"Πώς να διαχειριστείς έναν πνιγμό όταν αυτός που περιμένεις να σε σώσει, σε πνίγει?"

"Ωραίο το παγωτάκι... Ότι πρέπει για την κρυαδα που έρχεται.. "σχόλιασε εκείνη και έφαγε λίγο ακόμα από το παγωτό πριν ξεκινήσει.

"Δεν σε καταλαβαίνω... μιλάς για τούβλα, για κρυαδες... Γενικά μιλάς με αινίγματα... " αποκρίθηκε ο James...

"Θα καταλάβεις.... Που είχαμε μείνει? Α ναι.... χτυπάει λοιπόν η πόρτα και την ανοίγω.... "

Η πόρτα άνοιξε και πρώτος μπήκε ο Στέφανος... μου έριξε μια γρήγορη ματιά και με πλησίασε

"Μου έλειψες μικρή ..." είπε και μου τσίμπησε το μάγουλο... συνήθως με έπαιρνε αγκαλιά...Η απλά πηδούσα εγώ επάνω του , δεν ήταν λίγες οι φορές που έφευγε για εργασία και ο χαιρετισμός αυτός με ξένισε λιγάκι...

Φυσικά και δεν έκανα παράπονα...γιατι να κάνω άλλωστε? Απλά είναι εκείνη η συνήθεια,η καθημερινότητα ας πούμε που σε κάνει βλέπεις  κάποια πράγματα δεδομένα στη ζωή σου .. Όταν λοιπόν συμβαίνει κάτι και αλλάζουν τοτε καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά...

Με προσπέρασε και πίσω του ξεπρόβαλε Ο Χρήστος ο οποίος μπήκε μέσα χαζεύοντας με από πάνω μέχρι κάτω...

" Είσαι πανέμορφη ..." μου ψιθύρισε και μου χάρισε ένα φιλί στο μάγουλο... μέλι είχε πια αυτό το μάγουλο μου?

Φυσικα και κοκκινισα ... πρωτη φορα με χαιρετούσε ετσι και είχα γίνει κόκκινη σαν το παντζάρι... δεν ξέρω το γιατί ή μάλλον αρνιόμουν να το παραδεχτώ ...δεν θα κρύψω πως δεν ήταν λίγες οι φορές που τον έπιασα να με κοιτάει , περνούσαμε μαζί αρκετες ωρες της ημερας στο σπίτι τους αλλά δεν έδινα σημασία... δεν ήθελα να δημιουργήσω μία περίεργη κατάσταση ανάμεσά μας και εκτός αυτού ήταν ο Χρήστος!!! Ο άνθρωπος που κορόιδευα και μπινελίκιαζα συνεχώς ... Μπορεί για τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό να ήταν ένας μικρος Θεός αλλά για έμενα θα ήταν πάντα ο Χρήστος...

Ξαφνικα μου έκανε ένα περίεργο νόημα , δεν το κατάλαβα ώσπου με άρπαξε και με γυρίσε ολόκληρη... το θέαμα που αντίκρισα ηταν απλά σοκαριστικό,τουλάχιστον στα δικά μου μάτια...

Δεν ξέρω πώς να περιγράψω εκείνο το συναίσθημα , δεν ξέρω πώς να εκφράσω εκείνο που νιώθεις όταν δεν ξέρεις κολύμπι, βρίσκεσαι στη θάλασσα και βουλιάζεις ...ξέρω καλά πως είναι γιατι το είχα βίωσει μικρή...εγώ πνιγομουν , το νερό έμπαινε μέσα στα πνευμόνια μου όταν είχαμε πάει οικογένεικη εκδρομή και ο Στέφανος με τράβηξε .... Αυτή τη φορά όμως αντί να με τραβήξει , ένιωσα πως πιέζει το κεφάλι μου ακόμα πιο βαθειά....

Κρατούσε στην αγκαλιά του τη Δανάη φιλώντας την μανία... τα χέρια του κολλημένα στα οπίσθιά της, την ζουλουσε δυνατα ... χάιδευαν απροκάλυπτα ο ενας τον αλλο χωρίς να τους νοιάζει τίποτα και κανένας...

"Τι είναι όλο αυτό?" ρώτησα ξαφνικά και εκείνος την άφησε...  γύρισε, με κοίταξε... ήμουν υπερβολικά νευριασμένη και το ήξερε...

"Καλά δεν της είπες ?"  Της ειπε αμέσως και η Δανάη  ανασήκωσε τους ώμους της..

"Δεν πρόλαβα ..." του απάντησε εκείνη... ένιωσα τα βλέμματα επάνω μου ...

Αναρωτιόμουν πόσο καιρό μπορεί να γίνεται αυτό το πράγμα και εγώ δεν είχα ιδέα... Ο ξάδερφος μου και η κολλητή μου μου έκρυβαν το γεγονός πως είναι μαζί... Εκτός αυτού δεν είδα κάποιο σημάδι, ένιωσα πως όλα όσα ήξερα διαλύθηκαν... Μπορεί να μοιάζει γελοίο αλλά όταν εχεις ζήσει όλη τη ζωή σου με έναν άνθρωπο περιμένεις να σου είναι ειλικρινής... Δεν καταλάβαινα τι από όλα με πλήγωσε περισσότερο...  βούρκωσα...
πλησίασα το Στέφανο και του έδωσα ένα δυνατό χαστούκι τρέχοντας στο δωμάτιο  μου προδομένη ...

Κοπανησα δυνατα  με όση δύναμη ειχα την πόρτα και έπεσα στο κρεβάτι .
Δεν με ενδιέφερε ούτε το φόρεμα , ούτε το make up ... το μονο που ηθελα ηταν να μην ζω στα σκοταδια .
Η πόρτα μου άνοιξε... Στην συνέχεια βήματα με πλησίασαν και αισθάνθηκα το κρεβάτι να βουλιάζει...  τα χέρια όμως  περίμενα να νιώσω δεν ήταν ίδια με αυτά που με αγκάλιασαν...

"Μυρτώ,  έλα κοριτσάκι μου πάμε κάτω θα σου εξηγήσουν τα παιδιά..."
Η φωνή του Χρήστου αντήχησε μέσα στο κεφάλι μου σαν ένα πυροβόλο που δε σταματάει να ρίχνει σφαίρες ..

"Ποσο καιρό συμβαίνει αυτό το πράγμα?  Το ηξερες και εσύ?"  τον ρώτησα .

"Εγινε προχθές ...έλα τώρα μην κάνεις έτσι εμείς νομίζαμε ότι θα χαιρόσουν,  η κολλητή σου τα έχει με τον ξάδερφό σου ! Τι πιο γαμάτο δηλαδή?"  στην ερώτησή του δεν είχα απάντηση.   Γιατί αντέδρασα τόσο άσχημα?

" Δεν μου αρέσει το ψέμα Χρήστο και εκείνη δεν μου το είπε ... 7 μήνες τώρα μαζευόμαστε όλοι μαζί σε ένα σπίτι και δεν είχα πάρει χαμπάρι ! "

"Κανείς μας δεν πήρε ρε Μυρτώ,  έγινε τυχαία..." Αυτό το τυχαία που είπε μου τρύπησε τον εγκέφαλο!

"Με κοροϊδεύεις?  αυτοι μόνο που δεν πηδηχτηκαν στο σαλόνι και μου λες τυχαία? Τίποτα δεν είναι τυχαίο !Για να έγινε πάει να πει πως προϋπήρχε μια αρχική έλξη,άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως κανείς από τους δύο δεν είπε τίποτα..."

Ο Χρήστος  αναστέναξε και με πλησιάσε ακόμα περισσότερο.

"Ωραία , εχεις δικιο ... ισως γουσταρε ο ενας τον αλλο και μας το έκρυβαν μπορείς  ομως τώρα να συνέλθεις και να κατέβεις κάτω να σου εξηγήσουν?"
Σηκώθηκα χωρίς να το Θέλω, έστρωσα λίγο το φόρεμα μου ,  σκούπισα τα μάτια μου και τον κοιταξα...

" Ωραία λοιπόν ας πάμε σε αυτό το θέατρο του παραλόγου!"   Ανοιξα την πόρτα λίγο πριν φύγω όμως εκείνος με σταμάτησε ...

"Μυρτώ??" Δεν ξέρω τι ήθελε να μου πει και ούτε έκατσα να ακούσω...  κούνησα απλά το κεφάλι μου απογοητευμένη

"Χρήστο,  δεν θέλω να ακούσω τίποτα αυτή τη στιγμή ,πάμε απλά κάτω..."

Του έδωσα να καταλάβει  πως εκείνη  τη στιγμή δεν είχα όρεξη για κουβέντα ούτε για κάποιο από τα φλερτ του... βγήκα από το δωμάτιο , το Δίδυμο της συμφοράς καθόταν στον καναπέ και με κοιτούσε.

Το βλέμμα της Δανάης μπορώ να πω πως δεν το είχα ξαναδεί... με κοιτούσε τόσο περίεργα...μου έβγαζε ένα αίσθημα ζήλιας προς το πρόσωπό μου
. Πώς γίνεται να αλλάξει σε μισό λεπτό ένας άνθρωπος? Τι διάολο? Πόσο τυφλή ήμουν...

Ο Στέφανος σηκώθηκε και με πλησίασε, έβαλε τα χέρια του πάνω στα μάγουλά μου και με κοίταξε στα μάτια.

"Πες μου ότι έκλαιγες?"  ρώτησε και εγώ κατέβασα τα χέρια του από πάνω μου.

"Οτι θελω έκανα !  πες μου τώρα οτι σε νοιάζει  κι απο πανω ..."
η Δανάη σηκώθηκε από πίσω για να τον υπερασπιστεί

"Ρε Μυρτώ... δεν καταλαβαίνω το πρόβλημά σου δηλαδή ! δεν πρόλαβα να σου πω,  ήθελα αλλά ήρθαν τα παιδιά...Και πάλι όμως τι αντίδραση ήταν αυτή μου λες ? Τον χαστουκισες για το Θεό!!!"

"Το τι έκανα είναι πρόβλημα δικό του και δικό μου... Δεν το έμαθα και με τον πιο ωραίο τρόπο, μπορούσες να μου πεις ότι σου άρεσε ακόμα... Γενικά ρε Δανάη να μου μιλούσες... Τέλος πάντων  δεν έχει σημασία... " έκατσα στην καρέκλα πίσω μου κι για μια ακόμα φορά με κοιτούσαν.. ωραία αντέδρασα κάπως,  Επρεπε να με κοιτάνε έτσι?

"Ποπ κορν να φέρω?" Τους είπα και ο Στέφανος γέλασε...

"Τράβα μεσα να αλλάξεις....Και σε περιμένουμε.." Ήξερα πως ήμουν χάλια... το λευκό μου φόρεμα από την μάσκαρα έγινε σε ένα σημείο μαύρο αλλά τι να έβαζα? Είχα μαζέψει τα περισσότερα φορέματα μου και το λευκό ήταν καινούριο. 

"Πάρε ένα από μένα..." ψελισε η Δανάη... υπέθεσα πως θα το έλεγε αφού μαζί μαζέψαμε τα ρούχα μας χθες ... Ο χειμώνας πλησίαζε και κάναμε και τις ανάλογες προετοιμασίες.  Βέβαια εκείνη πάντα άφηνε έξω φορέματα ανεξάρτητος καιρού. 

"Είσαι με τα καλά σου ?αφού ξέρεις πως αν μπω εγώ μέσα σε αυτά τα πανιά που λες φορέματα θα πεθάνω!!!" Η αλήθεια ήταν πως απέφευγα να ντύνομαι προκλητικά και τα ρούχα της δυστυχώς έκρυβαν μόνο τα απαραίτητα...

"Λοιπόν... πάνε άλλαξε και μη σε νοιάζει έχουμε δύο άντρες μαζί σήμερα...αντεεεεεεεε!" Μου είπε και με ώθησε στο δωμάτιο...

Ωραία.. μπήκα μέσα και άνοιξα την ντουλάπα κοιτώντας τις επιλογές... μαύρο κοντο με βυζι έξω...με τίποτα!!! Μαύρο μακρύ με το βυζι απ έξω...Δεν υπάρχει περίπτωση!!!
Κόκκινο... Από το χρώμα έφαγε άκυρο...

Και τώρα? Τράβηξα ξανά τις κρεμάστρες και ανακάλυψα ένα πιο ομαλό... μαύρο μεν ... κοντό αλλά τουλάχιστον από μπροστά μέχρι το λαιμό ήταν κλειστό.  Το μόνο κακό ήταν η πλάτη....

Όλη ήταν έξω! Οοοολη! Μέχρι λίγο πάνω από την ουρίτσα...

Έριξα τα μαλλιά μου κάτω και έστειλα ένα μεγάλο νοερο ευχαριστώ στη μάνα μου που μου έλεγε πως το μακρύ μαλλί είναι όμορφο... φόρεσα το φόρεμα και είδα την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη...

Πω θα έβγαινα έτσι έξω? Πήρα μια βαθειά ανάσα και άνοιξα την πόρτα για να βρω 3 ζευγάρια μάτια να με κοιτάζουν σαν εξωγήινο... έγινα σαν τη ντομάτα...

"Τελείωσε το σόου!!!! Άιντε ο καθένας στο δρόμο του!"φώναξε ο Χρήστος βγαζωντας με από την περίεργη θέση .

"Φιλενάδα φυσάς!!! Να το βλέπουν αυτό μερικοί μερικοί...." είπε αφηνωντας υπονοούμενο για το Χρήστο...

"Θα φύγουμε καμία ώρα?"  Ο Στέφανος χωρίς πολλά πολλά πήρε την Δανάη από το χέρι και βγήκαν πρώτοι.  Πόσο βιαστικό ήταν αυτό το παιδί πια ?

Η νύχτα ήταν μεγάλη μπροστά μας ...

"Μα καλά τόσο πολύ σε πείραξε που τα έφτιαξε η Δανάη με το ξάδερφό σου ?Εκτός αυτού αν κατάλαβα καλά ο Χρήστος σε γούσταρε! Άρα? " ρώτησε ο James ... Η Μυρτώ άφησε το κουταλάκι στο άδειο της πιάτο και έβγαλε από την τσάντα της ένα τσιγάρο...

"Καπνίζεις???" Την ρώτησε ευθύς αμέσως...

Εκείνη έβαλε το τσιγάρο στα δόντια της χωρίς να το ανάψει και κοίταξε την θέα ...

"Έχει λίγο καιρό που το άρχισα..." είπε και το άναψε...

Τράβηξε μια γερή τζούρα γεμίζοντας τα πνευμόνια της με καπνό... το λαχταρούσε από το αεροδρόμιο και πλέον εδώ που έφτασαν τα πράγματα δεν άντεχε άλλο... Μπορεί να μην κάπνιζε πολύ αλλά όπως τότε έτσι και τώρα ένιωθε να πνίγεται... έπρεπε να μπει για τα καλά στην ιστορία της και τρόμαζε ακόμα και η ίδια...

"Απόλαυσε το τσιγαράκι σου τότε και συνεχίζεις ...αν και καλό θα ήταν να το κόψεις..." εκείνη δεν απάντησε... έφερνε στο μυαλό της ξανά όλα όσα ακολούθησαν και γέλασε μόνη της...

Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα!!!

Σας φιλώ ❤