"Γιατί αύριο δεν θα υπάρχει το χθες...Δεν Θα υπάρχω εγώ... Δεν θα συγχωρεθω... και δεν θα συγχωρέσω..."

Ο Λιαμ άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της κι εκείνη τραβήχτηκε μόλις ένιωσε το άγγιγμα...

"Μη με αγγίζεις... Ειμαι τόσο βρώμικη... " Είπε και κουλουριαστηκε.  Τα δάκρυα της δεν είχαν σταματημό...

Στο μυαλό του Λιαμ υπήρχαν μόνο τα λόγια της..."ερωτευμένη με  αυτο το κτήνος...κτήνος... κτήνος..." Η τελευταία λέξη έπαιζε συνεχώς  σαν παλιά κασέτα που κόλλησε...

Έπιασε το σεντόνι και την σκέπασε.

"Όταν τον δεις ...Πες του πως τελικά, το νερό δεν ξεπλένει τις βρωμιές μας ... Γιατί η βρωμιά κατοικεί βαθειά, μέσα στην ίδια την ψυχή μας ..."

Ο Λιαμ έσφιξε τις γροθιές του και σηκώθηκε. Πήγε ως την πόρτα και στάθηκε κοιτάζοντας το κορμί της που έτρεμε κάτω από το σεντόνι... Ένιωθε μαλακας ... Ξεφτιλισμενος...

Βγήκε και έκλεισε την πόρτα. Κάθισε στο σαλόνι και έβγαλε το κινητό από την τσέπη στέλνοντας μήνυμα στο Μαξ να γυρίσει σπίτι. Πέταξε το τηλέφωνο στην άκρη του καναπέ και έσκυψε το κεφάλι του προς τα μπροστά κλείνοντας το στις παλάμες του .

"Τι διάολο κάνω ρε πουστη ;" Είπε και άκουσε την πόρτα. Προβληματίστηκε καθώς ήξερε πως δεν υπήρχε περίπτωση ο Μαξ να είχε φτάσει τόσο γρήγορα . Σηκώθηκε και είδε τον Γκαελ να μπαίνει μέσα...

"Άφησες μόνο του το Μαξ;"

"Ναι ... μου είπε πως αποφάσισες να την φέρεις εσύ σπίτι"

"Μάλιστα... "

"Πώς πήγε;" Ρώτησε και ο Λιαμ τον αγριοκοιταξε

"Παίζεις με την υπομονή μου ;"

"Ούτε μια ερώτηση δεν μπορώ να κάνω πια ;"

"Όχι δεν μπορείς!!" Ο Λιαμ απάντησε έντονα αλλά κράτησε χαμηλά τον τόνο της φωνής του .

"Γιατι δεν φωνάζεις; Γιατί δεν ουρλιάζεις; Φοβάσαι μην σε ακούσει αυτή; Λιαμ συνελθε... Μιλάμε για τη γυναίκα που σε έδωσε στους μπάτσους!!! Ξυπνά!!! " Ο Γκαελ άφησε τα δηλητηριασμένα του καρφιά και έκατσε στην πολυθρόνα απέναντι του .

"Μίλησα με έναν δικό μου στο τμήμα. Ο Μπεν πρόλαβε και τον πήρε τηλέφωνο.. του ειπε πως έχει στοιχεία για μας . Θέλει να έρθει να κάνει έρευνα... Καταλαβαίνεις σε τι μπελάδες έχουμε μπει εξαιτίας της ; " φυσικά και δεν έλεγε ψέματα... Είχε προνοήσει και δωροδοκησε έναν από το τμήμα για να πάει στο ξενοδοχείο.  Του κόστισε αρκετά αλλά άξιζε για να φύγουν από πανω του οι υποψίες... Με λίγα ψωροδολαρια όλοι σχεδόν στο τμήμα πουλούσαν και τη μάνα τους ...

Ο Λιαμ σηκώθηκε όρθιος σε έξαλλη κατάσταση

"ΤΏΡΑ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΣ ;" Είπε και άρχισε να πηγαινοέρχεται στο διάδρομο

"Θα σου το έλεγα απόψε στο κλαμπ αλλά δεν πρόλαβα... Ο μπάτσος επικοινώνησε μαζί μου το απόγευμα. Σκέφτηκα να τον δωροδοκησω αλλά δεν ήθελα να κινήσω υποψίες. Μου είπε πως βρίσκει ύποπτο το θάνατο του Μπεν πάρα το ατύχημα που δηλωθηκε καθώς λίγες ώρες πριν , τον πήρε τηλέφωνο και του είπε πως υπάρχει μια γυναίκα που του δίνει πληροφορίες... " Ο Γκαελ συνέχισε ακάθεκτος τα ψέματα. Με τον Μαξ εκτός είχε χρόνο για να γεμίσει το κεφάλι του Λιαμ με ψέματα.

"Υπάρχει  και κάτι ακόμα..." Είπε πιο μαζεμένα

"Τι υπαρχει δηλαδή που μπορεί να με ταράξει πιο πολύ ;" Ρώτησε ο Λιαμ και ο Γκαελ ξεροκαταπιε . Αν και δεν ήταν σίγουρος για το αν θα έπιανε το ψέμα που ηταν έτοιμος να πει το ρίσκαρε...

"Όπως σου είπα μου κίνησε την περιέργεια η συμπεριφορά της γι αυτό και έγινα η σκιά της και ανακάλυψα το ψέμα της ... Υπάρχει όμως κάτι που δεν ήθελα να στο πω ..." Ο Λιαμ σηκωσε το φρύδι και ορμηξε κατά πάνω του. Τον έπιασε από την μπλούζα και τον σήκωσε

"ΜΙΛΑ ΠΡΙΝ ΤΡΕΛΑΘΩ ΤΕΛΕΊΩΣ!!!"

"ΌΤΑΝ ΤΟΥ ΈΔΩΣΕ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΗΝ ΠΗΔΗΞΕ ΓΑΜΩ ΤΗ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ !!! ΤΟΥΣ ΆΚΟΥΓΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ! ΟΎΡΛΙΑΖΕ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΟΥ !!! ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΠΑΡΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ !!!" Ο Λιαμ απέσυρε τα χέρια του και παραπατησε προς τα πίσω...

"Είμαι σίγουρος πως την άκουσε όλο το ξενοδοχείο... Ξέρεις πόσο δυνατά φώναζε;"

"ΣΚΑΣΕ!!!"

"ΟΧΙ ΔΕΝ ΣΚΑΩ! Η ΠΟΥΤΑΝΑ ΠΗΔΙΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΙΟΛΗ ΚΙ ΕΣΎ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ ΓΙΑ ΠΆΡΤΗ ΜΟΥ ΠΑΛΙΟ ΜΑΛΑΚΑ!!!"

Ο Γκαελ πάτησε την κόκκινη γραμμή...Βρήκε το πιο ευαίσθητο νεύρο του και το ζουληξε  δυνατά ...

"Πώς σου φαίνεται που  το πρωί την πηδηξες εσύ και λίγες ώρες αργότερα την πηδούσε εκείνος;" Έφτανε τον Λιαμ στην απόλυτη τρέλα...

Ξάφνου το βλέμμα του σκοτείνιασε...

"Φύγε από το σπίτι...." Είπε σαν το διάολο με ήρεμη φωνή και ο Γκαελ πανηγύρισε από μέσα του .

"Δεν ήθελα να στο...."

"ΕΙΠΑ ΦΎΓΕ ΑΠΌ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΠΡΙΝ ΤΟ ΒΑΛΩ ΦΩΤΙΆ!"

Η Καρίνα άνοιξε τα μάτια της ... Άκουγε ένταση αλλά δεν καταλάβαινε.. Ξάφνου η πόρτα της εκτινάχθηκε και το φως άνοιξε.

"Ελπίζω να πιστεύεις στο θεό...Γιατί Θα τον συναντήσεις σύντομα..." Είδε τον Λιαμ όπως δεν τον είχε ξαναδεί... Ούτε την ημέρα που την χτύπησε δεν έμοιαζε τόσο άγριος. Μπήκε και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Μόλις τον είδε να βγάζει τη ζώνη από το παντελόνι έπιασε το σιδερένιο κιγκλίδωμα και προσπάθησε να σηκωθεί όμως δεν τα κατάφερε... Όσο εκείνος πλησίαζε άλλο τόσο η καρδιά της έχανε έναν χτύπο...Ο Λιαμ κατάφερε και ξέχασε για ακόμα μια φορά τα λόγια της. Κατάφερε και έγινε το κτήνος που εκείνη έβλεπε...

"Δεν έχεις να πας πουθενά! " Είπε και έπιασε τα πόδια της τραβώντας την προς την άκρη του κρεβατιού.

"ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΤΉΝΟΣ!!! ΕΙΜΑΙ Ο ΔΙΆΟΛΟΣ!!!" Έπιασε δυνατά τα μπούτια της και τα έσφιξε στις παλάμες του . Η Καρίνα άρχισε να ουρλιάζει αλλά δεν υπήρχε κάνεις να την βοηθήσει... Κανείς δεν άκουγε τις κραυγές της ...

Ο Λιαμ την χαστουκισε .

"ΚΛΑΨΕ!!! ΚΛΑΨΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΜΟΥ !!!" Αποκρίθηκε και εκείνη υπάκουσε... Όχι φυσικά σε εκείνον. Υπάκουσε στον πόνο. Στην ταπείνωση... Στον εξευτελισμό... Ένιωθε τα χέρια του πάνω στο κορμί της και αηδιάζε η ψυχή της ...

Έσκισε το εσώρουχο της και της το πέταξε στα μούτρα

"Σε παρακαλώ...Μη ....." Είπε αδύναμα

"ΔΕΝ ΣΕ ΑΚΟΥΩ!!! ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ!!!!" Φώναξε και άνοιξε με δύναμη τα πόδια της

"ΛΙΑΜ ΜΗ!!!!!"

Έφαγε ένα ακόμα χαστούκι....

"ΠΑΛΙ ΞΕΧΑΣΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΕΣ;"

Η Καρίνα άρχισε να κλαίει με λυγμούς

"Τι έκανα και μου φέρεσαι έτσι..." Μουρμουρησε και ο Λιαμ έσκυψε και την έπιασε από το πρόσωπο

"Σου άρεσε όταν σε πήδηξε ο Μπεν; " Αποκρίθηκε με την βαριά μπάσα φωνή του κι εκείνη ανατρίχιασε,  Σε δευτερόλεπτα μόλις κατάλαβε την κατηγορία μετέτρεψε τον λυγμό της σε κραυγή ...

"ΨΕΜΑΤΑ! ΨΈΜΑΤΑΑΑΑΑΑ!!!!" άρχισε να φωνάζει και να χτυπιέται από κάτω του . Έπιασε το πρόσωπο της και την ακινητοποησε .

Εκείνη τον κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια . Είδε την τρέλα μέσα τους και αποφάσισε να βγάλει από μέσα της κάτι που φοβόταν ακόμα και να ακούσει....

"Κάποτε μέσα σε αυτή τη κοιλιά μεγάλωνε ένα μωρό... Ένα μωρό που πέθανε από το πολύ ξύλο που μου έδωσε ο ίδιος του ο πατέρας... Στο ορκίζομαι στην ψυχούλα του Λιαμ ... Ποτέ δεν σε πρόδωσα....."

Ο Λιαμ σοκαρισμενος ένωσε το κούτελο του με το δικό της και πίεσε το κεφάλι της στο στρώμα γρυλιζοντας...

Έβλεπε τα δάκρυα της να ρέουν πλέον χωρίς φωνή... Χωρίς λυγμούς... Χωρίς κραυγή...

Η μάχη που έδινε έχοντας στο ένα του πλευρό τον διάολο και στο άλλο το αγγελάκι ήταν μεγάλη...

Έσπασε την απόκοσμη σιωπή βγάζοντας μια δυνατή φωνή προς το πρόσωπό της και κλείνοντας την απόσταση την φίλησε....

Σας φιλώ....