"Καμία φορά άνθρωποι που πρέπει να έχουμε δίπλα μας , φεύγουν... Η καρδιά έχει μια θέση δυστυχώς... "

Την επόμενη μέρα ξύπνησα με ένα τρομερό πονοκέφαλο. Παραδόξως βρισκόμουν στο κρεβάτι μου ...

Ο ήλιος από το παράθυρο με ενοχλούσε τρομερά ενώ οι μνήμες μου από χθες ήταν σχεδόν μηδαμινές. 

Κοίταξα το ρολόι και σηκώθηκα πανικόβλητη... Ο Μάνος θα έφευγε σε μισή ώρα κι εγώ ήμουν σε μαύρα χάλια. Δίπλα μου όμως...ακριβώς λίγα εκατοστά μακριά, επάνω στο κομοδίνο υπήρχε ενα ποτήρι νερό, ένα χάπι και  λευκός φάκελος...

Τρομοκρατηθηκα... ένιωσα πως όλο αυτό δεν είναι καλό.  Παραμέρισα την εικόνα του φακέλου και έτρεξα έξω. Στο σπίτι δεν υπήρχε κανείς. Άνοιξα  και πήγα δίπλα.

Άρχισα σαν τρελή να αφήνω τις γροθιές μου πάνω στη πόρτα ώσπου άνοιξε. Μπροστά μου στεκοταν ο Στέφανος. Εμφανώς ταλαιπωρημένος,υπέθεσα πως θα είχε ξενύχτισει χθες αλλά δεν είχα όρεξη αυτή τη στιγμή να διαπληκτιστω μαζί του .

"Που είναι?"Τον ρώτησα .

"Έφυγε νωρίς το πρωί.  Όταν γύρισα στις 5 τον βρήκα με την βαλίτσα."είπε και μου έγνεψε να μπω μέσα. 

Γαμωτο ! Πώς γινόταν να έφυγε έτσι?Και γιατί?

Ξάφνου θυμήθηκα τον φάκελο.

"Με σένα θα τα πούμε μετά!"Του είπα και έφυγα αμέσως. 

Μπήκα σπίτι και πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο. Πήρα τον λευκό φάκελο στα χέρια και κάθισα στο κρεβάτι.  Δεν ξέρω αλλά ένιωθα περίεργα, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί να έφυγε χωρίς να με αποχαιρετήσει. 

Πήρα μια βαθειά ανάσα και σήκωσα τα πόδια επάνω. Ξάπλωσα προς τα πίσω και άνοιξα τον φάκελο για να βρω μέσα ένα γράμμα. 

"Καλημερα μικρό μου ... Πριν συνεχίσεις πάρε το χαπάκι γιατι δεν εχω αμφιβολία πως θα έχεις πονοκέφαλο από χθες .
Θα αναρωτιέσαι φυσικά πως βρέθηκες στο κρεβάτι σου.. Εγώ σε πήγα κοριτσάκι μου . Είχες πιει τόσο πολύ και δεν θυμοσουν και πολλά.  Ζητούσες τον ηλίθιο τον αδερφό μου και δεν ήξερα τι να κάνω.  Σε έφερα απλά στο σπίτι και σε έβαλα να ξαπλώσεις μέχρι που αποκοιμήθηκες. 

Ξέρεις... μου άρεσε πολύ που πέρασα χρόνο μαζί σου χθες ... έστω κι έτσι. 

Θα σου δώσω μια συμβουλή μικρό μου... Ο Στέφανος σ'αγαπαει πολύ να το ξέρεις... Μην τον παρεξηγείς,μερικές φορές δεν αντιλαμβάνεται σωστά....

Μην αλλάξεις...συγνωμη που έφυγα έτσι αλλά κάτι προέκυψε και εσύ ήσουν αρκετά χάλι για να σε ξυπνήσω. 

Σ'αγαπάω πολύ....
Μάνος. "

Ήθελα τόσο να κλάψω... Ήταν πάντα τόσο καλός και γλυκός... Αλλά αυτό το γράμμα με τσάκισε. Το άφησα στην άκρη και ξάπλωσα όταν η πόρτα του δωματίου άνοιξε σιγάνα. 

"Εντάξει είσαι?"Με ρώτησε ο Στέφανος.  "Πριν πεις κάτι απλά έφυγες ξαφνικά και άφησες την πόρτα ανοιχτή πίσω σου ... "

Χωρίς να πω πολλά πάρα μόνο ένα ναι με πλησίασε.  Κάθισε στο κρεβάτι και με τράβηξε αγκαλιά.

"Ξέρεις γιατι η αγάπη είναι άδικη μερικές φορές?" Με ρώτησε και παραξενευτηκα.

"Η αγάπη δεν είναι άδικη Στέφανε.  Οι άνθρωποι την κάνουν..." αποκριθηκα και χουχουλιασα στην αγκαλιά του.

"Είναι μάτια μου ... Γιατί έρχεται από το πουθενά...σε συνθλίβει και σε κάνει να την αρνείσαι. " Δεν καταλάβαινα...

"Εγώ ξέρω πως αν αγαπάς , αγαπάς... τα άλλα τα θεωρώ μαλακιες !" Είπα εκνευρισμένη και σηκώθηκα

"Ρε Μυρτώ δηλαδή... Αυτός ο παρορμητισμος ώρες ώρες..."

"Με δουλεύεις?έρχεσαι από το πουθενά και μου μιλάς για αγάπες! Τι διάολο περιμένεις να κάνω?τι θες ρε Στέφανε επιτέλους?"Δεν ξέρω γιατί του μίλησα έτσι... Συνέχεια μιλούσαμε για τέτοια πράγματα αλλά αυτή τη στιγμή ήμουν αρκετά συνηδητοποιημενη... Η κουβέντα με το Μάνο μου είχε κάνει καλο χθες το απόγευμα.  Βέβαια μετά έγινα λιαρδα...

"Τίποτα... γάμησέ το ! Πάω δίπλα.  Θα ξυπνήσω και το αγόρι σου σε λίγο ... αν ενδιαφέρεσαι ξέρεις που να τον βρεις " τα λόγια του απλά με νευρίασαν.  Ήμουν ήδη στις τσιτες και δεν με βοηθούσε. 

"Είσαι με τα καλά σου ?τι έκρηξη είναι αυτή τέλος πάντων? Λες να μην ξέρω που μένει?" Με κοιτούσε σαν να με βλέπει πρώτη φορά.  Ήταν τόσο περίεργο. 

" Βλεπω τα κατάφερε καλά ο μπαγάσας ... " ειπε και κούνησε το κεφάλι του .

"Υπονοείς κάτι?" Άρχισα να κουράζομαι από τη συμπεριφορά του και ειχα φτάσει στα άκρα. 

"Τίποτα... Κάτι για το Χρήστο έλεγα αλλά δεν έχει σημασία πλέον. "Πάλι αινιγματικες ατάκες... πάλι ένας Στέφανος στεκόταν μπροστά μου χωρίς να τον καταλαβαίνω... τι διάολο?

"Στέφανε? Νομίζω πως καλύτερα θα ήταν να φύγεις... Δεν ξέρεις κι εσύ ο ίδιος τι λες ..." με κοιταξε και γέλασε... Δεν μου άρεσε όμως καθόλου αυτό το γέλιο. 

"Ίσως..." μουρμούρισε και έφυγε...

Έμεινα μόνη... σε ένα άδειο σπίτι.  Με ένα άψυχο γράμμα στα χέρια και μια καρδιά σκατα . Πώς στο διάολο γιναμε έτσι?

1 ολόκληρη εβδομάδα μετά και δεν γούσταρα να δω κανένα.  Μίλησα στο Χρήστο ο οποίος όταν συνήλθε μου είπε πως βγήκαν με τα παιδιά και είχε πιει ξανά.  Με την συμβουλή του Μάνου απλά του εξήγησα πως όλο αυτό ήταν μια χαζομάρα της στιγμής.  Δεν γινόταν να προχωρήσω μαζί με έναν άνθρωπο που δεν μου βγάζει τίποτα. 

Ο καυγάς μας είχε ακουστεί παντού αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.  Η Δανάη δεν μου έλεγε κουβέντα ούτε στο Πανεπιστήμιο.  Ενώ κάθε φορά που γύριζα σπίτι έλειπε. 

Ο Στέφανος από την άλλη με απέφευγε ξανά... Δεν με ενδιέφερε. Είχα ήδη κουραστεί και το μυαλό μου δεν μπορούσε να επεξεργαστεί την κατάσταση.  Ο Μάνος ήταν άφαντος.  Δεν με πήρε καν να μου πει ότι έφτασε . Βέβαια ούτε εγώ τον πήρα γιατί ήξερα... Τον ήξερα γαμωτο . Με κάτι είχε χαλαστει και έφυγε σαν τον κλέφτη.  Ότι και να ήταν όμως θα του έδινα όσο χρόνο χρειαζόταν για να συνέλθει. 

Δεν με ένοιαζε και ιδιαίτερα που τα παιδιά θα έφευγαν την επόμενη μέρα. Εξάλλου ποιος έμεινε Για μένα εδώ?κάνεις... Ίσως έφταιγε  εγώ ίσως πάλι και όχι...

Στην όλη κατάσταση το μόνο πράγμα που δεν καταλάβαινα ήταν η άτοπη συμπεριφορά του Στέφανου... Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε με την έκφραση "τα κατάφερε ο μπαγάσας "... τι να καταφέρει δηλαδή? Τι σκατα μπορεί να ειπώθηκε μέσα σε ένα βράδυ?

Κοίταξα το ρολόι.  Άκουσε την πόρτα να ανοίγει και βγήκε από τη κουζίνα.  Η Δανάη μπήκε μέσα και με κοιταξε. 

"Ήρθα να πάρω την βαλίτσα για την εκδρομή αύριο. "Είπε απλά και με προσπέρασε. 

"Γαμημένη σκύλα!" Ψιθυρισα και γύρισε.  Ήμουν έτοιμη για ένα καυγά μαζί της και το κατάλαβε.  Μου έριξε μια άγρια μάτια .

"Τέλος του μήνα φεύγω από εδώ μέσα.!" Της είπε και γέλασε. 

"Ωραία για το σε λυπομουν κι όλας ... Εγώ θα μείνω με τα παιδιά. "
Το ποσό ήθελε να της σπάσω τα μούτρα δεν μπορώ να το περιγράψω...

Πέρασα απ δίπλα της και αφού την σκουντηξα μπήκε στο δωμάτιο μου . Παρακαλούσα να κάνει μια κίνηση... Μόνο μια για να μου δώσει έναυσμα να την σαπισω στο ξύλο αλλά δεν το έκανε. 

Έκλεισα την πόρτα και πήρα το κινητό στα χέρια...

Επαφες 📲

Αγοράκι μου ❤

Κλήση.........

Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνο του απενεργοποιημένο. 

......

.....

"Για το Θεό ρε Μάνο!!!!"φώναξα και πεταξα το κινητό δίπλα μου. 

Είχα τόση ανάγκη να του μιλήσω... είχα την αίσθηση πως κάτι... Κάτι απλά είχε μείνει ανολοκλήρωτο μεταξύ μας ...

Ξάπλωσα... πήρα το κινητό και κάλεσα ξανά...

Το απόλυτο τίποτα ....

Σας φιλωωωωωω