"Δεν ξέρω τι είναι λάθος και τι σωστό...Δεν ξέρω ποιος είμαι και τι κάνω... Ξερω μονο πως Σ'αγαπάω"

Ο Λιαμ την κρατούσε σαν να ήταν κάτι εύθραυστο. Κάτι  που φοβόταν πως αν το πιέσει λίγο παραπάνω θα σπάσει από τα πολλά ραγισματα. Ραγισματα που προκάλεσε ο ίδιος... Ραγισματα που είχε στο κορμι της από παλιά αλλά ήξερε πως αποτελούσαν ακόμα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού της. 

"Πες το ξανά..." Την άκουσε να λέει και πάγωσε ο χρόνος. Σταμάτησε κάθε κίνηση που εκανε και έπιασε το πρόσωπο της στα χέρια του ... Δεν άντεχε να την βλέπει ακόμα δακρυσμένη...

"Σ'αγαπάω...Ακόμα κι αν δεν έχω το δικαίωμα ,το κάνω... Δεν θελω να μου πεις τιποτα. Δεν θελω να ξερω τι νιωθεις κι αν μ'αγαπάς ... Μην με αφήσεις να σε πληγωσω ποτέ ξανά. Κοίτα με στα μάτια και ορκισου πως μετά από αυτή τη νύχτα αν σε πληγωσω δεν θα μου πεις ποτέ ξανά να μείνω... Κοίτα με και ορκισου πως θα με διώξεις από τη ζωή σου μια για πάντα... Ορκισου πως θα με σβήσεις και θα ζήσεις για σένα...ΟΡΚΙΣΟΥ ΜΟΥ ΚΑΡΙΝΑ!" Εκείνη δεν απάντησε αμέσως. Βυθίστηκε μέσα στα άγρια πράσινα μάτια του και πέρασε το χερι της ανάμεσα στα μαλλιά του . Για την Καρινα ήταν σαν ένας βουβός αποχαιρετισμός...Ξάφνου   ανασηκωσε το πρόσωπο της και τον φίλησε.

"Στο ορκίζομαι..." Αυτή ήταν και η τελευταία λέξη που ειπώθηκε ...

Ο Λιαμ έβγαλε την μπλούζα της και την πέταξε στο πάτωμα. Άρχισε να αφήνει υγρά φιλιά σε κάθε σπιθαμή του κορμιού της . Κάθε τόσο επέστρεφε στα χείλη της για να ρουφήξει όλο τον αέρα που την άφηνε να μαζέψει και χανόταν ξανά...

6 μήνες... 6 ολόκληροι μήνες είχαν περάσει σχεδόν από τότε που την ένιωσε για πρώτη και τελευταία φορά... Την λαχταρούσε... Εκείνη τη στιγμή έσβησε από το μυαλό του κάθε άσχημη λέξη που ειπώθηκε απο τον Γκαελ .Κάθε υπαινιγμό και κάθε κατηγορία...

Ζούσε την στιγμή ξέροντας πως ανά πάσα ώρα και στιγμή ήταν ικανός να κάνει μαλακια... Γιατί αυτός ήταν και δεν ήξερε αν θα άλλαζε. Ήταν όμως ήρεμος...Του ορκίστηκε... Για τον Λιαμ ο όρκος ήταν ισχυρός...Είχε υπόσταση και ήθος.

Λίγο πριν μπει μέσα της,  την κοίταξε για ακόμα μια φορά. Ηθελε να της πει πόσο όμορφη ήταν αλλά δειλιασε. Είχε ήδη πει αρκετά... Μπήκε μέσα της αργά, σταθερά...Κοιταξε τον μορφασμο που έκανε το πρόσωπο της και άφησε ένα φιλι στο μέτωπο της στο σημείο που έσμιξε τα φρύδια της .

Η Καρίνα αναστέναξε... Άνοιξε τα χείλη της αλλά δεν την άφησε να πει λέξη . Την φίλησε πριν προλάβει να μιλήσει. Κλείδωσε σαν τελευταία κουβέντα τον όρκο της και παραδόθηκε σε εκείνη.

Έξω η καταιγίδα δυνάμωνε απειλητικά. Το φως αναβοσβησε δύο φορές ώσπου το ρεύμα κόπηκε.  Αν και οι γεννήτριες δεν άργησαν να το επαναφέρουν   , ο Λιαμ και η Καρινα ήταν τόσο απορροφημένοι ο ένας στον άλλο  που δεν  κατάλαβαν απολύτως τίποτα...

Πέντε η ώρα χαράματα....

"Εσύ φταις ρε μαλακά! Σκάσε τώρα και άνοιξε την πόρτα! " Είπε ο Μαξ και ο Γκαελ τον αγριοκοιταξε

"Εγώ; Δεν φτάνει που ήθελα να οδηγήσω γιατί ήπιες και θα μας σκοτωνες με κατηγορείς και από πάνω ;"

"Ναι ! Εσύ ο Νηφάλιος που δεν είδε καν το πασαλακι στο δρόμο και γάμησέ όλο το αυτοκίνητο μου !"

Ο Γκαελ ρολαρε τα μάτια του και ξεκλειδώσε... Το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν μόλις μπήκαν μέσα ήταν το πεταμένο όπλο του Λιαμ πάνω στο καναπέ. Ο Γκαελ γέλασε και ο Μαξ έτρεξε αμέσως στο δωμάτιο της . Άνοιξε την πόρτα αλλά δεν ήταν κάνεις μέσα...

Κοίταξε τα σπασμένα γυαλιά και το πατζούρι και βγήκε...

"Ζει ;" Είπε ο Γκαελ ειρωνικά και δίχως να απαντήσει τον προσπέρασε και πήγε προς το δωμάτιο του Λιαμ. Η πορτα ήταν ανοιχτή .

"Δόξα συ !!!" Είπε και ακούμπησε την πλάτη του στο τοιχο λαχανιασμένος κοιτάζοντας τους. Ο Λιαμ ήταν ξαπλωμένος στο πλάι και κρατούσε την Καρινα αγκαλιά. Τα ρούχα τους ήταν πεταμένα στο πάτωμα και πάνω στο κορμί τους υπήρχε μόνο ένα σεντόνι. Από τον τρόπο και μόνο που είχε χωμένο το κεφάλι του στον λαιμό της κατάλαβε πολλά...

Στον Γκαελ δεν άρεσε καθόλου η κίνηση του. Πήγε προς το μέρος του αλλά ο Μαξ έκλεισε την πόρτα και στάθηκε μπροστά.

"Δεν νομίζω να υπάρχει εκεί μέσα κάτι που να σε ενδιαφέρει!" Είπε με έναν επιθετικό τόνο στη φωνή

"Την πήδηξε έτσι; Το ήξερα γαμωτο ! Πότε δεν θα βάλει μυαλό αυτός ο άνθρωπος...." Μουρμουρησε και ο Μαξ σοβαρεψε όπως ποτέ άλλοτε

"Δεν ξέρω το πρόβλημα σου αλλά αν τολμήσεις και κάνεις κάποια κίνηση ανάμεσα τους θα σε κόψω σε τόσο μικρά μικρά κομμάτια που ούτε  στο μικροσκόπιο θα σε βρίσκουν... Βάλτο καλά μέσα στο κεφάλι σου ..." Τον έσπρωξε και ο Γκαελ παραπατησε.

Ο Μαξ έμεινε έξω από την πόρτα ακίνητος ώσπου ο Γκαελ πήγε στο δωμάτιο του.

"Μικρά βηματάκια Λιαμ ... Μικρά και σταθερά...Που θα πάει ρε πουστη κάποια στιγμή θα μάθεις να περπατάς χωρίς ώθηση...." Μονολόγησε  χαρούμενος και πήγε στο δωμάτιο  για να αλλάξει ρούχα.

Δεν τον ενδιέφερε το πως έγινε ούτε το γιατί έγινε...Ήταν όμως ικανοποιημένος από την κατάληξη. Ήλπιζε πως πλέον ο Λιαμ θα βάλει μυαλό και θα καταλάβει τα λάθη του μια και καλή...

6 ώρες αργότερα...

Η Καρίνα άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε γύρω της . Στην αρχή τα έκλεισε αλλά έπειτα τα άνοιξε αμέσως. Ένιωσε το ζεστό του χέρι πάνω στη κοιλιά της και τότε θυμήθηκε τι ακριβώς είχε συμβεί λίγες ώρες νωρίτερα. Όταν ξύπνησε ο εγκέφαλος της σκέφτηκε πως είδε το πιο περιεργο όνειρο αλλά πλέον είχε σβήσει κάθε οφθαλμαπάτη από τα μάτια της .

Δεν είχε ιδέα τι θα αντικρίσει αλλά γύρισε το σώμα της απαλά προς το μέρος του . Ήταν πανέμορφος... Αν και τα καταπράσινα μάτια του ηταν κλειστά έμοιαζε με άγγελο... Άγγελο με ουρά και κέρατα σκέφτηκε και γέλασε.

"Τόσο αστείος είμαι το πρωί;" Είπε ξαφνικά και άνοιξε τα μάτια του σπέρνοντας τον τρόμο στα δικά της .

"Καλημέρα.." Της ειπε γλυκά για να σπάσει το πάγο και την φίλησε στη μύτη. Η Καρίνα δεν πίστευε στα μάτια της ...

"Μήπως.... Μήπως θέλεις να φύγω; " Ρώτησε δειλά και ο Λιαμ γέλασε

"Και να πας που ; Νομίζω είσαι μια χαρά εδώ... "Είπε και την τράβηξε κοντά του.  Βλέποντας τα χείλη της να διαχωρίζονται και να σχηματίζουν ένα αχνό, αμυδρό   χαμόγελο η καρδιά του άρχισε να πεταριζει .

"Μην φοβάσαι.... Ζήσε την στιγμή Καρινα" την προέτρεψε κι εκείνη αφέθηκε...

Πλησιασε το πρόσωπο του και τον φίλησε στα  χείλη..

"Καλημερα λοιπόν " Η διστακτικότητα της ήταν κατανοητή απ την πλευρά του αλλά δεν θα την πίεζε. Ήταν και για τον ίδιο εξάλλου  περίεργο...

"Πείνας; " Ρώτησε κι εκείνη γέλασε ξαφνικά. Είχε ένα διαφορετικό χαμόγελο όμως... Πιο φυσικό... Πιο αληθινό από το προηγούμενο

"Είπες τη μαγική λέξη!!!" Απάντησε χαρούμενη και ο Λιαμ άνοιξε διάπλατα τα μάτια του .

"Γιατί με κοιτάζεις έτσι;" Τον ρώτησε

"Γιατι ένιωσα χαρούμενος.... " Η Καρίνα ήξερε πως αυτές οι τρεις λέξεις που ξεστόμισε ήταν αληθινές.. τα μάτια του γυάλιζαν και έδειχνε ευτυχισμένος.

"Έλα σήκω... ! Ντύσου και πάμε να τσιμπήσουμε κάτι στη κουζίνα!" Της είπε αλλά εκείνη σκυθρωπιασε

"Λιαμ ... Δεν είναι καλή ιδέα... Δεν ζεις μόνος και δεν ξέρω ..."

"Καρινα ; Νομίζω μπορώ να κάνω ότι θέλω εδώ μέσα...Και τώρα σήκω!!!" Την έπιασε και την τράβηξε από το κρεβάτι .

Εκείνη άρχισε να ψάχνει για την φούτερ που της έδωσε χθες και ο Λιαμ γέλασε... "αν συνεχίσεις να περιφερεσαι και να ψάχνεις γυμνή τα ρούχα σου δεν μας βλέπω να τρώμε τίποτα!" Σχολίασε πονηρά και έβγαλε την μπλούζα που κρατούσε πίσω από την πλάτη. Την πέταξε κι εκείνη την έπιασε χαμογελώντας

Αν και θεωρούσε υπερβολική την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε δεν έπαψε να πιστεύει πως μερικές φορές γίνονται και θαύματα...

Βγήκε πρώτος ο Λιαμ κι εκείνη ακολούθησε... Μόλις μπήκαν στη κουζίνα  , ειδαν πως ο Γκαελ και ο Μαξ ειχαν ηδη ξυπνήσει ... Εισέπραξαν δύο βλέμματα...

Το ένα πλημμύριζε από χαρα ενώ το άλλο ήταν βουτηγμένο στο μίσος...

Σας φιλώ....