Na de lunchpauze komt onze mentor naar ons toe.

'Hoe gaat het al bij jullie? Al bondgenoten gevonden?' vraagt hij terwijl hij zijn armen kruist.

'Die van District 5, en 7 lijken me wel goed. Ze zijn sterk en we hebben al kennisgemaakt. Volgens mij gaan we een team vormen in de arena.'

De mentor knikt hem trots toe. 'Goed gedaan jongen', zegt hij tevreden. 'Hoe staat het nu bij jou, Nora? Ik heb al gezien dat je kennisgemaakt hebt met de tributen van District 8. Goed bezig.'

Ik moet meteen denken aan Felicia en Jake, en het moment waarop ze me leerden boogschieten. En dat ik toen niet eens kon boogschieten.

'Ehh, ja', antwoord ik. 'Ze lijken me wel aardig.'

'Je zou straks met hen mee moeten gaan en de dingen leren die zij ook leren. Zo geraak je beter bevriend en gaan ze je ook automatisch beschouwen als vriend.'

Ik geef een kort knikje, ik waardeer zijn instructies erg. Nu heb ik tenminste meer kans om te overleven als Felicia en Jake bij me zijn.

Zoals de mentor gezegd had, ga ik ook naar Felicia en Jake, die nu bij de messen staan. Er staat ook een begeleidster bij die uitleg geeft over de messen.

'Waarom zijn ze zo klein? Hoe langer hoe beter toch?' Jake blijft de vrouw een tijdje aanstaren.

'Nee. Het is juist beter dat ze klein zijn. Dan kunnen ze juist verder gegooid worden.'

Felicia heeft opgemerkt dat ik erbij ben komen staan. 'Hee, Nora. Kom je ook even informatie volgen over de messen?'

Ik knik automatisch. 'Ja, het leek me interessant.' Wat natuurlijk gelogen is, want ik volg alleen wat de mentor zei. Het is geen toeval dat ik hier ben.

Nu kijkt Jake me aan. Hij zegt niets, maar kijkt me alleen aan. En dan draait hij zich weer om.

'Dus om bijvoorbeeld een mes te gooien naar iemand die veel verder weg staat?' vraagt Felicia.

De vrouw knikt. 'Zo werkt het, ja.' Nadat ze naar ons een keer heeft gekeken, gaat ze verder.

'De punt is heel schep, dus als je het mes gooit, treft het je vijand harder. Door de snelheid ten eerste, en door de scherpe punt. Het gewicht zorgt ervoor dat het mes makkelijker kan vliegen.'

Jake weegt het mes in zijn hand. 'Ze zijn inderdaad erg licht.'

'Willen jullie anders even proberen om met ze te gooien?' Ze wijst met haar vingers naar een paar doelwitten die een tiental meter verder hangen.

'Ja, lijkt me een goed idee', antwoordt Jake en hij neemt een paar messen vast en loopt ermee naar de plaats waar hij ze kan gooien.

Zijn hand gaat omhoog en daarna smijt hij ze met een krachtige gooi naar het doelwit. Het mes blijft steken in het doelwit, maar hij heeft het midden niet geraakt.

Hij probeert nog eens, en deze keer zit hij dichter bij het midden van het doelwit. Ofwel heeft hij hier al jaren voor getraind, ofwel is hij gewoon heel goed in snel leren.

Ik vraag me af of ik ooit ook zo goed zal worden. We hebben maar twee dagen om beter te worden, waarbij we kunnen trainen tot we een grotere kans hebben op overleven.

Maar de gedachte dat ik binnen een paar dagen met messen sta te gooien, beangstigd me wel.