"Κάθε πράξη έχει και το ανάλογο τίμημα..."

Το δωμάτιο ήταν αρκετά ζεστό. Αν και δεν πρόλαβε να παραμείνει το πρωί όσο ήθελε πλέον το έβλεπε σαν ναό. Είχε ήδη πάρει την απόφαση της και κάνεις δεν θα το άλλαζε αυτό. Έκλεισε το νερό από το ντουζ. Σκούπισε το κορμί της με την πετσέτα ελαφρά και φόρεσε το λευκό σατέν νυχτικο της. Μπορεί να έμοιαζε σνομπ, αλλά το συγκεκριμένο ύφασμα της δημιουργούσε την αίσθηση της χαλαρότητας. Του κενού. Εκείνη την παγωμάρα  που την έκανε να σκέφτεται χωρίς συναισθηματισμούς.

Έβαλε την ρόμπα από πάνω και βγήκε στο δωμάτιο. Όσο ζεστό κι αν ήταν το μπάνιο η νευρικότητα στα δάχτυλα των χεριών της της υπενθύμιζε βουβά την πραγματικότητα. Ευχήθηκε για ένα λεπτό να ήταν κουφή, τυφλή...μουγκη.  Να ζούσε τον απόλυτο συνδιασμο. Έφερνε στο μυαλό της αδερφή της και ήθελε να βάλει τα κλάματα. Ήθελε να ουρλιάξει! Δεν ήταν η γυναίκα όμως που έκλαιγε.  Ούτε η γυναίκα που φοβόταν. Άνοιξε τις τεράστιες μπαλκονοπορτες και άφησε τον καθαρό αέρα να εισχωρήσει στο χώρο.

Έβγαλε τις παντόφλες και ξυπόλητη πήγε μέχρι την τσάντα. Πήρε το κινητό στα χέρια και βγήκε έξω. Ήξερε τι θα κάνει αλλά δεν γνώριζε αν ήταν αρκετό...

Πληκτρολόγησε τον αριθμό του Φρέντι.  Αφεντικό και καλό της φίλο. Μπορεί να είχαν αρκετές ώρες διαφορά αλλα ήταν επείγον.

" Κάρι; Τι έπαθες και με παίρνεις ακόμα δεν βγήκε ο ήλιος;"

"Έχω πρόβλημα Φρεντ" Είπε κοφτα. Βγήκε στο μπαλκόνι και άναψε ένα τσιγάρο. Το ύφασμα στα σημεία που υπήρχε υγρασία στο κορμί της είχαν κολλήσει πάνω του και αγνοώντας πως η πόρτα του δωματίου είχε ανοίξει συνέχισε...

"Δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ και το ξέρεις. Δεν θα σε έπαιρνα αν δεν ήταν ανάγκη. Τσέκαρα τον τραπέζικο μου λογαριασμό και γι αυτό σε πήρα. Χρειάζομαι χρήματα για να συμπληρώσω ένα ποσό..."

Ο Λιαμ που είχε ήδη βρεθεί στα μισά του σκοτεινού δωματίου  , παρέμεινε σιωπηλός. Ήθελε να ακούσει κι άλλα πριν κάνει την εμφάνισή του.

"Δεν μπορώ να σου πω πολλά. Η οικογένεια μου έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή. Μπορείς να με βοηθήσεις;" Η Καρινα ήξερε πως το ποσό ήταν μεγάλο αλλά πίστευε πως ίσως ήταν ικανός να την βοηθήσει.

"Για τι ποσό μιλάμε;" Την ρώτησε.

"380.000 χιλιάδες αμερικανικά δολλάρια..." Ο Λιαμ ακούγοντας την γέλασε. Είχε ήδη καταλάβει πως προσπαθούσε  να βγει από αυτή τη κατάσταση αλώβητη.

"Καρινα είσαι τρελή; Το ποσό είναι τεράστιο και όσα έχω στην τράπεζα είναι για να καλύψω τους μισθούς. Μέχρι 100 χιλιάρικα μπορώ να σου δώσω" Από τον τρόπο και μόνο που χτύπησε το χέρι της στο κάγκελο, ο Λιαμ κατάλαβε αμέσως ότι έπεσε στο κενό. Πλησιασε ακόμα περισοτερο και έφτασε σχεδόν στην μπαλκονόπορτα. Άφησε το βλέμμα του να περιπλανηθεί στο κορμί της.

Μπορεί τα χαρακτηριστικά του προσώπου της να ήταν ίδια με της Κλάρας αλλά το κορμί της ήταν διαφορετικό. Πιο ζουμερό... Η Κλάρα ήταν δεν ήταν 45 κιλά. Μανιακη με την εικόνα της είχε καταντήσει αηδία. Πάραυτα όμως ο Ραμιρεζ   την ήθελε στεκα και αυτό τον βόλευε...

(Πόσες γαμημενες καμπύλες έχεις...)Σκέφτηκε όταν η Καρινα άλλαξε στάση και άθελά της έσκυψε προς τα κάγκελα και τέντωσε το κορμί της...

"Μόνο 100; Πιστεύω πως μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο..." του απάντησε και ξαφνικά ένιωσε ένα απότομο τράνταγμα. Το κινητό της έπεσε από το μπαλκόνι και η Καρινα αναστατωμένη κοίταξε ένα ζευγάρι άγρια μάτια που την έβλεπαν γεμάτα οργή.

"Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ μέσα;" Φώναξε στα μούτρα του και τράβηξε τον καρπό της απελευθερώνοντας τον από το κράτημα του. Μπήκε γρήγορα μέσα και πρόσεξε αμέσως πως η πόρτα ήταν κλειστή . Κάτι μέσα της έλεγε πως σίγουρα θα ήταν και κλειδωμένη.

"Ήρθα να επισκεφτώ το βραβείο μου δεσποινίς Χάρτ... και να βεβαιωθώ πως δεν θα κάνει καμία τρέλα.."
Η φωνή του βαριά, αισθησιακή. Το παρουσιαστικό του όμως σκληρό και απόμακρο. Η Καρινα τύλιξε καλύτερα την ρόμπα της αλλά δεν έφτανε... σαν αρπακτικό ο Λιαμ ήδη πρόσεξε τις ανασηκωμενες της ρόγες. Αυτή η γυναίκα ήταν αδιαμφισβήτητα φωτιά.

"Είσαι τρελός αν νομίζεις πως θα υποκυψω σε αυτή τη τρέλα!"Φώναξε και εισέπραξε την απάθεια του.

"Πολύ φοβάμαι πως θα το κάνεις θέλεις δε θέλεις δεσποινίς Χάρτ..." Είχε αρχίσει να της τη δίνει στα νεύρα όλη η συμπεριφορά του, πιο πολύ όμως αυτό το 'δεσποινίς Χαρτ' της καθόταν στο λαιμό. Κάθε φορά που τον άκουγε ήθελε απλά να του ορμηξει. Είχε μπροστά της έναν φτηνό  εκβιαστή και τίποτα παραπάνω. Τα δάχτυλα των χεριών της ίδρωσαν και μόνο στην ιδέα να τον χαστουκισει.

"Δεν θα γίνω ποτέ το παιχνιδάκι σας Κύριε Κολινς " απάντησε με ένα ειρωνικό μειδίαμα στο πρόσωπο της και τον έσπρωξε. Πήγε προς την πόρτα και έπιασε το πόμολο για να την ανοίξει αλλά όπως υποψιαστηκε ήταν κλειδωμένη. Ο Λιαμ και μόνο από το σπρώξιμο βγήκε εκτός εαυτού. Κανείς δεν τον άγγιζε. Κανείς δεν τον πλησιαζε χωρίς άδεια και κάνεις δεν του έλεγε όχι. Με μια γρήγορη κίνηση την έπιασε δυνατά από το μπράτσο και έσφιξε τόσο πολύ τα δάχτυλα του πάνω στο κορμί της προκαλώντας της πόνο. Έναν πόνο που είχε ζήσει στο παρελθόν... Η Κακοποιημένη γυναίκα που συνήθιζε να ήταν χρόνια πριν,  ξύπνησε μέσα της, μαζί με αυτή και η αντίσταση.

"Αυτό που μου ζητάς είναι αδιανόητο διάολε!" Φώναξε αλλά εκείνος δίχως οίκτο την χαστουκισε.Τα δάκρυα έφτασαν στα μάτια της αλλά δεν τα άφησε να κυλήσουν. Είχε απαγορέψει στον εαυτό της να κλάψει ξανά.

"Δεν έχεις επιλογή, αν δεν δεχθείς θα σας καταστρέψω  όλους! Δεν μου αρέσει να βλέπω αυτό το προσωπάκι που τόσο πολύ της μοιάζει κατακόκκινο, αλλά δεν μου αφήνεις επιλογές!" Την κοίταξε με ένα σκοτεινό βλέμμα κι εκείνη κατέρρευσε.

Ήταν η στιγμή που κατάλαβε ότι αυτός ο άντρας μπροστά της είναι επικίνδυνος. Όσο όμως κι αν  η καρδιά της έλεγε να μείνει μακριά , η ψυχή και το μυαλό της την πίεσαν να αντιδράσει. Το χαστούκι που έφαγε ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση προστασίας στον οργανισμό της. Η Καρινα γέλασε και ο Λιαμ σοκαρίστηκε.  Στάθηκε μπροστά του και ύψωσε το κεφαλι της κοιτώντας τον στα μάτια. Μαζί με αυτό  υψωσε ακομα περισσότερο και τα τείχη γύρω της. Την περνούσε ένα κεφάλι και κάτι αλλά δεν την ενδιέφερε.

"Άπλωσε ξανά το χέρι σου επάνω μου. Σε προκαλώ..." Είπε σιγάνα και σταθερά. Εκείνος δεν πίστευε στα μάτια του. Συνήθως οι γυναίκες έκλαιγαν, παρακαλούσαν... Η Καρινα όμως ήταν η ζωντανή απόδειξη πως δεν ήταν όλες ίδιες ακόμα κι αν δεν το καταλάβαινε. 

"Μην με προκαλείς δεσποινίς Χάρτ. Το επόμενο πράγμα που θα κάνω πάνω σου δεν θα είναι ένα απλό χαστούκι"

Η Καρινα έπραξε όπως όριζε το κορμί. Σήκωσε το γόνατο της και τον χτύπησε με δύναμη στα γεννητικά του όργανα.  Ο πόνος ήταν ισχυρός και ο Λιαμ παραπατησε. Έβγαλε μια κραυγή και ανασυγκροτησε γρήγορα τον εαυτό του. Ορμηξε κατά πάνω της και την έπιασε από το χέρι. Την πέταξε στο κρεβάτι και ανέβηκε πάνω της. Έβγαλε από την πίσω τσέπη το όπλο και της το κόλλησε στο κούτελο. Η Καρινα δεν ανοιγοκλείσε ούτε βλέφαρο. Τον κοιτούσε ευθεία μέσα στα μάτια δείχνοντας πως δεν φοβάται. Παρουσίαζε την δυναμική της σαν γυναίκα άψογα.

"Κανόνας τέταρτος δεσποινίς Χάρτ...." Είπε σιγάνα και όπλισε. "Ποτέ μα ποτέ μην τολμήσεις να απλώσεις πάνω μου χέρι, πόδι... οτιδήποτε νομίζεις πως μπορείς " πίεσε το όπλο με δύναμη στο πρόσωπο της . Ήξερε πως την πονάει αλλά δεν έβλεπε τίποτα διαφορετικο στο πρόσωπο της. Ούτε καν την έκφραση του πόνου.

Σηκώθηκε από πάνω της κι εκείνη παρέμεινε στη θέση της. Έβαλε το όπλο πίσω και έβγαλε ένα χαρτί από την τσέπη του. Της το πέταξε στα μούτρα και πήγε προς την πόρτα.

"Μέχρι να γυρίσω να το έχεις αποστηθίσει, θα σου φανεί χρήσιμο..." της είπε σιγάνα και ξεκλειδώσε την πόρτα. Έφυγε και ξανακλειδωσε χωρίς να την κοιτάξει.

Η Καρινα εξαγριωμένη σηκώθηκε. Πήρε το χαρτί και το άνοιξε

"Κανόνες " εγραφε τέρμα πάνω... Δεν έδωσε καν σημασία στα υπόλοιπα.

Το τσαλακωσε και το πέταξε στο πάτωμα.

"Αυτό θα το δούμε παλιομαλακα !" Μουρμουρησε και πήγε προς το γραφείο.  Πήρε ένα τσιγάρο και βγήκε στο μπαλκόνι...

Σας φιλώ