Als ik het trainingscentrum in kom, zie ik dat er al veel kinderen bezig zijn met vechttechnieken.

Ik besluit om naar de plek te gaan waar ze de overlevingstechnieken uitoefenen.

Er zitten twee kinderen, een klein jongetje van -waarschijnlijk- 12 jaar en een ouder meisje. Aan het nummer op hun arm te zien komen ze allebei uit District 10.

'Hey', zeg ik terwijl ik naar hun toe kom. Ik zie dat ze bezig zijn om een vuur te kunnen maken. 'Mag ik er even bij komen zitten?' Het meisje knikt en focust zich weer met wat ze bezig was.

Het meisje heeft kort, bruin haar en blauwgroene ogen. Het jongetje lijkt erg op het meisje.

Ik ga me naast hen zetten en kan nu beter zien wat ze doen. Het meisje houdt twee stenen vast en klopt ze op elkaar. Ik kan zien dat er vonkjes vanaf komen, die op de stukjes houdt belanden, maar tevergeefs niet gaan branden.

'Misschien moet je er eerst een stuk af kloppen', zegt het jongetje. Het meisje kijkt hem niet-begrijpend aan. 'Wat?'

'Ja, kijk zo.' Het jongetje klopt de steen op de andere steen, waardoor die in tweeën breekt. Ik kan helemaal niet volgen met wat ze doen. Waarom zou je een steen in tweeën kloppen?

Ik volg aandachtig wat het jongetje gaat doen. Hij hoeft niet eens veel te kloppen met de twee helften of er valt al een grote vonk op de stukjes hout, waarna die gaat branden.

Ik glimlach. 'Cool gedaan!' zeg ik snel. Het jongetje lacht ook.

De paar uur daarna blijf ik bij hen en leren we hoe we het beste een schuilplaats kunnen maken. Ik heb ondertussen al veel geleerd over hoe je het beste kan overleven.

We krijgen middagpauze, waarbij ik me vol stop met het lekkere eten. Ik heb weer veel energie en na de middagpauze worden we bijeen geroepen.

We gaan blijkbaar verschillende testen doen, om te kijken hoe goed iedereen is. Mijn maag trekt al samen van het idee dat ik zal falen waar iedereen bij zal zijn.

Als eerste moeten we met speren gooien. Dit ligt al meteen in het voordeel van Nash, omdat hij al zo goed bevriend is met de speren.

Er verschijnen bewegende doelwitten, die we moeten raken met de speren. Niet lang na dat de eerste is geweest, is het aan Nash. Hij kan ze al meteen allemaal raken, op één na.

Ik begin te twijfelen of ik Nash nog wel zou vertrouwen. Wie weet ziet hij me al als een eerste doelwit in de arena.

Als het bijna aan mij is, voel ik de stress opkomen. Ik kan helemaal niet goed met speren overweg! Ik heb ze zelfs expres vermeden tijdens de training.

Ik pak een paar speren en de doelwitten beginnen te bewegen. Ik gooi de eerste speer en die is er natuurlijk volledig naast. Ik probeer er niet aan te denken of de andere tributen zouden lachen.

Met de volgende speer gaat het al beter, ik kon het doelwit op een haar na, raken.

Na de rampzalige test van de speren moeten we nog allerlei andere dingen beoefenen. Het laatste dat we moeten doen is muurklimmen.

Voor me zie ik een enorme muur, met hier en daar kleine uitsteeksels. Ik twijfel of ik hier wel goed in zou zijn.

Het is de beurt aan een grote jongen van District 1, hij gaat zelfzeker voor de muur staan. Het klimmen gaat vlot, tot hij zijn voet op een klein uitsteeksel wil zetten en hij uitglijdt.

Hij glijdt uit, verliest zijn evenwicht en valt met een hard en pijnlijk geluid op de betonnen vloer terecht.

Autch. Dat moet pijn gedaan hebben. Ik krijg er hoofdpijn van hem zo te zien liggen. En ik heb nu al helemaal geen zin meer om straks die muur te gaan beklimmen.

En daar ligt hij dan, kreunend op de grond. Ik krijg haast medelijden. Er komen een paar mensen bij die dingen tegen hem zeggen, al kan ik alleen het gekreun horen.

Dezelfde vrouw die ons begeleid doorheen het hele trainingsproces, komt bij ons staan. 'Geen nood! Alles komt goed! Hij moet gewoon nog meedoen met de Hongerspelen, alles is onder controle!'

Al weet ik dat niet zeker. De jongen zag er eerst zo sterk uit, en dan nog moet hij de arena in. Ik denk niet dat hij lang zal leven met een gebroken rug.

Even later is het aan mij om de muur op te klimmen. Tot nu toe was het niet veel kinderen gelukt om hoog te komen, ze waren allemaal al veel voorzichtiger nu er al iemand gevallen was.

Ik besluit om er gewoon voor te gaan. Het is dan zonder veiligheidsdingen, maar dat houdt me niet tegen.

Ik zal het traag doen en steeds kijken waar ik mijn voeten zet.

Ik klim de muur op en merk al snel dat ik in het voordeel ben met mijn kleine voeten. Ik kan makkelijk mijn voeten op de uitsteeksels zetten en zo hoger klimmen.

Ik begin er helemaal in te komen en na een tijdje is het zelfs niet moeilijk meer. Het gaat zelfs vanzelf.

'Nora Underwood?' Ik schrik op van de vrouw die mijn naam zegt. Even raak ik mijn evenwicht kwijt, maar dan sta ik weer stabiel. Ik kijk naar beneden schrik nogal als ik zie dat de vrouw heel ver beneden mij staat.

'Je mag weer naar beneden komen', vervolgt ze. Het dalen van de muur gaat wat vlotter, nu hoef ik geen moeite te doen om me op te trekken.

De vrouw knikt tevreden naar me. Even voel ik dat ik trots ben op mezelf. Ik heb bewezen dat ik toch goed ben in iets. Ik ben een uitstekende klimmer.