"Δύο άνθρωποι ίδιοι μα τόσο διαφορετικοί ,το πάθος και η απάθεια. Η φωτιά και το νερό... το χαμογελο και η θλιψη ... Οπτικα, δύσκολα τους ξεχωρίζεις... ψυχικα όμως, αυτό που θα αντικρύσεις θα είναι τρομακτικό ..."

Παρόν Έτος 2018

Το μαύρο Βέλο που φορούσε έκρυβε κάθε χαρακτηριστικό του προσώπου της. Καθισμένη στην άκρη, μακριά από όλους και από όλα κοιτούσε τον "εαυτό " της να θάβεται.
Τόσο ίδιες ήταν... Τα χαρακτηριστικά της σκληρυναν όταν ειδε τον πόνο που ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπο της μάνας της. Ίσως ποτέ της δεν είχε ρίξει ούτε ένα δάκρυ για την ίδια. Η Καρινα θρηνουσε, το έκανε όμως με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Δεν τους ανακοίνωσε καν πως θα πήγαινε στην κηδεία.

Ο Κόσμος κατά έναν παράξενο λόγο ήταν λιγοστός. Σε σχέση με τον εκρηκτικό χαρακτήρα που είχε πάντα η αδερφή της, το γεγονός πως έκαναν μια τόσο κλειστή κηδεία την ξενιζε. Βέβαια τα 50 άτομα που υπήρχαν δεν τα ελεγες και λιγα,   αλλα σε σχεση με τα 1300 που ειχε καλεσει στο γάμο της έκαναν  την διαφορα και ήταν αρκετά για την κρύψουν. Όχι πως ήθελε να κρυφτεί αλλά όπως και να έχει ποιος θα έδινε σημασία στην ξεχασμένη αδερφή; ήταν σίγουρη πως θα νόμιζαν πως αναστήθηκε η Κλάρα... Αν και είχε να μάθει νέα της 3 ολόκληρα χρόνια οι γονείς της στο γράμμα που της έστειλαν μαζί με το προσκλητήριο του γάμου της,  την είχαν πληροφορήσει πως ήταν μεγάλη και τρανή κυρία πλέον. Διάσημη στους κύκλους και πλούσια. Η Καρινα ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να δει τις λεπτομέριες από την ζωή της αδερφής της και αρκέστηκε σε αυτό. Βέβαια δεν ξέχασε ούτε λεπτό τα λόγια της θείας της στο μήνυμα που άφησε στον τηλεφωνητή...

Ο κόσμος άρχισε να φεύγει. Μέσα στο πληθος την προσοχή της τράβηξε η φιγούρα ενός ψηλού μελαχρινου άντρα. Πλησιασε το φερετρο και άφησε πάνω ένα λευκό τριαντάφυλλο. Υπέθεσε πως θα ήταν ο  άντρας της. Δυστυχώς το προσκλητήριο είχε ημερομηνία 1 ημέρα μετά τον θάνατο της πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχαν παντρευτεί ακόμα αλλά δεν επαυε να ήταν άντρας της. Όλα έμοιαζαν τόσο ψεύτικα... Μια γυναίκα που ήταν πάντα το επίκεντρο της προσοχής, μια γυναίκα που ήταν γεμάτη ζωή πλέον κείτονταν νεκρή λίγα μέτρα μακριά της.

Περίμενε στις σκιές τον κόσμο να φύγει. Μόλις έμεινε τελευταία σηκώθηκε και πήγε προς το φερετρο. Έβαλε το χέρι της πάνω στο κρύο ξύλο και αναστέναξε.  Σηκωσε το Βέλο και βλέποντας την νεκρή, άψυχη μπροστά στα μάτια της ,  οι αναμνήσεις  επέστρεψαν για να την στοιχειώσουν...

Έτος 2001 Ετών 9

"Μαμά σου είπα πως δεν θέλω να πάω!" Φώναξε η μικρή Καρινα αλλά η μητέρα της ανένδοτη άφησε το μικρό ροζ φόρεμα στο κρεβάτι και πήρε την χτένα στα χέρια της.

"Καρινα δεν θα το ξαναπώ γλυκειά μου , είναι τα γενέθλια της ξαδέλφης σου και θα πάμε όλοι μαζί"

"Μα μαμά, δεν ταιριαζω με τα υπόλοιπα παιδάκια...Δεν με παίζουν!"
Είπε εκείνη με δακρυσμένα ματάκια.

"Θα έχεις την αδερφή σου Καρινα! Είναι ήδη έτοιμη και σε περιμένει...Λίγο αν της εμοιαζες όλα θα ήταν διαφορετικά!" Αναφώνησε και αναστέναξε. Άρχισε να πλεκει μηχανικά τα μαλλιά της κόρη της σε πλεξούδες αδιαφορώντας για τα συναισθήματα που της δημιουργούσε κάθε φορά που  έφερνε παράδειγμα την Κάρλα.

Έτος 2005 Ετών 13

"Καρινα ! Καρινα τρέξε! Το πήρα επιτέλους!" Αναφώνησε η Κλάρα  ευτυχισμένη και δίχως να χτυπήσει άνοιξε την πόρτα του δωματίου. Η χαρούμενη φωνή της είχε ακουστεί σε όλο το σπίτι. Η Καρινα απογοητευμένη κοίταξε την αδερφή της. Κρατούσε στα χέρια της ένα μικρό κουταβάκι. Λυπημένη, κατέβηκε από το κρεβάτι και την πλησίασε.

"Δεν είναι χαριτωμένο;" Ειπε η Κλάρα  και το άφησε κάτω.

"Σαν το προηγούμενο... το οποίο κατέληξε στο ίδρυμα γιατί το βαρέθηκες" μουρμούρισε η Καρινα

"Τι είπες;" Ρώτησε η Κλάρα  με έντονο ύφος.

"Τίποτα.. είπα πως είναι πανέμορφο"

Έτος 2010 Ετών 18

"Ούτε να το σκέφτεσαι! Έχεις διάβασμα εξάλλου Καρινα ! Είναι η τελευταία σου χρόνια και περιμένω από σένα να αριστευσεις...!" Είπε αυστηρά ο πατερας της και την κοίταξε.

"Μα μπαμπά, είναι ο χορός σήμερα. Εκτός αυτού η Κλάρα  γιατί θα πάει;"

"Γιατί η αδερφή σου δεν παίρνει και πολλά από γράμματα. Θα βρει έναν πλούσιο κάποια στιγμή και θα παντρευτεί. Εσύ που δεν έχεις κανένα καλό είναι να μάθεις τουλάχιστον γράμματα!" Για μια ακόμα φορά η Καρινα δάκρυσε. Δάκρυσε για τον χαμένο της εαυτό, για την τσαλαπατημενη της προσωπικότητα που ήταν θαμμένη στο χώμα...

"Μπαμπά εγώ λέω να έρθει μαζί! Που ξες ίσως επιτέλους αποκτήσει και καμία φίλη! Τι λες;" Η Κλάρα  προσπάθησε να μεταπείσει με έναν άκυρο ισχυρισμό τον πατέρα της αλλά η Καρινα είχε ήδη ακούσει αρκετά.  Αποχώρησε λυπημένη από το σαλόνι...

Έτος 2012 Ετών 20

"Καρινα δεν θα το πιστέψεις!!!" Ούρλιαξε η Κλάρα και μπήκε στο δωμάτιο της. Αυτό το κακό συνήθειο να μην χτυπάει είχε αρχίσει να την εκνευρίζει

"Μπορείς να σταματήσεις να μπαίνεις έτσι στο δωμάτιο μου ;" Αποκρίθηκε και έκρυψε κάτω από το μαξιλάρι τις ζωγραφιές της.

"Δεν μπορούσα να περιμένω!θυμάσαι τον Μπεν;" Η Καρινα μόλις άκουσε το όνομά του καρδιοχτυπησε. Παιδικός έρωτας και ανεκπλήρωτος για την ίδια... Πότε του δεν της είχε δώσει σημασία... Ποιος θα έδινε άλλωστε σε ένα κορίτσι με γυαλιά και κατσαρα μαλλιά...

"Ποιον Μπεν ;" ρώτησε αδιάφορα

"Ωωωωω ελα τώρα ... εκείνον τον κουκλο από το φροντιστήριο σου... "

"Α ναι ... Ο Μπεν ..."απαντησε και έπιασε μια τούφα από τα μαλλιά της

"Μου ζήτησε να βγούμε!!!! Τον είδα στο μπαρ και ήταν τόσο όμορφος θεε μου ! Και μετά με κέρασε ποτό....Και μετά...." Η Καρινα σταμάτησε να ακούει από τα πρώτα δευτερόλεπτα... Σιχαμαρα... Αυτό ένιωθε από την ζωή της. Όλα γυρνούσαν γύρω από την αδερφή της κι εκείνη ήταν πάντα στο κενό. Στο τίποτα...

Έτος 2015 Ετών 23

Κρατούσε τόσο σφιχτά το πτυχίο της στο χέρι που ήταν έτοιμο να σκιστει. Έψαχνε μέσα το πλήθος να βρει την οικογένεια της αλλά δεν έβλεπε κανέναν τους... Ο Κόσμος είχε αρχίσει να διαλύεται.

"Συγχαρητήρια δεσποινίς Χάρτ! " Αναφώνησε ο καθηγητής της κι εκείνη γύρισε αποτομα προς το μερος του.

"Ευχαριστώ κύριε Εβανς..." Το ύφος της είχε την αντανάκλαση της ψυχής της...

"Γιατί είσαι λυπημένη κορίτσι μου μια τέτοια μέρα;" Ρώτησε και το αυθόρμητο χαμόγελο που σχηματίστηκε στα χείλη της έσταζε ειρωνεία. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να του πει πως τελικά οι γονείς της επέλεξαν να πάνε στην Οντισιόν της Κλάρας  αντι στην αποφοίτηση της για ένα ρόλο... σε μια απλή οντισιόν... Για έναν απλό γαμημένο ρόλο.

"Μια χαρά ειμαι κύριε Εβανς λίγο εξαντλημένη φυσικά..." Έριξε μια τελευταία μάτια στην άδεια αίθουσα και βουρκωσε.

"Καταλαβαίνω κορίτσι μου... Ίσως θα ήθελες να σε πάω σπίτι;Ξέρεις συγνωμη που το λέω αλλά δεν βλέπω κάποιον μαζί σου και ...."

"Σας ευχαριστώ πάρα πολύ κύριε αλλά προτιμώ να περπατήσω... " Εμφανώς απογοητευμένη έβαλε το πτυχίο μεσα στην τσάντα της και τον αποχαιρέτησε...

Ίσως η δική της ζωή να μην είχε τόση σημασία για τους δικούς της ... Ίσως τελικά αντί για δύο, έπρεπε να κάνουν μόνο ένα παιδί...

Έτος 2018 Ετών 26 ( 2 ημέρες πριν.)

Το φως που έμπαινε από το παράθυρο του γραφείου της ,την ελουζε  με ζεστασιά... Βαμμένο σε ένα αυστηρό αλλά συνάμα όμορφο γκρίζο προσέδιδε όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα της. Ήταν απλό και όμορφο. Τρία ολόκληρα χρόνια δεν είχε επαφή με κανένα. Έφυγε την ημέρα της αποφοίτησης της και από τότε κατάφερε επιτέλους να βρει τον εαυτό της. Επικοινώνησε φυσικά με την οικογένεια της αλλά το μόνο που εισέπραξε ήταν απάθεια. Δεν τους ένοιαξε καν που έφυγε από το σπίτι. Το μόνο που της είχαν πει ήταν πως η Κλάρα πήρε το ρόλο της ζωής της .

Με όσες οικονομίες είχε , προδομένη από την ίδια της την οικογένεια αποφάσισε να εγκαταλείψει το Σικάγο και να πάει μόνιμα στην Αυστραλία. Στην άλλη άκρη της γης. Μακριά από κάθε σύγκριση, κάθε μειονέκτημα, κάθε θλίψη που της πρόσφερε το οικογένειακο της περιβάλλον. Πότε της δεν μπόρεσε να καταλάβει πως γίνεται οι ίδιοι οι γονείς της να ξεχώριζαν τα παιδιά τους. Δύο παιδια που έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό. 

Το μόνο πράγμα που είχε απο εκείνους πλέον ήταν δύο κάρτες. Η μια έγραφε ένα απλό χρόνια πολλά για τα γενέθλια της  και η άλλη ηταν ένα προσκλητήριο για το γάμο της αδερφής της που θα γινόταν σε μια εβδομάδα. Ούτε καν στον κόπο να τηλεφωνήσουν έμπαιναν.

Από κάποιους γνωστούς που είχε στην πόλη έμαθε πως η αδερφή της τελικά έκανε την τύχη της. Μπλέχτηκε με έναν πλούσιο  επιχειρηματία και παράλληλα έπαιζε και σε ταινίες. Μερικές είχαν καλές πωλήσεις άλλες πάλι όχι. Έκανε φωτογραφίσεις και γενικά τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας. Ήταν τόσο προσηλωμένη στη ζωή της που ούτε καν εκείνη προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί της.

Κοίταξε την φωτογραφία που είχε πάνω στο κομοδίνο . Ήταν η μοναδική που πήρε φεύγοντας. Ίσως και η μόνη που έδειχνε την απαράμιλλη αγάπη των γονιών της . Βρέφος ακόμα, κλεισμένη στην αγκαλιά της μάνας της ενώ η Κλάρα στου πατέρα τους. Μέσα της θεωρούσε πως τοτε , τότε την αγαπούσαν πραγματικά.

Έβγαλε τα γυαλιά της και άνοιξε τα κουμπιά από το αυστηρό  κοστούμι της. Η σχεδίαση κτηρίων ήταν αρκετά δύσκολη δουλειά αλλά η Καρινα κατάφερε το ακατόρθωτο. Μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο άντρες εκείνη έλαμψε. Ήταν τοπ στον τομέα της και είχε το σεβασμό όλων. Ειχε δικο της σπιτι και οτι θα μπορούσε να ζητησει μια κοπέλα στα 26.

Σπάνια έβλεπες μια κοπέλα αυτής της ηλικίας στις επιχειρήσεις πόσο μάλλον στην οργάνωση της κατασκευής ενός κτηρίου. Η Καρινα όμως ήταν άσσος στην δουλειά της. Φρόντιζε να κρατάει τους άντρες μακριά και επικεντρώθηκε στην καριέρα της. Αν και πλέον είχε ότι ζητήσει η ρετσινιά της δεύτερης δεν έσβησε τελείως από μέσα της. Αυτός ήταν και ο λόγος που ενώ ήταν μια γυναίκα πανέμορφη έθαβε τον εαυτό της πίσω από αυστηρό ντύσιμο και χρησιμοποίουσε κάθε πιθανή δικαιολογία για να αποφύγει τους άντρες.

Κοίταξε το ρολόι. Σε λίγα λεπτά θα πήγαινε επιτέλους στον προσωπικό της παράδεισο. Το σπίτι της. Πήρε την τσάντα και το παλτό της άφησε ελεύθερα τα μαλλιά και κλείδωσε το γραφείο. Πάντα έφευγε τελευταία.

Με το αυτοκίνητο η διαδρομή για το σπίτι απείχε 15 λεπτά . Τόσα όσα χρειαζόταν για να αποβάλει όλη την κούραση της ημερας και να μπει σε κατάσταση ηρεμίας.

Έφτασε σπίτι και πάρκαρε. Η γειτονιά ήταν σχετικά απόμερη γι αυτό και την επέλεξε. Μερικοί την έλεγαν παράξενη άλλοι πάλι πίστευαν πως φοβάται να ανοιχτεί. Όπως και να είχε όμως κάνεις δεν ήξερε την ιστορία αυτής της γυναίκας. Ήταν για όλους κάτι το απροσπέλαστο .

Μπήκε στο σπίτι και έβγαλε τα τακούνια. Τα τοποθέτησε όμορφα πάνω στο μικρό χαλακι που είχε στην είσοδο και περπάτησε μέχρι την κουζίνα ξυπόλητη. Το κρύο πάτωμα σε συνδιασμο με την κούραση των ποδιών της την χαλάρωναν.  Πάτησε τον τηλεφωνητή και πήγε στο ψυγείο. Άνοιξε την πόρτα και πήρε τον αγαπημένο της χυμό. Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά. Μέχρι που στο δεύτερο μήνυμα έχασε την γη κάτω από τα πόδια της. Αναγνώρισε την φωνή της θείας  της και κλείνοντας το ψυγείο πλησίασε τον τηλεφωνητή.

"Καρινα , τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα σχεδιάζαμε. Η αδερφή σου ..."  Η θεια της σταμάτησε και πάτησε τα κλάματα.
"Η Κλάρα πέθανε κορίτσι μου . Σε δύο μέρες θα γίνει η κηδεία.  Οι γονείς σου έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες. Ήταν απασχολημένοι και πήρα την πρωτοβουλία να σου το πω εγώ... Δεν ξέρω γιατί έφυγες, ούτε γιατί έριξες μαύρη πέτρα πίσω αλλά για το Θεό... έλα τουλάχιστον στην κηδεία της... Ξέρεις, έτσι όπως έγινε τον τελευταίο χρόνο , άνθρωπος δεν θα έρθει εκτός από τους συγγενείς... Εύχομαι να σε δω. Σ'αγαπάω και μου έλειψες... Αντίο Καρινα"

Ξάφνου αισθάνθηκε τα δάχτυλα της παγωμένα. Τα μάτια της βουρκωσαν και ούτε κατάλαβε πως ο χυμός της είχε πέσει από τα χέρια και αδειαζε στο πάτωμα... Ναι , Η Καρινα βαρέθηκε να είναι σκιά της αλλά ποτέ δεν θα ευχόταν ένα τέτοιο τέλος για την αδερφή της....

Με χιλιάδες απορίες στο μυαλό της , έπεσε και έκατσε στο πάτωμα... το δάκρυ πάλευε να πέσει, έδινε σκληρή μάχη αλλά σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος ποτέ δεν έμαθε να κλαίει. Από μικρό παιδί , το δάκρυ πάντα έφτανε στα μάτια της αλλά δεν έπεφτε ποτέ...

Σας φιλώ...