31 Οκτωβρίου, 19:45

Ο ήλιος είχε ήδη δύσει και το σκοτάδι έχει απλωθεί στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης. Η Κλόντια Κρέιν, μια γοητευτική και μυστηριώδη γυναίκα, καθόταν για ακόμα ένα βράδυ μπροστά από το παράθυρο του σπιτιού της περιμένοντας την ώρα να κυλήσει και να έρθει η στιγμή να γιορτάσει τη σημερινή ημέρα μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Περίμενε σαν τρελή τις 31 Οκτωβρίου. Τη μέρα που θα ξαναέβλεπε εκείνη τη γυναίκα που τόσο θαύμαζε. Τη μέρα που έτσι όπως έφυγε, έτσι θα ξαναγύριζε πίσω. Μέσα από τις φωτιές! Γέμισε την κούπα της ζεστό τσάι και άρχισε να ξεφυλλίζει ένα βιβλίο βαρύ και σκονισμένο. Ήθελε όλα να είναι τέλεια. Ήταν η μόνη της ευκαιρία να τη φέρει πίσω από τους νεκρούς. Έπρεπε να γίνει ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα, τότε που το πέπλο ανάμεσα στους δύο κόσμους θα γινόταν τόσο λεπτό! Σχεδόν διάφανο. Δεν είχε οικογένεια, μόνο κάτι φίλους παράξενους σαν την ίδια. Το πως κατάφερε να τους πείσει να κάνουν κάτι τόσο τρελό ούτε η ίδια δεν το ξέρει. Το να στείλεις κάποιον στον άλλο κόσμο είναι το μόνο εύκολο. Το να τον φέρεις πίσω από εκεί όμως...

Τίποτα δεν θα ήταν εύκολο αν το έκανε μόνη της. Παρά τις εξαιρετικές της ικανότητες και το πόσο δυνατή ήταν δεν παύει η τελετή να χρειάζεται παραπάνω από ένα άτομο λόγω της τεράστιας δύναμης που θα χρειαστεί. Κάποτε το προσπάθησε και δεν την εξουθένωσε απλά, αλλά την οδήγησε πολύ κοντά στο θάνατο. Στη θύμηση του τι πέρασε αδίκως νευρίασε και η κούπα του τσαγιού έσπασε στο χέρι της.

21:00

Έβλεπε από το παράθυρο παιδιά ντυμένα με διάφορες στολές, να κρατάνε τα καλαθάκια σε σχήμα κολοκύθας και να πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα. Άλλα ντυμένα σκελετούς, βρικόλακες και ζόμπι και άλλα λυκάνθρωπους και μάγισσες...είναι περίεργο το πως οι άνθρωποι μπορούν να παριστάνουν τους ατρόμητους και τους τρομακτικούς αλλά όταν βρίσκονται μπροστά στο θάνατο τα χάνουν, παραλύουν από φόβο.

Έχουν περάσει 2 ώρες από τότε που τα παιδιά άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους και κανένα δεν χτύπησε την πόρτα της. Η αλήθεια είναι πως όλη η γειτονιά ήξερε ότι κάτι περίεργο είχε αυτή η γυναίκα. Κάτι ασυνήθιστα ανατριχιαστικό που τους έκανε όλους να τη φοβούνται. Κάποιοι ήξεραν την καταγωγή της αλλά η ίδια της δεν ένιωσε ποτέ να απειλείται. Ίσα ίσα πολλές φορές της έκαναν και χάρες. Της παραχωρούσαν τη θέση τους στο αστικό, της έκαναν χώρο να περάσει τις μέρες που η ουρά στο ταμείο ήταν μεγάλη και όσοι την ήξεραν με το μικρό της δεν ξεχνούσαν ποτέ να της πούνε καλημέρα. Ίσως να ήταν τόσο καλοί μαζί της από φόβο, ίσως κι όχι. Πόσο ανόητοι, σκεφτόταν, είναι οι άνθρωποι. Πόσο δειλοί και ανόητοι!

23:20

"Τζέιντ δεν έχουμε χρόνο, πρέπει να την ειδοποιήσουμε!"

"Είσαι τρελός; Αν ξεκινήσουμε για το σπίτι της τώρα θα νομίζουν ότι είμαστε κι εμείς όμοιοι μ'εκείνη. Θες να πεθάνουμε;"

"Γιατί είναι ψέματα; Είμαι περήφανος γι'αυτό που είμαι και αν χρειαστεί να πεθάνω για να τη σώσω θα το κάνω. Κι αυτή το ίδιο θα έκανε!"

"Άαρον περίμενε! Θα έρθω μαζί σου απλά πρέπει να κάνουμε γρήγορα."

Ο Άαρον έγνεψε καταφατικά και έτσι ξεκίνησαν να τρέχουν προς το σπίτι της Κλόντια. Η Τζέιντ είχε ένα όραμα πριν κάποιες μέρες αλλά δεν μπορούσε να ήταν σίγουρη. Άλλωστε η Κλόντια δεν είχε δώσει κάποιο δικαίωμα για κάτι τόσο φρικτό! Όλοι νόμιζαν πως αυτά ανήκαν στο παρελθόν. Αλλά απ'ότι φαίνεται κάποιοι άνθρωποι δεν ξεχνάνε και γι'αυτό είναι καλύτερα το διαφορετικό να ζει στις σκιές και να σωπαίνει. Καθώς έπαιρναν τον δρόμο για το σπίτι της Κλόντια σταμάτησαν απότομα. Από ένα στενό σκοτεινό δρομάκι ακούγονταν ψίθυροι και έτσι έμειναν στη γωνία για να κρυφακούσουν. Δεν τόλμησαν να κάνουν ούτε ένα βήμα παραπάνω. Ήταν ο Ντέρεκ και οι άντρες του. Το είχαν καταλάβει ότι κάτι σχεδίαζαν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέχασαν ποτέ και σχεδίαζαν καιρό μια επίθεση στο σπίτι της Κλόντια. Δεν ανέχονταν την ύπαρξη αυτών των πλασμάτων και θα έκαναν τα πάντα για να αφανιστούν. Φτάνοντας στο σπίτι της φίλης τους δεν άργησαν να φανούν και οι πρώτες δάδες. Δάδες. Πόσο παλιακό! Ακόμα και από εκεί καταλάβαινες ότι οι άνθρωποι ήταν στενόμυαλοι, κολλημένοι στο τότε. Δεν ξέχασαν ποτέ! Η Τζέιντ κι ο Άαρον δεν θα προλάβαιναν! Έπρεπε κάτι να κάνουν! Να τρέξουν, να εξαφανιστούν από εκεί. Αλλά έπρεπε και να της το πουν. Έπρεπε να ξέρει. Ίσως εκείνη κατάφερνε κάτι, ίσως κατάφερνε να τους πάρει μακριά από εκεί. Μπήκαν στο σπίτι και της εξήγησαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν αλλά ήταν πλέον αργά. Δεν πρόλαβαν να φύγουν. Φωνές άρχισαν να ακούγονται από έξω. Την πρόσταζαν να βγει και να παραδεχτεί μπροστά σε όλους το ποια πραγματικά ήταν. Άρχισαν να βαράνε την πόρτα. Η Κλόντια έμεινε ακίνητη. Ό,τι και να έκανε θα ήταν ανώφελο. Το σπίτι θα έπαιρνε φωτιά με ή χωρίς αυτήν και μετά η ίδια της δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. Ο Ντέρεκ δεν θα σταματούσε μέχρι να τη δει να γίνεται στάχτη. Όλα είχαν τελειώσει. Το σπίτι είχε πάρει φωτιά και τα ουρλιαχτά των μαγισσών ακούγονταν παντού. Οι κατάρες που έριχναν βαριές και ασήκωτες και θα κρατούσαν για πάντα. Αυτοί που τους το έκαναν αυτό θα πλήρωναν. Και αυτοί και όσοι το άφησαν να γίνει. Η 31 του Οκτώβρη δεν θα ήταν ποτέ ξανά ίδια.

00:00

Το σπίτι κάηκε. Και μαζί με το σπίτι κάηκαν και οι τελευταίες μάγισσες του Σάλεμ.

31 Οκτωβρίου 2218, 19:45

Μια παρέα παιδιών αποφάσισε να περάσει λίγο διαφορετικά το φετινό της Haloween.

"Η γιαγιά μου μας μίλησε για ένα σπίτι μαγισσών εδώ πιο κάτω. Ψήνεστε να πάμε;"

"Ωω καλή φάση. Μέσα!"

"Ναι οκ γιατί όχι;! Είναι και 31 σήμερα. Θα έχει πολύ πλάκα!"

Ξεκίνησαν για ένα σπίτι που από ό,τι άκουσαν βρισκόταν λίγο πιο έξω από το κέντρο της πόλης. Όταν έφτασαν το μόνο που είδαν ήταν ένα μισοκαμένο κτίριο. Απόρησαν κι οι ίδιοι πως γινόταν να ήταν ακόμα όρθιο. Η λάμπα πίσω τους τρεμόπαιζε και έτσι με το λιγοστό φως του φεγγαριού μπόρεσαν να βρουν σχετικά γρήγορα την είσοδο.

"Εμ...είμαστε σίγουροι ότι αυτό είναι το σπίτι;"

"Ναι, γιατί; Μήπως φοβόμαστε;"

"Όχι φυσικά! Απλά ήθελα να σιγουρευτώ!"

Άνοιξαν την πόρτα δειλά-δειλά και προχώρησαν μέσα. Το σπίτι δεν φαινόταν καλά μιας και δεν υπήρχε φως αλλά η όσφρηση τους δεν έπαυε να τους υπενθυμίζει ότι κάτι βρωμάει σ'αυτό το σπίτι. Κυριολεκτικά!

"Τι απαίσια μπόχα! Σαν κάτι να ψόφησε εδώ μέσα."

"Και για να έχουμε καλό ερώτημα...πως πέθαναν;"

"Εδώ μέσα. Κάηκαν μαζί με το σπίτι."

Η πόρτα πίσω τους έκλεισε απότομα. Άρχισαν να τσιρίζουν και να προσπαθούν να την ανοίξουν αλλά ήταν μάταιος κόπος! Το μόνο που κατάφεραν ήταν να αυξήσουν τους παλμούς της καρδιάς τους. Δεν είχαν άλλη επιλογή ή θα έμεναν εκεί ή θα προχωρούσαν για να βρουν κάποια έξοδο.

"Πάντοτε έλεγα πόσο χαζή είναι εκείνη η σκηνή στις ταινίες που κλείνονται μέσα στο σπίτι αλλά ποτέ δεν περίμενα να την βιώσω κιόλας!"

"Ούτε εγώ! Κι αν ήταν όντως μάγισσες;"

"Αποκλείεται, αυτά είναι βλακείες!"

"Κι αν δεν είναι;"

"Κάηκαν, ωραία; Όταν καίγεται μια μάγισσα πεθαίνει! Δεν μπορεί να αναστηθεί ή να στοιχειώσει με το πνεύμα της."

"Κι αφού ισχυρίζεσαι κάτι τέτοιο πως λες ότι δεν υπάρχουν;"

"Παιδιά κάντε λίγη ησυχία! Ανοίξτε τα κινητά σας όλοι. Όσο περισσότερο φως έχουμε τόση περισσότερη ασφάλεια θα αισθανόμαστε."

"Ασφάλεια; ΑΣΦΑΛΕΙΑ; Νιώθεις εσύ ασφάλεια; Είμαστε κλειδωμένοι σε ένα στοιχειωμένο σπίτι και μιλάς για ασφάλεια;!"

"Παιδιά! Νομίζω πως δεν είναι η κατάλληλη ώρα."

Τρίξιμο ακούστηκε και όλοι κοίταξαν ταυτόχρονα την πόρτα στην απέναντι πλευρά του δωματίου που άνοιγε σιγά σιγά. Έμειναν αγάλματα! Περίμεναν να συμβεί κάτι αλλά η πόρτα απλά έμεινε εκεί ανοιχτή. Κανένας δεν ήταν πίσω από αυτή και δεν υπήρχε αέρας για να την ανοίξει.

"Ξέρω ότι είναι βλακεία αλλά ίσως δεν υπάρχει άλλη λύση από το να πάμε."

"Που; Εκεί μέσα;"

"Εντάξει το είχαμε καταλάβει ότι δεν πας καλά αλλά όχι κι έτσι!"

"Εγώ δεν πάω εκεί μέσα!"

"Μπα, εσύ δεν ήσουν αυτός που έλεγε ότι δεν πιστεύει σ'αυτά;"

"Μα συνεχίζω να μην πιστεύω σ'αυτά!"

"Τότε τι είναι αυτό που σε κρατάει πίσω;"

"Πας καλά; Αν είναι κανένας τρελός εδώ μέσα; Δεν χρειάζεται να είσαι μάγισσα για να κάνεις κακό σε κάποιον!"

"Παιδιά ηρεμήστε. Είναι φάρσα!"

"Τι πράγμα;"

"Μα καλά δεν το βλέπετε; Κάποιος μας κάνει πλάκα! Είναι Halloween, το ξεχάσατε; Και όλοι μας ψαρώσαμε γι'αυτό λοιπόν σταματήστε ό,τι κάνετε και πάμε να βρούμε αυτόν τον εξυπνάκια. Το παιχνιδάκι τελείωσε, το καταλάβαμε. Τώρα βγες όποιος κι αν είσαι."

Άρχισε ένας και μετά ακολούθησαν κι άλλοι και όλοι μαζί χωρίστηκαν και άρχισαν να ψάχνουν να βρουν αυτόν που τους έκανε αυτή την τόσο κακόγουστη φάρσα. Ωστόσο το μόνο που κατάφεραν ήταν να χαθούν. Και όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο. Χάθηκαν και κανένας δεν τους ξαναείδε από τότε. Οι κατάρες των μαγισσών έπιασαν και κάθε 31 Οκτώβρη μια παρέα παιδιών χανόταν μαζί τους.

Μήπως είσαι εσύ ο επόμενος;