"- To w porządku - mówi - jeśli zechcesz odejść. Wszyscy pragną, byś została. Ja też tego chcę bardziej niż czegokolwiek w życiu. - Głos załamuje mu się z emocji. Urywa, odkasłuje, nabiera oddechu i mówi dalej. - Ale to moje życzenie i możesz się ze mną nie zgadzać. Więc chciałem tylko powiedzieć, że zrozumiem, jeżeli odejdziesz. To w porządku, jeśli musisz nas opuścić. To w porządku, jeśli chcesz przestać walczyć." 

G.Forman "Zostań, jeśli kochasz"

~~~

Joshua 

~~~

Poczułem ból w klatce piersiowej tuż przy sercu. Zawał? W wieku dziestu lat? Halo, to jakieś nieporozumienie. Jednak ból szybko przeszedł. Dopiero zrozumiałem- coś z Gwen. Zacząłem panikować. Co jeżeli ugryźli ją i moja podopieczna właśnie umiera na rękach gnoja? Co jeżeli gnój ją uderzył? 

-Sophia, musimy tam iść, natychmiast!- krzyknąłem rozpaczliwie. 

Co się ze mną do cholery działo? Serio przejmowałem się jakimś dzieciakiem? I to jeszcze w taki, wręcz rozpaczliwy, sposób? 

-Nie wiesz do czego służą telefony?- warknęła, wywracając oczami. 

No tak, mogłem zadzwonić do tamtych kretynów, by któryś z nich tam poszedł i sprawdził, co się z nią dzieje. Szybko wyciągnąłem telefon z kieszeni spodni i wybrałem numer do Adama. Odebrał po trzech sygnałach.

-Co się tam dzieje?- spytałem na wstępie. 

-O co chodzi?- odpowiedział mi chłopak pytaniem. 

-Dlaczego poczułem, że coś się dzieje Gwen?- warknąłem. 

-Debil wysłał ją na zwiad, idę tam zaraz- powiedział po chwili namysłu.- On ją wysyła na pewną śmierć. Może stracili kogoś, nic nam jeszcze nie wiadomo, zaraz Fred wraca ze zwiadu to będę wiedział więcej- przerwał. W tle było słychać trzaskanie drzwiami. 

-Jerome martwy- usłyszałem w oddali, a następnie Adam to powtórzył. 

-Pakuję się i tam idę. Nie ma, że nie. Będziemy w kontakcie- powiedział twardo mężczyzna i się rozłączył. 

Ja mogłem słuchać o tym ze złożonymi rękoma. Nie mogłem nic na to poradzić. To był plan Gwen i tylko ona wiedziała, jaki następny krok wykona. 

~~~

Gwen 

~~~

Nie wiedziałam co robić. Nie wiedziałam co mówić ani jak się zachowywać. Chłopak umarł mi na rękach. Nikt się nie odzywał i każdy, podobnie jak ja, przeżywał wewnętrzną żałobę. A ja? Zapomniałam o sabotażu, o moim planie. Chciałam tylko jakoś przeżyć i przestać się tym zadręczać. 

-Gwen, mogłabyś porozmawiać z Enzo? Chce się dowiedzieć, co się stało na zwiadzie.- Harper weszła do salonu, gdzie siedzieliśmy wszyscy oprócz jej i wymienionego faceta. 

Skinęłam lekko głową i wstałam z fotelu, który zaraz ona zajęła. Ruszyłam w stronę kuchni, gdzie Wright siedział. Usiadłam obok niego i położyłam dłoń na jego dłoni. 

-Kogo to była wina?- spytał słabo. 

-Zombie. Ja walczyłam z innymi i wtedy musieli go otoczyć... Nawet nie sprawdzałam jak mu idzie, byłam pewna, że daje sobie doskonale radę, nie wiem co się stało, naprawdę- zaczęłam mówić łamiącym się głosem. 

-Już, cicho, cicho. 

Chłopak przytulił mnie, a ja dosłownie się rozpadłam. 

Uwielbiałam Jerome'a. Dwudziestolatek zawsze wiedział jak mnie pocieszyć, zawsze wiedział o co mi chodzi. Jako jeden z nielicznych mnie rozumiał. Jak wspominał, był wspaniałym obserwatorem. Ale był lękliwym chłopakiem. Przyjechał do Ameryki spełnić wielkie marzenia, a tymczasem musiał walczyć z wirusem. Wytrzymał prawie dwa lata. I przez nieuwagę zginął. Przez nieuwagę moją. Mogłam mu pomóc do cholery! 

-Nie zadręczaj się tym- wyszeptał Enzo, głaszcząc mnie po włosach. -Taki był jego los- westchnął, lekko całując mnie w czubek głowy. 

Zawsze tak robił, jak czuł się czegoś winny. Całował mnie w czubek głowy. W sumie to się nie dziwię, bo jeśli to była prawda, co Joshua mówił, to on to na nas sprowadził. 

-Trzeba go spalić, prawda?- spytałam, ocierając łzy.- Bo jak go zakopiemy to odżyje- szepnęłam. 

-Skarbie, to nie bajka o zombie. Skoro nie odżył od razu jako zarażony, to już nie żyje. To nie działa na takiej zasadzie, że ludzie wstają zza grobu, a ręce rozkopują swoje doły. On już nie żyje- powiedział dobitnie.- Zrobimy mu taki pogrzeb na jaki zasłużył. Mała, nie ma co płakać- mruknął, ocierając moje kolejne łzy.

-A co jeżeli to byłabym ja? Co jeżeli by mnie ugryźli?- zaczęłam panikować, przypominając sobie o grze. Ale nie potrafiłam. 

-Wtedy zabiłbym każdego. Każdą żywą istotę na świecie, nie pozwoliłbym ciebie skrzywdzić- warknął. 

-A Jerome'a mogli?- szepnęłam, patrząc z napięciem na jego twarz. 

-Nie mogli. Zemścimy się wszyscy- westchnął, puszczając mnie ze swoich objęć, a następnie wstał.- Powiedz reszcie, że poszedłem kopać dół- mruknął i wyszedł drzwiami kuchennymi, które prowadziły na zewnątrz. 

Patrzyłam tępo w ścianę. Mogłabym pójść teraz za Wrightem, uderzyć go łopatą w tył głowy i zaciągnąć między drzewa. Ale było kilka "ale"- wszystko było widoczne z salonu, gdzie siedziała reszta, nie wiem czy dałabym radę przeciągnąć Enzo sama, jego zgraja by nas znalazła, a sam Enzo nie jest na tyle głupi, żeby nie słyszeć jak ktoś do niego podchodzi. 

Wstałam i poszłam w stronę salonu. Usiadłam koło Alexa, a ten położył głowę na moim ramieniu, ciężko wzdychając. Przymknęłam oczy. 

Nie wiem czy zasnęłam, ale z amoku wyrwało mnie pukanie do drzwi. Enzo siedział po mojej drugiej stronie, obejmując mnie w talii. Zerwałam się z miejsca równocześnie z Harper i Wrightem. Kiedy oni na mnie spojrzeli, wzruszyłam ramionami i podeszłam pod ścianę. 

Enz podszedł do drzwi i złowrogim tonem głosu, spytał "kto tam?". 

-Adam Franco, wolny zabójca, chcę odnaleźć swój chwilowy spokój. Zombie otoczyło domek wolnych zabójców, a było ich za dużo, żebym sam się przez nich przebrnął- powiedział towarzysz, a uśmiech momentalnie zaistniał na mojej twarzy, co nie umknęło uwadze Harper. 

-Znasz go?- spytała. 

-Mój mały Adam. Jest swój. Wpuście go, będę za niego odpowiadać- powiedziałam, podchodząc do Enza, a następnie chwyciłam go za dłoń.- Proszę Enzo. Przy nim czułam się bardzo bezpiecznie, kiedy do nich chodziłam. Oni zawsze mnie przygarnęli, chyba możemy zrobić to samo choć dla niego, co?- spytałam, patrząc mu prosto w oczy. 

Widziałam na jego twarzy zachwianie. Nie wiedział, co powinien zrobić. Spojrzał na pozostałych, a gdy ci wzruszyli ramionami, otworzył drzwi. 

-Jeśli coś lub ktoś zginie, to będę wiedział na kogo wydać wyrok. Zapraszam ciebie do mojej rezydencji- powiedział, a brunet z brodą wszedł do środka. 

Uśmiechnął się do mnie, a ja rzuciłam się swoim ciałem na niego. Wyszeptał mi do ucha, że Joshua się boi, dlatego tak wcześnie przyszedł. 

Kolejny szpieg wśród Wrighta i spółki. 

~~~

no i jak oceniacie ten rozdział? 

pisałam go chyba miesiąc, nie miałam pojęcia co mam napisać

śmierć Jerome'a... 

ale powrót Adasia!!! 

Adaś to zdecydowanie mój fav jak na razie