"Μπορει να αγορασεις ένα πράγματακι τόσο δα που να είναι απλά πανέμορφο... να διαθέσεις όλα σου τα χρήματα και να το πάρεις... Μην ξεχνας ομως πως μπορει εσυ να δωσεις μεχρι και την τελευταια σου δεκάρα για αυτο το ακριβο πραγμα κάποτε ομως ήταν ένα σκουπίδι... Ένα τίποτα... τα υλικά του δεν είχαν κόστος... Η μπορεί να ήταν και ανακυκλώσιμα... τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται όσο ακριβό κι αν είναι... "

.

" Μήπως έχεις βάλει σκοπό να με τρελάνεις σήμερα?" μου ψιθύρισε και με κόλλησε πάνω στο κορμί του ... έξω δεν υπήρχε ψυχή, όλος ο κόσμος ήταν μέσα ενώ εμείς βρέθηκαμε στο απέναντι πάρκο.

"Ρε Χρήστο....Αφού ξέρεις πως εγώ..." καθόμασταν στο παγκάκι. Σηκώθηκε και στάθηκε ακριβώς μπροστά μου .

"Εσύ τι ρε Μυρτώ?Δεν μπορώ ρε γαμωτο άλλο να κρύβομαι σαν κανένας μαλακας ! Δεν βλέπεις τον Στέφανο και την Δανάη?Πόσο ευτυχισμένοι δείχνουν... Γιατί δεν αφήνεις ότι σε απασχολεί στην άκρη και να μου δώσεις μια γαμημένη ευκαιρία να σου αποδείξω τι σκατα αξίζω μου λες ?" Γονάτισε μπροστά μου και έπιασε με τα χέρια ρου το πρόσωπο μου ενώ εγώ τον κοιτούσα σοκαρισμένη... Ίσως αυτά τα λόγια να ήταν ότι πιο σοβαρό είχα ακούσει από εκείνον τα τελευταία χρόνια που τον γνώριζα...

"Δεν μπορείς γαμω το στανιό μου για μία φορά να με δεις σαν άντρα ? Μυρτώ μεγάλωσα... Δεν το καταλαβαίνεις έτσι? σε θέλω που να πάρει η οργή!!" Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο... με τράβηξε προς το μέρος του και κόλλησε απλά τα χείλη του στα δικά μου... δεν αντιλαμβανόμουν τίποτα ... δεν κατάλαβα καν πώς έγιναν όλα μέσα σε μόλις τρία λεπτά... φιλούσε τα χείλη μου , άφηνε δαγκωματιες στο λαιμό μου ... Όλα έμοιαζαν σωστα ...

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα όμορφα... Μέσα στο μαύρο φόντο που είχε ζωγραφιστει στην ψυχή μου εκείνος κατάφερε και με έκανε να χαμογελάσω... Η έκπληξη του όταν τον φίλησα πίσω ήταν απερίγραπτη...

"Δεν το πιστεύω αυτό το πράγμα!!!" Έσπασε το φίλι μας και με σήκωσε στην αγκαλιά του ...

"Είσαι τρελός παιδί μου ? Άφησε με κάτω ρε γόριλα !!! " του ειπα και ξεσπασαμε σε γέλια...

Κατάφερε το ακατόρθωτο και ήμουν πραγματικά καλά... σοβαρέψε και με κατέβασε...

" ξερεις τι αλλο λαχταραω σαν τρελος ?" Με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη πέρασε τα χέρια του γύρω μου κατεβάζοντας τα προς τα οπίσθιά μου ... έκλεισε τα μάτια και αναστέναξε...

"Ε χεις χαζέψει έτσι?" Του είπα και γέλασε

'Δεν φταίω Εγώ! Πόσο καιρό θέλω να τα αγγίξω..." όλως περίεργος περνούσα καλά... λίγο η πλάκα λίγο ο ερωτισμός όλα μαζί δημιούργησαν ένα ωραίο περιβάλλον μέχρι που τα χέρια του ανέβηκαν πιο ψηλά... χάθηκαν μέσα από την μπλούζα μου και με τράβηξε πάνω του... μπορούσα να αισθανθώ το μόριο του επάνω στην κοιλιά μου ... ξαφνικά ένιωσα αβολα κι εκείνος το κατάλαβε...

"Τι έπαθες και χλομιασες? Εμ ... αν είναι γι αυτό με συγχωρείς...πιστεύω να καταλαβαίνεις..." εις και κοίταξε χαμηλά προς το παντελόνι του ...

"Εεεεεε.... ξέρεις υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει να συζητάω και πολύ..." του είπα και έπιασε το χέρι μου οδηγώντας με προς το παγκάκι. Έκατσε και με τράβηξε πάνω του ...

"Δεν θελω να πιέζεσαι για τίποτα... Και συγνωμη αν θεώρησε πως βιάζομαι για κάτι απλά είναι μια φυσική αντίδραση του οργανισμού και ...." ήξερα που το πήγαινε και το γεγονός πως ο Χρήστος... Ο δικός μου Χρήστος που παντα κορόιδευα βρίσκεται μπροστά μου ζητώντας μου συγνωμη για κάτι τέτοιο απλά με σόκαρε...

"Σταμάτα!" Τον έκοψα απότομα...
"Δεν έχω ολοκληρώσει με κάποιον ρε γαμωτο!!!" Τα είπα μπαμ και κάτω... Και σαν να το φανταζόμουν εκείνος έμεινε στήλη άλατος.

Με το Στέφανο το συζητούσαμε αρκετές φορές και πάντα μου έλεγε να περιμένω τον κατάλληλο, ποτέ δεν με κορόιδεψε συγκριτικά με τη Δανάη η οποία πάντα μου έλεγε ότι κάνω σαν καμία μυξοπαρθένα που περιμένει τον πρίγκιπα ...

ο Χρήστος σηκώθηκε και απομακρύνθηκε ελαφρος κοιτώντας με μπερδεμένος...

" Δηλαδή θες να μου πεις ότι ποτέ σου δεν....." είπε και ανασήκωσε τα φρύδια του

"Όχι! θα το συζητάμε για πολλή ώρα?"είπα εκνευρισμένη αφού από τις κινήσεις του δεν καταλάβαινα τι ένιωθε. Πέρασε από το σοκ στο πονηρό μέσα σε 30 δευτερόλεπτα... τότε έκανε κάτι που δεν το περίμενα, με πλησίασε και χάιδεψε απαλά το μάγουλό μου.

"Ξέρεις κάτι ? τελικά καλά το έλεγα πως είσαι ξεχωριστή....έλα!" Μου άπλωσε το χέρι και το έπιασα...
"Πάμε μέσα, έχουμε χρόνο μπροστά μας για να κάνουμε ότι θέλεις εσύ..." με φίλησε πεταχτά και κρατώντας με συνεχώς από το χέρι μπήκαμε μεσα.

Μπορω να πω πως έλαμπα ... το ενιωθα... φταναμε στο καναπέ αλλά από μακριά ειδα τη Δανάη να κάθεται σε μία γωνία και το Στέφανο σε μία άλλη ...

"Τι διάολο έγινε ?" Τον ρώτησα και εκείνος γέλασε ...

"Ξέρεις , τρελαίνομαι για αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή ..." μου απαντησε και η αποσταση μειώνονταν

"Και ποιο είναι αυτό παρακαλώ?" ρώτησα περίεργη ..

"Αυτό ρε Μυρτώ ... Εγώ ,εσύ η κατάσταση όπως έχει δημιουργηθεί..." Δεν ήμουν όμως σε κατάσταση να ανοίξω κουβέντα περί σχέσεων...

"Κοίτα πως κάθονται!" Σχολίασε μόλις τους είδε και τον αγριοκοιταξα ... Εκτός αυτού με κοιτούσε συνέχεια με ένα ύφος τόσο γλυκό... μπορώ να πω πως η μετάλλαξη του ηταν ραγδαια.

Βλέποντας ομως τον ξάδερφό μου εκνευρισμένο , δεν είχα όρεξη ... Με έτρωγε να μάθω τι συνέβη.. Όταν τους άφησαμε ο ενας έτρωγε τον αλλο και τώρα δεν μιλιούνται!

Φτασαμε στον καναπέ και ο Στέφανος εξαγριωμένος σηκώθηκε επάνω. Χωρίς να πει λέξη με άρπαξε από το χέρι και έσπρωξε τον Χρήστο. Δεύτερη φορά που η καημένη η Μυρτώ βρισκόταν έξω...

"Είσαι με τα καλά σου άνθρωπέ μου, τι κάνεις?" Τον ρώτησα αμεσως κι εκείνος άφησε το χέρι μου.. γύρισε προς τα πίσω πιάνοντας τα μαλλιά του , πέρασε τα δάχτυλα του από μέσα τους και κλώτσησε ένα άδειο τενεκεδακι μπύρας που ήταν πετάμενο κάτω .

"Πού στο διάολο ήσουν γαμωτο σου ? και τι δουλειά ειχες μόνη σου με το Χρήστο? Και αυτο ? ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ?" Άπλωσε το χέρι του για να κάνει στην άκρη τα μαλλιά μου αλλά τραβήχτηκα...

"Ξέρεις πόσο ανησύχησα οταν γύρισα και δεν σε είδα? " χαμήλωσε τον τόνο του ... ήρθε ξανά κοντά κι εγώ τον άφησα... εγυρε το κεφαλι του προς το μέρος μου αλλά η αντίδραση μου ήταν γρήγορη... Ενω αρκετςς φορες στο παρελθον ειχαμε βρεθεί σε τετοια αποσταση εκείνη τη στιγμή τα έχασα
.. Κατι σε αυτα τα ματια του έκανε τη καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή και του γύρισα την πλάτη... "Εισαι υπό την ευθύνη μου Μυρτώ." Είπε ένα λεπτό αργότερα...

Ως εδώ.... βουρκωσα,γύρισα και τον χαστουκισα για δεύτερη φορά μέσα σε μια μέρα χωρίς να έχω καν ένα σοβαρο λόγο! Το μυαλό μου ειχε χαζέψει...

"Με τι δικαίωμα τα λες όλα αυτά? υποτίθεται ότι βγήκαμε σαν παρέα και εσύ το μόνο που έκανες από την ώρα που ήρθαμε ήταν να είσαι τυλιγμένος σαν το χταπόδι πάνω της ! με κοροϊδεύεις ? Και για ποια ευθυνη μου μιλάς , ξεχνάς πόσο χρονών είμαι?"

Έπιασε το χέρι μου αλλά εγώ το τράβηξα απότομα πίσω ...

"Παρατάμε ρε Στέφανε..."

"Μυρτώ Συγνώμη, όταν σε είδα τρελάθηκα ...Νόμιζα ότι κάτι σου συνέβη . Καταλαβε με ρε γαμωτο και σταματα να με χτυπάς !!!!"

"Να σε καταλάβω?τι μου ζητάς να καταλάβω ακριβώς ?"

Εκείνος ακούγοντας με έκανε ένα βήμα πίσω και με κοιταξε... κούνησε το κεφάλι ... Η συμπεριφορά του ηταν απίστευτη...

"Δεν ξέρω... ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΆΡΕΙ ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΆΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΈΝΗ?" ούρλιαξε μετά από λίγο .. πρωτη φορα μου φώναζε... ήθελα να βάλω τα κλαμματα αλλά πριν προλάβω καν να κουνηθώ είδα την πόρτα να ανοίγει...

Ο Χρήστος και τη Δανάη να βγήκαν έξω και μας πλησίασαν ... εκείνη πήγε προς το μέρος του ενώ Χρήστος ήρθε και με αγκάλιασε από πίσω ...

"Τι κάνεις ρε μαλακα?" Ακούστηκε ξαφνικά ο Στέφανος και εκείνος έκανε ένα βήμα και μπήκε μπροστά μου

"Σαν τι σου φαίνεται?" Δεν ήξερα πως να αντιδράσω... Φυσικά και αγνοούσαν ότι έγινε αλλά ο Στέφανος... εκείνος απλά με προβλημάτισε...

"Χαλάρωσε ρε Στέφανε γιατί εμείς τι κάναμε δηλαδή ?Λοιπόν νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάμε σπίτια μας... Μην ξεχνάμε πως έγιναν και οι αλλαγές στα τμήματα και έχω να φτιάξω και τα πράγματα μου !" είπε η Δανάη αναφερόμενη στην εκδρομή που θα έκανε το κτήριο Γ... το πανεπιστήμιο ήταν αρκετά μεγάλο και χωρισμένο σε κτήρια. Εκείνη ήταν στο Β και το Γ που ανήκουν τα παιδιά θα πήγαινε εκδρομή για μια εργασία. Μπορεί να είχαμε 2 χρόνια διαφορά αλλά ακόμα και οι πρωτοετής είχαν δικαίωμα να πάνε. Εκτός από εμένα που ανηκα στο Α... Αυτό σημαίνει πως 3 μέρες θα ήμουν ολομόναχη... βέβαια η εκδρομή θα γινόταν σε ένα μήνα αλλά εκείνη όπως πάντα ήθελε όλα να είναι τέλεια... Ούτε καν σκέφτηκε πως θα μείνω μόνη...

Χωρις να μιλήσει κανείς το κόψαμε εκεί τη κουβεντα και πήγαμε στο αυτοκίνητο...

Η Επιστροφή προς το σπίτι μας βρήκε όλους αμίλητους... κανένας δεν είπε ούτε λέξη ούτε καν μία καληνύχτα όταν φτάσαμε... σαν τέσσερις άγνωστοι άνθρωποι μπήκαμε στα σπίτια μας και αφήσαμε εκείνη τη νύχτα να περάσει.

"Και την επόμενη μέρα τι έγινε? " πλέον ακόμα και η ανυπομονησια του james έφτασε στα άκρα...

Η Μυρτώ κούνησε το κεφάλι της...

Μακιααααα