"Καμία φορά σου δίνουν την ελευθερία αλλά φτάνεις σε σημείο που δεν ξέρεις κατά πόσο την θέλεις..."

Τα κρύα πλακάκια του μπάνιου δεν άργησαν να πάρουν φωτιά καθώς η θερμοκρασία του κορμιού της που ακουμπούσε πάνω μεγάλωνε συνεχώς. Μπήκε μεσα της και έμεινε... Έμεινε για να της δώσει την αίσθηση πως δεν θα φύγει... Πώς θα μείνει και του ανήκει. Χωρίς να κουνιέται την πιεζε πάνω του, είχε τα χέρια του σταθερά στην μέση της απαγορεύοντας της να κουνηθεί...

"Λιαμ ...." Η αλλαγμένη της φωνή κρίθηκε ορόσημο για την απόφαση που πήρε...

"Αγκάλιασε με ..."Της είπε και την έσφιξε. Η Καρινα συμφώνησε σιωπηλά και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του. Χωρίς να βγει από μέσα της , με βήματα αργά και χαρίζοντας της συνεχώς φιλιά , μετέφερε την φλόγα τους στο κρεβάτι.

Λιαμ POV

Θεέ, είναι τόσο διαφορετική... Αυτή η γυναίκα θα με στείλει στο θάνατο. Είμαι σίγουρος... Κάθε εκατοστό πάνω σε αυτό το κορμί φτιάχτηκε για μένα. Φτιάχτηκε για να μπορώ να το αγγίζω. Ακούγομαι σαν μαλακας, το ξέρω...

Δεν ξέρω τι είναι αυτό το πράγμα ανάμεσα μας . Ήταν όμως ικανό να ανατρέψει όλα μας τα σχέδια.. Είμαι σίγουρος πως αλλιώς είχε φανταστεί την κατάληξη και να που τώρα τρέμει για πάρτη μου ... Δεν θέλω να βγω από μέσα της . Αναρωτιέμαι πως γίνεται να σιχαινομουν την Κλάρα και να δενομαι τόσο γαμημένα με την Καρινα ... Ακόμα κι αν μοιάζουν στα δύο σταγόνες νερό θα της ξεχωριζα ξανά και ξανά αν έπρεπε να διαλέξω...

Την ακούω να αναστενάζει στο αυτί μου , με δαγκώνει και την αφήνω. Πώς διάολο τα έκανα έτσι; Εγώ ο μάγκας... Αυτός που θα επέβαλε κανόνες , βρίσκομαι έρμαιος στο άγγιγμα της . Καλά να πάθω... Το ήξερα γαμωτο ! Στην σκέψη πως λίγη ώρα πριν είχα στημένη την Αμαντα στα τέσσερα και την πηδούσα χάνω την αυτοεκτίμηση μου ... Μαλακά Λιαμ ... Εσύ και οι γαμημένες οι αντιδράσεις σου ! Ο φόβος όμως είναι άσχημο πράγμα...

Μπαινοβγαινω μέσα της και κάθε φορά νιώθω πως αλλάζει όλη η μορφολογία του κορμιού της. Κάθε φορά με υποδέχεται διαφορετικά. Τα καυτά της υγρά νε τυλίγουν και με καίνε. Είναι διαφορετικά... Αυτή είναι διαφορετική... Πότε δεν έκανα σεξ χωρίς προφυλακτικό. Φυσικά και δεν είχα μαζί μου όταν ήρθα αλλά δεν σταμάτησα όπως κάνω αλλά φορές. Ίσα ίσα το επιδίωξα κι όλας ... Αν με ρωτούσε κάποιος ομολογώ πως θα το έκανα ξανά και ξανά...

Αγγίζω το κορμάκι της που τρέμει και τρελαίνομαι! Κάνω μαζί της έρωτα που να με πάρει ο διάολος! Έρωτα!!

Πώς θα μπορούσα ποτέ να αφήσω τον καριολη τον Ραμιρεζ να απλώσει χέρι πάνω της ; θα τον σκοτώσω!!!

Καρινα POV

Θα καω στη κόλαση γι αυτό που κάνω... Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να χάσει έτσι τον έλεγχο; Δεν μπορώ όμως... Μπορεί να είναι άρρωστο. Μπορεί να είναι απαράδεκτο. Μπορεί να βγάζω τα μάτια μου με τα ίδια μου τα χέρια αλλά με ξεπερνάει. Ξέρω πως λίγη ώρα πριν άγγιζε άλλη... Ξέρω πως της έδινε το κορμί του και φυσικά δεν με ενδιέφερε... Η έτσι πίστευα... Εγώ και τα ηλίθια σχέδια μου ! Φέρθηκα τόσο ανόητα... Πώς μπόρεσα να πιστέψω ότι θα κατάφερνα να τον ταρακούνησω; Στην τελική εκείνος κατάφερε αυτό που ήθελε εξ αρχής... Να πάρει από μένα κάτι που δεν του ανήκε. Κάτι που δεν είχα σκοπό να δώσω και φυσικά όχι απλά το δίνω αλλά μου αρέσει κι όλας...

Μια ώρα πριν θα γελούσα και μόνο στην ιδέα. Ξέρω πως δίνω το κορμί μου σε έναν άγνωστο. Έναν άντρα που γνωρίζω μόλις λίγες μέρες. Έναν άντρα που εκμεταλλευόταν την αδερφή μου με το χειρότερο τρόπο. Που θέλει να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα και σε μένα.. Γιατί το επιτρέπω; Δεν ξέρω...

Απο τον τροπο που με αγγιζει , που με φιλαει , που μπαινει μεσα μου και βλεπω να ματια του να κλεινουν , θα ορκιζόμουν πως νιώθει. Ξέρω πως δεν νιώθει όμως... Δεν είμαι χαζή. Ξέρω πως μετά, θα πρέπει να του δώσω όσα χρωστάω. Πώς δεν θα με αφήσει. Πώς ειμαι ακόμα μια κατάκτηση στη λίστα . Πώς ίσως μόλις βγει, θα ακούσω πάλι τον ήχο από τα τακούνια εκείνης της γυναίκας... Τον αφήνω όμως. Γιατί το κάνω; Γιατί ακόμα κι αν φοβάμαι να το παραδεχτώ, αυτός ο άντρας έχει κάτι που με μαγνητίζει. Έχει κάτι που με κάνει να τον σιχαίνομαι και συνάμα να τον ποθώ. Διπολική; Μπορεί...

Ήρθε στη ζωή μου από το πουθενά. Με κρατάει πάρα τη θέληση μου , με χτύπησε, μου φέρθηκε άσχημα... Με ανάγκασε να βγω εκτός εαυτού. Αν είχα όμως την επιλογή λίγα λεπτά πριν , το ξέρω πως θα βρισκόμουν πάλι στο ίδιο σημείο.. Φοβάμαι. Φοβάμαι που δεν το μετανιώνω. Φοβάμαι γιατί ξέρω πως από αυτή τη κατάσταση δεν θα βγω αλώβητη.

"Δεν υπάρχεις..."Ψιθύριζει και σκύβει στο λαιμό μου. Ρουφάει και ξέρω πως προσθέτει ακόμα ένα σημάδι στο κορμί μου. Ακόμα ένα τρόπαιο πάνω μου.

Θέλω να ουρλιάξω. Να του φωνάξω να σταματήσει και να φύγει. Να του πω κατάμουτρα πως έχω πονέσει πολύ στη ζωή μου. Δεν θα αντέξω άλλο πόνο... Έχω ήδη χάσει τον εαυτό μου μια φορά, και κάτι μου λέει πως αυτά τα καταπράσινα μάτια που με κοιτάζουν αυτή τη στιγμή θα με κάνουν να χαθώ μια για πάντα ... Μη !!! ΜΗ ΓΑΜΩΤΟ !!! νιώθω τα μάτια μου να δακρύζουν και την όραση μου να θολώνει..

[....]

Ο Λιαμ εστιάσε μέσα στο χάος των ματιών της και ώθησε πιο δυνατά το μόριο του μέσα της. Όσο περισσότερο τα κοιτούσε ένιωθε να χάνει μέσα τους κομμάτια της ψυχης του. Τα ένιωθε σαν μια μαύρη τρύπα. Σαν μια δίνη που δεν αφήνει περιθώρια ελευθερίας. Σε ρουφάει μέσα της και σε καταστρέφει. Την ποθουσε , την ζητούσε και αυτό του έδινε το εισιτήριο για την κόλαση.

Ξάφνου την είδε να σφίγγει τα βλέφαρα της . Έπιασε προσεκτικά το πρόσωπο της , σαν να ήταν κάτι εύθραυστο και φίλησε τα ματοκλαδα της. Ήταν υγρά... Έκλαψε και προσπάθησε να το κρύψει... Έκλαψε καθώς της έκανε έρωτα και αυτό ήταν αρκετό για να τον ταρακουνήσει... Κρατούσε στα χέρια του μια γυναίκα πληγωμένη. Μια γυναίκα που ήταν ένας γρίφος. Ένα αίνιγμα από την πρώτη στιγμή .

Βγήκε όσο πιο σιγά μπορούσε από μέσα της ενώ δεν είχε τελειώσει ακόμα... Τα σεντόνια είχαν γίνει μούσκεμα τόσο από τον ιδρώτα τους όσο και από τα βρεγμένα της μαλλιά. Η Καρίνα άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε.

"Κλείσε τα μάτια σου ..." Της ειπε και κι εκείνη υπάκουσε, δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει. Ακόμα κι αν της περασε από το μυαλό πως είδε το δάκρυ της , ένα δάκρυ που έπεσε από τα μάτια της μετά από 4 ολόκληρα χρόνια δεν μπορούσε να κατανοήσει την πράξη του. Τα μάτια της ηταν κόκκινα. Πλέον ήταν σίγουρος πως πάσχιζε να κρατηθεί από το βάλει τα κλάματα.

Πέρασε απαλά τα χέρια του κάτω από το γυμνό της κορμί και την σήκωσε. Εκείνη έδινε σκληρή μάχη. Μάχη για να κρατήσει μέσα της όλα αυτά που πάλευε να αποφύγει χρόνια τώρα. Κατάλαβε πως τους οδηγεί ξανά στο μπάνιο. Το νερό έτρεχε ασταμάτητα αφού δεν έκλεισε ποτέ και πριν προλάβει να πει λέξη το ένιωσε πάνω της. Ζεστό... Ζεστό σαν την ανάσα του που βρισκόταν ακριβώς μπροστά στο πρόσωπο της. Την άφησε να πατήσει τα πόδια της κάτω και ένιωσε τα χέρια του στα μάγουλα της .

"Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα με ..." της είπε και παρά το νερό εκείνη τον άκουσε.

Μόλις ήρθαν σε επαφή της χαμογέλασε κι εκείνη τρόμαξε. Τρόμαξε γιατί έβλεπε έναν άλλο άντρα μπροστά της .

"Είμαι ο Λιαμ ... Λιαμ Κολινς. Και έχω να δηλώσω πως είσαι πανέμορφη... Ακόμα κι όταν αυτά τα μάτια σου ουρλιάζουν τον πόνο, ακόμα κι αν φοβάσαι αυτή τη στιγμή, ακόμα κι αν θεωρείς πως είσαι τρελή έχω να σου πω πως δεν είσαι μόνη... Δεν ξέρω ποια πραγματικά είσαι... Δεν ξερω τι θα συμβεί αύριο, ούτε ποιος ειμαι πλέον... Έμαθα να βλέπω τους ανθρώπους σαν πιόνια και δυστυχώς έπραξα το ίδιο και μαζί σου. Πρώτη φορά στις λίγες αυτές μέρες, παρά τα όσα έγιναν ανάμεσα μας , σε είδα να κλαις... " Η Καρίνα ακούγοντας τον ένιωσε αβοήθητη.

"Το νερό καθαρίζει τις βρωμιές μας , μας ηρεμεί... Κατάλαβα ένα πράγμα, πριν λίγα λεπτά. Πώς δεν μπορώ να αγγίζω κάτι ξέροντας πως το μολυνω... Σε έφερα εδώ για να ξεπλυνω απο πανω σου το αγγιγμα μου , για να σου πω πως είσαι ελεύθερη..." Εκείνη γουρλωσε τα μεγάλα της μάτια αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που της είπε και χωρίς ντροπή πάτησε τα κλάματα...

Ο Λιαμ έκλεισε το νερό και πήρε μια πετσέτα. Την έβαλε γύρω της και την τύλιξε.

"Θα φύγω από τη ζωή σου όπως ήρθα, σαν ένας ξένος..." Αποκρίθηκε και την πήρε αγκαλιά. "Φτανει να κλαίς...Δεν αξίζει..." Τρόμαζε με τον ίδιο του τον εαυτό καθώς άκουγε όσα της έλεγε αλλά δεν το μετανιώνε. Έφτασε στο κρεβάτι και την ξάπλωσε.

Την άφησε και πήγε στο μικρό έπιπλο δίπλα από την πόρτα. Πήρε το κλειδί από το συρτάρι και το έβαλε στην κλειδαριά . Ίσως για πρώτη φορά ένιωσε περήφανος για τον εαυτό του. Ένιωσε πως έπραξε το σωστό. Πώς μετά από το θάνατο του πατέρα του σκέφτηκε και κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό του . Άναστεναξε και ξεκλειδώσε.

"Μείνε...." Την άκουσε να λέει σιγανά και κατάλαβε πως τελικά, ο δρόμος για την κόλαση ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα...

Σας φιλώ....