"Βλέπεις το ουράνιο τόξο μετά από την δυνατή βροχή... Ξαφνικά ο ουρανός σκοτεινιάζει ξανά... Μην φύγεις! Του φωνάζεις αλλά εκείνο φεύγει και σε αφήνει να κοιτάζεις την καταιγίδα που έρχεται."

.
Κοίταξα από το παράθυρο... Η ώρα είχε πάρει 12 το βράδυ και τα παιδιά ήταν ακόμα έξω. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν είχα από το Χρήστο πως θα αργήσουν και άρχισα να νευριάζω.

Ο Μάνος είχε ξαπλώσει στο καναπέ και με κοιτούσε. Με ειχε στριμώξει για τα καλά... Όπως το φαντάστηκα η ανάκριση ήταν απερίγραπτη. Με ρώτησε για όλα... Για τον Χρήστο, την Δανάη τον Στέφανο... Του είπα τα πάντα εκτός φυσικά από το πως αισθάνομαι. Η Ντροπή μου ήταν αρκετή και δεν χρειαζόταν να την μοιραστώ μαζί του. Εκτός αυτού αυτό το πράγμα αφορά το Στέφανο για το Θεό!

Τον ξάδερφο μου ... σίγουρα θα με παιρνουσε για τρελή... αποφάσισα να παραλείψω λοιπόν αυτή τη τρέλα στο κεφάλι μου και άλλαξα την κουβέντα

Μιλησαμε Για τα μαθήματα και το Πανεπιστήμιο. Με ρώτησε πως τα πάω και τα σχετικά. Η αλήθεια είναι πως στον κλάδο μου όλα ήταν εύκολα για μένα εξού και το γεγονός πως δεν αγχωνομουν ποτέ. Σε αντίθεση με το αγόρι μου που διάλεξε ιατρική. Αυτό το παιδί πάντα ήταν αρκετά τολμηρό ... βέβαια δεν θα κρύψω πως εκτός από την εξωτερική του ομορφιά πάντα ήταν καλός στο σχολείο. Τώρα που είχε και την Δανάη στο ίδιο κτήριο σίγουρα θα ήταν πιο χαρούμενος. Εκείνη ήταν στη νοσηλευτική. Και ο Χρήστος είχε δηλώσει μηχανικός αλλά λόγο ανακαίνισης ήταν κι αυτός μαζι τους .

Του είπα για την εκδρομή που πλησίαζε και πως σκεφτόμουν να μείνω μόνιμα εδώ. Βέβαια έφερε τις αντιρρήσεις του αλλά με στήριξε. Και πάντα θα με στήριζε... αν δεν τον θεωρούσα άπιαστο σίγουρα θα ήταν η πρώτη επιλογή μου ανάμεσα στους δύο...

Με ρώτησε για την Δανάη φυσικά καθώς η γνώμη του δεν ήταν και η καλύτερη. Σε όλη την διαδρομή την χαρακτήριζε σαν ξινομούρα... εκνευρίστηκε που έκατσε πίσω. Και φυσικά ο Μάνος δεν έχασε ευκαιρία , την έβαλε στη θέση της .

Προσπάθησα να μην λέω πολλά για την μεταξυ μας κατάσταση αλλά με ρωτούσε συνέχεια... Φυσικά και απορούσε για μένα και το Χρήστο αλλά του εξήγησα πως νιώθω. Με συμβούλεψε απλά να το αφήσω... Πώς δεν κάνει για μένα...

Οι ώρες όμως περνούσαν...
Και τα παιδιά πουθενά ..

"Εγώ λέω να πας σπίτι, θα την πέσω κι εγώ κι αστούς αυτούς... κάποια στιγμή γυρίσουν..."είπε αλλά πριν απαντήσω ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε απ έξω. Ο Μάνος πετάχτηκε όρθιος και το βλεμμα μας κόλλησε στη πόρτα. Αναγνώρισα φυσικά την φωνή της Δανάης. Η πόρτα άνοιξε...

Το θέαμα σοκαριστικό... Δηλαδή έλεος!

Η Δανάη ντιρλα να τραγουδάει...
Ο Χρήστος παραπατουσε και ζητούσε την μάνα του !!!

Και ο Στέφανος... Αυτό το κακόμοιρο ήταν νηφάλιος και τους κουβαλούσε ..

"Τι με κοιτάτε ρε? . Βάλτε ένα χεράκι!" Ειπε και πέταξε τον Χρήστο στο καναπέ.

"Αυτό το πράγμα εδώ θα μείνει?" Είπε δείχνοντας την Δανάη.

"Ρε συ Μάνο... κόψε λίγο δηλαδή, το καταλάβαμε δεν την γουστάρεις αλλά σεβασου πως είναι κοπέλα μου." Του απάντησε

"Εγώ το σέβομαι αδερφέ αλλά μάλλον εκείνη δεν ξέρει και πολλά απο σεβασμό... απορώ δηλαδή... τοοοοσες κοπέλες αυτό το φρούτο από πια γαμωλαίκη το ψώνισες?" Ο Στέφανος στριφογυρίσε τα μάτια του και ξεφυσιξε.

"Μην ξεφυσας... Όπως βλέπεις άφησα ασχολίαστο το γεγονός πως πηδιοσουν στην κουζίνα το μεσημέρι..." Ο Στέφανος άλλαξε χίλια χρώματα.

"Τέλος πάντων πάω να κοιμηθώ στη Μυρτώ εγώ... βγαλτα πέρα μόνος σου !" Με άρπαξε από το χέρι οδηγώντας με προς τη πόρτα αλλά ο Στέφανος πέταξε την Δανάη στο καναπέ. Εκείνη έπεσε πάνω στο Χρήστο χωρίς καν να καταλαβαίνει τι γίνεται.

"Ούτε να το σκέφτεσαι!"είπε και μπήκε μπροστά από την πόρτα.

"Παιδι μου πας καλά? Πως την πέταξες έτσι κάτω?" Είπα απορημένη

"Έλα ντε ... Ο σεβασμός που λέγαμε πριν ... " σχολίασε Ο Μάνος.

"Δεν θα το συζητήσω για πολύ βοήθησε με να την πάω απέναντι και θα κοιμηθείς εδώ. " ειπε και την έδειξε.

" Γιατί δεν τους αφήνεις όπως είναι?μια χαρά τους βλέπω..."ο Μάνος πίεζε και ο Στέφανος τσιμπουσε συνεχώς...

"Ρε Μάνο... άντε να τελειώνουμε... έλα να πάμε την Δανάη σπίτι και έλα πάλι πίσω. Δεν μπορω άλλες εντάσεις. " ειπα και πραγματικά το εννοούσα.. Δεν γούσταρα να διαπληκτιζομαστε άλλο.

"Λοιπόν πάμε όλοι δίπλα κι αυτοί μένουν εδώ... Τέλος! Εγώ στο ίδιο σπίτι με τον αλκοολικό Χρήστο δεν μένω..."πρώτη φορά τον έβλεπα να αντιδράει σαν μωρό παιδί και να επιμένει για κάτι. Εκτός αυτού η συμπεριφορά του όταν είμασταν οι δυο μας ήταν εντελώς διαφορετική... έψαχνα μέσα του να βρω την ωριμότητα από πριν αλλά ηταν χαμένη.

"Μα δεν έχω χώρο... " ψελισα και γέλασε.

"Τι εννοείς?αφού είστε δύο ,αρα έχετε δύο δωμάτια... Εκτός αυτού σαλόνι δεν εχεις?" Με ρώτησε

"Όχι.. Την προηγούμενη εβδομάδα έσπασε ένα πόδι από το καναπέ όταν προσπάθησα να τον τραβήξω και τον έχει ο μάστορας. Οπότε έχω μόνο δύο κρεβάτια σπίτι..." ειπα σιγάνα

"Ωραία το πρόβλημα δεν βλέπω και πάλι... " Δεν μπορούσα να καταλάβω το ύφος του πλέον.

"Η κοπέλα σου λέει δεν υπάρχει χώρος!!!" Είπε ο Στέφανος εξαγριωμένος. Ο Χρήστος άρχισε να ροχαλιζει και η Δανάη κατέληξε στο πάτωμα.

"Θα κοιμηθώ εγώ μαζί της και εσύ θα πας στο δωμάτιο της κοπέλας σου ...απλά τα πράγματα. " Εντάξει ομολογώ πως απλά είχα μείνει άναυδη.

"Αυτό ξέχασε το ..." μουρμούρισε ο Στέφανος και τον αγριοκοιταξε.

"Ωραία... Αφού έχετε συνηθίσει τότε και μεταξύ σας κοιμηθείτε μαζί και θα κάνω τη καρδιά μου πέτρα... θα κοιμηθώ εγώ στο δωμάτιο της τρελής..άμα λάχει και στρωματσαδα κοιμάμαι απλά πάμε να φύγουμε πριν ξεράσω από τις μυρωδιές εδώ μέσα!"

Η ιδέα δεν μου άρεσε καθόλου και ο Μάνος πήγε αρκετά εύκολα πίσω... τα παράτησε κατευθείαν... αρκετά περίεργο,εκτός αυτού δεν ήθελα για κανένα λόγο να ξαπλώσω μαζί με το Στέφανο!!!

Πήγα να μιλήσω αλλά ο Μάνος μου έκλεισε το στόμα.

"Μην φέρεις κι εσύ αντίρρηση τώρα! Άιντε πάμε να κοιμηθούμε επιτέλους δεν μπορώ άλλο..."

"Μήπως να μείνω εδώ να τους προσέχω?" Ρωτησα αλλά και μόνο που με κοιταξε υποχώρησα σαν κουτάβι...

Πήγαμε σπίτι μου και η ατμόσφαιρα ήταν τρομερά άβολη.

Ξέρω πως είναι καθαρά στο μυαλό μου όλα αλλά όπως και να έχει υπήρχαν εκεί μέσα...

"Πάμε?"Ρώτησε ο Στέφανος όταν τελικά ο Μάνος αποφάσισε να κοιμηθεί στο πάτωμα του σαλονιού.

"Πάμε..." ανεβήκαμε τις σκάλες... μιλούσα συνεχώς με τον εαυτό μου μαλωνοντας τον ...

Μπήκαμε μέσα και η ένταση άρχισε να βγαίνει προς τα έξω...

"Τρέμεις?" Με ρώτησε και κοκκίνισα

"Μπαααα ιδέα σου είναι..."

"Μυρτώ έχεις κάτι?"

"Μπααααα τίποτα..."

"Μάλιστα... άιντε βάλε πιτζάμες και ξάπλωσε. " έβγαλε τα ρούχα κι έμεινε με το μποξερακι ... ΓΑΜΩ την τύχη μου ...

Την ημέρα που με είδε με τα εσώρουχα είχε σοκαριστεί... Από την ώρα που ξάπλωσε όμως έβαλε τα χέρια πίσω από το κεφαλι και περίμενε.

"Έτσι θα με κοιτάς?" Είπα και πήρα το σορτς στο χέρι

"Με ντρέπεσαι ρε Μυρτώ?"

Δεν ήθελα να του δείξω κάποιο στοιχείο...

Έβγαλα τα ρούχα μου χωρίς να τον κοιτάω και οσο πιο γρήγορα μπορούσα φόρεσα τις πιτζάμες μου ..

"Πωωωω πόσο καιρό έχουμε να κοιμηθούμε μαζί..." είπε σιγάνα καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι...

Σας φιλωωω
😉😉😉😉😉