"Και τώρα πρέπει να αντέξεις  όσα έρχονται...."

Ο Γκαελ ανέβασε το παντελόνι του ικανοποιημένος...

"Τουλάχιστον κατάφερα και γεύτηκα την μια από τις δυο ..." Σχολίασε και η Καρίνα έσφιξε τα δόντια της ... Έβλεπε μέσα από το βίντεο τον Λιαμ να πηγαινοέρχεται στην αποθήκη και κάθε φορά που η κάμερα έπιανε το πρόσωπο του, έσβηνε και ένας χτύπος από την καρδιά της ...

"Τώρα έχεις πλήρη ιδέα και για τους τρεις ..." Συνέχισε να λέει αλλά η Καρινα δεν έδινε σημασία στα λόγια του . Ήταν αφοσιωμένη σε ένα και μόνο άνθρωπο...Στον Λιαμ...

"Ντύσου! Έχουμε να συζητήσουμε! ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ ΓΑΜΩΤΟ;" Χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και εκείνη αναστέναξε. Με όση αξιοπρέπεια της είχε μείνει σήκωσε την φόρμα και γύρισε.

"Σε ακούω...." Μπορεί τα πόδια της να έτρεμαν, μπορεί να ήταν διαλυμένη από κάθε άποψη αλλά δεν του το έδειξε.  Στάθηκε στο ύψος της και τον κατακεραυνωσε με το βλέμμα της ... Ένα βλέμμα που το μόνο συναίσθημα που έβγαζε ήταν αηδία και μίσος...

"Κάθισε....αν μπορείς φυσικά!" Ο Γκαελ γέλασε και προς μεγάλη του έκπληξη γέλασε και η Καρινα

"Τώρα καταλαβαίνω την συμπεριφορά σου...τα κόμπλεξ...το ποσό μισάνθρωπος είσαι... Και επειδή δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ, θα σου πω πως μπορώ να κάτσω άνετα! Δεν ένιωσα  και πολλά εξάλλου..." ακούγοντας την η φλέβα στο κούτελο άρχισε να πάλλεται επικίνδυνα αλλά δεν την ένοιαζε.  Δεν μπορούσε να την σκοτώσει και ούτε είχε τη δύναμη να κάνει κάτι απέναντι της για να την εξευτελισει περισσότερο.

"Σκάσε και κάτσε κάτω!" Η Καρίνα διέταξε τον πόνο ανάμεσα στα πόδια της να σωπάσει και έκατσε....

Λίγες ώρες αργότερα...

Μπήκε στο σπίτι και επικρατούσε ησυχία.Εβγαλε το όπλο και το μπουφάν και έτριψε τα μάτια του . Όλη τη νύχτα πάλευε να βρει κάποια απάντηση αλλά δεν έβγαλε άκρη.  Πηγε στο δωμάτιο και άνοιξε σιγανά τη πόρτα.  Χαμογέλασε απευθείας μόλις την είδε...

Έβγαλε τα ρούχα του και έκλεισε τις κουρτίνες . Είχε ήδη ξημερώσει έξω και ο ήλιος δεν βοηθούσε καθόλου στη νύστα του.  Πρόσεξε πως αντί για το σεντόνι η Καρινα επέλεξε να σκεπαστεί με την κουβέρτα. Δεν έδωσε σημασία αλλά μόλις μπήκε κάτω από τα σκεπάσματα την βρήκε γυμνή, τα μαλλιά της ήταν υγρά και στην αγκαλιά της κρατούσε τη φούτερ του ...

"Μια νύχτα σε άφησα...τι έπαθες;" Μονολόγησε και τράβηξε την μπλούζα απαλά. Την γύρισε και την έκλεισε στην αγκαλιά του . Η Καρίνα αποκοιμήθηκε χωρίς να το θέλει...Δεν είχε σκοπό να την βρει ποτέ έτσι... Μετά από την συζήτηση που είχε με τον Γκαελ εγδαρε κυριολεκτικά το δέρμα της στο μπάνιο και προσπάθησε να φέρει στο κορμί της την ζεστασιά του Λιαμ.

Ήταν σε τόσο βαθύ ύπνο που δεν κατάλαβε καν πως εκείνος γύρισε...

Το ίδιο απόγευμα....

"Λιαμ ;"

"Μμμμμμμ"

"Λιαμ βραδιάζει... Δεν θα σηκωθείς;'

"Κομμάτια είμαι μάτια μου .... "

"Θα πάω να φτιάξω κάτι να φάμε στη κουζίνα και θα έρθω ξανά..."

Η Καρίνα γνώριζε πως αυτές ήταν οι τελευταίες αληθινές συνομιλίες μεταξύ τους . Απο το βράδυ και μετά όλα θα άλλαζαν... Τουλάχιστον για εκείνον. Δεν την πείραζε όμως...Υπέστη το χειρότερο για χάρη του και όταν άνοιξε τα μάτια της τον είδε να κοιμάται πλάι της . Για εκείνη αυτό ήταν αρκετό...

Βγήκε προς τη κουζίνα και τον είδε να την περιμένει.

"Ξύπνησε;"

"Όχι ακόμα..."

"Δεν βλέπω την ώρα να γυρισουμε σπίτι μετά! Αλήθεια δεν σε ρώτησα...Θέλεις να είμαι παρόν; Στο ξύλο που θα φας εννοώ..."

"Άντε γαμησου Γκαελ..."

Η Καρίνα τον προσπέρασε και μπήκε στη κουζίνα. Εκείνος την ακολούθησε και ακούμπησε στην κάσα της πόρτας ευδιάθετος 

"Ζήσε τις τελευταίες σου στιγμές! Από την μια θα ήθελα να είναι και ο Μαξ εδώ! Δεν θα σε γλιτώνε ούτε εκείνος! Ελπίζω να μην σε δείρει πολύ...Έχω κανονίσει τα πάντα! Θα του προτείνω να σε πάω στον Ραμιρεζ μια μέρα νωρίτερα!"

"Κάνε ότι διάολο θες !Χάσου από τα μάτια μου όμως!"

"Μην ξεχνάς Καρινα... Ένα λάθος να κάνεις, μόνο ένα και όλα τελείωσαν ..."

"Εύχομαι να καεις στην κόλαση ...αν και δυστυχώς ακόμα και η κόλαση είναι λίγη για σένα..."

"Φευγω! Δεν θα κάτσω άλλο εδώ να σε ανέχομαι...Θα του τηλεφωνήσω και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα τα ξέρεις! Άντε γειαααα"

Έφυγε και εκείνη έσφιξε την πετσέτα που κρατούσε...

"Θα περάσει κοριτσάκι μου...Έτσι Δεν έλεγε ο Μαξ; Θα περάσει...."

4 ώρες μετά

Ήταν ξαπλωμένη στην αγκαλιά του και απολάμβανε τις τελευταίες στιγμές τους ... Μπορεί ο Καναπές του σαλονιού να ήταν μικρός αλλά χωρούσε άνετα δύο ερωτευμένους ανθρώπους...

"Πολύ σκεπτική είσαι σήμερα, ακόμα δεν μου είπες γιατί κοιμόσουν σε αυτή τη κατάσταση το πρωί "

"Ήθελα να σε νιώσω...Δεν ξέρω γιατί αλλά μου βγήκε. Είμαι λιγάκι άρρωστη νομίζω αλλά θα μου περάσει, δεν έχω τίποτα αλήθεια..."

Ξάφνου το τηλέφωνο του χτύπησε και η Καρινα αναστέναξε

"Ο Γκαελ είναι...Το σκατα έπαθε πάλι;" αποκρίθηκε ο Λιαμ και το σήκωσε...

"Τι θες ; Γιατί; Τώρα;Δεν μπορεί δηλαδή να περιμένει; Καλά καλά...Έρχομαι" γύρισε προς την Καρινα και την κοίταξε

"Πήγαινε...Μην ανησυχείς θα ξαπλώσω και θα σε περιμένω..." Στο τελείωμα χάιδεψε το μάγουλο του και σφαλισε τα χείλη της πριν ουρλιάξει... Αυτό ήταν.  Άπαξ και έφευγε από το σπίτι ο γυρισμός του θα ήταν διαφορετικός...

"Δεν ξέρω τι έπαθε. Λέει πως είναι επείγον ...Απλά δεν ήθελα να μείνεις μόνη πάλι..."

"Όλα είναι καλά Λιαμ..." Είπε Η Καρίνα και ξάπλωσε στο στήθος του

"Ξέρεις κάτι; " Τον ρώτησε γλυκά κι εκείνος την φίλησε στο μέτωπο και χάιδεψε τα μαλλιά της

"Πριν σε γνωρίσω, δεν πίστευα στα θαύματα....Και να που τώρα, έχω μπροστά μου το μεγαλύτερο..." Του είπε και αποτραβηχτηκε . Σηκώθηκε όρθια και στάθηκε στην αρχή του διαδρόμου

"Δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να στο πω αλλά ...."

"Μη ! Μην το πεις ...." Ο Λιαμ κατάλαβε την λέξη που θα έλεγε αλλά όσο και να ήθελε να την ακούσει την σταμάτησε. Σηκώθηκε και πήγε μπροστά της

"Μην την πεις γιατί δεν την αξίζω...." την αγκάλιασε και εκείνη έθαψε τον λυγμό...

"Άφησε με να το κρίνω μόνη μου αυτό Λιαμ... Και τώρα πήγαινε, πήγαινε κι εγώ θα σε περιμένω..."

Ο Λιαμ πρόσεξε πως ήταν η δεύτερη φορά που του το έλεγε αυτό αλλά δεν το σχόλιασε....

Πήρε τα πράγματα του και άνοιξε την πόρτα. Λίγο πριν φύγει σταμάτησε.

"Δεν είμαι εγώ το θαύμα Καρινα....Αλλά εσύ " Είπε και έκλεισε την πόρτα φεύγοντας....

Η Καρίνα έμεινε να την κοιτάζει αμίλητη, νικημενη από το μίσος και την κακία... Σήκωσε το χέρι της και το τοποθέτησε πάνω στη πόρτα . Το βλέμμα της ήταν ανέκφραστο. Παγωμένο...

"Σ'αγαπάω....." Είπε αδύναμα και πήγε στο δωμάτιο...

Λιγα ακόμα έμειναν.....Δεν ξέρω αν τα βγάλω απόψε θα προσπαθήσω όμως....

Να είστε όλοι καλά.....