"Τα όρια μεταξύ του αληθινού και του ψεύτικου διαταράσσονται. Το μυαλό σου μπερδεύεται. Ξεκινάς κάτι καινούριο χωρίς να πιάνεις την ουσία"

.
Η στάχτη από το τσιγάρο της έπεσε κάτω ,Η  Μυρτώ κατάλαβε πως χάθηκε όπως έκανε τις τελευταίες ώρες. Κοίταξε τον James ο  όποιος δεν ήθελε να τη βγάλει από το συνειρμό της.

"Με συγχωρείς αφαιρέθηκα ..." με μία εκφραση κατανόησης της έδωσε να καταλάβει ότι δεν τον ενόχλησε

"Ετοιμη ?" Την ρώτησε και για μία ακόμα φορά το ταξίδι της θα ξεκινούσε...  Η διαδρομή έφτανε σιγά-σιγά στο τέλος της ... Ενώ μπροστά της ένα μέλλον αβέβαιο για την ίδια στεκόταν και την κοιτούσε σιωπηλά.

"Δεν ξέρω πως θα χαρακτήριζα εκείνη τη νύχτα ..."ξεκίνησε να λέει...

Μπήκαμε όλοι μαζί στο αυτοκίνητο, ο Χρήστος αποφάσισε να οδηγήσει και το λατρεμένο μου ζευγαράκι έκατσε πίσω ...  η μόνη κενή θέση για μένα ήταν μπροστά φυσικά..  Εξακολουθούσα να είμαι τσαντισμένη πάρα το γεγονός πως αποφάσισα να βγω  αλλά είχα πάρει απόφαση πως ότι έγινε έγινε και με το να χαλάω τη ζαχαρένια μου δεν θα οδηγήσει πουθενά ...

το μέρος που θα πηγαίναμε εκείνη την ημέρα ήταν ένα από τα αγαπημένα μας,  φτάσαμε έξω από το τριώροφο club ενώ στη διαδρομή το μόνο που ακούγοταν στο αυτοκίνητο ήταν μικρά πνιχτά γελάκια από την πλευρά της Δανάης  και ο ηχος απο τα φιλια που της εδινε απροκαλυπτα ο Στεφανος .

Εγώ προσπαθούσα αλλά κανείς δεν με βοηθούσε,ίσα ίσα έκαναν τη κατάσταση χειρότερη.  Ήταν τόσο διαφορετικά όλα μέσα μου ,εκτός αυτού με ενοχλούσε... Τον άκουγα και απλά ήθελα να γυρίσω και να τον κλωτσησω!

ο Χρήστος πάρκαρε και κατέβηκα πρώτη από το αυτοκίνητο,τα νεύρα μου είχαν ήδη γίνει κρόσια και δεν θα άντεχα στιγμή άλλο να κάτσω εκεί πέρα ... Με  ένα ψεύτικο χαμόγελο τους κοίταξα καθώς βγήκαν... Η Δανάη έστρωνε το φόρεμα της γελώντας πονηρά και ο Στέφανος  με κοιταξε για ενα λεπτο . Θα μπορουσα να πω πως για εκεινο το λεπτο το χαμογελο μου εμοιαζε λυπημένο... το γαμωτο συην όλη κατάσταση ήταν πως δεν μπορούσα να αιτιολογισω τα νεύρα μου ... Σκέφτηκα πως ίσως επειδή τόσα χρόνια ποτέ δεν τον είδα σε τέτοια επαφή με καμία ίσως να ένιωσα πως τον χάνω...

Τραβηξα το βλέμμα μου απο πανω του και όλοι μαζί πλέον μπήκαμε μέσα. Προχωρήσαμε στους αγαπημένους μας καναπέδες κάτσαμε και παραγγείλαμε τα πρώτα  μας ποτα .

ο Στέφανος και η Δανάη δεν ξεκόλλησαν ο ένας από τον άλλον Αυτός ήταν και ένας λόγος που πάντα έλεγα ότι όσο και να με φλερτάρει Ο Χρήστος δεν θα έκανα ποτέ κάτι μαζί του ... ένιωθα πως η παρέα χωριζόταν,  εκτός αυτού είχα και το Χρήστο ο οποίος με κοιτούσε σαν ξερολούκουμο...

" θες να χορέψουμε ?"είπε η Δανάη μετά από δύο ποτά ... εκείνη είχε κάνει κέφι λογικό ήτανε να θέλει να χτυπηθει,  εμένα όμως τα ποτά μου προκάλεσαν ακόμα περισσότερη νευρικότητα ...

"Έλα ρε Μυρτώ μην κάνεις σαν μωρό! Έλα Έλα .. σήκω!!"  Με τράβηξε από το χέρι ... το Μαύρο φόρεμα που έβαλα είχε ανέβει αλλά πριν απλώσω το χέρι για να το κατεβάσω ένιωσα ανάμεσα στα πόδια μου ένα κρύο χέρι ενώ απευθείας το φόρεμα ήταν  ήδη αρκετά χαμηλά..

'Τι διάολο?" Είπα φωναχτά και γύρισα... Ο Στέφανος μου έκλεισε το μάτι... Πότε δεν του άρεσε να κυκλοφορώ με τόσο κοντά φορέματα,  δεν περίμενα να κάνει αυτή τη κίνηση... ένιωσα κάτι περίεργο στο στομάχι. Σαν την αίσθηση που σου αφήνει το τρενάκι στο λούνα παρκ... Μόνο έτσι θα την παρομοίαζα ...

Η Δαναη με τράβηξε  απότομα όμως προς την πίστα . Το τραγούδι που έπαιζε ήταν υπερβολικά τολμηρό θα έλεγα...  με την πλάτη  της προς εμένα χόρευε η Δανάη χωρίς να παίρνει λεπτό το βλέμμα της από πάνω του ... Για ενα δευτερολεπτο ενιωσα πως κοιτούσε εμενα ... αλλα θα ημουν αρκετα χαζη .. γιατι να το κανει αλλωστε και τι σκατα ειχα παθει ???

Υπήρχαν στιγμές από την ώρα που τους είδα μαζί που ένιωθα παρανοϊκή... Νομίζω πως ζήλευα τον ξάδερφό μου και θεωρούσα υπερβολική τη στάση μου . Δεν ήταν και η πρώτη φορά που θα τον έβλεπα με γκόμενά αλλά και πάλι ήταν η πρώτη φορά που τον είδα σε τέτοια ερωτική κατάσταση...

Καθως χορευα προσπαθωντας να βγαλω απο το κεφάλι μου ολες αυτές τις ηλίθιες σκεψεις είδα  με την ακρη του ματιού μου να με πλησιάζει ο Χρήστος....  Ήρθε μπροστά μου και  με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπό του πέρασε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και με κράτησε σφιχτά...

Με ξένισε λίγο η επαφή αλλά σκέφτηκα πως ένας χορος είναι... τι θα μπορούσε να γίνει πια ?

Η ένταση όμως ανάμεσα μας αυξήθηκε... άρχισα να νιώθω πολύ περίεργα... έσκυψε στο αυτί μου και ενώ περίμενα απλά πως ήθελε κάτι να μου πει εκείνος το εγλυψε... αμέσως τσιτωσα... Τον έσπρωξα ελαφρος και το βλεμμα μου ασυναίσθητα έπεσε στον καναπέ. Ο Στέφανος κοιτούσε προς την πίστα αλλά μου ήταν τρομερά δύσκολο να καταλάβω προς τα που κοιτάζει...

Ο Χρήστος με τράβηξε απο τη μέση και με κόλλησε επάνω του ...

"Δωσε μου μια ευκαιρία ρε γαμωτο !" Ειπε και δεν ήξερα πως να συμπεριφερθω ...

Δίχως να προλάβω να κάνω και πολλά όμως με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε προς την έξοδο... Όλα έγιναν τόσο γρήγορα...

Η Μυρτώ έπιασε το κεφάλι της και δακρύσε... Ο James κοιτώντας την να λυγίζει κατάλαβε πως ο Χρήστος πρέπει να την είχε πληγώσει αρκετά
.. έδενε σιγά σιγά τα κομμάτια από το παζλ μένοντας αμέτοχος ...

Δεν θέλησε να την πιεσει και περίμενε από εκείνη να ξεκινήσει ξανά. 

"Σε πειράζει να περπατήσουμε λιγάκι στη παραλία?" Τον ρώτησε

" Καθόλου... ίσα ίσα πιστεύω πως θα είναι το τέλειο μέρος για να χαλαρώσεις,ξέρεις κάτι όμως?"Την ρώτησε καθώς σηκώθηκε έβγαλε από την τσέπη του λίγα χαρτονομίσματα και τα άφησε στο τραπέζι κάνοντας της νόημα να μην ξεκινήσει κάποιον καυγά .

Εκείνη αναστέναξε, είχε μάθει πόσο ξεροκέφαλος ήταν εξάλλου κι ας τον ήξερε μόνο λίγες ώρες..

"Να ξέρω Τι?" Του είπε κι εκείνος την έπιασε από το χέρι, έμπλεξε τα δάχτυλα τους και την οδήγησε από την απέναντι πλευρά του δρόμου δίχως να της απαντήσει. 

"Βγάλε τα παπούτσια σου θα τα αφήσουμε στο αυτοκίνητο..." της είπε κι εκείνη υπάκουσε.  Δεν είχε να χάσει και τίποτα... Όλα τα είχε χάσει πλέον. 

Μετά τα απαραίτητα βρέθηκαν να περπατάνε και οι δυο στην αμμουδιά...

"Δεν μου απάντησες James..." αποκρίθηκε η Μυρτώ και κάθισε κάτω.  Έπιασε λίγη άμμο στα χέρια της και άφησε τον αέρα να την παρασύρει ομαλά...

"Απλά σκέφτηκα για λίγο πως αν αυτή η αφήγηση σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο χάλια καλύτερα θα είναι να μην συνεχίσεις..." εκείνη χαμογέλασε και έπιασε μια πέτρα...

"Βλέπεις την πέτρα? Κάποτε ήταν βράχος... με βλέπεις?κάποτε ήμουν ο εαυτός μου και τώρα... Τώρα δεν ξέρω καν ποια είμαι... " αγνόησε την παρότρυνση του να μην συνεχίσει και πήρε μια βαθειά ανάσα γεμίζοντας τα πνευμόνια της με αέρα...

"Αφού μπήκαμε στον χορό θα χορέψουμε λοιπόν... είχα μείνει στο σημείο που βγήκαμε έξω σωστά?" " ρώτησε κι εκείνος κούνησε θετικά το κεφάλι του...

"Ε λοιπόν, ποτέ δεν περίμενα πως ο Χρήστος θα αρχιζε να μοιάζει με άντρα στα μάτια μου ....."

Για να δούμε πόσο βαθειά είναι τα νερά? Άραγε η Μυρτώ κατάφερε να κολυμπήσει? Μπορεί να βρίσκεται μακριά αλλά αυτό δεν το ξέρει κανένας πάρα μόνο η ίδια...

Σας φιλώ...