«Το παρελθόν έχει πολλά πρόσωπα»

Ο Λίαμ μπήκε στο δωμάτιο άλλα εκείνη δεν ήταν πουθενά. Άκουσε το νερό στο μπάνιο να τρέχει πριν προλάβει να πανικοβληθεί και η καρδιά του επέστρεψε στη θέση της. Τα λόγια του Γκαελ ήταν αρκετά έξυπνα για να σπείρουν στο μυαλό του την αμφιβολία άλλα εκείνος  δεν την άφησε να ανθίσει.

«Αυτό το μέρος χρειάζεται καθάρισμα...» Μουρμούρησε καθώς στο πάτωμα υπήρχαν ακόμα τραβηγμένα γυαλιά από το προχθεσινό της ξέσπασμα. Κοίταξε το κρεβάτι και αμέσως θύμησες τον έκαναν να χαμογελάσει. Χάθηκε στις σκέψεις του ώσπου ξαφνικά άκουσε την φωνή της.

«Καλήμερα» Είπε και ο Λίαμ γύρισε. Στεκόταν στην πόρτα του μπάνιου. Τα μαλλιά της ήταν ελεύθερα και μουσκεμένα ενώ η γύμνια του κορμιού της κρυβόταν μονάχα από μια μικρή πετσέτα. Ακόμα κι αν είχε ήδη πάρει το κορμί της πότε δεν θα ήταν αρκετό για να το χορτάσει. Η συνεσταλμένη παρουσία της σε συνδυασμό με το χαμηλό της βλέμμα και τα κατακόκκινα μάγουλα τον εξίταραν επιτόπου.

Την πλησίασε και την άρπαξε από τη μέση σβήνοντας κάθε κενό ανάμεσα τους.

"Αυτή κι αν είναι Καλημέρα...." είπε όλο νόημα και της χάρισε ένα φιλί στα χείλη.  Η Καρίνα ανταπέδωσε αλλά απομάκρυνε τα χείλη της πρώτη και τον κοίταξε. 

"Αυτό που είπες χθες είναι αλήθεια;" Ρώτησε κι εκείνος χάιδεψε το μάγουλο της .

"Αλήθεια είναι... Όσο αληθινό ήταν και το μείνε που μου είπες εσύ...Σου έφερα ρούχα,  έχεις και την βαλίτσα της Κλάρας αλλά υπέθεσα πως θα είσαι πιο άνετη με αυτά..."

"Λιαμ ; Είμαι ελεύθερη ετσι;"

"Ναι... Όσο και να θέλω να σε κρατήσω  είσαι ελεύθερη..."

"Μπορώ να πάω σε κάποιο άλλο δωμάτιο του ξενοδοχείου μέχρι να δω τι θα κάνω;" Ρώτησε και πήγε προς το κρεβάτι. Πήρε στα χέρια της τα ρούχα του και έβγαλε την πετσέτα.

"Τώρα αλήθεια , περιμένεις να σου δώσω απάντηση ενώ ντύνεσαι;" Είπε πονηρά και πήγε κοντά της .

"Ναι ... Και πάρε τα χέρια σου ..." του ειπε χαμογελαστή αλλά φυσικά εκείνος την έριξε στο κρεβάτι και σκαρφάλωσε από πανω της .

"Εντολή μη αποδεκτή δεσποινίς Χάρτ..."Της ψιθύρισε και έσκυψε ρουφώντας δυνατά το λαιμό της ... "Μπορείς να περιμένεις μέχρι το απόγευμα υποθέτω... " συνέχισε κι εκείνη τύλιξε τα χέρια τη γύρω από το λαιμό του

"Χθες ήθελα να σε σκοτώσω..." του ειπε κι εκείνος γέλασε μέσα στο λαιμό της

"Εγώ ακόμα το θέλω..."

Γέλια που μεταμορφώθηκαν σε αναστεναγμους γέμισαν όλο το δωμάτιο. Η Καρίνα προτίμησε να ζήσει την στιγμή από το να σκεφτεί πως αυτό που κάνει είναι καθαρή τρέλα. Δεν ήξερε ουτε τι θα κάνει ούτε που θα πάει μόλις φύγει από το ρετιρέ. Η επιστροφή της πίσω στην Αυστραλία μετά από όλα αυτά φάνταζε κάτι μακρινό... Από την άλλη στη Νέα Υόρκη δεν είχε κανένα. Ούτε καν την ίδια της την οικογένεια. Δεν είχε δουλειά... Δεν είχε τίποτα εκτός από την άρρωστη και περίεργη σχέση που άρχισε να αναπτύσσεται ανάμεσα σε εκείνη και τον εχθρό...

Κάπου στην πόλη

"Ποιος ;" Είπε καθώς απάντησε συην κλήση από τον άγνωστο αριθμό

"Έχω μια πρόταση για σ'ένα..." Κατάλαβε αμέσως την φωνή και γέλασε

"Δεν νομίζω πως έχεις να μου προσφέρεις κάτι " απάντησε κοφτα

"Μπορώ να σε κλείσω φυλακή... Πίστευες πως είμαι αδύναμος; "

"Τι μπορεί να έχεις εσύ εναντίων μου για να κάνεις κάτι τέτοιο;" Ρώτησε και πάρκαρε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου

"Πρέπει να είσαι αφελής για να πιστεύεις πως αυτό που έκανες δεν θα  το μάθαινε κάποιος... Είχα το αεροπλάνο μου εκεί, νομίζεις δεν υπήρχαν κάμερες; Ο πατέρας μου μπορεί να ήταν χαζός αλλά όχι τόσο... Με το κατάλληλο ποσό οι γονείς της Κλάρας μίλησαν. Ηξερε από την αρχή πως η γυναίκα στο σπίτι δεν ήταν εκείνη... Αυτό που δεν ηξερα εγώ ήταν η ταυτότητα της γυναίκας. Σε κρατάω στο χέρι... Μπορώ να στείλω το απόσπασμα που φορτώνεις το πτώμα της στο αυτοκίνητο πιστεύοντας πως δεν σε βλέπει κανείς στον Λιαμ και να σε σκοτώσει... Από την άλλη μπορείς να δεχτείς την προσφορά μου και να μου δώσεις αυτό που θέλω!"

Ο Γκαελ έσφιξε τα χέρια του στο τιμόνι... Ήταν σίγουρος πως δεν υπήρχαν κάμερες στο εσωτερικό της αποθήκης αλλά πάνω στην φούρια δεν υπολόγισαν τους εξωτερικούς παράγοντες. Πλέον έμοιαζαν με ηλίθιοι... Φυσικά και ο Ραμιρεζ θα είχε σύστημα ασφαλείας στο ιδιωτικό αεροδρόμιο αλλά όταν την έβαλαν στο αυτοκίνητο έδρασαν απερίσκεπτα.

"Τι ζητάς;" Ρώτησε μέσα στα νεύρα

"Την κοπέλα... Και μην τρεφεις αυταπάτες για τις κατηγορίες που βρήκες εναντίων μου . Έχω πολλά λεφτά Γκαελ... πιστεύεις θα ρίσκαρα την επιστροφή μου ; Σε αντάλλαγμα επειδή ειμαι αρκετά γενναιόδωρος θα σου χαρίσω τη ζωή... Μόλις φυσικά σκοτώσεις τον Λιαμ !" Ο Γκαελ τρελάθηκε...

"Αυτό που μου ζητάς είναι αδιανόητο διάολε!!! Ο Λιαμ είναι αδερφός! Άφησε τον έξω από αυτό!"

"Αφού καταβαθος όλα τα κάνεις επειδή τον φοβάσαι .... Απάντησε μου ειλικρινά, δεν θα σου άρεσε επιτέλους να βρίσκεσαι Εσύ μπροστά και όχι εκείνος; Δεν σε πειράζει που παίρνει πάντα αυτό που θέλει; Σου δίνω διορία να το σκεφτείς μέχρι αύριο... Στην περίπτωση που αρνηθείς να ξέρεις πως θα στείλω στον αγαπητό σου αδερφό το βίντεο που κρατάω στα χέρια μου ...Δεν ξέρω πως αλλά σίγουρα θα βρεις τον τρόπο να μου την φέρεις " Είπε και έκλεισε το τηλέφωνο...

Λίγες ώρες αργότερα πίσω στο ξενοδοχείο

Η Καρίνα πήρε την βαλίτσα της Κλάρας και στάθηκε στο διάδρομο έξω από το ρετιρέ. 

"Δηλαδή ούτε στο δωμάτιο σου θα με αφησεις να σε πάω; "

"Λιαμ .. Δεν νομίζεις πως υπερβάλλεις; Δεν ξέρω τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σου και το εκτιμώ αλλά ειλικρινά έναν όροφο κάτω θα πάω... Θέλω λίγο χρόνο, να δω τι θα κάνω... Να ξεκαθαρίσω με τους δικούς μου και ..."

"Και να επιστρέψεις πίσω σωστά;" συνέχισε εκείνος κι εκείνη χαμογέλασε.

"Η αλήθεια είναι πως εκεί έχω τη ζωή μου ... Μια εβδομάδα τώρα έχω χάσει τον εαυτό μου. Ξεχνάς όσα έγιναν;"

"Δεν τα ξεχνάω πίστεψε με . Σου υποσχέθηκα πως θα σε αφήσω και το κάνω... Να ξέρεις όμως πως αν αποφασίσεις να μείνεις ειμαι διατεθειμένος να σου βρω δουλειά. Ξέρω πως κοροϊδεύεις μέσα σου τα λόγια μου... Ένας εγκληματίας είναι,σκέφτεσαι αλλά αυτό που δεν ξέρεις είναι πως ναι μεν είμαι αυτός που ειμαι αλλά έχω μεγάλες άκρες . Μπορώ να σε βάλω σε όποια κατασκευαστική επιθυμείς..."

"Θα το σκεφτώ Λιαμ ... δώσε μου το χρόνο που χρειάζομαι για να κατανοήσω κι εγώ η ίδια όσα έχουν συμβεί..."

"Όπως αγαπάς... "

"Ακόμα δεν μου είπες τι συνέβη με τον Τζει ... Ξέρω πως έμαθες αρκετά. Δεν μου είπες όμως πως κατάφερες να τον κάνεις να φύγει..." τον ρώτησε διστακτικά.  Μέσα της καιγόταν να μάθει πως ο Λιαμ κατάφερε να τον διώξει από το σπίτι. Ήταν σίγουρη πως κάτι υπήρχε ακόμα αλλά όπως ήταν φυσικό της το έκρυβε.

"Θα έρθω το βράδυ από το δωμάτιο σου και θα σου τα πω..."Είπε Και γέλασε πονηρά

"Αυτό λέγεται εκβιασμός..."του είπε  και πήρε στο χέρι την βαλίτσα

"Αυτό λέγεται Δεν μπορω να σε χορτάσω... κι αν θέλεις πληροφορίες θέλω ανταλλάγματα..." Άπλωσε τα δάχτυλα του και χάιδεψε τα χείλη της .

"Υποθέτω δεν έχω επιλογή..."

"Σωστά υποθέτεις..."

Με μια τελευταία ματιά άρχισε να σέρνει τη βαλίτσα μέχρι το ασανσέρ. Ένιωθε πάνω της το βλέμμα του καθώς περπατούσε αλλά δεν γύρισε προς τα πίσω. 

"Η κόλαση είναι κοντά..." ψέλλισε στον εαυτό της και μπήκε στο ασανσέρ. Καταβαθος ένιωθε πως έκανε συμφωνίες με τον ίδιο το διάολο.  Και πως να μην το κάνει όμως; Ο Λιαμ ρκανε στροφή 360° μοιρών... Δεν της άφησε περιθώριο αμφισβήτησης. Αντιθέτως της έδωσε να καταλάβει πως εννοούσε κάθε του λέξη...

Είχε ήδη στα χέρια το κλειδί από το κλειδί που της έδωσε. Βγήκε απο το ασανσέρ αλλά το ροδακι κόλλησε με αποτέλεσμα να σκύψει και να της πέσει το κλειδί. 

"Γαμωτο !" Έβρισε δυνατά

"Βλέπω άλλαξε αρκετά...Παλιά Δεν εβριζες" Η Καρίνα κοκαλωσε . "Κάτσε να σε βοηθήσω..." Συνέχισε και έπιασε την βαλίτσα της . Μπορεί να είχαν περάσει αρκετά χρόνια αλλά δεν θα ξεχνούσε ποτέ τη φωνή του ... Σήκωσε αργά και σταθερά το βλέμμα της και το ένωσε με το δικό του . Ήταν ίδιος ακριβώς... Σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από πανω του ...

"Μπεν;;;" Είπε αποσβολωμένη . Μέσα στην ταραχή της έπιασε την βαλίτσα και έκανε να σηκωθεί με αποτέλεσμα τα χέρια της να ακουμπήσουν τα δικά του . Κάποτε αυτό τον άντρα τον ερωτεύθηκε. Μπορεί να επέλεξε την Κλάρα αντί για εκείνη αλλά η παρουσία του την γύρισε ξανά στα 20 ... Ο έντονος τρόπος που την κοιτούσε δεν τη βοηθούσε καθόλου.. τα μάγουλα της βάφτηκαν στο κόκκινο και εκείνος άφησε το χερούλι της βαλίτσας και έπιασε απαλά το χέρι της .

"Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;;" Η δυνατή φωνή του Λιαμ ο οποίος στεκόταν στο τελείωμα της σκάλας τράβηξε της προσοχή τους. Κρατούσε στα χέρια του το χαρτί που την απελευθέρωνε από τα χρέη. Ξέχασε να της το δώσει αλλά δεν μπορούσε να περιμένει. Ήθελε να την πειράξει λίγο ακόμα... Βλέποντας ομως το χέρι της κάτω από το δικό του τρελάθηκε. Τσαλακωσε το χαρτί και το έβαλε στην τσέπη του . Τα χαρακτηριστικά του αγριεψαν. Πλησιασε με γρήγορα βήματα και έπιασε τον Μπεν από το γιακά ενώ η Καρινα κοιτούσε σοκαρισμένη

"Ωραία υποδοχή προς τον ξάδερφό σου !! " σχολίασε ο Μπεν και ο Λιαμ τον έσπρωξε στον τοίχο

"Λιαμ σταματά τρελάθηκες;;"

"Καρινα μην ανακατευεσαι!!!" Είπε δυνατά και ξαναγύρισε προς τον Μπεν

"Λεγε! τι δουλειά έχεις εδώ; Όσο για τα ξαδέρφια και τις παπαριες μην τα πουλάς σε μένα! Η μάνα σου αρνήθηκε να δώσει έστω και ένα γαμημένο κομμάτι ψωμί στον πατέρα μου και δες που βρίσκεται τώρα!Στο χώμα που να σε πάρει ο διάολος!!!"

"Πάρε τα χέρια σου από πανω μου !!!" Φώναξε ο Μπεν και τον έσπρωξε
"Πες μου τώρα ότι φταίω κι όλας! 2 χρόνων ήμουν που να πάρει!!!"

"Ακόμα και να μην φταις δεν βλέπω το  λόγο να βρίσκεσαι εδώ!αλήθεια... Σαν τι ήρθες; Σαν Μπεν  η σαν επιθεωρητής Τζάκσον;" Η Καρινα ακούγοντας τη λέξη επιθεωρητής σαστισε.

"Παράτα με !!!" Ο Μπεν απελευθερώθηκε από το κράτημα του και κοίταξε την Καρινα .

"Συγνωμη για όλο αυτό Καρινα ... Αν θελήσεις να τα πούμε  μένω στο 509 ..." της είπε και έφυγε αδιαφορώντας για τον Λιαμ ο οποίος έριξε πλέον το βλέμμα του πάνω στην Καρινα ...

Σας φιλώ...