Haoyu voor de trappen die naar de tempel leidde, hij stond in zijn rode qipao met gouden borduursels die zijn slanke lichaam goed omvatten. De zwarte broek knuffelde zijn benen waardoor Xinyi haar adem naar binnen sliste, hij zag er totaal anders uit dan hij normaal op school was. Zijn zwarte haren zaten warrig en vernietigden het verzorgde effect, maar het paste bij Haoyu. Met zijn handen bij elkaar geslagen wipte hij verveeld van zijn voorvoeten naar zijn achtervoeten. Xinyi wachtte een paar seconden, legde haar hand op haar hart om het gebonk tegen haar ribben te kalmeren.

Ze vierde oud en nieuw voor het eerst niet met haar ouders. Normaal zou het meisje rond deze tijd met ze rond de tafel zitten en zelfgemaakte dumplings eten terwijl ze kijken naar de slechte cabaretier die elk jaar voor de oudjaarsshow op tv werd ingehuurd. Haar vader lag altijd in een deuk tot het punt dat hij geen adem kreeg, en haar moeder moest weer lachen vanwege hem. Haar moeder had toegelachen toen Xinyi haar vertelde dat ze Haoyu wilde uitnodigen naar de tempelmarkt. Ze hadden samen de mooiste hanfu uitgezocht die ze konden vinden en zelfs toen hij aan de dure kant was, stond haar moeder erop dat ze hem kocht. Haar vader had haar uitgelachen, had Xinyi's enthousiasme hoofdschuddend kalverliefde genoemd voor hij de versieringen om het huis ging ophangen.

'Xinyi!' Haoyu zwaaide naar haar met een warme glimlach. Het meisje bevroor ter plekke, ze was zo in gedachten verzonken dat ze haar omgeving vergeten was. Met een slik keek ze op en glimlachte ze, haar handen zo plakkerig als de vis die haar ouders thuis zouden eten. Haoyu kwam naar haar toe joggen.

'Hé, Haoyu.' Schaapachtig glimlachte het meisje, ze duwde een vervelende, zwarte lok achter haar oor. Xinyi wist niet waar ze haar blik moest richten en eindigde met staren naar de glinsterende ringetjes die hij in zijn oor had, twee in de linker en een enkele in de rechter. 'Zijn die nieuw?' vroeg ze, waarbij Haoyu meteen naar zijn oorlellen greep.

'Bij een nieuw jaar hoort een nieuwe ik,' grapte hij terwijl zijn duim over de glimmende steentjes in zijn oorbel gleed. Het waren net dauwdruppels op een koele ochtend bij de rijstvelden, het paste bij Haoyu. Het was een oude traditie om alleen maar nieuwe kleren en accessoires te dragen op een dag als deze. Het meisje staarde naar de versleten sneakers die ze al jaren had, zo onverschillig als ze kon probeerde ze haar schoenen te verbergen onder haar lange rok.

Xinyi had deze avond al vaak in haar hoofd afgespeeld: wat eten en rondkijken, daarna de drakendans bekijken. Ze zou haar gevoelens aan hem vertellen vanavond als de kans voorbij zou komen. Het zou cliché zijn net zoals alle drama's en manhuas die ze gezien had, maar dit keer was zij de hoofdpersoon. Het idee zorgde ervoor dat haar rug vochtig werd, maar ze zette kleine stapjes over haar angst heen.

'Kom.' Met een brede glimlach pakte Xinyi zijn hand, ze had alle moed verzameld om hun vingers te verstrengelen en gelukkig was Haoyu's greep net zo stevig. Haar maag kriebelde van de lang verwachte enthousiasme, van de warmte van zijn grote hand. De twee struinden langs de kraampjes met lange passen. Xinyi liep voorop, waar ze blij mee was want zo kon ze haar blozende wangen verbergen. Ze bekeken de goudvissen die je kon opscheppen en meenemen in een zakje, staarden naar de rode lampionnen boven hun hoofden die warm straalden als vlammen op een winternacht, wezen naar de rode banners naast kraampjes met wensen voor welspoed die knisperden in de wind.

'Hé jullie, willen jullie je liefde bewijzen?' Een oude man tikte op een metalen fles, het had een hals zo breed als een vingertop. Het was een eeuwenoud spel, gooi een munt in de fles en krijg hem mee voor geluk. Zoals elk spel, was dit enorm moeilijk en vooral om geld te verdienen. Toch raakte Xinyi's wangen oververhit bij de gedachte dat Haoyu met haar op een koppel leek. 'Voor tien renminbi kan je vijf munten gooien, als je er eentje in de fles krijgt, mag je het muntje meenemen. Geef de munt daarna aan je geliefde voor geluk tot het einde van jullie levens.'

'We zijn geen koppel,' grinnikte Haoyu terwijl zijn hand loskwam van de hare, dat Xinyi hier teleurgesteld om was, was nog zacht gezegd. Ze staarde naar de grote hand die de hare had omvangen, en wenste dat Haoyu haar weer vast zou houden. 'Wil je?' Haoyu hield al een briefje van twintig in de lucht, waardoor Xinyi haar zucht inhield. Ze hield er niet van om haar geld te verspillen aan dit soort spelletjes. Toch besloot ze om een ronde mee te spelen om de goede sfeer erin te houden. Haoyu zag er immers blij uit met de munten in zijn handen.

Tegen haar verwachting in, gooide Xinyi haar derde muntje recht in het flesje, waardoor hij ingepakt in een papiertje in haar handen werd gedrukt. Ze glimlachte naar de oude man die zojuist haar tien renminbi had opgeslokt, maar haar ogen deden niet mee. Haoyu liet teleurgesteld zijn schouders zakken, geen van zijn munten was erin gekomen.

'Wil jij hem?' vroeg ze dan onverschillig, ze wilde de verloren puppy uitdrukking van zijn gezicht vegen, zijn glimlach terug hebben.

'Nee,' antwoordde Haoyu resoluut, maar zijn lippen bleven getuit. 'Dit spel heeft misschien mijn trots verpest, maar het gaat niet onze avond verpesten.' Hij greep naar Xinyi's hand en het meisje moest giechelen door zijn poging om zichzelf op te beuren, de twee liepen verder. Het was toch maar een stom muntje, een deel van een financiële oplichterij.

Hand in hand slenterden de twee een rondje terug naar de tempel, ze deelden onderweg een stok met geglaceerde meidoorn en verhalen over school. De drukke mensenmassa duwden de twee soms dichter bij elkaar, waardoor Xinyi haar best moest doen om haar blozen te onderdrukken wanneer Haoyu een beschermende arm over haar heen sloeg. Het was net een droom en Xinyi wilde absoluut niet wakker worden.

'Wacht even hier, ik ga wat halen.' Haoyu liet zijn vingers uit de hare glijden, waardoor Xinyi's hand meteen koud was. Voor ze kon vragen waar hij naartoe ging, was hij alweer verdwenen in de mensenmassa. Voor Xinyi's gevoel was hij ongewoon lang weg, zo lang dat haar gedachten allemaal scenario's begon te bedenken met waarom hij wegliep. Straks misten ze de drakendans nog. Of sterker nog, kwam hij helemaal niet meer terug.

Haoyu kwam bezweet terug, zijn borstkas ging hevig op en neer terwijl hij mahua naar Xinyi uit hield, gefrituurde deeg dat getwist was om zichzelf en besmeerd met honing. 'Voor de koude thee.' Xinyi giechelde, haar zorgen smolten weg als suiker in water. Hiervoor deed hij zoveel moeite? Ze had twee weken geleden wat koude thee gehaald om hem toe te juichen voor de laatste examens. Al was de koude thee juist een terugbetaling voor de meidoornvlokken die hij haar gegeven had voor haar vioolwedstrijd. Er leek geen stoppen aan deze cirkel van eten. Dankbaar nam ze de snack aan, at voorzichtig zodat haar haren er niet aan bleven plakken of haar vingers vies werden. Ze wilde de hanfu ongedeerd laten.

Het ritmische slaan op trommels liet de twee weten dat de drakendans bij de tempel eindelijk begonnen was. De draken werden elk gedragen door wel tien mensen die ze ritmisch langs elkaar renden, ze gaven de draken elegante vormen alsof ze door de lucht sneden. Met elke minuut die voorbij ging, werd het ritme versneld.

Xinyi keek vanuit haar ooghoeken naar Haoyu die op de maat klapte, hij lachte luidop naar het schouwspel waardoor de vlinders in haar maag losbarstten. Het was zijn lach, dat ze het mooist aan hem vond, het geluid en de manier waarop zijn pretoogjes tevoorschijn kwamen. Het was een beeld dat ze wilde vereeuwigen in haar telefoongalerij.

Ze wilde dat de twee meer werden dan alleen vrienden. Xinyi schraapte haar keel, haar lichaam gevuld met moed die eerst onvindbaar was. Dit was hét moment. Nu.

'Haoyu?'

Haar hart bonkte mee op het ritme van de trommels. Haoyu hoorde haar niet. Xinyi's stem kwam niet boven het lawaai uit, hoe hard ze het ook probeerde. Ze probeerde woorden te vormen en schreeuwde haar keel rauw, tot haar ogen dampig werden. De vuurwerkshow zou elk moment beginnen, het eind van het jaar zou eraan komen. Ze moest het vertellen. Trekkend aan de mouw van de vrolijk klappende Haoyu probeerde ze zijn aandacht te trekken, gelukkig draaide haar vriend zich naar haar toe.

Met trillende vingers hield ze haar munt omhoog om hem vervolgens in Haoyu's hand te drukken, ze sloot zijn vingers er omheen. Met een diepe adem richtte ze haar blik weer op haar vriend, die met de rug van zijn hand tegen zijn mond stond. Zijn rode wangen van de kou leken dieper geworden te zijn en zijn ogen staarden naar de grond. Het getrommel, de climax stopte niet.

Haoyu pakte dan uit zijn achterzak een ander ingepakt muntje. XInyi's gebaar spiegelend, duwde hij deze in haar handpalm. De munt was warm, haar huid tintelde op elk stukje dat zijn vingertoppen aanraakten. Zijn hand rustte op Xinyi's pols terwijl het meisje met open mond naar het muntje keek. Had hij dit gehaald toen hij de mahua meenam?

Het getrommel stopte en een onnatuurlijke deken van stilte viel over de mensenmassa. Het enige wat te horen was, was het gesis van de aangestoken lonten. Haoyu trok Xinyi naar zich toe, zijn vriendin viel in zijn armen. Hij boog zich naar haar oor voor alle chaos weer uitbrak.

'Ik wilde je dit graag geven.'

Hij rook naar thee, de koude thee die hij altijd dronk. Zijn slanke lichaam die ze vaker omhelsd had was warm, maar vandaag was het anders. Zijn hand op de kromme van haar onderrug en de andere bij haar wang maakten haar lichaam compleet warm. Xinyi kon niks anders dan haar armen om zijn nek te slaan en haar bietrode gezicht daar te verbergen.

De lucht vulde zich met buskruit terwijl tientallen kleuren de lucht in schoten, ze barstten uit in vonken en vulden de sterrenhemel met een zee van glitters. De knallen maakten het moeilijk voor de twee om te praten, dus stonden ze zwijgend in elkaars armen. In de palm van Xinyi's hand brandde het in papier verpakte muntje, was hij toch nog ergens goed voor uiteindelijk. Haar hart was gevuld met blijdschap en stroomde over, het vulde haar tot haar tenen vol met energie. Het meisje kon wel schreeuwen van geluk.

Xinyi keek omhoog. Haoyu staarde naar de lucht. Het vuurwerk vulde alle bruine ogen vol met sterren en hoop, met nieuwe wensen voor het volgende jaar.

En de kus die ze daarna deelden, was niets minder dan perfect.

Deze short story herinnert me dat ik zo slecht ben in short stories maken en romantiek AHAAH, maar thats ok, we gaan gewoon oefenen :D. In ieder geval ga ik dit heel stilletjes hier neerleggen en wegsluipen. 
+ waarom zijn hanfu's zo mooi? ik wil er ook een haha.