"Όλα συνδέονται τόσο άψογα διαολεμενα μεταξύ τους ...''

7 μήνες μετα Ρώμη ,Ιταλία
(Καρινας PoV)

Σκοτάδι,πόσο πιο μαύρο μπορει να γίνει αυτή τη βραδιά. Μια βραδιά που η ζωή μου κρέμεται από μια κλωστή.  Μια γαμημένη μεταξένια λεπτή κλωστή. Εκείνος κρατάει την μια άκρη της ενώ η άλλη καταλήγει στο γκρεμό. Πόσο πιο λυπηρό και αξιολύπητο ακούγεται αυτό για μια γυναίκα σαν εμένα. Δεν θα του δώσω την ικανοποίηση όμως. Αν είναι να πεθάνω θα το κάνω με το κεφάλι ψηλά. 

Έχει αρκετή ψύχρα έξω, δεν κρυώνω όμως όσο συνήθως. Εκείνος φρόντισε έτσι, ώστε να μην ξανανιωσω ζεστασιά. Να μην ξέρω τι σημαίνει ζωή. Μπαίνω στο δωμάτιο και κλείνω την μπαλκονόπορτα. Αυτή είναι η ζωή μου τους τελευταίους 7 μήνες. Μπαλκόνι δωμάτιο, δωμάτιο μπαλκόνι.  Παρουσιάζω τον εαυτό μου σαν μια διαφορετική εκδοχή της αδερφής μου. Ποιος να μου ελεγε τοτε, πως η Κλάρα πεθανε και δεν διέρρευσε πουθενα ; Πλέον ξέρω...

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να το διαχειριστώ. Δυσκολεύομαι να ακολουθήσω τους ηλίθιους κανόνες του. Όλα εκείνα τα πρέπει και τα μη που μου βάζει... Τις εκρήξεις θυμού που τον διακρίνουν...
Βαρέθηκα τις εντάσεις, βαρέθηκα τους τσακωμούς... Τα σιχάθηκα.

Αν και δεν με έχει κλειδωμένη πλέον και πάλι ζω σαν φυλακισμένη. Μου λείπει το σπίτι. Μου λείπει η πατρίδα μου , τα πάντα... Και με την λέξη πατρίδα εννοώ το σπίτι μου. Την Αυστραλία.  Το Σικάγο για μένα έγινε παρελθόν χρόνια πριν. Πώς θα ανταπεξελθω όμως σε μια αρρωστημένη κατάσταση μετα απο ολα όσα έχουν γίνει; Άφησα την Καρινα Χάρτ να γίνει σκόνη. Μια σκόνη που εκείνος φύσηξε και διασκοπιστηκε παντού. Παρουσιάζω τον εαυτό μου σαν σκόνη γιατί πολύ απλά δεν την βλέπεις. Τα κομματάκια της είναι τόσο δα μικρά... Όπως και τα δικά μου , ανάθεμα αν θα μπορέσω ποτέ να τα ενώσω και να βρω τον εαυτό μου .

Ο Λιαμ Κολινς με κατέστρεψε και συνεχίζει να το κάνει. Τόσο καιρό τον έχω μάθει καλά, ξέρω πως το απολαμβάνει να με σπάει. Μου το ειχε πει άλλωστε...

Η πόρτα ανοίγει απότομα και παγώνω. Και Ποιος δεν θα πάγωνε μπροστά στην θέα του; Ξερω πως αργησα να ετοιμαστώ. Και δυστυχώς εχει μανία με το χρόνο. Ηταν ο δεύτερος Κανόνας του. Αδίστακτος, αυτή είναι η λέξη που του ταιριάζει... Ένας ψυχρός εγκληματίας. Ένας γαμημένος εγκληματίας που κατά βάθος αγαπώ... Αστείο έτσι;

"Ξέχασες τους κανόνες;" Με ρωτάει και αισθάνομαι ότι θα εκραγω. Ίδιος και απαράλλαχτος... Επέστρεψε ξανά στον παλιό καλό του εαυτό. Ο Λιαμ που με αγκάλιαζε λίγες μέρες πριν έγινε στάχτη. Πνίγηκε στο αλκοόλ και επέστρεψε χειρότερος από ποτέ.  Πώς  μπόρεσα η ηλίθια  να πιστέψω πως αυτός ο άνθρωπος έχει καρδιά; πως έχει ψυχή και νιώθει ; Δεν τον κατηγορώ ομως ... Θα ήμουν  ψεύτρα αν έλεγα ότι δεν ξέρω τον λόγο που αντιδράει έτσι... Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα πως είμαι αθώα.

"Με αφήνεις να το κάνω Λιαμ ; Εσύ και οι γαμημενοι οι κανόνες σου μου έχετε ωθήσει το νευρικό μου σύστημα στα άκρα!" Δεν τον φοβάμαι. Αλήθεια δεν το κάνω. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα το κρύο μέταλλο στο κούτελο μου επειδή του έβγαλα γλώσσα  και πάλι δεν φοβήθηκα.  Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει κάνει πάνω μου. Ακόμα και τώρα μετά από όσα έγιναν μεταξύ μας έμαθα να αγαπάω αυτό το διπολικο χαρακτήρα του. Αυτές τις κρίσης οργής, αυτό το μίσος που υπήρχε εξ αρχής ανάμεσα  μας και το μεταμορφωσαμε σε οργή. Πότε δεν θα μάθω τι αισθάνεται πραγματικά αυτή τη στιγμή που με κοιτάει...

"Πρόσεχε την γλώσσα σου Χάρτ... Μπορεί να μην στην έκοψα ως τώρα αλλά ποτέ δεν είναι αργά.." Μπαίνει μέσα και αφήνει στο κρεβάτι ένα μικρό τσαντάκι. Τι διάολο είναι πάλι αυτό;

"Αυτό θα το χρειαστείς απόψε...Αν δεις πως η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου χρησιμοποίησε το " Λέει σιγάνα

"Μην κάνετε  πως ενδιαφέρεστε , έμαθα καλά το ρόλο μου. Σωστά κύριε Κολινς ;" κανόνας πρώτος: πάντα να του μιλάω στον πληθυντικό. Μπορώ να πω με το κεφάλι ψηλά πως δεν τον ακολούθησα ποτε. Αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που φτάσαμε ως εδώ. Εγώ και η μεγάλη μου γλώσσα... Η ειρωνεία μου όπως ήταν φυσικό δεν πέρασε απαρατήρητη. Ποσο δύσκολο είναι θεέ μου να πρέπει να παίζω αυτό το θέατρο...Να γίνομαι ένα με το ψέμα και να το αντιπροσώπευω. Ξέρω πως με μισεί. Ξέρω πως παλεύει με αυτό το ψεύτικο χαρακτήρα αλλά δεν έχω επιλογή...

Με κοιτάζει ξανά μέσα στα μάτια. Με μίσος.  Όπως τότε... Όπως την πρώτη μέρα που τον γνώρισα....

7 μήνες πριν Σικάγο

Την κοιτάζω μέσα στο φέρετρο και χάνομαι. Είναι σαν να βλέπω τον ίδιο μου τον εαυτό. Ένα κομμάτι μου ζούσε μέσα της όπως και το δικό της σε μένα. Πόσο άβολη είναι αυτή η νεκρική  σιωπή που επικρατεί. Πότε δεν πίστευα πως θα καταλήξει νεκρή. Η ζωή της φάνταζε τέλεια. Ιδανική... Και να που τώρα τα κύτταρα του κορμιού της πενθούν κι αυτά. Θέλω τόσο να χαϊδέψω τα μαλλιά της. Ξέρω ότι καταβαθος με αγαπούσε. Δεν έκανε την σύγκριση που έκαναν όλοι στο μυαλό της ακόμα κι αν δεν το έδειχνε τόσο έμπρακτα. 

Πότε δεν την μίσησα, ποτέ...

"Ποια είσαι εσύ;" Θεέ μου , αυτή η φωνή με ανατριχιάζει και δεν θέλω καν να γυρίσω. Κανένας δεν ξέρει πως βρίσκομαι εδώ.  Στην ιδέα να είναι κάποιος συγγενής τρομάζω. Τι θα κάνω; Ξέρω πως κάποιος είναι ακριβώς πίσω μου. Τον αισθάνομαι...

"Σε ρώτησα κάτι!"ξανακούω να μου λέει. Ένα δυνατό κράτημα από το μπράτσο με κάνει και φουντωνω . Αφού περίμενα γαμωτο μου! Περίμενα να φύγουν όλοι ποιος διάολος είναι αυτός; τραβάω το χέρι μου χωρίς να γυρίσω.

"Γαμω την πουτανα μου !" Τον ακούω να λέει και με πιάνει από τη μέση. Με γυρίζει απότομα και παγώνω στην θέα του. Τα μάτια του είναι καταπράσινα. Γεμάτα οργή και τρόμο θα έλεγα. Δεν ξέρω ποιος ειναι αυτός ο άντρας αλλά σίγουρα είναι επιβλητικός. Είναι.... Δεν ξέρω πως ακριβώς να τον χαρακτηρίσω . Είναι ότι πιο όμορφο έχω δει  στη ζωή μου. Ουρλιάζει όμως... Κάθε χαρακτηριστικό πάνω του ουρλιάζει κίνδυνο.

"Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου !" Του φωνάζω και με κοιτάει για λίγο σαστισμένος. Το νιώθω πως όλο αυτό δεν θα βγει σε καλό. Με επεξεργάζεται και δεν σταματάει. Γαμωτο σίγουρα ηξερε την Κλάρα...

"Δεν είναι δυνατόν!"μουρμουρίζει και χάνεται. Με κρατάει ακόμα σφιχτά. Αν δεν με αφήσει θα τον χτυπήσω. Κάνω να τραβηχτω και νιώθω τα δάχτυλα του ένα ένα ξεχωριστά να πιέζουν το χέρι μου δυνατά. Ως εδώ! Κανένας δεν ασκεί βία επάνω μου ! Κανένας!

Κάνω ένα βήμα πίσω και τον χαστουκιζω. 

"Είπα πάρε τα βρωμοχερα σου από πάνω μου !" Του φωνάζω και ξάφνου αλλάζει. Σκοτεινιάζει. Τα όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου του αποκτούν μια απόκοσμη όψη. Ξέρω πως δεν έπρεπε να σηκώσω το χέρι μου και ειδικά σε έναν άντρα με ένα τέτοιο παρουσιαστικό αλλά δεν αντέχω. Δεν αντέχω την βία. Έχω τα θέματα μου σε αυτό το τομέα. Αλλά το έχω ξεπεράσει πλέον. Γελάει , ο ανώμαλος γελάει  !

"Κύριε Κολινς βρήκατε το ....." το παπαδοπαιδι από πίσω στέκει παγωμένο και με κοιτάζει. Ωραία... παρά πολύ ωραία...

"Καρινα ;;;;" ακούω από πίσω και αυτό είναι επίσημα το τέλος... Πότε δεν θα ξεχνούσα τη φωνή του πατέρα μου. Ο άγνωστος άντρας μπροστά του ρίχνει μια αυστηρή μάτια. Κάποιος διάολος νομίζει ότι είναι;

Θέλω να γυρίσω αλλά δεν μπορώ. Το βλέμμα του επέστρεψε πάνω μου. Με μαγνητίζει με έναν τρόπο που δεν μου αρέσει καθόλου. 

"Καρινα Εμιλια Χάρτ! Γύρνα αμέσως!" Εντάξει, παίρνω πίσω αυτό που είπα για το τέλος. Τώρα όλα έγιναν χειρότερα. Γυρίζω δειλά και βλεοω την μάνα μου δίπλα από τον μπαμπά μου . Το ύφος τους είναι αλλοπρόσαλλο. Πάω στοίχημα πως είχαν ξεχάσει ότι ειμαι δίδυμη με την Κλάρα! Τουλάχιστον η μάνα μου θυμόταν και το μεσαίο μου όνομα...

"Μητέρα, πατέρα... Χάρηκα κι εγώ που σας βλέπω..." λέω ήρεμη. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω σκηνή μπροστά από την νεκρή αδερφή μου. Αν εκείνοι δεν το σέβονται δεν θα γίνω σαν αυτούς.

"Δεν πήρες ούτε ένα τηλέφωνο πως θα έρθεις!" Αισθάνομαι πίσω μου τον άντρα να πλησιάζει. Όχι... Δεν θα σας κάνω το χατίρι...

"Εδώ δεν είναι ούτε ο τόπος αλλά ούτε και η κατάλληλη στιγμή για μια τέτοια συζήτηση. Πάραυτα να σας ενημερώσω πως έμαθα ότι η ίδια μου η αδερφή πέθανε από κάποιον άλλο! Με συγχωρείτε αλλα εγώ αποχωρώ από αυτο το φιάσκο..." Λέω και κάνω να φύγω αλλά εκείνος με αρπάζει.

"Ποιος νομίζεις ότι είσαι μου λες ;"

"Καρινα σταματά!" Φωνάζει η μητέρα μου και θέλω να τα κάνω όλα λίμπα εδώ μέσα.

"Είναι ο άντρας της αδερφής σου...Ήταν δηλαδή..." συμπληρώνει ο πατέρας μου με φόβο. Άντρας; Εγώ νόμιζα πως εκείνος που άφησε το λευκό τριαντάφυλλο ήταν ο άντρας της. Αυτός μπροστά μου δεν ήταν καν στη κηδεία, τι διάολο; Εστιάζω πάνω του. Εκτός από νεύρα και θυμό δεν βλέπω ίχνος λύπης. Ούτε καν ενα σημάδι πως θρηνουσε για εκείνη. Βλέπω απλά ένα κενό. Τα μάτια του είναι σκοτεινά...

"Δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι!" Λέω δυνατά και κάνω ένα βήμα πιο κοντά του. Η καρδιά μου νομίζω πως θα σπάσει. Πλησιάζω αρκετά αλλά δεν πτοείται.
"Αν με ακουμπήσεις ξανα θα στο κόψω!" Του ψιθυριζω και γελάει.. Ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του και με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.

"Λοιπόν κύριε Χάρτ, νομίζω πως η συμφωνία μας ισχύει ακόμα...." Λέει απευθυνόμενος στον πατέρα μου και κάνει μια στροφή γύρω μου. Συμφωνία; Ποια συμφωνία γαμωτο ;

Σας φιλώ