"Βλέπεις πως όλα αλλάζουν...Πώς όλα μεταλλάσσονται... κρατάς τα μάτια σου κλειστά αλλά μέχρι πόσο θα ψευδεσαι στον εαυτό σου?"

" Απο εδώ και πέρα θα στα πω κατευθείαν... " του είπε και ξάπλωσε προς τα πίσω.  Τα μαλλιά της γέμισαν άμμο αλλά ηταν το τελευταίο που την απασχολούσε.

"Όπως επιθυμείς.. Δεν θα δε διακόψω καθόλου..." της απάντησε ο James .

"Ωραία... λοιπόν...."

Η επόμενη εβδομάδα που ακολούθησε ήταν αρκετά περίεργη για όλους μας. Σαν κάτι να χώθηκε  ανάμεσά μας και γίναμε ξένοι. Δηλαδή εγώ ένιωθα πως απομακρύνθηκα από όλους.  Βέβαια με το Χρήστο είμασταν σε γενικές γραμμές καλά αφού ήταν και ο μόνος που έδειχνε ενδιαφέρον  για μένα.  ειχαμε μιλησει και αππφασισα να του δώσω μια ευκαιρια .

Εκείνο το πρωί της Παρασκευής μέσω μηνυμάτων κανονίσαμε να βρεθούμε στο σπίτι των παιδιών για να δούμε ταινία και να ηρεμήσουμε λίγο μεταξύ μας.Ημουν αρκετά αγχωμένη όμως...
Μέχρι και  στο πανεπιστήμιο ο Στεφανος με απέφευγε ...

Μετά τον καβγά μας ζήτημα  να είχαμε ανταλλάξει τρεις φορές καλημέρα. Έβλεπα στο βλέμμα του κάτι που με ενοχλούσε . Αναρωτιόμουν πως γίνεται το αγοράκι μου να αντέχει να μην μου μιλάει... Ήταν για μένα τα παντα πίσω στη Θεσσαλονίκη και εξακολουθούσε να είναι φυσικά. Βαθειά μέσα μου ένιωθα πληγωμένη αλλά ούτε εγώ η ίδια μπορούσα να κάνω κάτι για να το αλλάξω. 

Η Δανάη από την άλλη  κοιμηθηκε πολλές φορές το σπίτι τους...τις πέντε από τις επτά ημέρες της εβδομάδας εμεινε εκεί . Αισθάνθηκα πως  δημιούργησα ενα θέμα από το πουθενά ...ένιωσα απλά παρείσακτη, πώς τους χαλούσα την ηρεμία...

Φορούσα ακόμα τις πιτζάμες μου όταν άκουσα το κουδούνι και  σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ανοίξω την πόρτα , ήμουν μόνη στο σπίτι και είχα ακόμα μία ολόκληρη ώρα μπροστά μου πριν πάμε στα παιδιά.

Χωρίς ιδιαίτερη ενέργεια την άνοιξα,μπροστά μου στεκόταν εκείνος και με κοίταζε χωρίς να μιλάει.  Η σιωπή που επικράτησε ήταν αρκετά άβολη θα έλεγα. 

"Μπορω να μπω?" Με ρώτησε εν τέλει και έκανα στην άκρη δείχνοντας του το σαλόνι. 

Ακόμα και το περπάτημα του ηταν μαζεμένο.  Έκλεισα την πόρτα και κάθισα απέναντι του στην πολυθρόνα χωρίς να χάσω οπτική επαφή.  Δεν ξέρω πως το πήρε απόφαση να έρθει αλλά ίσως ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν.  Προσωπικά δεν άντεχα άλλο αυτή τη κατάσταση. 

"Έτσι θα με κοιτάς τώρα?" Με ρώτησε και χαμογέλασε. Μπορώ να πω πως βλέποντας τον να χαμογελάει ηρέμησα καπως.

"Και πως θες να σε κοιτάω?" Του απάντησα και άπλωσε το χέρι του στο καναπέ. Εκανε την χαρακτηριστικη κίνηση που με καλούσε κοντά του αλλά δεν ήξερα αν ήμουν έτοιμη.  Ίσως και να φοβόμουν να τον πλησιάσω.  Τον χαστουκισα και εκείνος ήρθε εδώ. 

"Δεν δαγκώνω μάτια μου ... έλα.." είπε περιπαικτικά και γέλασα.  Είχε να με προσδιορίσει έτσι πάνω από ένα μήνα... Μάτια του ... Πώς κάποιες λέξεις τόσο απλές κρύβουν ένα τόσο δυνατό νόημα?

Σηκώθηκα και έκατσα δίπλα του ενώ εκείνος χωρίς να χάσει λεπτό με τράβηξε στην αγκαλιά του . Η ένταση ήταν ήδη αρκετή για μένα.  Ξέσπασα σε κλαμματα και χωθηκα ακόμα περισσότερο μέσα στα χέρια του.

"Ρε Μυρτώ... ηρέμησε σε παρακαλώ.  Τελείωσε τώρα... Μαλωσαμε και αυτο ηταν... Δεν θα μας επηρεάσει σωστά?" Έπιασε το κεφάλι μου στα χέρια του και σκούπισε απαλά τα δάκρυα μου.

"Αφού ρε χαζό εμείς δεν μπορούμε χώρια.  Τι μαλακιες είναι αυτές που κάνουμε μου λες ?" Στο τέλος κατάφερε να με κάνει να γελάσω αληθινά.  Όπως παντα άλλωστε. 

"Συγνωμη που σε χτύπησα..." του είπα και τον φίλησα στο μάγουλο.  Έκλεισε τα μάτια του και με έσφιξε στα χέρια του .

"Λες να κρατούσα μούτρα στο ξαδερφακι μου?" Είπε και χάιδεψε τα μαλλιά μου . Η λέξη με ξένισε.  Ενώ ήταν απόλυτος φυσιολογική εμένα με πλήγωσε.  Δεν καταλάβαινα τι διάολο πάει λάθος με την πάρτυ μου  !

"Εχεις δίκιο... ας τα ξεχάσουμε όλα λοιπόν... " ειπα και τραβήχτηκα από την αγκαλιά του .

"Θα ντυθείς η θα έρθεις απέναντι μαζί με την Ντόρα?" Είπε κοροϊδευτικά και έδειξε τις πιτζάμες μου. Εντάξει τι να κάνω η μανα μου δεν είχε γούστο και νόμιζε πως είναι ακόμα 10 αλλά δεν φταίω... Ήταν πολύ άνετες. 

"Μπααααα , λέω να την αφήσω σπίτι. Περίμενε να αλλάξω. "

Ανέβηκα επανω και τον άφησα πίσω να κοιτάει το απόλυτο κενό.  Ίσως ο αδειος λευκός τοίχος να είχε ενδιαφέρον για εκεινον...

Μπήκα και κοιταξα στην καρέκλα.  Πάλι καλά είχα αφήσει έξω μια άνετη φόρμα κι ένα κοντομάνικο. 

Ξεντυθηκα και πήγα προς το μπάνιο να βουρτσισω τα δόντια μου. Από μικρή  ξεχνούσα να τα πλυνω το πρωί,με την πρώτη ευκαιρία όμως τα έκανα. 

Όλα ήταν μια χαρά μέχρι που βγήκα να ντυθώ και η πόρτα άνοιξε απότομα.  Τα μάγουλα μου έγιναν κατακόκκινα.  Φορούσα μόνο τα εσώρουχα μου κι εκείνος σοκαρισμένος με κοιτούσε. 

"Ρε Στέφανε πας καλά ??? Χτυπά και καμία πόρτα!!" Είπα μόλις ανέκτησα τον εαυτό μου και τράβηξα το σεντόνι όπως όπως από το κρεβάτι για να κρυφτώ. 

"Και που να φανταστώ πως θα τριγυρνουσες με τα εσώρουχα ρε Μυρτώ? Έχει δέκα λεπτά που ανέβηκες και χτύπησε το κινητό σου."

Μπορεί παλαιότερα να με είχε δει ξανά με εσώρουχα αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα διαφορετικά . Τον ντράπηκα...Και αν κρίνω από την παγωμένη έκφραση του προσώπου του ντράπηκε κι εκείνος. 

"Ωραία, και τώρα μπορείς να φύγεις να ντυθώ?"

Χωρις να πει κάτι τράβηξε το κολλημένο του βλέμμα και αποχώρησε. 

Έπεσα στο κρεβάτι και άφησα ελεύθερη την αναπνοή μου . Θα ορκιζόμουν πως το βλέμμα του κάθε άλλο παρά αθώο ήταν. 

Από μικρή τον έβλεπα και τον καμάρωνα.  Θυμάμαι να λέω στη μητέρα μου πως όταν μεγαλώσω θα τον παντρευτώ κι εκείνη γελούσε. 
Είναι ξαδερφος σου Μυρτω μου αυτα δε γίνονται  ...Έτσι έλεγε... μεγαλώνοντας απλά τον συνήθισα.  Είχαμε γίνει αυτοκολλητοι.. Ο Μάνος μας πείραζε συνεχώς αλλά κανείς δεν έδινε σημασία. 

Στην εφηβεία πάλι ήμουν εκείνη η κοπέλα που όλες ζήλευαν.  Κανεις δεν θεωρούσε πρέπον να μιλάμε με υποκοριστικά μεταξύ μας ... να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι και να με έχει πάντα μαζί.  Με αγκάλιαζε,φιλούσε το λαιμό μου ... Πότε όμως δεν πήγαινε το μυαλό μας στο πονηρό.   Αυτοί ήμασταν  και δεν δίναμε λογαριασμό σε κανένα...

Εκείνο το λεπτό όμως... Ήταν αρκετό για να ταράξει την ψυχοσύνθεση του μυαλού μου και να δημιουργήσει το χάος.  Αναρωτήθηκα πως τον βλέπω... σκέφτηκα αν οι αντιδράσεις μου ήταν αληθινές η απλά γέμισα με αυταπάτες τον εαυτό μου και η ουσία ήταν πως ζήλευα.  Όλη την εβδομάδα τον σκεφτόμουν... Ακόμα και όταν ήμουν με το Χρήστο έπιανα τον εαυτό μου να χάνεται... να σκέφτεται τα χείλη του που φιλουσαν την Δανάη... τα χέρια του πάνω στο κορμί της... Η απόσταση μεταξύ μας δεν με βοήθησε καθόλου και έκανε τα πράγματα χειρότερα. 

Σηκώθηκα και ντύθηκα πριν ξανάρθει. 

Ότι και να ήταν αυτό εγώ θα το έπνιγα.  Εξάλλου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια τρελή σκέψη... Όπως έλεγε κι εκείνος ήμουν το ξαδερφακι του...

Το να με ελκύει λοιπόν ήταν απλά απαγορευμένο....

Από δω και πέρα μέχρι να τελειώσει η αφήγηση ο James δεν θα την διακόψει ξανά.  Όλα τα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν θα έχουν την μορφή της αφήγησης. 

Σας φιλώ...