MASAKIT ang ulong bumangon si Maruja mula sa kanyang kama kinaumagahan. Halos sabunutan na niya ang kanyang sarili, dala iyon ng hangover niya. Ginusto niya ito wala siyang karapatan para magreklamo. Dahan-dahang nagsalubong ang kanyang kilay ng maamoy ang pamilyar na amoy. Hanggang sa nilibot niya ang tingin sa buong paligid. Napailing siya, hindi makapaniwala sa nakita. Agad siyang umalis sa kama.

Hindi sa 'kin ang kwartong ito, lalong-lalo na't hindi ito ang kwarto ni bekebop.

"Ziegfred?"

"Tsk! I'm here in front of you waiting for you to look at me but you're there calling and looking for someone that it's not even here. Baby, you hurting me."

Maruja were as good as dead when she heard a baritone familiar voice. When she look up she saw Adam was leaning near the door frame, looking so dangerously handsome with those pajamas and clean cut hair and reddish lips.

"Adam? Anong ginagawa mo dito? Paano kang nakapasok sa kwarto ko?"

Tumaas ang sulok ng labi nito. "Now, you're owning my room? What next, baby?"

Mabilis niyang nilibot muli ang buong paligid. Lahat nga ng gamit doon ay panlalaki. So this is his room, huh? Paano siyang napunta dito? Did she call him last night? Ngunit ang naalala niya ay si Ziegfred ang kasama niya. Wala sa alaala niya na tinawagan niya ito.

Tinitigan niya ito. But why is he acting like that? Para itong walang ginawang mali. Para itong walang hinalikan. Kumuyom ang kamay niya, bigla nagbago ang pakiramdam niya. Alam niyang napansin iyon nito dahil bahagya itong napaayos ng tayo, maamo at inosente ang mukha na nakipagtitigan sa kanya.

Bakit Maruja? Anong mali doon sa ginawa niya? Ang mas mali ay ang ginawa niyong dalawa. Alam niyang fiance ito ng Ate niya ngunit hinayaan niyang may mangyari sa kanilang dalawa. Kailangan niya itong iwasan, kailangan niya itong layuan. Alang-alang sa mararamdaman ng Ate niya kapag nalaman ang ginagawa nila.

If she don't walk away now, she know she would end up crying your heart out. So she take the first step bravely. "Well nevermind. I need to go. Hindi ko alam kung paano akong napadpad dito sa'yo samantalang kasama ko kagabi ang kaibigan ko. But thank you for taking care of me!"

Pigil ang luhang naglakad siya. Mukhang natigil pa ito. Napayuko siya ng dumaan siya sa gilid nito. Mabuti na nga lang at nagkasiya sila sa pinto nito.

"Baby ..."

Nakalampas na siya dito kaya napatigil siya sa paglalakad. Sumisikip ang dibdib niya. Doon sa kanyang pwesto, sa oras na iyon inaamin niyang mahal niya rin ito. She blink the threatening tears away. Tell her heart to stop beating pain for a moment. She turn around with a gentle smile on her lips, scratch her head and keep her composure.

"Let's forget each other, Adam. Kalimutan na natin kung ano mang nangyari sa pagitan natin. It was all wrong, a mistake."

Nakita niya ang pagkagulat nito hanggang sa mawala ang emosiyon nito, naging blanko ang tingin sa kanya. "Kalimutan na lang? Gano'n gano'n na lang iyon?"

"Yes, Adam!" aniya. "Gano'n lang iyon. Wala din namang patutunguhan pa ito! Ikakasal kana kay Ate, please consider her feelings if she knew about us! Kaya please, let's just stop this." Agad na siyang dumalikod.

Ngunit hindi pa siya nakakababa ng handan ay hinila na siya nito. He carry her a bridal style. Kahit anong pumiglas niya dito ay lalo lamang humigpit ang pagkakahawak nito. Adam drops her on his bed. Muli na naman nanoot ang amoy nito sa kanyang pang-amoy. His room smells like him. Divine and masculine. Maruja sobs filled his room. It gets louder when he kneels in front of her. He jails her hands inside his large one's, plays with the spaces between your fingers.

"Hindi ka aalis! Kung kinakailangang itali kita sa kama ko ay gagawin ko. Walang aalis, Maruja, hindi ako papayag na iwan mo na lang ako! You're mine, baby!" he said with furrowed brows.

Next thing she knew, their lips were moving slow and in sync with their heartbeats.

DAHAN-DAHANG kinuha ni Maruja ang braso ni Adam na nakapulupot sa kanyang baywang at ang paa nitong nakadantay sa kanyang mga hita. Napahugot siya ng malalim na hininga pagkatapos niyang makaalis dito ng hindi ito nagigising.

Hinintay talaga niyang makatulog ito bago siya umalis. Kanina ay kahit anong piglas ang gawin niya ay sobrang higpit ng pagkakahawak nito. Mabuti na lang at pagkatapos may mangyari sa kanila ay nakatulog ito. Kahit inaantok man ay naghintay siya. Kinakailangan niyang umalis, iyon lamang ang dapat at tamang magagawa niya.

"Fetch me, bekebop. Please, make it fast. Baka magising siya at pigilan na naman ako." Tinawagan niya ang kaibigan para sunduin siya.

Bawat kilos niya may pagmamadali. Hindi siya pwedeng mahuli ng binata. Ayaw man niyang aminin ngunit nakakaramdam siya nang pagkahabag na baka posibleng totohanin talaga ni Adam ang sinabi nitong itatali siya sa kama nito.

"Where are we going?" Ziegfred asked nang makasakay siya.

"Sa hospital, kailangan kong puntahan si Ate." Sumandal siya at tinitigan ang kaibigan.

Nang mapansin iyon ni Ziegfred ay nakataas ang kilay nitong tingingnan siya bago muli ibalik ang tingin sa daad. "What? Why are you giving me that glared?"

Umirap siya. "Tama nga ako. Ikaw ang nagkanulo sa 'kin kay Adam. What the hell, bekebop‽ Akala ko ba ayaw mong nalalapit kaming dalawa?"

Natahimik ito nang panandalian. "Wala akong choice. Ayoko kayang akayin ka ulit. Do you remember na sinukahan mo ako noong huling inom mo dito? It's like eww, babae!"

Nagpatuloy ang pagbangayan nilang dalawa. Hindi pa sana sila titigil ngunit tumigil na ang kotse ni Ziegfred sa hospital ng mga magulang niya. Tinuro niya ito at pinandilatan.

"You're coming with me. Faster!" Hinila niya ang kaibigan patungo sa kwarto ng kanyang nakakatandang kapatid.

Akmang bubuksan na niya ang pinto ng marinig niya ang boses nito sa loob. Mukhang may kausap pa ito. Napagpasiyahan niyang mamaya na lamang pumasok. Tatalikod na siya ng matigilan.

"Alam na ni Mommy at Daddy ang tungkol sa bata, Adam. Hindi ba't kailangan na nating magpakasal sa lalong madaling panahon? Ayokong lumaki ang tiyan ko bago tayo maikasal! No! We're going to settled it immediately, Adam!" nahimigan niya ang inis sa boses ng Ate niya.

Narinig ni Maruja ang pagsinghap ni Ziegfred. Ang pagkabigla ay makikita sa kanyang mukha. Jer hands were cold, her body become numb. Her head started pounding and her breath hitched. Agad na lumapit sa kanya si Ziegfred. Hinila siya nito patungo sa upuang nasa harap ng kwarto ng Ate niya.

"Okay ka lang?" nag-aalalang tanong nito na kinailing niya.

Hindi siya okay, iyon ang alam niya. Hindi niya alam kung bakit ganoon na lamang ang sakit,pagkabigo at pagkadismaya ang kanyang naramdaman. Pagkatapos marinig ang sinabi ng Ate niya ay para siyang binagsakan ng langit.

Bakit ako nasasaktan? Hindi pwedeng ganito, Maruja. Hindi pwedeng lagi ka na lang nasasaktan. Hanggang kailangan ka magiging ganito? Hindi kana nadala!

Her heart has already been hurt too much. She doesn't want another heartache to keep her heart from being fully burnt. But what happened right now, she can't stop herself for hurting so much.

"Calm down, babae. Tumingin ka sa 'kin." Pinaharap ni Ziegfred ang mukha niya dito. "You're strong right? Nakalimutan mo na ba ang sinabi ni Arvin sa'yo bago siya mawala? Huwag kang sumuko, huwag mong hayaang maging mahina ka na lang lagi. We believe in you, babae. Naniniwala kami ni Arvin na malalagpasan mo ito."

Dahil sa sinabi nito ay kumalma siya. Sinamahan siya nito hanggang sa maging okay siya. At sabay na pumasok sa loob ng kwarto. Masayang sinalubong niya ang kanyang Ate na na kinangiti nito. Ngunit ilang minuto pa ay nawala iyon nang matitigan siya.

"Anong problema, Maru?" Seryoso siya nitong pinalapit.

"Problema? Wala naman, ah!" Umupo siya sa gilid nito. Napanguso pa siya ng hawakan nito ang kanyang kamay. "Ikaw ang dapat na tanungin ko niyan. Anong problema mo para mapunta dito sa ..." she looked the whole place and back her stares to her sister, "boring na kwartong ito? Tsk! Sa daming hihigaan bakit kasi doon ka nahiga sa lapag?"

Ngunit kahit ibahin pa yata niya ang sasabihin ay nanatili itong seryosong nakatingin sa kanya. Alam niyang hindi ito titigil hangga't wala siyang nasasabi dito.

"Anong problema, Maru? Sa akin ka pa talaga magtatago? Lahat ng emosiyon sa mukha mo ay saulado ko na, Maruja, kaya bago pa ako magalit ay sabihin mo na. Akala ko ba walang secret?" Tinaasan siya nito ng kilay na nagbigay sa kanya ng kaba.

Napatingin siya kay Ziegfred, ang bekebop ay nakatingin din pala sa kanya at katulad niya ay natigilan din, kinakabahan. Bumuntonghininga siya at tumungo na lamang.

Bago pa niya maibuka ang labi ay bumukas na ang pinto ng kwarto. Tatlo siyang napatingin doon. Nanlaki ang kanyang mga mata kasabay ng pagtayo niya. Pumasok mula sa pintong iyon ang lalaking tinakbuhan niya. Seryoso ang mukha nito at tiim ang bagang na nakatingin sa kanya. Bago pa ito makalapit sa kanya ay nagtungo na siya kay Ziegfred at hinila ito.

"Ate, iiwan na namin kayo. May pupuntahan pa pala kami. Pagaling ka." Walang lingon-lingong lumabas sila ng kwarto.

Malalaki ang bawat hakbang ni Maruja, takot na baka sumunod ito sa kanila. Nang makasakay sa kotse ay sinamaan siya agad ng tingin ni Ziegfred. Hinimas nito ang pulsuhan nitong namumula dahil sa kanyang pagkakahila.

"I'm sorry, bekebop. Sa bahay tayo, bilis!"

Sa sobrang tulala niya niya ay hindi niya namalayan na narating na nila ang bahay niya. Minadali niya si Ziegfred na pumasok. Tahimik naman na sumunod ito, napansin ang bawat pagmamadali niya. She locked her door and sighed heavily. Nang tingnan si Ziegfred ay napapailing na naghubad ito ng damit. Napakamot siya ng pisngi ng makitang nagtungo ito sa kusina ng nakahubad baro.

Winala ni Maruja sa kanyang isip ang tungkol kay Adam. She focus herself for baking cupcakes pa para sa bekebop niyang kaibigan. Nang maghuwad ito at nagtungo sa kusina ay hindi ibig sabihin no'n ay magluluto na siya. Mahilig talaga ito maghuwad ng damit para iyon ang maisuot niya kapag nag-b-bake. Nasanay silang gano'n ni Ziegfred noon pa man. Damit nito lagi ang sinusuot niya kapag nandito ito sa bahay niya.

"May bisita ka?" he asked her when the bell rang.

Umiling siya at hindi na ito pinansin. Hanggang na makarinig na lamang si Maruja ng tonog ilang minuto bago umalis si Ziegfred. Nanlaki ang kanyang mata at nagmamadaling lumabas ng kusina nang makarinig ng sigawan.

"Assh*le! Who are you, huh‽ I'm gonna kill you!"

Nakita niya si Adam na sinusuntok si Ziegfred na tudo iwas dito. Hindi agad siya nakagalaw, gulat sa kanyang nakita. Nang mapamura si Ziegfred ay doon lamang siya lumapit sa mga ito at galit na sinigawan si Adam. Nilayo niya si Ziegfred dito.

"What the hell are you doing, Adam‽ Are you out of your mind? Umalis ka dito! Wala kang karapatan na saktan ang kaibigan ko! Leave!" Hindi niya ito hinintay na sumagot, tinulak niya ito palabas. "We're going to talk tomorrow! Huwag kang manggulo dito!" Sinarhan niya ito ng pinto.

Mariin niyang ipinikit ang mga mata kasabay ng pagkahilo niya. Matutumba na sana niya ng masalo siya ni Ziegfred. "Damn, babae!"