"Κι εγώ που ζω ... Ακόμα εδώ..."

Εκεινο το πρωινό μου υπενθύμισε για μία ακόμα φορά την δική του απουσία. Συνηθισμένη πάντα να ξυπνάω με τις φωνές του σηκώθηκα και εριξα μια ματια γύρω μου έχοντας ένα περίεργο νοσταλγικό χαμόγελο στο πρόσωπο μου  .

" Α ρε Στέφανε..." μουρμούρισα και πήγα προς το μπάνιο για να ξεκινήσω την καθημερινή μου ρουτίνα. Θυμήθηκα ολες εκεινες τις αμετρητες φορες που σαν μωρα πετουσαμε ο ενας πάνω στον αλλο νερο , η οταν εβαζε οδοντόκρεμα πανω στη μυτη μου και γελούσε... υπήρχαν τόσες πολλές αναμνήσεις υπενθυμίζοντας μου πόσο πολύ μου έλειπε ... έπλυνα τα δόντια μου και το πρόσωπό μου. 

Κοίταξα τα μάτια μου που ήταν ακόμα κόκκινα από το χθεσινό  κλάμα,η κατάσταση μου ήταν πράγματικα άθλια... τούφες μαλλιων πετούσαν από παντού, το πρόσωπο μου θαμπό και η όρεξη μου στο ναδίρ ... μπορεί εκείνος να μου υποσχέθηκε ότι όλα θα πάνε καλά όμως εγω φοβόμουν...

Μου φαντάζε τρομερά δύσκολο να συνηθίσω τα καινούργια δεδομένα ακόμα και από την πρώτη μέρα...  Αποφάσισα όμως καθώς έβλεπα την αντανάκλαση του εαυτού μου σε αυτή τη κατάσταση  πως δεν θα με ωφελούσε πουθενά η στεναχώρια.

Φόρεσα ένα από τα ομορφότερα χαμόγελα μου και γρήγορα έβαλα τα ρούχα μου.  Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα κατέβηκα στο σαλόνι.

" καλημέρα μαμά" αναφώνησα βαζωντας μπρος το σχέδιο "χαρούμενη Μυρτώ " ,εκείνη  καθόταν στο σαλόνι απολαμβάνοντας τον καφέ της πριν πάει για δουλειά.η αλήθεια είναι πως ήθελα απεγνωσμένα ένα καφέ αλλά δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να κάτσω σπίτι μαζί της . Ήξερα πως θα με στριμώχνε αρκετά ...

" καλημέρα κοριτσάκι μου πως είσαι?" Με ρώτησε κατευθείαν και απλά για να την αποφύγω έφαγα ένα κομμάτι από το κέικ κανωντας της ένα νόημα πως όλα είναι καλά...

Εβαλα την τσάντα μου και πήγα να φύγω...

" δεν θα πιεις καφέ?" Η ερώτηση παγίδα έπεσε στο τραπέζι αλλα ευτυχώς το μυαλό μου στροφαρε αρκετά για να την αποφύγω ...

" δεν προλαβαίνω θα αργήσω στο φροντιστήριο θα πάρω έναν από το δρόμο" της απάντησα χαμογελαστή και βγήκα επιτέλους  από το
σπίτι-ανακριτηριο.

Ο δρόμος για το φροντιστήριο όταν πήγαινα με τα πόδια ηταν μια αγαπημένη μου διαδρομή ... περνώντας μέσα από το καταπράσινο δασάκι απολαμβανα την ηρεμοα που δημιουργουσε το τοπιο .. δυστυχως δεν το εκανα παντα αφου καμιά φορα το λεοφωρειο ηταν απαραίτητο αλλά κάθε φορά που ήθελα να χαλαρώσω το επέλεγα...

Αυτό ήταν και ένα από τα λίγα όμορφα πάρκα που είχανε μείνει πλέον Θεσσαλονίκη. Είχε αρκετή συννεφιά και ο κόσμος  που περπατούσε ήταν λιγοστός. Ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με τον κόσμο και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο  Στέφανος θα μου έλειπε πολύ.

Ηταν τρομερά κοινωνικός άνθρωπος και μαζι με εκεινον αποκτούσα κι εγώ  μία διαφορετική επαφή με τον κόσμο. Εβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου κι άνοιξα την ένταση στο τέρμα.

Θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω ως ένα  αρκετά περίεργο άνθρωπο.  Μπορουσα να ακουω με τις ώρες ένα και μόνο συγκεκριμένο τραγούδι χωρίς να με ενοχλεί.

Αφού λοιπόν έβαλα το αγαπημένο μου τραγούδι να παίζει αύξησα τη ταχύτητα στο βηματισμό μου παρατηρώντας τους περαστικούς...

Πάντα με τραβούσε η διαφορετικότητα στους ανθρώπους...άλλοι κοντοί άλλοι ψηλοί... άλλοι αδύνατοι άλλοι στρουμπουλοι... Όλοι ήταν ξεχωριστοί όμως και όμορφοι με τον δικό τους τρόπο...  Τρεις ολόκληρες επαναλήψεις μετά έφτασα έξω από το φροντιστήριο . Το καλό με τη σημερινή μέρα ήταν πως ειχε λίγους μαθητές αφού οι μικρότερες τάξεις δεν εκάναν μάθημα.

Κοιτώντας προσεκτικά δεξιά κι αριστερά για να μην έχω  δυσάρεστες συναντήσεις μπήκα μέσα στο κτίριο και προχώρησα κατευθείαν προς την τάξη. Ηθελα τόσο πολύ να τελειώσει όλο αυτό, να περάσω τα μαθήματα που δήλωσα με άριστα και να ξεκινήσω τις σπουδές μου .

"καλή μέρα Μυρτώ " άκουσα και γύρισα για να αντικρύσω πίσω μου την Δανάη . Ίσως ήταν και ένα από τα λίγα κορίτσια με τα οποία δεν αντιμετώπιζα κάποιο προβλημα και ήταν πάντα ευγενικη μαζί μου . Βεβαια κατά βάθος η πεποίθηση πως η καλή της συμπεριφορά λειτουργούσε σαν αντίκτυπο στην  επαφή της με το Στεφανο υπήρχε στο βάθος του μυαλού μου.

"καλή μέρα!" αναφώνησα χαρούμενη  προχωρήσαμε μαζί προς τις θέσεις μας.

"Δεν σε βλέπω και πολύ καλά σήμερα "σχόλιασε και κούνησα παθητικά το κεφάλι μού.

"έφυγε ο ξάδερφος μου εξωτερικό...Και όπως καταλαβαίνεις με έχει πειράξει λίγο αλλά κατά τα άλλα είμαι καλά" η απογοήτευση στο πρόσωπο της  ήταν αρκετά εμφανής επιβεβαιώνοντας τις σκέψεις που έκανα.

"Ελα μωρέ μη στεναχωριέσαι θα έχεις εμένα τώρα" η απάντηση της με ξάφνιασε ευχάριστα μπορώ να πω.
Αν και μου ήταν εύκολο  να μιλάω με τη Δανάη δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να κάνω ποτέ  εξολοκλήρου παρέα με μία κοπέλα.

Εκείνη την ημέρα  συζήτησαμε για τα πάντα και φύγαμε  μαζί από το φροντιστήριο. Εκείνη η μέρα ήταν η αρχή μιας καινούργιας φιλίας..τουλάχιστον στα μάτια μου ...

{........}

(Επιστροφή σε τρίτο προσωπο)

"Και μετά?" Ρώτησε πάλι ο James ...

"Μετά οι μήνες που ακολούθησαν ήταν για μένα αρκετά σημαντικοί... μαζί της δεθηκα αρκετά,πηγαίναμε παντού μαζί,βγαίναμε βόλτες άρχισα επιτέλους να μαθαίνω και πως είναι τα πάρτυ, ερχόταν σπίτι μου κι εγώ πήγαινα στο δικό της... Όλα όμορφα.."
Απάντησε και γέλασε πικρά... Πόσο ψεύτικα φάνταζαν όλα αυτά πλέον στο μυαλό της...

"Χωρίς να θέλω να σε πιέσω αλλά τι έγινε μετά και σε έφερε εδώ?" Ο James με όλα όσα του έλεγε ένιωσε την περιέργεια πλέον να τον τρώει. Την κοίταζε να αφηγείται την ιστορία της ζωής της χωρίς όμως να δίνει κάποιο στοιχείο το οποίο θα τον βοηθούσε να καταλάβει την θλίψη αυτή που ήταν χαραγμένη μέσα στα μάτια της. 

"Δείχνεις αρκετό ενδιαφέρον βλέπω..." του απάντησε και τον κοίταξε.  Το βλέμμα της ήταν λυπημένο, λογικό αφού άρχισε να λέει σε έναν άγνωστο άντρα την ιστορία μιας ζωής που την κατέστρεψε... εκείνος από την άλλη όμως την άκουγε μαγεμένος... Εκτός από την απαράμιλλη ομορφιά της ο τρόπος που μιλούσε έδειχνε έναν άνθρωπο αρκετά ταλαιπωρημένο...απογοητευμένο ίσως αλλά παράλληλα αρκετά κυλιόμενο και συνηδητοποιημενο...

Αυτή η κοπέλα μπροστά του κατάφερε  μέσα σε λίγη μόλις ώρα να του προκαλέσει τόσο ενδιαφέρον όσο δεν κατάφερε καμία γυναίκα χρόνια τώρα. 

Ο James ήταν ένας ανθρωπος αρκετά πετυχημένος στη ζωή του .  Είχε αναλάβει ολόκληρη την εταιρία του πατέρα του μόλις στα 23 του χρόνια..πλέον είχε φτάσει 25 και αδιαμφισβήτητα ηταν ένας άντρας που θα ήθελες να εχεις πλάι σου .. θα ήθελες να τον βλέπεις το πρωί όταν ξυπνάς... Εκτός από πετυχημένος ήταν αρκετά γοητευτικός, είχε μάθει οι γυναίκες να του δίνουν αρκετή σημασία χωρίς όμως να την επιζητεί. Ήταν χορτάτος από γυναίκες και πλέον η εύκολη συντροφιά δεν του ήταν αρεστή...

Αυτός ήταν και ο κυριότερος λόγος που βλέποντας την σε αυτή τη κατάσταση στο αεροδρόμιο ένιωσε πως η Μυρτώ δεν ήταν σαν τις άλλες. Δεν ήταν η γυναίκα που θα έρθει δίπλα σου για τα λεφτά σου ούτε για την φήμη σου ... Και το γεγονός πως δεν τον αναγνώρισε αφού το πρόσωπο του κοσμούσε αρκετά περιοδικά της Αμερικής τον ξάφνιασε ευχάριστα. 

"Εσύ η ίδια είσαι ενδιαφέρουσα Μυρτώ..." είπε κάνοντας την για πρώτη φορά να αναδείξει ένα διαφορετικό άνθρωπο... Μια γυναίκα που άνετα κάποιος θα πέθαινε στα πόδια της   . Χαμογέλασε και φωτίστηκε όλο της το πρόσωπο, τα μάτια της όμως, αυτα τα μάτια ήταν ακόμα λυπημένα...

"Δεν θα το λες αυτό αν συνεχίσω πίστεψε με ... " του είπε και γύρισε ξανά προς το παράθυρο...

"Έχω δει τόσα πολλά στη ζωή μου Μυρτώ που πλέον η γνώμη μου για τους ανθρώπους δεν αλλάζει τόσο εύκολα." Της απάντησε κι εκείνη χωρίς να τον κοιτάει δακρύσε. 

"Δεν νομίζω πως αυτά που πρόκειται να σου διηγηθώ από δω και πέρα τα εχεις ξανακούσει... ξέρεις James ,υπάρχουν άνθρωποι που νόμιζες ότι ήξερες καλά στη ζωή σου και τελικά ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις πως  αυτοί οι άνθρωποι,ήταν ένα ψέμα... Ήταν ο πόνος προσωποποιημενος, ήταν κρυφές πληγές και τότε γνωρίζεις μία κοπέλα σαν εμένα... Μια κοπέλα που το έζησε, που έδωσε όσα είχε και πήρε το απόλυτο τίποτα... Ίσως δεν με καταλαβαίνεις αλλά να είσαι σίγουρος πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται..." Εκείνος την άκουγε να περιγραφεί την ζωή της με τόση νοσηρότητα...τόση απελπισία σφραγίζοντας στο μυαλό του την εικόνα της , ο James δεν έβλεπε "μια κοπέλα " αλλά μια ερωτευμένη γυναίκα με βάση τα λεγόμενα της ... Μπορεί να μην του είχε αναφέρει τίποτα όμως γνώριζε πολύ καλά πως μόνο η αγάπη μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα τόσο πόνο... Πώς μόνο εκείνη σε φτάνει στο χείλος του γκρεμού, σε κάνει να πηδάς με την ψευδαίσθηση πως είναι δική σου απόφαση και σε αποτελειωνει. 

"Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι Μυρτώ... Κι αν αυτός που σε πλήγωσε , γιατί για άντρα πρόκειται το εκανε εσκεμμένα τοτε είναι ένας άνθρωπος χαζός... Πρέπει να αγάπησες πολύ και δυνατά αλλιώς δεν μπορώ να βγάλω άκρη. " ειπε και πριν του απαντήσει εκείνη η αεροσυνοδός πλησίασε. 

"Good afternoon, and  welcome! Do you want something to drink ?" Ρώτησε η καλλιγραμμη κοπέλα εστιάζοντας την προσοχή της στον James ... έστρωσε την στολή της και αγνοώντας τελείως την Μυρτώ περίμενε την απάντηση του .

"I want a bottle of  water please.." είπε η Μυρτώ κοιτώντας την αλλά εκείνη έμεινε προσηλωμένη πάνω στον James ξανά. 

"You didn't hear my wife ?" Είπε εκείνος σοβαρά κανωντας την να αλλάξει χίλια χρώματα. Η Μυρτώ γέλασε ακούγοντας τον ενώ η αεροσυνοδός έβγαλε ένα μπουκαλάκι νερό και κατακόκκινη αποχώρησε. 

"Εχεις πλάκα..." σχόλιασε καθώς πήρε το μπουκάλι από τα χέρια του .Για πρώτη φορά καθώς τα χέρια τους άγγιξαν το ένα το άλλο μια περίεργη αύρα σχηματίστηκε στην ατμόσφαιρα.

Κοιτάχτηκαν για λίγο, εκείνος χαμογέλασε γλυκά και έσκυψε προς το μέρος της . Εκείνη πάγωσε στην κίνηση του αλλά ο James ξέροντας πως αυτή η γυναίκα μπροστά του βρίσκεται σε σύγχυση κράτησε μια κοντινή μεν αλλά τόση όση χρειαζόταν απόσταση για να μην την ταράξει.

"Αν θέλεις την πετάω και από το αεροπλάνο..." είπε προκαλώντας τελικα το έντονο γέλιο της . Έπαιζε ωραία τα χαρτιά του μαζί της και το ενδιαφέρον του ηταν πραγματικό για εκείνη. 

Κεφάλια γύρισαν απότομα καθώς δεν σταμάτησε να γελάει και του έκανε νόημα με το χέρι της .

"Αστούς να γελάνε... αν θες τους πετάω κι αυτους!" Τα λόγια του έβγαλαν από μέσα της εκείνη την ανεμελιά που είχε και το να νιώσει και αφηνωντας ελεύθερο τον εαυτό της του χάρισε ένα φιλί στο μάγουλο. 

"Σ'ευχαριστώ...." ψελισε καθώς απομακρυνόταν, η κίνηση της όμως τον βρήκε απροετοίμαστο... Χωρίς να της το δείξει ομως σήκωσε το χέρι του και χάιδεψε το μάγουλο της. 

"Δεν χρειάζεται... μου αρκεί να μάθω για σένα...να μπω για λίγο στην ψυχή σου και να πάρω μια γεύση από ότι  πέρασες... Μπορεί να με περνάς για τρελό αλλά ειλικρινά πιστεύω πως κάποιος θα ήταν χαζός για να σε αφήσει να φύγεις..." της είπε και η Μυρτώ σταμάτησε να γελάει... το χαρούμενο βλέμμα που είχε ένα λεπτό πριν εξαφανίστηκε και η θλίψη επέστρεψε. 

"Είτε με άφησε εκείνος είτε τον άφησα εγώ δεν έχει σημασία, δεν υπάρχει επιστροφή για μένα πλέον..."σταμάτησε για λίγο και σχημάτισε κάτι σαν χαμόγελο στα χείλη της . " τελικά αντί για νερό έπρεπε να πάρω κάτι πιο δυνατό... Είσαι έτοιμος?" Του είπε αναζωπυρώνοντας την περιέργεια του.

"Αν είσαι κι εσύ..." αποκρίθηκε. 

"Έτσι πιστεύω... " του είπε και πηρε στα χέρια της το σβηστό τσιγάρο. Ο James το είχε δει και πριν αλλά το άφησε ασχολίαστο όπως τώρα.  Εκείνη άρχισε να το κάνει σβουρες μηχανικά ανάμεσα στα δάχτυλα της και γύρισε ξανά προς το παράθυρο.  Δεν της ήταν εύκολο να λέει όσα πέρασε και να τον κοιτάει... Γενικά ακόμα και που μιλούσε γι αυτο σε κάποιον ήταν λυπηρό για την ίδια.

"Που είχαμε μείνει?" Τον ρώτησε

"Στην καινούρια σου φίλη..." απάντησε σιγάνα...

"Α!Ναι... Την 《φιλη》..." είπε δημιουργώντας νοητά εισαγωγικά στον αέρα . Εκείνος γύρισε στο πλαι  στρέφοντας όλη του την προσοχή στα λόγια της καθώς η διήγηση ξεκινούσε για ακόμα μια φορά...

"Μια μέρα λοιπόν......"

❤❤❤❤ σας φιλώ...