"Θέλω να φύγω!Θέλω να χαθώ...Να σβήσω, να εξαφανιστώ!"

Η ατμόσφαιρα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου ήταν αρκετά ζεστή. Μικρά όμορφα κίτρινα φωτάκια υπήρχαν στολισμένα στους τοίχους και έδεναν άψογα με τα όμορφα κεριά πάνω στα τραπέζια. Έφτιαχναν έναν τέλειο ρομαντικό αλλά συνάμα δυνατό και σοβαρό συνδυασμό. Η αμηχανία μόλις η Καρινα είδε το μέρος εμφανίστηκε. Ο Μπεν από την άλλη τα έκανε όλα χειρότερα όταν ακούμπησε απαλά των ραχοκοκκαλιά της δίνοντας της το ερέθισμα να προσχωρήσει και να διαλέξει κάποιο τραπέζι.

Με γρήγορα βήματα απακρυνθηκε από κοντα του και κάθισε σε ένα από τα τραπέζια που υπήρχαν στο βάθος.

Ο Μπεν πήρε θέση απέναντι της και σήκωσε το χέρι του προς το σερβιτόρο.

"Μου φαίνεται τόσο περίεργο!Δεν μπορείς να φανταστείς!" Είπε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι της .

"Εμένα να δεις , ποιος θα μου το έλεγε πως θα κάποτε θα τρώγαμε μαζί... Αυτά έχει η ζωή όμως υποθέτω... Λοιπόν; Πώς είναι η ζωή σου ; Ξέρω ήδη πως είσαι αστυνομικός αλλά τίποτα παραπάνω..."

Ο Μπεν χαμογέλασε... Άρχισαν να συζητάνε για τα πάντα. Για το πώς εξελίχθηκαν οι ζωές τους και για τα εφηβικά τους χρόνια. Παραδόξως η Καρινα άρχισε να αισθάνεται αρκετά οικεία με την κατάσταση. Της ειπε πως είναι ελεύθερος και πως βρίσκεται σε άδεια αυτή τη στιγμή ενώ εκείνη όπως ήταν αναμενόμενο του ειπε ψέματα. Αναφέρθηκε στη ζωή της και τον ενημέρωσε πως σκοπεύει να φύγει ξανά πίσω.

"Λοιπόν; Τι θα έλεγες για ακόμα ένα μπουκάλι κρασί;"Την ρώτησε κι εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι

"Νομίζω το ένα ήταν αρκετό"είπε χαμογελαστή

"Ξέρεις... Εμ ...." Ο Μπεν άρχισε να κομπιαζει και η Καρινα παραξενευτηκε

"Τι συμβαίνει;" Ρώτησε κι εκείνος ξεφυσηξε

"Θυμάσαι την πρωτη μέρα στο σχολείο που έπεσα πάνω σου ;" Η ερώτηση του της προκάλεσε δυσφορία... Από εκείνη την μέρα τον ξεχώρισε και τον ερωτεύτηκε. Οι αναμνήσεις της προκάλεσαν ένα ελαφρύ πικρό γέλιο...

"Θυμάμαι..." Είπε σιγάνα και ο Μπεν αναστέναξε ξανά

"Κοίτα πως κάνω δηλαδή είναι απίστευτο!"Είπε πιο δυνατά και ήπιε και την τελευταία γουλιά από το κρασί

"Είσαι εντάξει;" αποκρίθηκε εκείνη

"Όχι Καρινα ... Τίποτα δεν είναι εντάξει... Ξέρεις πόσα χρόνια ήθελα να σου μιλήσω και φοβόμουν;" Η Καρινα τον κοίταξε σοκαρισμένη

"Τι λες ; Δεν καταλαβαίνω..."

"Ποτέ δεν ήθελα να κάνω κάτι με την Κλάρα... Από την πρώτη στιγμή σε ερωτευθηκα αλλά εσύ... Εσύ ήσουν πάντα τόσο κλειστός άνθρωπος... Τότε φοβήθηκα την απόρριψη... Φοβόμουν ακόμα και να σε χαιρετήσω..."

Η Καρίνα άνοιξε διάπλατα τα μάτια της αδυνατώντας να πιστέψει όσα έλεγαν τα χείλη του

"Δεν με πιστεύεις έτσι;Κι όμως... Όσο ανήθικο κι αν ακούγεται εκείνη την εποχή η Κλάρα ήταν απλά ένα υποκατάστατο... Ήταν η εικόνα και μόνο... Μετά έφυγες,έφυγες και έχασα κάθε ελπίδα να σε προσεγγίσω...."

Ο Μπεν άπλωσε ξαφνικά το χέρι του και έπιασε το δικό της .

"Καρινα ...."είπε αλλά εκείνη τράβηξε το χέρι της .

"Μπεν σε παρακαλώ... Καταλαβαίνεις τι μου λες έτσι; "

"Ναι και συγνωμη, δεν ήθελα να σε προσβάλω με κάποιο τρόπο ούτε την Κλάρα φυσικά αλλά έπρεπε να το πω... Να το βγάλω από μέσα μου ...."

Η Καρίνα σηκώθηκε όρθια και τον κοίταξε

"Το κακο ξέρεις ποιο είναι;" Ρώτησε αλλά δεν τον άφησε να απαντήσει...
"Φυσικά και δεν ξέρεις... Το κακο είναι λοιπόν πως τότε, τότε ήμουν κι εγώ ερωτευμένη μαζί σου !"Είπε λίγο πιο δυνατά και ο Μπεν κοκαλωσε.

"Καλύτερα να φύγω... Καλό βράδυ Μπεν ..."Είπε και έφυγε δίχως να κοιτάξει πίσω...

Ένιωθε τόσο ηλίθια. Τόσο χαμένη στο παρελθόν που δεν πρόσεξε πως όταν μπήκε στο ασανσέρ πίσω της μπήκε και ο Γκαελ 

"Τελικά μας θέλει αυτό το ασανσερ ..." είπε κι εκείνη γύρισε και το κοίταξε

"Ωραία! Και να δεις πως σε έψαχνα!" Αποκρίθηκε εκνευρισμένη

"Δεν καταλαβαίνω..." της είπε και εκείνη πήγε πιο κοντά του.

"Θέλω απαντήσεις τώρα!!!"Φώναξε κι εκείνος της έκανε νόημα να σωπάσει.

"Σςςςς... Θες να μας άκουσει όλο το ξενοδοχείο;;"

"Γκαελ μιλά και λεγε τι ξέρεις για όσα μου είπες πριν πάρω ανάποδες!!"

"Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι πιο τρομακτική από τον Λιαμ ; Πρέπει να είσαι τρελή..."

"Ακριβώς!ειμαι όντως τρελή... Πες μου όσα θέλω να μάθω τώρα!!!"

"Ωραία λοιπόν... Τι διάολο θες να μάθεις για να με αφήσεις ήσυχο;" Είπε  και γέλασε από μέσα του ...

"Την αλήθεια....Πόσο δύσκολο είναι αυτό;"

"Εντάξει εσύ το θέλησες όμως... Έλα,πάμε στο δωμάτιο σου καλύτερα..." Η Καρίνα βγήκε από το ασανσέρ κι εκείνος την ακολούθησε

Μπήκαν στο δωμάτιο της και σταύρωσε τα χέρια της περιμένοντας

"Το ξέρεις πως μπορεί να σκοτωθώ για όσα σου πω έτσι;"

"Πιστεύεις πως με απασχολεί;Σε είδα που άφησες το λουλούδι στο φέρετρο Γκαελ! Ξέρω πως ένιωθες κάτι για εκείνη... Μιλά για την Κλάρα όχι για μένα..."

"Μέσα στο συρτάρι του γραφείου του θα βρεις όλα όσα χρειάζεσαι..."της Είπε σιγάνα γεμίζοντας την με απορίες

"Δηλαδή;"Ρώτησε και ο Γκαελ αναστέναξε

"Εκείνος την σκότωσε γαμωτο σου !!!κρατάει τα στοιχεία στο συρτάρι!!!" Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά...

"Δεν ... Δεν ξέρεις τι λες!!!για πιο λόγο να το κάνει αν την ήθελε για να κλείσει τη συμφωνία; Δεν έχει νόημα όλο αυτό...." Ο Γκαελ για μια στιγμή κομπλαρε. Η Καρίνα έθεσε μια ερώτηση που δεν είχε σκεφτεί αλλά έβαλε το μυαλό του να δουλέψει και προκάλεσε ψεύτικα δάκρυα στα μάτια του

"Μας είδε να κάνουμε έρωτα... Εκνευρίστηκε και πάνω στα νεύρα την σκότωσε... Στο γραφείο έχει την κασέτα από την κάμερα ασφαλείας..." Η Καρίνα πισωπατησε....

"Αλήθεια λέω... Αν δε με πιστεύεις πήγαινε δες και μόνη σου !!!"

Είπε και βγήκε από το δωμάτιο της δίχως άλλη κουβέντα ικανοποιημένος από τον εαυτό του αλλά παράλληλα ντροπιασμένος για την πράξη του.

"Συγνωμη Καρινα αλλά δεν έχω επιλογή..." ψέλλισε καθώς πήγαινε προς το ασανσέρ...

2 ώρες αργότερα

Έβαλε την πιο όμορφη νυχτικια της Κλάρας μέσα από την βαλίτσα και κοίταξε τον εαυτό της στο καθρέφτη. Όλη την μέρα δεν είχε κανένα νέο από εκείνον και πλέον είχε φτάσει η ώρα για να δει με τα μάτια της την αλήθεια...

Βγήκε και ανέβηκε από την σκάλα στον επάνω όροφο... Οι φρουροί μόλις την είδαν την άφησαν αμέσως να περάσει.  Στάθηκε έξω από την πόρτα του ρετιρέ και χτύπησε μια φορά. Τίποτα...  Ξαναχτύπησε και περίμενε. Ένα λεπτό αργότερα και ενώ ήτανε έτοιμη να τα παρατήσει η πόρτα άνοιξε και ο Γκαελ την κοίταξε

"Τι διάολο κάνεις εδώ; Σε φώναξε;"Είπε σιγάνα και κοίταξε προς τα μέσα

"Κάνε στην άκρη... Ήρθα να πάρω τις απαντήσεις μου ! " Η Καρίνα τον προσπέρασε και μπήκε μέσα

"Είσαι τρελή; Είναι μέσα στα νεύρα από το πρωί!!"

"Θα βρω τρόπο Γκαελ... Μπορείς να φύγεις να μείνω μόνη μαζί του ;"

"Αυτό δεν θα βγει σε καλό Καρινα...Εξάλλου περιμένω και τον Μαξ..."

"Μισή ώρα θέλω..." Είπε μόνο και εκείνος αναστέναξε

"Είναι στο δωμάτιο του... Αν κατάλαβα καλά ξέρω τι ψάχνεις.... Πρόσεχε μόνο...."

"Να είσαι σίγουρος..."

Ο Γκαελ έφυγε και εκείνη έμεινε μόνη στο σαλόνι...

"Ποιος διάολος χτύπησε την ...." Ο Λιαμ δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του... Την είδε στη μέση του διαδρόμου να τον κοιτάζει...

"Πώς μπήκες μέσα;" Ρώτησε απαλά κι εκείνη πλησίασε

"Ο Γκαελ μου άνοιξε και τον παρακάλεσα να μας αφήσει λίγο μόνους...Συγνωμη για πριν..." Είπε χαμηλά και έκλεισε την απόσταση μεταξύ τους

Εκείνος άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε τα μαλλιά της .Η ανάσα του μυριζε αλκοόλ...

"Εγώ συγνωμη που φώναξα... Δεν είχα κανένα δικαίωμα..." Είπε και πέρασε το χερι του γύρω από την μέση της ...

"Θέλω να σου μιλήσω..." Του είπε  αλλά εκείνος γέλασε...

"Εγώ πάλι το μόνο που δεν θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να μιλήσω..."απάντησε και την έπιασε από τη μέση με τα δύο χέρια σηκώνοντας την ψηλά...

Η Καρίνα ήθελε να κλάψει ξανά... Ένιωθε πληγωμένη με όσα έμαθε αλλά ταυτόχρονα  τον αναζητούσε ... τον ήθελε... Ελιωνε για ένα του άγγιγμα...

Την οδήγησε στο δικό του δωμάτιο αυτή τη φορά και την ξάπλωσε απαλά κάτω...

"Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω τρελαθεί έτσι για μια γυναίκα..." Είπε με αρκετή ευκολία.  Το αλκοόλ ήταν σύμμαχος και οι λέξεις έβγαιναν από μέσα του χωρίς να τις υπολογίζει... Ήταν ειλικρινής μαζί της .

"Μη μιλάς... Μην πεις άλλη λέξη...." Του απάντησε εκείνη και έβαλε τα δάχτυλα της στα χείλη του ... εκείνος τα έγλυψε και ανασηκωσε την νυχτικια της κοιτώντας την πονηρά...

"Έχω κάτι τελευταίο να πω και δεν θα ξαναμιλήσω ...." ψιθύρισε και πήρε θέση ανάμεσα στα πόδια της
"Μείνε.... Μείνε να ζήσω μέσα σου ..."Τελειώνοντας την φράση του σφράγισε τα χείλη της με ένα δυνατό φιλί....

1 ώρα αργότερα

Τον κοιτούσε να κοιμάται γαλήνια δίπλα της και αναστέναξε... Έδωσε ένα νοερο μπράβο στον εαυτό της που κοιμήθηκε ξανά μαζί του και σηκώθηκε όσο πιο σιγάνα μπορούσε για να μην τον ξυπνήσει. Του έριξε μια τελευταία ματιά και χαμογέλασε πικρά...

Φόρεσε τα ρουχα της και βγήκε στο διαδρομο. Στο ρετιρέ επικρατούσε ησυχία πράγμα που την έκανε να πιστεύει πως δεν υπήρχε κάνεις...

Μπήκε στο γραφείο του χωρίς καν να κλείσει την πόρτα και άρχισε να ψάχνει στα συρταρια...

Σας φιλώ....