/Jace p.o.v/

"Maak de wapens gereed!" roep ik tegen onze wapensmid. Hij is één van de beste in zijn vak en hij weet als enige hoe je pijlen kunt maken die vampiers schade kunnen toebrengen of doden. Pijlen die we hard nodig zullen hebben in deze strijd. Even kijk ik achterom naar mijn vader die ook dingen aan het regelen is voor de grote strijd. Dit gevecht zal de geschiedenis van dit land en zijn wezens uitmaken, het zal de heersers bepalen, ons lot. En ik kan alleen maar hopen dat de goden ons gunstig gezind zijn. Zo niet, dan is dit waarschijnlijk onze laatste strijd. "Jace, breng de raad bijeen om onze laatste plannen door te spreken," roept vader waarna ik zachtjes zucht en ervandoor ren richting het dichtstbijzijnde huis van één van de raadsleden. Ik klop op zijn deur en wacht lichtelijk ongeduldig totdat hij open doet, en dat duurt best een tijdje. "Wat is er jongen?" vraagt onze oudste en meest wijze generaal, "De raad moet bijeen komen, we moeten de plannen bespreken," antwoord ik. Zijn antwoord wacht ik niet eens af en ik ren alweer naar het volgende huis, en zo gaat het een tijdje door. De laatste raadsleden die ik bezoek zijn de leiders van de andere roedels, en dan heb ik ze eindelijk allemaal bij elkaar. Met zijn allen gaan we naar het raadshuis in het dorp en nemen we plaats aan de grote, ronde tafel. De tafel die al een hele lange tijd niet is gebruikt om oorlogsplannen te bespreken. Maar nu doen we dat toch. "Beste raadsleden, we zijn hier bijeengekomen om onze plannen met elkaar nog eens door te kijken. De vampiers kunnen ons elk moment de oorlog verklaren, en wij moeten daarop voorbereid zijn. Ze zijn kil en meedogenloos, vergis je niet in ze. Ze zullen je zeker niet sparen als je met één van hen in een gevecht verzeild raakt," zeg ik plechtig tegen ze. Ze kijken me nu echt aan alsof ze een spook hebben gezien. "Onze smid heeft de wapens bijna klaar, we hoeven ze alleen nog uit te delen aan onze troepen en ons te houden aan de bedachte tactiek. Schutters voor, wolven erachter. We vechten met zijn allen. Samen zullen we de overwinning behalen.". Meteen beginnen ze luid te klappen, mijn vader kijkt me trots aan. Als hij eens wist dat ik dit alleen maar doe om Lucy terug te vinden. "Zijn de roedels klaar?" vraag ik aan de leiders die meteen knikken. "Mooi, dan zullen we morgen de wapens en schilden uitdelen. Ik verwacht dat de vampiers pas overmorgen zullen aanvallen in de nacht van de nieuwe maan," is mijn antwoord op hun geknik. Het lijkt ze enigszins een beetje ongerust te maken, maar in hun ogen zie ik ook de strijdlust. Ze zullen vechten, vechten voor de veiligheid van hun geliefden. "Dan verklaar ik hierbij deze raadsvergadering beëindigd, voel je vrij om met elkaar nog wat dingen door te spreken," zeg ik waarna ik opsta, "Ik moet nog wat zaken regelen, excuseert u mij,". Met die woorden verlaat in de raadshuis en ga ik opzoek naar de smid, ik heb hem namelijk gevraagd om speciaal voor mij een wapen te maken dat de koninklijke vampiers ook kan doden. Je weet maar nooit wanneer je zoiets nodig hebt. En als ik er eentje tegenkom bij het paleis zal ik me toch moeten verdedigen. Als ik hem zie lopen, loop ik gelijk op hem af en ik klop hem bij wijze van een begroeting op zijn schouder. "Aah, Jace, je liet me schrikken," zegt hij met een lachje. Zachtjes lach ik mee, Pietro is een wat oudere man die erg aardig is en houdt van grapjes. "Je komt vast voor het wapen waar je om hebt gevraagd, is het niet?" vraagt hij waarna ik knik. Lichtjes zie ik hem glimlachen, "Weet je zeker dat je zo'n wapen in je bezit wilt hebben jongen? Het vernietigt levens". Even moet ik nadenken maar dan knik ik met een zucht, "Ik heb het nodig," zeg ik kort. "Dan zal ik je niet tegenspreken, maar weet wel dat het doden van iemand soms niet de oplossing is. Soms kunnen zelfs je ergste vijanden je beste vrienden worden, onthoudt dat mijn jongen," mompelt Pietro terwijl hij zijn werkplaats binnenloopt. Even later komt hij terug met een pakketje, hetgene dat erin zit is volledig omwikkeld met doeken. Glimlachend pak ik het van hem aan, "Dankje Pietro," zeg ik eerlijk. Als ik wegloop zie ik hem me met een lichtelijk bezorgde blik nakijken. "De liefde kan je rare dingen laten doen, ze kan je verwoesten. Wees voorzichtig mijn jongen, wees voorzichtig," hoor ik hem meer tegen zichzelf zeggen dan tegen mij. Wat zou hij daar nou weer mee bedoelen. Ik schud mijn hoofd maar, het zal vast niet belangrijk zijn. Wat nu belangrijk is, is dat ik mijn roedel de oorlog doorhelp en mijn geliefde terugvind. Ik zal de rest van mijn leven met haar doorbrengen na de oorlog, in vrede. Als ik aankom bij een grote boom, laat ik me op de grond neerzakken en ik open voorzichtig het pakketje dat ik in mijn handen draag. Uit de doeken komt langzaam een scherpe houten staak tevoorschijn, het is gemaakt van het hout van de heilige witte eik. Het enige op deze hele wereld dat een koninklijke vampier echt kan doden naast de beet van een Alpha. Doden zal ik als blijkt dat één van die bloedzuigers mijn Lucy pijn heeft gedaan.

Hé liefste lezers. Dit was weer een hoofdstukje vanuit Jace zijn oogpunt. Wat zou hij nou weer van plan zijn? En is dat wel zo slim? En wat zouden Pietro zijn woorden betekenen?
Ik hoop dat jullie er weer van genoten hebben. Tips zijn altijd welkom :)
Om eerlijk te zijn had ik de dingen uit dit hoofdstuk helemaal nog niet bedacht voor het verhaal, mijn fantasie heeft weer eens het roer overgenomen, haha.