Op de markt waar normaal allemaal verschillende marktkraampjes staan, staat nu een groot houten podium waar drie stoelen op staan en de twee grote glazen bollen met in elke bol ofwel meisjesnamen of jongensnamen.

Op het grootste deel van het plein staan nu twee grote vlakken die met touw afgebakend zijn. In die vakken moeten de jongens langs de linkerkant en de meisjes langs de rechterkant komen.

De kinderen die wat ouder zijn, dus een leeftijd hebben van 18 jaar, gaan meer naar voren staan. De jongere kinderen, van 12 jaar, gaan meer naar achteren staan. Ik sta ongeveer in het midden, met andere meisjes van mijn leeftijd.

We staan zwijgend naast elkaar en kijken gespannen om ons heen. Ik kijk naar de zijkant van het vak en zie mijn gezinsleden: Jacy, Martin Eline en mijn moeder. Mijn moeder knikt me hoopvol toe, terwijl ze Jacy in haar armen vast heeft.

Ik kijk naar mijn broertjes en zusjes. Ik zie aan hen dat ze dit ook niet leuk vinden, en dat ze ook vrij gespannen zijn. Ze zijn kalm en staan zwijgend en dicht bij mijn moeder. Hoe ouder ze worden, hoe meer besef ze krijgen van de Hongerspelen.

Voor me zie ik hoe de burgemeester al op één van de drie stoelen gaat zitten. Daarna gaat ook de begeleidster, Jane Blueberry, op de andere stoel zitten.

Jane Blueberry lijkt zoals elk jaar weer enthousiast te zijn. Er staat een fiere glimlach op haar gezicht en zoals elk jaar maakt ze dat de trekking toch leuk kan zijn.

Ze heeft nu een donkerblauwe jurk aan, die vrij dik is en tot onder haar knieën komt. Ze heeft haar donkerbruine haar vanachter opgestoken met een speld.

Als laatste gaat een ander persoon, die de trainer is van de kinderen die getrokken zullen worden, op de derde stoel zitten.

De burgemeester staat recht en loopt naar voren, naar het spreekgestoelte.

'Welkom, beste inwoners van District 12!' begint hij zijn toespraak. Daarna begint hij te vertellen over de geschiedenis van Panem. Weer hetzelfde verhaal dat jaar op jaar, telkens opnieuw verteld wordt.

Hij vertelt nu over de Donkere Dagen en District 13 dat helemaal verslagen werd door het Capitool. Tot slot spreekt hij over de Hongerspelen, als gevolg van de hele opstand.

We zijn verplicht om de Donkere Dagen te herinneren en daarom heeft het Capitool de Hongerspelen uitgevonden.

Ze sturen 24 onschuldige kinderen in een strijd dat alleen draait op overleven. En om te overleven moet je doden, want er zal maar één speler over blijven, de winnaar.

Uiteindelijk wenkt de burgemeester de begeleidster, die met een brede glimlach naar het spreekgestoelte gaat. Ze begint met de slogan die ze altijd zegt voor ze de namen gaat trekken.

'Vrolijke Hongerspelen! En mogen de kansen ímmer in jullie voordeel zijn!' Ze glimlacht, ze heeft hier duidelijk plezier in.

Ze loopt eerst naar de grote glazen bol waar alle meisjesnamen in zitten. Op drie van die duizend briefjes staat mijn naam geschreven, realiseer ik.

Ze blijft glimlachen terwijl ze vrolijk door de glazen bol met briefjes draait, tot ze er één neemt en hem uit de bol haalt.

Ze doet een stap naar achter en doet het briefje open. Ze wacht even voor ze de naam uitspreekt.

'Nora Underwood.'