Είχα βάλει ένα χαλαρό καλοκαιρινό φόρεμα με λουλούδια. Άφησα τα μαλλιά μου να πέσουν κάτω από το μήκος των ώμων μου με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μερικές φυσικές, σπαστές μπούκλες από το κοκαλάκι.

Πήρα το πορτοφόλι μου μαζί με το κινητό μου και χωρίς μεγαλύτερη καθυστέρηση έφυγα.

Αν καθυστερούσα έστω και λίγο ο Μπράις θα με έπαιρνε σηκωτή από το σπίτι.

Ξαναμπήκα στο αυτοκίνητό του. Τον ενημέρωσα πως ήθελα να με αφήσει στο κοντινότερο σούπερ μάρκετ ώστε να έχω πολλές επιλογές από προϊόντα. Μετά από αυτό δεν ξαναμιλήσαμε.

Δεν είχα το κουράγιο να του πω πως τον χρησιμοποιώ όσο με χρησιμοποιεί και ο ίδιος.

Μετά από την στάση μας, είμαι αποφασισμένη να τον αφήσω. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακολουθήσω, όπου και να θέλει να πάει.

Δεν τον εμπιστεύομαι και πολύ.

"Εδώ είμαστε." Σταματάει μπροστά από ένα μεγάλο κατάστημα και παρκάρει το αυτοκίνητο.

"Θα έρθεις μαζί μου;" Ρωτάω περισσότερο για να ξέρω αν θα είμαι μόνη μου.

"Ναι... υποθέτω." Σηκώνει τους ώμους του σαν να θέλει να μου δείξει ότι δεν τον ενδιαφέρει και πολύ.

Μπαίνουμε μέσα και το μάτι μου πέφτει κατευθείαν στις σοκολάτες. Το ξέρω πώς ήρθα για το αντηλιακό όμως μερικές m&m δεν θα πείραζαν κανέναν.

Εκτός από τα τζιν μου.

Έτσι όπως τρώω μάλλον μέχρι το τέλος του χρόνου θα χρειάζομαι καινούργια ρούχα.

Περνάω όλους τους διαδρόμους περισσότερο για να χαζέψω τα προϊόντα τους καθώς ο Μπράις σιωπηλά με ακολουθεί από πίσω.

Μόλις αντικρίζω τα ράφια με τα καλοκαιρινά προϊόντα κατευθύνομαι προς τα εκεί.

Βρίσκω την μάρκα που πάντα αγοράζω και χαίρομαι όταν το βλέπω πως έχουν το συγκεκριμένο αντηλιακό με 50 δείκτη προστασίας.

"Όντως τώρα με έφερες εδώ για μια σοκολάτα και ένα αντηλιακό;" Ειρωνεύεται τις επιλογές μου ο Μπράις.

"Γιατί μήπως είχες εσύ αντηλιακό να μου δώσεις και δεν το κατάλαβα;"

"Αρχικά, γιατί να χρειάζεσαι αντηλιακό;" Κοιτάζει τα ράφια δίπλα μου και αρπάζει το λάδι μαυρίσματος. "Τόσο άσπρη που είσαι ούτε αυτές οι μαλακίες δεν σε σώζουν." Και το ξανά αφήνει εκεί που το βρήκε.

"Πρώτον, το χρειάζομαι γιατί κοκκινίζω στον ήλιο. Και δεύτερον, εμένα μου αρέσει το χρώμα μου." Ψέματα. Δεν μου άρεσε καθόλου που δεν μπορούσα να μαυρίσω ούτε λίγο το καλοκαίρι. "Και επίσης για να μην το ξεχάσω...Δεν ζήτησα την άποψή σου."

"Ότι πεις." Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά μου και συνεχίζει να κοιτάει τα λάδια μαυρίσματος. Αρπάζει ένα τυχαίο και καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου.

"Τι θέλεις Μπράις;"

"Τίποτα απλά είχα μια απορία..." Αμέσως από το χαζό του χαμόγελο κατάλαβα το είδος της ερώτησης.

Κουνάω το κεφάλι μου περιμένοντας να μου πει.

"Πώς και βγήκες κοκκινομάλλα... Δηλαδή ο Τζακ είναι..." Δεν έβρισκε τις σωστές λέξεις και έτσι τον συμπλήρωσα εγώ.

"Ο παππούς μου είχε κόκκινα μαλλιά. Από την πλευρά της μαμάς μου δηλαδή, παρόλο που η μαμά δεν πήρε το κόκκινο χρώμα του μπαμπά της όπως εγώ. Σε κάλυψα;" Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έδειχνε να τον ενδιαφέρει τόσο πολύ μέχρι που ακούμπησε τα μαλλιά μου.

Αυτό ήταν πολύ περίεργο.

"Φαίνονται ψεύτικα. Σίγουρα δεν είναι περούκα;"

"Με έχεις για άνθρωπο που φοράει περούκες;"

Δεν πρόλαβε να απαντήσει αφού τράβηξε μια τούφα από τα μαλλιά μου για να δει όντως αν ήταν αληθινά. Μα καλά, πόσο ηλίθιος παίζει να είναι;

Όσο περνάει ο χρόνος και είμαι μαζί του, τόσο περισσότερες ελπίδες χάνω για αυτό το παιδί.

"Είσαι χαζό;" Είμαστε στην μέση ενός καταστήματος και εγώ φωνάζω σαν καμία υστερική.

Λάθος κίνηση Μέιρα.

"Εντάξει εντάξει. Ηρέμησε γαμώτο δεν έγινε και τίποτα. Τουλάχιστον σιγουρεύτηκα." Πριν τελειώσει την πρότασή του τραβάω και εγώ μια τούφα από τα ξανθά μαλλιά του.

"Ευχαριστήθηκες τώρα;" Με κοιτάει με μια μεγάλη απογοήτευση στα μάτια του.

"Λοιπόν... Ναι!" Του απαντάω σε έναν σκληρό τόνο και θυμωμένη αρχίζω να προχωράω μπροστά για να πάω στο ταμείο.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πήρε μαζί του εκείνο το λάδι μαυρίσματος μέχρι που το άφησε δίπλα στα δικά μου ψώνια.

"Σοβαρά τώρα... Γιατί να το πάρεις; Ξέρεις τι μπορούν να σου προκαλέσουν όλα αυτά τα προϊόντα που υπόσχονται γρήγορο μαύρισμα; Καρκίνο! Ναι, καλά άκουσες. Γι'αυτό σου λέω πως δεν το χρειάζεσαι." Του τα είπα όλα αυτά μέσα σε μία ανάσα. Πραγματικά όμως είχα πολλά νεύρα και αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα ξεσπάσματα.

Δεν απαντάει σε αυτό... Αντ'αυτού με αφήνει να περιμένω μόνη στην ουρά λέγοντας πως πάει να χαιρετήσει κάποιον. Ανακουφίζομαι λίγο που θα μείνω μόνη μου έστω και αυτά τα λίγα λεπτά.

Πληρώνω στο ταμείο αναγκαστικά και το λάδι του Μπράις, και μόλις τα βάλω όλα σε μια σακούλα φεύγω.

Γυρνάω το κεφάλι μου στα δεξιά για να ψάξω τον Μπράις. Τον εντοπίζω λίγα μέτρα πιο πέρα ανάμεσα σε μια παρέα εφήβων. Θα προσποιηθώ πως δεν τους είδα και θα μπω στο αυτοκίνητό. Εξάλλου πόση ώρα μπορεί να του πάρει μέχρι να με ψάξει;

Σίγουρα θα επιστρέψει από λεπτό σε λεπτό χωρίς να χρειαστεί εγώ να γνωρίσω άτομα που δεν έχω καμία όρεξη να συστηθώ.

Μόλις ανοίγω, όσο πιο αθόρυβα μπορώ την πόρτα του συνοδηγού ακούω τον Μπράις να φωνάζει το όνομά μου.

Είχα δύο επιλογές. Η πρώτη ήταν να τον αγνοήσω παντελώς, και φυσικά θ δεύτερη ήταν να φορέσω ένα ψεύτικο χαμόγελο για να μην φανώ αγενής στην παρέα του, και να τον πλησιάσω.

Φυσικά και είναι αναμενόμενη. Φυσικά και μπήκα στο αυτοκίνητό προσπαθώντας να κρύψω όλο μου το είναι μπας και φύγουν οι φίλοι του.

Πιστεύω πως δούλεψε αφού κανένας δεν με ξαναφώναξε. Αφού έφαγα το σακουλάκι με τις σοκολάτες μου άκουσα την πόρτα του οδηγού να ανοίγει. Γύρισα για να δω τον Μπράις σε μια ανεξήγητη καλή διάθεση.

"Πες μου ότι κρύβεσαι για να φας τις σοκολάτες σου. Είσαι γελοία." Χασκογελάει καθώς φοράει την ζώνη του. Κάνω ακριβώς το ίδιο μόνο που εγώ νευριάζω μαζί του.

"Δεν κρύβομαι..." Κάνω μια μάταιη προσπάθεια να δικαιολογήσω τις πράξεις μου.

"Εντάξει, ότι πεις." Βάζει μπρος το αμάξι. "Δεν είναι ότι εγώ θέλω να σε γνωρίσουν τα παιδιά, αλλά δυστυχώς έπεσες στην περίπτωση που σε χρειάζομαι."

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με αυτό... Γιατί αν αυτο που είπες είναι ένας ακόμα σαχλός τρόπος να με κοροϊδέψεις, απέτυχες παταγωδώς, αφού ούτε εγώ θέλω να τους γνωρίσω."

"Μέιρα, Αντιμιλάς σε εμένα;" Σηκώνει το δεξί του φρύδι προς αμφισβήτηση.

"Πάρτο όπως θέλεις. Απλά πήγαινέ με σπίτι." Πραγματικά εκείνη την στιγμή ήμουν εξαντλημένη από τις προσβολές του.

Το μόνο που ήθελα ήταν ένα ποτήρι κρασί δίπλα από την μεγάλη πισίνα.

"Δεν κατάλαβες καλά. Δεν είμαι ο σοφέρ σου. Τώρα θα κάνεις αυτό που μου υποσχέθηκες. Θα πάμε με τα παιδιά στο πάρτι." Και μόνο που άκουσα πάρτι ήθελα να εξαφανιστώ από προσώπου γης.

Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω σε ένα πάρτι που δεν γνώριζα κανέναν εκτός από τον Μπράις.

Και τον Μπραις τον αντιπαθούσα. Άρα και πάλι ήμουν μόνη.

"Δεν θα σε ακολουθήσω."

"Ω, θα το κάνεις. Εγώ είμαι ο οδηγός." Σχηματίζεται ένα λοξό χαμόγελο στα χείλη του. Και τι δεν θα έδινα για να του το άλλαζα αυτό το χαμόγελο μια και καλή.

Όμως γαμώτο είχε δίκιο. Εγώ έβαλα τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση. Εγώ φταίω και εγώ θα έπρεπε να με βγάλω από αυτή την ασυνεννοησία.

"Θα πάρω την Άλις." Δεν είχα το τηλέφωνο της, αλλά σίγουρα είναι καλός εκβιασμός.

Για μια στιγμή το σκέφτεται. Συνοφρυόνεται όμως γρήγορα με καταλαβαίνει. "Δεν έχεις το τηλέφωνό της." Ξεφυσσάω. "Αχ γαμώτο, για μια φορά στην ζωή σου, σε βάζουν σε πάρτι και εσύ δεν θέλεις να πας; Τι ανώμαλο πλάσμα είσαι;"

"Δεν θέλω να πάω κάπου που δεν γνωρίζω κανέναν!" Τώρα ύψωσα τον τόνο της φωνής μου προσπαθώντας να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.

"Ακόμα καλύτερα! Δεν σε γνωρίζει κανένας, ευκαιρία να φασωθεις με όποιον θέλεις χωρίς να υπάρχει καμία φήμη!"

"ΙΟΥ! ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΑΝΩΜΑΛΟ;"

"ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΡΤΙ ΜΕΙΡΑ! ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ!"

Αυτό όντως με πλήγωσε.

Είχα πάει. Σε δύο συγκεκριμένα.

Εντάξει δεν ήμουν και από τα πρώτα άτομα στην λίστα που θα καλούσαν.

Όμως το επέλεξα αυτό. Δεν ήθελα να πηγαίνω σε χώρους με μεθυσμένους εφήβους και με ορμόνες στα ύψη.

Απολάμβανα περισσότερο μια βόλτα με την κολλητή μου παρά αυτό.

Όλη αυτή η κούραση της ημέρας σε συνδυασμό με το τέρας από δίπλα μου, με έκαναν να δακρύσω.

Λίγο.

Είμαι σίγουρη πως ούτε καν το κατάλαβε, τόσο αθόρυβη ήμουν.

Εντάξει το παραδέχομαι, ήμουν λίγο υπερβολική. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το παραδεχτώ αυτό μπροστά του.

Θα κάνω υπομονή. Με το που πατήσουμε το πόδι μας μέσα θα προσπαθήσω να κάνω καμία φίλη, θα την χρειαστώ αν θέλω να περάσω το καλοκαίρι όχι ολοκληρωτικά στην κόλαση.

Υποθέτω θα με βοηθήσει να ξεφεύγω από τον μπαμπά μου και τον Μπράις.

Πόσο στραβά μπορεί να πάει αυτό;