/Jace p.o.v/

Weet je wel hoe ik me voel? Weet je wel wat je me aandoet? Nee, dat weet je waarschijnlijk niet meer, het gif heeft zijn uitwerkingen op je gehad, ik was te laat. Weer heb ik gefaald in mijn taak, jou beschermen. Je moest eens weten wat je me aandoet, het voelt alsof mijn ziel in tweeën is gescheurd met grof geweld, het voelt alsof er duizend messen in mijn hart steken. Je moest eens weten hoe jaloers ik was toen je zo blij en lieflijk naar die vampier glimlachte, hem aanzag als je geliefde, je beschermer. Zal je ooit nog te weten komen wat ik van jou was. Ik kan alleen maar hopen. Met een zucht leg ik het boek met Lucy haar schetsen weg, het is echt het enige van haar dat ik nu nog bij me heb. Weer voel ik de tranen prikken in mijn ogen, maar ik huil niet. Ik ben een Alpha, ik moet sterk zijn ondanks dat het lot zo ontzettend wreed is. Zachtjes hoor ik iemand kloppen op de deur van mijn kamer, Lana. Met een blik vol medelijden kijkt ze me aan als ze de kamer inloopt, "Jace, je moet echt stoppen met aan haar denken, je kwelt jezelf alleen maar. Ze krijgt haar herinneringen vast wel weer terug, het zal alleen tijd kosten," zegt ze zacht terwijl ze me op mijn schouder klopt. "Kom, vanavond is het feest van het begin van de herfst, daar moet je wel bij zijn," zegt ze daarna wat enthousiaster tegen me. "Ik heb een pak voor je geregeld, er gaat gedanst worden en iedereen komt er goed gekleed naartoe," zegt ze weer, waarna ze een net pak op mijn schoot gooit. "Kleed je maar om, ik wacht beneden op je. Ik weet zeker dat Lucy had gewild dat je hiernaartoe zou gaan, ookal is het zonder haar. Je moet het immers eens in je leven meemaken,". Daarna loopt ze mijn kamer weer uit. Met een zacht zuchtje sta ik maar op, "Goed dan, maar puur omdat het geen nut heeft om hier te blijven zitten," mompel ik tegen mezelf. Met tegenzin trek ik het pak aan, en ik moet zeggen dat het me erg goed staat, al zeg ik het zelf. Het nadeel, ik ben absoluut niet in een feeststemming. Sinds mijn bezoek aan Lucy heb ik me alleen maar gebroken gevoeld. Ik kam mijn haar in een mooi model en dan loop ik maar de overloop op en de trappen af naar beneden. Ik moet toch zwakjes glimlachen als ik Lana in haar lange jurk zie staan, ze ziet er goed uit zo. Ook zij is bedroefd om Lucy, maar ze laat het niet merken, ze probeert het te verbergen, maar ik kan door haar muur heenkijken. We zijn allebei een belangrijk persoon kwijtgeraakt. "Ready?" vraagt ze glimlachend. Ik knik maar als antwoord. "Je zou echt vaker pakken moeten dragen Jace, ze staan je goed,". Ik glimlach alleen maar om de opmerking. "Wat van mijn vrienden zijn ook op het feest, ze willen je al een tijdje ontmoeten," zegt ze terwijl ze me achter zich aantrekt. We lopen het bos deels in en komen aan op een groot open veld. En ik kijk mijn ogen uit, overal hangen lampjes die knipperen in allerlei kleuren, er is een podium met een dj, en er is zelfs een tafel met hapjes en punch. Net een goed schoolfeest. Even ben ik Lana uit het oog, maar al snel staat ze weer naast me met twee bekers vol met punch, "Drink," zegt ze alleen maar. Met lichte tegenzin pak ik de beker aan en ik neem een slok van de punch die echt heerlijk is, en voordat ik het weet heb ik dan ook de hele beker leeggedronken. "Zó Jacie is goed bezig," hoor ik Lana lachend zeggen. Dan zie ik dat er een groep van jongens en meiden op ons afloopt. Lana kijkt ze blij aan, "Hey, jullie zijn er, dan kan het feestje eindelijk beginnen!" roept ze. Schijnbaar zijn dit dus de vrienden waar ze het over had, zo te zien zijn ze allemaal al lichtelijk aangeschoten. "En dit moet dus Jace de Alpha zijn," hoor ik één van de jongens zeggen. "Dat klopt," antwoord ik terwijl ik hem in me opneem. Hij is groter dan ik en vrij gespierd, maar hij lijkt me wel aardig. Daarna kijk ik naar de meiden die giechelend wegkijken. Nee hè, dat is nou juist iets dat ik niet goed kan gebruiken vandaag. "Jace dit zijn Aron, Blake, Clary en Summer," zegt Lana terwijl ze haar vrienden één voor één aanwijst. "Ik ben Jace," zeg ik alleen maar. Samen lopen we maar naar het deel van het veld waar de mensen aan het dansen zijn. Aron heeft weer wat bekers punch gehaald voor ons en ik drink de mijne weer in één keer leeg. Ik wil alles even vergeten. En ik moet zeggen dat het ook effect heeft, na vier bekers punch voel ik me al wat losser en ben ik wat blijer. Mijn gedachten dwalen niet meer zo erg af. Iedereen showt zijn dansmoves, en ik moet zeggen, Lana en haar vrienden zijn er erg goed in. Wat later op de avond, na nog wat meer punch zit ik te dansen en komt Clarke met me dansen, ze schuurt erop los. En dat is het moment waarop ik me weer alles besef. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig. "Sorry," mompel ik waarna ik wegstorm, boos op mezelf. Het voelt alsof ik Lucy aan het veraden ben. Zodra ik alleen ben achter een paar bomen sla ik hard tegen een boomstam aan, mijn hand bloedt meteen, maar ik verdien het. "Jace, Jace, waar ben je?!" hoor ik Lana roepen en al snel staat ze voor me. "Aah, hier ben je. Waarom liep je opeens weg?" vraagt ze terwijl ze me aankijkt. Ik kijk alleen maar naar de grond, "Het voelde niet goed," zeg ik tegen haar. Zwijgend knikt ze, ze begrijpt me. Met een klein glimlachje kijk ik haar aan, "Toch bedankt dat je me hiernaartoe hebt genomen," zeg ik. Ook zij moet glimlachen. En zonder na te denken buig ik me naar haar toe en zoen ik haar. Al snel stop ik ermee en ik besef dat ik nu een hele grote fout heb gemaakt. Geshockt kijkt Lana me aan, "Sorry, sorry, ooh, ik verpest ook alles," zeg ik terwijl ik weer tegen de boom aan sla. Mijn emoties maken me gek, echt gek. "Jace, rustig!" roept ze tegen me als ik weer tegen de boom aan sla. "Het is al goed, ik snap waarom je het deed. Ik kan ook niet meer helder nadenken door alles, maar het komt goed. Hoor je me, je mag de hoop niet opgeven," zegt ze serieus terwijl ze mijn hand vastpakt en me recht in mijn ogen aankijkt. Even bal ik mijn handen tot vuisten, maar dan zucht ik diep. Ze heeft gelijk, ik mag het zo makkelijk niet opgeven. Ik moet blijven vechten. Ookal zijn mijn emoties helemaal door de war.