/Lucy p.o.v/

Net toen we weer veilig in het bos waren werd het weer wazig voor mijn ogen. Absoluut niet het goede moment, wat als Meliorn hier nog ergens is met zijn mannen. Maar ik kon het niet tegenhouden. Daarom flitsen er weer allerlei beelden langs mijn ogen, eerst zie ik een beeld van een donkere, vieze cel. Ik kan niet goed zien wie er precies in is opgesloten, maar aan haar gestalte te zien is het een jonge vrouw. Ketens zitten om haar polsen en enkels gebonden, iemand zal vast en zeker niet blij met haar zijn geweest, ik vraag me af wat ze misdaan heeft. Daarna verschuift het beeld, deze keer zie ik Jace voor me en ik voel mijn hart even stilstaan, hij ziet er vreselijk uit, zijn gezicht zit onder het bloed en er zitten overal diepe wonden in zijn lichaam. Met moeite weet ik het beeld weg te drukken, ik wil het niet zien, Jace is hier, veilig bij mij. Nadat ik al mijn wilskracht heb verzameld open ik mijn ogen en ik kijk een tijdje afwezig voor me uit als ik weer het bos kan zien, ik kan Jace gewoon niet vertellen wat ik heb gezien. "Lucy, gaat het wel?" hoor ik hem zachtjes vragen als hij doorheeft dat ik er weer ben, zijn arm voel ik beschermend om mijn middel heenliggen. Geruststellend knijp ik in zijn hand, "Het was niks, ik was gewoon even duizelig," lieg ik zo overtuigend mogelijk. Niet geheel overtuigd kijkt hij me aan, maar hij zwijgt er gelukkig wel over. Ik wil niet tegen hem liegen, maar ik moet wel. Beschermen zal ik hem, niemand doet hem pijn. Jace zijn vader kijkt me ook sceptisch aan, haast of hij mij ook niet gelooft. Maar ze kunnen niet afweten van wat ik allemaal heb gezien. "Kom, we gaan naar Lana's huis, daar kunnen we rustig het boek doorlezen," zegt Jace tegen me met een lief glimlachje. En meteen volg ik hem, ik moet weten wat er in dat boek staat, ik moet meer te weten komen over mijn gave. Alhoewel, wat als mijn gave gevaarlijk is, wat als het mensen in gevaar zal brengen, dan kan ik er beter niks over te weten komen. Zwijgend loop ik achter Jace en zijn vader aan totdat we bij Lana haar huis aankomen, tot mijn verbazing opent ze de deur alsof ze ons al had horen aankomen, "Kom binnen, kom binnen," zegt ze vrolijk. Wel kijk ze Jace zijn vader even duister aan, die twee mogen elkaar echt niet. Met z'n allen lopen we naar de woonkamer waar we rond de tafel die er staat gaan zitten en ik mag het boek openslaan van Jace. Even bestudeer ik de lichtelijk verbrande kaft, maar je kunt nog wel zien dat er gouden letters op geschreven staan, ze vormen een titel die niet meer goed te lezen is. "Open hem nou, ik ben nieuwsgierig!" hoor ik Lana ongeduldig zeggen, dus sla ik het boek maar open. "Lucy, niet boos worden of wat dan ook, maar ik en mijn vader hebben het voorval van vanochtend besproken. We denken dat de beelden die je ziet eigenlijk flarden uit de toekomst zijn, als dat zo is zou dat betekenen dat je een ziener bent, de enige op deze wereld voor zo ver wij weten. Hier, kijk maar eens...," begint Jace waarna hij door het boek bladert naar een bepaald hoofdstuk. Het oog dat toekomst en verleden kan zien, heet het. Nogal een vreemde titel als je het mij vraagt, maar als Jace denkt dat het me kan helpen zal het wel zo zijn. Toch lichtelijk nieuwsgierig geworden naar wat er in het boek staat begin ik te lezen. Zij die het oog bezit, zal machtiger zijn dan wie dan ook. Ze ziet ziekte, leed, oorlog en geluk al van tevoren. Zij is de sleutel tot de vrede. Menig mens zal om haar vechten. De meesten alleen uit op macht en rijkdom.
Met ingehouden adem lees ik de bladzijde. Dat lijkt haast wel een profetie. Rustig lees ik verder: Zij die de gave bezit is alleen, zij ziet dingen als in een droom. Dromen ziet zij ook. Waarheid zal een leugen zijn.
Wat betekent dat nou weer, ik ben niet alleen, ik heb Jace en Lana. Misschien bedoelen ze er iets anders mee. Het kan zijn dat Jace en zijn vader gelijk hebben, ik zou de enige ziener op deze wereld kunnen zijn. "Dit lijkt inderdaad op mijn rare hallucinaties," zeg ik tegen ze en meteen zie ik ze opgewekt kijken, bijna intens gelukkig. "Lucy, wat zag je in je visioenen?" vraagt Jace dan toch maar voorzichtig aan mij. Met een moeilijke blik kijk ik hem aan, wat moet ik nu zeggen. Na een tijdje nagedacht te hebben besluit ik om de waarheid maar deels aan iedereen te vertellen, het kan toch geen kwaad als ik bepaalde dingen weglaat. "Goed dan, ik zag Meliorn, hij leek absoluut niet blij en zwaaide met zijn zwaard door de lucht terwijl hij dingen schreeuwde, ik kon echter niet horen wat. Na dat beeld zag ik het dorp van de Heian roedel, het stond in vuur en vlam....," bij die woorden zwijg ik even, ik had het al voorzien wat er zou gebeuren met het dorp. "Vertel verder!" moedigt Lana me aan met een glimlachje en ik vertel verder, "In een later visioen zag ik een meisje zitten in een donkere, vieze cel, ze zat geketend op de vloer, maar bewoog absoluut niet,". Bij die woorden zie ik Jace en zijn vader even naar elkaar kijken. "Is er iets?" vraag ik dan ook direct, waarna ze beiden snel hun hoofd schudden. "Ik denk dat we je gave hebben gevonden Lucy!" roept Lana dan plotseling opgewekt uit, "Weet je wel wat dit betekent? Dit betekent dat je de toekomst kunt zien, je kunt erge dingen voorkomen," zegt ze enthousiast. Zwakjes glimlachend knik ik, om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed wat ik van deze gave moet vinden. Het bevalt me niks dat ik dingen voor mijn mate en goede vriendin moet verbergen. Maar er zit voor nu niks anders op.

Een beetje een kort hoofdstukje, maar hij is wel belangrijk in het verhaal ;)
Hopelijk hebben jullie hem met plezier gelezen..
Lucy weet nu zelf ook wat haar gave is, maar erg blij lijkt ze er nig niet mee te zijn.
Zouden al haar visioenen waarheid worden?
En hoe gaat ze haar gave onder controle leren krijgen?
Je leest het allemaal in de aankomende hoofdstukken.
Bovendien heb ik nog grootste dingen in mijn hoofd voor dit verhaal. Ideeën die jullie helemaal gek zullen maken (mwahaha), maar ik verklap nog niks :p