" Πόσα μπορεί να κρύψει μια μάσκα? Είναι άραγε αρκετά για να μην προδώσεις τον εαυτό σου ?"

1 εβδομάδα αργότερα

Όλα άρχισαν να κυλάνε ομαλά στη ζωη μας . Όσο ομαλά μπορεί να φανεί το γεγονός πως με το Στέφανο δεν επιστρέψαμε 100% στα φυσιολογικά μας αλλά κάναμε προσπάθειες μεταξύ μας.
Μετά από εκείνη τη μέρα έσπασε φυσικά ο πάγος αλλά δημιουργήθηκε ένας καινούριος. Το να γελάμε και να παίζουμε μεταξύ μας δεν άρεσε καθόλου ούτε στη Δανάη πόσο μάλλον στο Χρήστο ο οποίος δυσανασχετουσε όλη την ώρα.

Η μεγάλη μέρα έφτασε και δεν μας ένοιαζε τίποτα... Μετά από πόσο καιρό θα ερχόταν επιτέλους ο Μάνος για 3 μέρες... ήμουν τόσο χαρούμενη..βαδικα ήμουν τρισευτυχισμενη...

Είχαμε συνεννοηθεί να πάω μαζί με το Στέφανο να τον πάρουμε από το αεροδρόμιο αλλά η Δανάη έφερε αντίρρηση και παρά τον καυγά που είχε με στο Στέφανο αποφάσισα να κάνω πίσω. Δεν ήθελα να γίνω η αιτία να μαλώνουν . Βέβαια δεν ξέρω τι μπορεί να έγινε στην διαδρομή γιατί φύγανε από το σπίτι χωρίς να μιλανε μεταξύ τους .

Είχα ντυθεί και πήγαμε στο σπίτι των παιδιών μαζί με το Χρήστο ο οποίος είχε κι εκείνος περίεργη συμπεριφορά αλλά όχι σαν και της Δανάης.

"Έχουν αργήσει η είναι ιδέα μου ?" Είπαν και σηκώθηκα. Ήμουν αρκετά ενθουσιασμένη και δεν με χώραγε ο τόπος. Είχα να τον δω πολύ καιρό... Μπορεί πίσω στη Θεσσαλονίκη να μην τον έβλεπα και πολύ αλλά το ήξερα πως ήταν εκεί... πάντα ήταν... Ο Μάνος για μένα σημαίνε πολλά... Ήταν μυστήριος, πάντα με τραβούσε αλλά δυστυχώς μας χώριζαν 5 ολόκληρα χρόνια... παρέες..Σχολείο... Έτσι έμαθα να ζω με το Στέφανο. 

Υπήρξαν και στιγμές που κάναμε μαζί πράγματα αλλά ελάχιστα... θυμάμαι μόνο μια φορά που πήγαμε θάλασσα.  Ήταν τόσο... τόσο όμορφα.  Πολλοί μας περνούσαν για ζευγάρι . Ήξερα πως η χημεία μεταξύ μας ήταν αδιαμφισβήτητη αλλά ο Μάνος χάθηκε... έφευγε τα βράδυα νομίζοντας ότι τους ξεγελάει όλους... Αλλά ποτέ εμένα... Ένα φεγγάρι είχε μπλέξει και ήμουν σίγουρη.  Αλλά δεν έπαυε να ήταν το μεγάλο μου αγόρι. 

"Αμάν ρε Μυρτώ κάτσε επιτέλους κάτω υποθέτω πως σε λίγη ώρα θα είναι εδώ. Άντε βρε αγάπη μου....Δεν εχεις σταματήσει να κουνιέσαι!"

Τον άκουσα και έκατσα δίπλα του στο καναπέ. Πέρασε το χέρι του γύρω μου και με τράβηξε κοντά.

"Μια εβδομάδα τώρα νιώθω πως δεν έχουμε βρεθεί μόνοι μας ... Εκτός αυτού μου Εχεις λείψει ρε Μυρτώ. Ούτε για καφέ μετά το Πανεπιστήμιο δεν βγαίνουμε. "Άρχισε να παραπονιέται ξανά... 3 μέρες τώρα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βρεθούμε μόνοι. Δεν λέω είχα συμφωνήσει να κάνουμε μια προσπάθεια και ειλικρινά έβαζα τον εαυτό μου σε αυτό αλλά κάτι μέσα μου δεν ενιωσε ολοκληρωμένο.

Εκείνος από την άλλη ηταν απίστευτα γλυκός και υπομονετικός πράγμα που με έκανε να αισθάνομαι άσχημα . Μέσα μου το είχα ήδη μετανιώσει που έβαλα τον εαυτό μου σε αυτή τη αγχωτική κατάσταση αλλά ως γνωστών λειτούργησα παρορμητικά.

Ήθελα να τα πάμε καλά. Και δεν ήταν πως δεν μου άρεσε , ήταν  όμορφος δε λεω Μόνο που για μένα η ομορφιά του δεν έφτανε για να με κερδίσει ολοκληρωτικά. Ούτε φυσικά για να με κάνει να προχωρήσω μαζί του σε άλλο επίπεδο. 

"Θα επανορθώσω,απλά έγιναν όλα τόσο γρήγορα και αισθάνομαι αρκετά πιεσμένη αυτές τις μέρες.  " του ειπα και εκείνη την ώρα ακούστηκε το κουδούνι. 

Πετάχτηκα από το καναπέ και έτρεξα προς την πόρτα. 

"Μανάρι μου !!!" Είπε κατευθείαν μόλις με είδε και ορμηξα επάνω του . Άρχισα να κλαίω σαν τη χαζή χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο και τράβηξα επάνω μου τα βλέμματα. 

Είχε γίνει ακόμα πιο όμορφος ...

Με τον Μάνο αυτό που ένιωθα με το Στέφανο δεν υπήρχε . Υπήρχε όμως κάτι πιο δυνατό.  Ήταν μεγαλύτερος μας και πάντα τον έβλεπα σαν το μεγάλο αδερφό μου . Ίσως έτσι έπρεπε να τον βλέπω αφού οι ταμπέλες στο σπίτι μπήκαν από νωρίς.   Ούτε μια φορά δεν ένιωσα αυτή τη ταχυκαρδία που μου έβγαζε ο Στέφανος ..
Αντίθετος όμως εκείνος έβγαζε την ηρεμία... Την σιγουριά... Την βαθειά αγάπη... βλέποντας τον στη πόρτα βγήκε όλο το παράπονο από μέσα μου .

Ένιωσα πως με καταλάβαινε...

"Ρε Μυρτώ... τι έπαθες κοριτσάκι μου και κλαις?" Είπε και με κατέβασε απαλά από πάνω του .

"Πάλι θα την έπιασαν τα ψυχολογικά της. " σχολιασε πικρόχολα η Δανάη μπαίνοντας μέσα. 

"Δεν νομίζω να σε ρώτησα κοπελιά. " της απάντησε με έντονο ύφος κι εκείνη πήγε στη κουζίνα.  Αυτός ο μικρός διάλογος ήταν αρκετός για να καταλάβω τις πρώτες εντυπώσεις.  Ο Μάνος όσο είμασταν Ελλάδα δεν έτυχε να την γνωρίσει οπότε δεν ήξερε τίποτα για εκείνη εκτός φυσικά πως είναι η κοπέλα του Στέφανου. 

"Που σκατα την βρήκες αυτή ρε μαλακα?" Μουρμούρισε προς τον Στέφανο ο οποίος δεν έδειχνε και πολύ χαρούμενος.

"Γάμησέ με κι εσυ ρε Μάνο!" Του απάντησε και πήγε προς τη κουζίνα.

Τα νεύρα του σίγουρα προκλήθηκαν από την ώρα που φύγανε αλλά δεν ήμουν σε θέση να του μιλήσω. 

"Και τώρα που μείναμε εμείς και ο ....κούκος " ειπε και έδειξε τον Χρήστο πίσω του γελώντας. 
"Ας περάσουμε καλά!"

Ο τόσο καλά δομημένος χαρακτήρας του Μάνου πάντα μου προκαλούσε θαυμασμό . Ο Χρήστος γέλασε φυσικά αφού απ πιτσιρίκι τον έλεγε έτσι.  Παραδόξως τα πήγαιναν αρκετά καλά μεταξύ τους . Ήρθε προς το μέρος μας και αντάλλαξαν μια ανδρική αγκαλιά. 

"Έμαθα πως μου το τύλιξες το κοριτσάκι μου παλιό μαϊμού!"Του τσίμπησε το μάγουλο και έκλεισα τη πόρτα.   Ο Χρήστος γέλασε  και απο ότι κατάλαβα το έσφιξε αρκετά δυνατά... το μάγουλο του έγινε κατακόκκινο,  αλλά εγώ εμεινα ανέκφραστη. 

Ο Μάνος πάντα μας έβγαζε εναν σεβασμό.  Η αυτοπεποίθηση  και ο εκρηκτικός του χαρακτήρας ήταν αξιοθαύμαστα. Δεν θα πως ψέματα πως ίσως αν κάναμε περισσότερη παρέα να γινόμασταν αχώριστοι.  Αλλά πάντα η μητέρα μου το έβλεπε αλλιώς.  Από μικρή μου έλεγε πως αφού δεν έχω αδέρφια εκείνος ήταν το ιδανικό πρότυπο του μεγάλου αδερφού.  Ετσι κι έμεινε. 

Κάτσαμε στο καναπέ και αρχίσαμε να λέμε όλα μας τα νέα.  Τα γέλια μας είχαν γεμίσει όλο το σπίτι. 

Εντωμεταξύ από την κουζίνα δεν ακουγόταν απόλυτος τίποτα.  Υπέθεσα φυσικά πως θα βγήκαν στο πίσω μπαλκόνι όταν η πόρτα άνοιξε. 

Η Δανάη βγηκε χαμογελώντας και πίσω της κατακόκκινος ο Στέφανος.  Ήξερα πολύ καλά τι έγινε εκεί μέσα... Κάθε φορά που ο Στέφανος έκανε σεξ κάτω από τα μάτια του υπήρχε αυτό το  χαρακτηριστικό κοκκίνισμα. 

"Συγνωμη για την συμπεριφορά μου νωρίτερα και γενικά στο αυτοκίνητο.  Θα έλεγα πως δεν ήταν η μέρα μου." Είπε χαμογελαστή προς τον Μάνο . Η φάτσα του ηταν όλα τα λεφτά. Έριξε ένα βλέμμα στο Στέφανο και προσπαθώντας να φανεί ευγενικός απλά της χαμογέλασε. 

"Λοιπόν τι λέγαμε?αν ναι ...Τότε που ο Χρήστος μπήκε σπίτι από το μπαλκόνι και σοκαριστηκε όταν είδε να κοιμάται η Μυρτώ στο κρεβάτι με το Στέφανο! Πόσο είχα γελάσει εκείνη τη μέρα!Την θυμάσαι ρε μικρέ?" Είπε προς τον Στέφανο ο οποίος άλλαξε χίλια δυο χρώματα.  Ο Χρήστος γελούσε και η Δανάη αν είχε ένα όπλο σίγουρα θα μας καθάριζε όλους. 

"Ε καλά... απλά νόμιζα πως άρχισαν τις ανωμαλίες μεταξύ τους ! Αφού πρωί βράδυ μαζί τους έβλεπες ρε ! Αν δεν ήξερα ότι είναι ξαδέρφια θα έλεγα πως σίγουρα...... καταλαβαίνεις. !"είπε ο Χρήστος και ανασηκωσε τα φρύδια του .

"Εντάξει ρε μαλακά.  Τέταρτα είμαστε.  Και να γινόταν κάτι που ....αμφιβάλλω επιτρεπτό είναι!" Σχολίασε ο Μάνος κι έμεινα σαν χαζό να τον κοιτάζω.  Τι είπε?θεε....
"Ας πούμε εγώ αν ήμουν κατά 5 χρόνια μικρότερος δεν θα με ένοιαζε!" Είπε στη συνέχεια και με αποτελειώσε. Ηξερα πως δεν το εννοεί φυσικά γιατί τον γνωριζω σαν τη παλάμη του χεριού μου . Αλλά δεν κατάλαβα γιατί το είπε και με αυτό το τόνο στη φωνή. 

"Εγώ λέω να πάμε για φαγητό.  Τι λέτε ?" Πετάχτηκε η Δανάη έξαλλη αλλά πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Η διπροσωπια σε όλο το μεγαλείο της . Είχα σκεφτεί ήδη να πάω να μείνω μόνη αλλά ακόμα δεν το συζήτησα με κανένα. 

"Λοιπόν πηγαίνετε εσείς εγώ έφαγα στο αεροπλάνο. Και εννοείται θα κρατήσω εδώ και το μικρό μου ... " ειπε ο Μάνος και με κοιταξε.  Σκούρα τα πράγματα....

Ένιωθα ήδη το σκοινί να σφίγγει γύρω από το λαιμό μου.  Δεν γλιτωνα την ανάκριση με κανένα τρόπο. 

"Ωραία εμείς θα πάμε για φαγητό?" Είπε η Δανάη ξανά .

"Και δεν πάμε?πεινάω σαν λύκος..." απάντησε ο Χρήστος και σηκώθηκε. 

Ο Στέφανος έμεινε μέτοχος και τους ακολούθησε.  Δεν ήθελε να πάει και το ξέρω αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσει με τον βεζουβιο σπίτι. 

Τα παιδιά έφυγαν από το σπίτι. 

Ο Μάνος απέναντι μου με κοίταζε σκεπτικός...

"Και τώρα....  πριν εκραγω,  λεγε τι διάολο συμβαίνει εδώ πέρα!"

Τον κοίταξα και απλά πάτησα τα κλαμματα ....

Σας φιλώ