Obudziłam się na kanapie w mojej dość dużej szopie, zerknęłam na podłogę. Spał na niej Parker, przypomniało mi się jak zrzuciłam go z sofy, zaczęłam powstrzymywać śmiech. Niestety wybuchnęłam głośnym śmiechem widząc jak brunet bije się z kocem.

- Bearly, co ja robię na podłodze?- zapytał poirytowany, gdy w końcu wyplatał się z kocyka

- Długa historia - zaśmiałam się wstając, brunet pociągnął mnie do siebie i teraz razem leżeliśmy na podłodze - Ej
Powiedziałam udając oburzoną

Chłopak zaczął mnie łaskotać, gdy przestał powiedziałam:

- Znam cię zaledwie od czterech dni, a ty śpisz u mnie i mnie łaskoczesz. Nie uważasz, ze to dziwne?

Chłopak się uśmiechnął

- A jest coś normalnego w Greendale? - zapytał wstając

- Słuszna uwaga - powiedziałam, a Parker podał mi rękę

- Nie mam ochoty dziś na akademie, nie idziemy?- Zapytał przeczesując włosy, a ja zaczęłam się poprawiać

- Zdajesz sobie sprawę, ze dziś jest sobota ?- zapytałam patrząc się na niego jak na idiotę

- Oczywiście, sprawdzałem czy znasz się na dniach tygodnia - powiedział na szybko wymyślając argument

- Nie potrafisz kłamać - zaśmiałam się zakładając skórzaną kurtkę

- Zdziwiłabyś się jak dobrze kłamie, tylko przed tobą mi nie wychodzi - powiedział, a ja podałam mu jego czarną kurtkę

Wyszliśmy z domku, chwile szliśmy w milczeniu

- Masz plany na dziś? - zapytał

- Pomaganie w ogrodzie ciotek nie brzmi zbyt zachęcająco. Gdzie chcesz mnie wyciągnąć? - zaśmiałam się

- Mam nadzieje, ze wybrałaś mnie bo jestem zabójczo przystojny i zabawny, a nie z powodu braku chęci do sprzątania ogródka - zaśmiał się

- Tak, wybrałam cię dlatego, ze jesteś zabójczo przystojny i zabawny, ale tez bardzo skromny - powiedziałam zaśmiałam się

Brunet uśmiechnął się spoglądając na mnie

- Gdzie idziemy? - zapytał po chwili ciszy

- Prowadź- powiedziałam, a brunet zaczął iść w stronę wyjścia

Przez resztę dnia snuliśmy się po mieście, dopóki na naszej drodze nie stanęło kilka wilkołaków. Zaczęły nas atakować, Kundle nie wiedzą z kim zadarły.
Kai odrzucił je telekinezą, ja dwójkę podpaliła ogniem. Ostatecznie żeby poradzić sobie z jeszcze trzema, Parker rzucił w nie werbeną. Wilkołaki zaczęły słabieć, a po chwili płonąć.

- Wiesz, ze mogliśmy ich nie zabijać? - powiedziałam, gdy podchodziliśmy. Chwile po moich słowach zapadła cisza.

- Nie byłoby zabawy!- powiedzieliśmy jednocześnie

Zaczęliśmy się śmiać

Poszliśmy do kawiarni, siedząc tak i rozmawiając Parker nagle powiedział:

- Wiesz co? Do teraz nikt mnie nie rozumiał, tylko uważano mnie za psychicznego dziwaka. Poznałem ciebie, i odrazu jakoś mi lepiej - zaśmiał się popijając kawę

Zmarszczyłam brwi

- Nie łatwiej było zapisać się na jakąś terapie, z ludźmi takimi jak ty? - zapytałam patrząc się na niego jak na idiotę - Wiesz takie kółko psychicznych odludków

Kai zaczął się śmiać

- Dzięki, myślałem ze powiesz: „Tez tak uważam", albo coś w tym stylu - powiedział śmiejąc się

- Nie jestem na tyle przewidywalna