/Jace p.o.v/

Vandaag is het zover, het is de dag van de nieuwe maan. De dag waarop de vampiers op hun sterkst zijn en de wolven bijna op hun zwakst. Die bloedzuigers kiezen niet zomaar een dag uit. De roedels zijn zich gereed aan het maken, de wolven dragen ondoordringbare schilden en de schutters dragen hun pijlen. Even kijk ik achterom naar mijn roedel en ik huil naar ze waarna van over de gehele vlakte nieuw gehuil opstijgt, onze strijdkreet. "Ze komen eraan!" hoor ik één van de schutters roepen waarna de spanning meteen een stuk groter lijkt te zijn. De strijd gaat beginnen, de strijd om leven en dood. En inderdaad, al snel zie ik een stofwolk opstijgen vanaf de plek waarvandaan die verachtelijke wezens zich als de bliksem voortbewegen. Hun snelheid en kracht zijn dodelijk, maar onze beet en pijlen zijn dat net zo goed voor hen. Ik hoop alleen maar innig dat Lucy veilig is. Hopelijk is ze niet zo eigenwijs en strijdlustig om mee te doen aan deze strijd. Ergens vraag ik me af of ze nog wel voor onze kant zal kiezen, de vampiers zijn immers haar familie. En ik weet niet wat ze haar allemaal hebben verteld. "Neem de gevechtsposities aan," roep ik tegen iedereen via mijn gedachten en de wolven nemen in perfecte rijen plaats achter de schutters. "Span de bogen," beveel ik de schutters als ik het idee heb dat de vampiers bijna in ons bereik zijn. "Vuur!" brul ik even later in gedachten en de pijlen vliegen door de lucht. "Opnieuw!" zeg ik als ik zie dat er nog niet genoeg vampiers zijn geraakt. Als we ze zo in onze buurt zouden laten komen, zouden ze met een meerderheid zijn. En dan vliegen er weer pijlen door de lucht. Deze keer raken ze meer doelwitten en er klinkt soms een luid geschreeuw vanaf het slagveld. Ik wil niemand doden, maar we moeten wel. Plotseling valt er een schutter dood voor mijn voeten neer. Zijn hals is opengereten en zijn nek ligt in een onnatuurlijke positie. Ze zijn hier. Op mijn hoede kijk ik om me heen, je weet maar nooit wanneer ze toeslaan. Dan flitsen er wat gestaltes langs de bomen waarin de schutters zitten en ik begin dreigend te grommen, "Ze zijn er," grom ik tegen de roedelleiders achter me die hun roedels ook meteen inlichten. En dan gaat het snel. Lucas, de leider van de Nightwalker roedel ligt plots een stuk verderop met een bloedzuiger bovenop hem. Ze zijn te snel. Even kijk ik achterom naar Tyler en ik grom tegen hem dat ik zo terug ben waarna ik op het gevecht afren. Lucas vecht voor zijn leven, hij zit ingesloten tussen de grond en de venijnige tanden van de vampier. Woest uit ik een lage grom waarna ik bovenop de vampier spring en mijn tanden in zijn schouder zet. Samen vallen we op de grond neer, net naast Lucas. "Ga ze hebben je nodig," grom ik in gedachten tegen hem en hij luistert meteen. Door mijn kleine moment van afleiding heeft de vampier tijd gehad om zich te bevrijden en voordat ik ook maar kan reageren vlieg ik ook door de lucht. Met een harde knal kom ik tot stilstand tegen een boomstam, maar gelijk sta ik weer op. Ik mag geen zwakte tonen. Grommend en sissend lopen we om elkaar heen terwijl ik af en toe naar voren spring en hem probeer te happen. Ik grijp mijn kans als de vampier als versteend stil blijft staan na de gil van een vrouw. Ik haal hem onderuit en ik zorg ervoor dat de schutters goed op hem kunnen richten. Een pijl is het laatste wat hij ziet voordat hij in rook opgaat. Het enige dat van hem overblijft is een hoopje as. Dat was mijn eerste moord, maar vandaag zullen er tot mijn spijt nog velen volgen. Snel ren ik terug richting de roedels. "Kijk uit!" hoor ik een vrouwenstem roepen waarna ik een bijna witte wolvin over me heen zie springen. Dan pas zie ik wat ze onder haar poten heeft, een bloedzuiger. Bijna was ik er geweest, maar zij heeft me gered. "Dat scheelde niks, je moet echt beter om je heen kijken of je wordt nog eens de maaltijd van een vampier," zegt ze berispend, maar toch ook met een lachje tegen me. Bijna wilt ze wegrennen, maar ze blijft staan doir mijn woorden: "Wacht, hoe heet je?".  Ze kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan, bijna of ze niet kan geloven dat ik zoiets vroeg, "Lana, en nu rennen jij of moet ik je soms ook achterna zitten?" antwoordt ze. En voordat ik kan reageren verdwijnt ze weer in de massa van wolven. Lana dus, ik zal haar later nog wel bedanken. Even schud ik mijn kop, ik ben nog nooit zo'n sarcastische wolf tegengekomen. Zodra ik weer bij de roedels ben neem ik mijn plaats weer in en ik zie Lucas naar me knikken, "Bedankt, ik dacht echt eventjes dat mijn leven over was," hoor ik hem in gedachten zeggen. "Ik laat een vriend toch niet sterven," antwoord ik erop waarna we over de linie van de schutters heenspringen. Tijd om de aanval in te zetten. Tijd om deze strijd voor eens en voor altijd af te handelen.

Heey, ik hoop dat jullie genoten hebben van dit hoofdstuk. Sorry dat het een beetje kort is :s De strijd is begonnen!
Graag wil ik jullie een paar geweldige boeken hier op Wattpad aanraden, hier komen ze:
Tir Na nOg van linoon4
Return van xSpells
Stones van Rani1999
Destiny van Princess_L_
De kloof van NellieLove123
The GatecGuardians van Becca4ever99
Boeken die het lezen stuk voor stuk waard zijn!