"Σώπασε, κλείσε τα αυτιά, τα μάτια και σφράγισε τα χείλη... Μέτρα τα λόγια σου σαν θησαυρό "

Κάθομαι κλεισμένη μέσα σε αυτό το τετράγωνο κουτί που ονομάζεται δωμάτιο δυο ώρες τώρα. Το μόνο πράγμα που ακούω είναι μια μαλακισμενη να ουρλιάζει το όνομα του... Πόσο θέλω να βγω και να της βουλωσω το στόμα. Θυμάμαι την Κλάρα να λέει πως αν δεν είσαι δυναμική δεν θα πας ποτέ μπροστά. Άργησα να καταλάβω τι εννοούσε αλλά τώρα ξέρω. Το μόνο πράγμα που με προβληματίζει είναι το γεγονός πως για κάποιο λόγο λύγισε... Υπέκυψε στον εκβιασμό.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχει περίπτωση να τον αγάπησε αυτό τον άνθρωπο... Ειναι ένα σίχαμα. Ένα αξεστο σπερματοζωάριο που σίγουρα θα πάτησε επί πτωμάτων για να καταφέρει να γονιμοποίηθει. Το αποτέλεσμα λυπηρό... Πόσο χαζός  μπορεί να είναι, που πιστεύει πως έχει πιθανότητες να με κάνει να συμβιβαστω. Πρέπει να είναι  ελαφρύς... Ακατοίκητος σε εκείνο το μέρος που ιατρικά ονομάζεται κρανίο.

"Λιαμ !!! ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ!!! ΈΤΣΙ! ΞΑΝΑΑ"

Ε , ως εδώ! Άι Σιχτίρ !

Παίρνω στα χέρια το μοναδικό πράγμα εδώ μέσα που πιστεύω ότι θα βοηθήσει. Το πορτατίφ. Παίρνω απόσταση από την πορτα και το πετάω. Η σύγκρουση με κάνει να κλείσω τα μάτια και τα θραύσματα πετάγονται παντού. Νιώθω ωραία... Νιώθω επιτέλους ζωντανή...

"Ανοίξτε μου !!!!" Φωνάζω και πηγαίνω στην πόρτα. Χτυπάω τις γροθιές μου πάνω της . Τίποτα...

Κοιτάζω τριγύρω. Θα το σπάσω όλο το ρημάδι το δωμάτιο αν χρειαστεί...

.....

Η Καρίνα χρησιμοποίησε ότι υπήρχε γύρω της για να προκαλέσει θόρυβο . Άρχισε να πετάει στην πόρτα όλα τα αντικείμενα που βρίσκονταν πάνω στο κομοδίνο. Οι φωνές όμως σε αντίθεση με αυτό που περίμενε δυνάμωναν . Έξαλλη και χωρίς να υπολογίσει την σωματική της ακεραιτότητα όρμηξε και χτύπησε την πόρτα με τις γροθιές της ουρλιάζοντας. Τα πέλματα των ποδιών της γέμισαν αίματα και τα χέρια της κοκκίνισαν από τα έντονα χτυπήματα.

«Δεν θα κλάψεις... Εσύ δεν κλαις πότε» Μουρμούρησε και σωριάστηκε στο πάτωμα. Τα γόνατα της σκίστηκαν και ο πόνος μεταφέρθηκε στο σώμα της επισκιάζοντας το θύμο της. Με το βλέμμα της χαμένο στο απόλυτο κενό άκουγε τα βογγητά και τις φωνές που ερχόντουσαν απ έξω ανήμπορη να αντιδράσει . Έδωσε ότι είχε και άδειασε.

2 ώρες αργότερα

«Φύγε» Διέταξε σιωπηλά και η Αμάντα τον κοίταξε λυπημένη. Από την ώρα που της ανακοινώθηκε πως θα πήγαινε στο ρετιρέ είχε την εντύπωση πως ο Λίαμ θα της πρότεινε να μείνει .

«Μπορώ να κάτσω αν θέλεις, ξέρεις... Για να σε κάνω και μετά χαρούμενο...» Είπε όλο νόημα

«Αυτό που πραγματικά θα με κάνει χαρούμενο. είναι να τσακιστείς και να φύγεις από δω μέσα! » Η σκληρή του απάντηση την εκνεύρισε . Ντύθηκε και γύρισε προς το μέρος του. Ο Λίαμ ξάπλωνε γυμνός στο κρεβάτι . Είχε ήδη ανάψει ένα τσιγάρο και παρά την ανεβασμένη ένταση στην φωνή του έμοιαζε ήρεμος.

«Όπως επιθυμείς . Εγώ έκανα από την πλευρά μου την προσφορά μου» Απάντησε χωρίς να πιέσει κι άλλο την κατάσταση . Δεν ήθελε να τον φτάσει στα όρια.

«Κάποια άλλη φορά Αμάντα» Έβγαλε τον καπνό κι εκείνη πριν φύγει κάθισε δίπλα του.

«Μια ερώτηση και φεύγω... Ποια είναι εκείνη η κοπέλα που ούρλιαζε τόση ώρα;» Ο Λίαμ σκοτείνιασε. Τα πράσινα μάτια του αγρίεψαν και έσβησε το τσιγάρο.

«Δεν σου πέφτει λόγος, και τώρα στρίβε...» Σηκώθηκε και έβαλε τα ρούχα του. Πήγε μέχρι το μίνι μπαρ και έβαλε ένα πότο.

«Συγνώμη που ρώτησα άλλα ξέρεις...»

«Αμάντα! Πόσες φόρες πρέπει να σου πω ότι δεν είσαι τίποτα παραπάνω από μια γυναίκα που με ικανοποιεί; Ποια λέξη από όσες είπα πριν δεν έφτασε καλά στα αυτιά σου;»

«Έχεις δίκιο. Με συγχωρείς, δεν θα επαναληφθεί... » Αποκρίθηκε και έφυγε αμέσως από το δωμάτιο του.

Ο Λίαμ χτύπησε το χέρι του στον τοίχο. Η συμπεριφορά της Καρίνα τον έκανε έξω φρενών. Βγήκε από το δωμάτιο και πήγε στο δικό της με το σκεπτικό να της ξεκαθαρίσει για ακόμα μια φορά την κατάσταση. Ξεκλείδωσε την πόρτα και αμέσως ένιωσε πως κάτι την εμποδίζει να ανοίξει. Έσπρωξε λιγάκι παραπάνω και έβαλε το κεφάλι του μέσα.

«Γαμώτο σου για γυναίκα!» Είπε μόλις την είδε πεσμένη κάτω. Σταγόνες από το αίμα της υπήρχαν παντού τριγύρω και η ίδια έμοιαζε λιπόθυμη. Μπήκε μέσα με τα χίλια ζόρια και στάθηκε μπροστά της. Έλεγξε αμέσως τους καρπούς της και ανακουφισμένος που δεν είχαν κάποιο τραύμα , επεξεργάστηκε και το υπόλοιπο σώμα της. Ήταν ταλαιπωρημένο. Από τα πέλματα ως τα μπούτια της είχε πληγές.

«Θα μου βγάλεις την ψυχή...» Μονολόγησε και πήγε στο μπάνιο. Ρύθμισε το νερό και έβαλε την τάπα στην μπανιερά. Βγήκε και την είδε ξύπνια. Ήταν ακόμα στην ίδια ακριβώς στάση και έμοιαζε ηττημένη. Από την πλευρά της δεν μπορούσε ούτε να σηκωθεί από το πόνο. Δεν ήξερε πόση ώρα είχε περάσει . Ένιωθε μουδιασμένη και αποπροσανατολισμένη.

Πήγε κοντά της χωρίς να χάσει οπτική επαφή . Έσπρωξε τα σπασμένα γυαλιά με το χέρι του και γονάτισε μπροστά της. Πέρασε το χέρι του κάτω από τα ποδιά της και το άλλο γύρω από την μέση της και την σήκωσε αγκαλιά. Η Καρίνα ήξερε πως δεν μπορούσε να παλέψει. Έγειρε άθελα της το κεφάλι της πάνω του κι εκείνος την πήγε στο μπάνιο. Την έβαλε απαλά μαζί με το νυχτικό της μέσα στην μπανιερά. Το νερό αμέσως άλλαξε απόχρωση και για πρώτη φορά είδε την έκφραση του πόνου στο πρόσωπο της.

«Παράτα με...» Του είπε και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη για να μην τον βλέπει.

«Πρώτα θα σε κάνω άνθρωπο...» Απάντησε κι εκείνη γέλασε.

«Δεν νομίζω να ξέρεις την σημασία της λέξης Κόλινς...»

«Καρίνα; Μην παίζεις με την υπομονή μου!»

«Χάθηκε και το δεσποινίς Χαρτ... Τι άλλο θα χαθεί Λίαμ; Η ψυχή μου ίσως; Γιατί η δίκη σου έχει χαθεί ήδη από ότι βλέπω . Για το θεό... Αυτό το πράγμα είναι μια τρέλα. Άφησε με ελεύθερη »

Ο τρόπος με τον οποίο το όνομα του βγήκε από τα χείλη της τον έκανε να ανατριχιασει. Άκουγε συνεχώς την Κλάρα να τον φωνάζει και η αλήθεια ήταν πως έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό . Η χροιά της όμως, αυτί η τόσο σαγηνευτική φωνή σε συνδυασμό με το κορμί της που φαινόταν κάτω από λευκό διάφανο ύφασμα , του δημιούργησε έναν κόμπο.

«Πόλη φοβάμαι πως δεν γίνεται αυτό. Όχι μέχρι να πάρω αυτό που θέλω. Συμμορφώσου πριν κάνω κάτι που θα μετανιώσω. Ακολούθα τους κανόνες και υπάκουσε» Είπε και σηκώθηκε από δίπλα της

«Άντε γαμήσου και εσύ και οι κανόνες σου ...» Ψιθύρισε η Καρίνα

«Θα σου τους μάθω έναν έναν σύντομα... » Της αντιγύρισε και έφυγε.

Η πόρτα έκλεισε δυνατά πίσω του και το κλειδί γύρισε ξανά.

«Μόλις πάτησα τους πρώτους τρεις... » Μουρμούρησε στον εαυτό της και έκλεισε τα μάτια. Βύθισε το κορμί της κάτω από το νερό και έκλαψε. Με την ψευδαίσθηση πως το νερό καλύπτει τα μάτια της , τα δάκρυα της τα θεώρησε ανύπαρκτα...

Το ίδιο βράδυ

«Λίαμ!!» Φώναξε δυνατά ο Γκαελ και μπήκε στο γραφείο του.

«Τι διάολο έπαθες και φωνάζεις μου λες;» Είπε και σηκώθηκε οργισμένος.

«Σταμάτα να είσαι νευριασμένος 24 στα 7 γαμώτο! Έχουμε πρόβλημα!»

Πίσω του ακολούθησε και ο Μαξ λαχανιασμένος.

«Τι πάθατε και οι δυο και είστε σε αυτή τη κατάσταση; Μην ακούσω μόνο πως κάτι πήγε στραβά στην παράδοση... » Ο Μαξ έπιασε το κεφάλι του και κοίταξε τον Γκαελ.

«Έρχεται...» Είπε σιγανά και ο Λίαμ παραξενεύτηκε

«Ποιος έρχεται;»

«Ο Τζουλιανο...Ο Ραμιρεζ Τζουλιανο..» Ο Γκαελ προσπάθησε να το πει όσο πιο σιγά μπορούσε.

«ΤΙ ΕΙΠΕΣ;» Ο Λίαμ άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και τους κοίταξε

«Αυτό που άκουσες!! Μόλις ενημερώθηκα πως έρχεται για μια συμφωνία και θα μας επισκεφτεί! Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό ; Θα θελήσει να βρεθεί μόνος με την Κλάρα! Καταστραφήκαμε...»

Ο Λίαμ γύρισε και άναψε ένα τσιγάρο. Ήταν όντως καταστροφικό όλο αυτό. Είχε στο μυαλό του πως θα προετοίμαζε την Καρίνα μέχρι να πάνε Ιταλία άλλα έτσι όπως είχαν τα πράγματα δεν είχε καθόλου χρόνο. Έπρεπε να δράσει αρκετά γρήγορα.

«Πόσο χρόνο. έχουμε;» Ρώτησε και ο Μαξ τον κοιταξε τρελαμενος . «Ρώτησα γαμώτο πόσο χρόνο. έχουμε!!» Ξαναείπε και οι δυο άντρες αναστέναξαν ταυτόχρονα

«Λιγότερο από 12 ώρες...»

Σας φιλω ...