“Mama!” salubong sa akin ng anak ko pagkarating ko ng eskwelahan. It’s my Ethan running towards me while his hands are bracing for an embrace. Agad akong lumapit sa kaniya habang naka bukas ang mga kamay ko para sa isang yakap.

“Oh my son, how are you?” tanong ko sa kaniya nang mayakap ko na siya.

“Mama…” rinig ko pa ang isang maliit pero malalim na boses sa tabi ko. Lumingon ako sa pinanggalingan niyon at nakita ko ang isa ko pang anak.

It’s Elliot.

Napangiti ako at sinama ko na rin siya sa yakap. “Oh my gosh, my boys… how’s your first day?”

“It’s great, Mama!”

“It wasn’t great for me, Mama…” nakabusangot na sagot ni Elliot. Napatawa ako sa reaksyon niya at saka pinisil ang pisngi niya.

“Why?”

“That one girl in our classroom keeps on bothering me! She keeps on giving me chocolates I don’t like! I don’t even know her!” saad niya at saka pumadyak pa sa sahig.

God, my boys are big now.

“Just tell her you’re not fond of those things.” saad ko.

“Come, my big boy,”

Who would have known? Time flies so fast and my boys are big now. Parang kailan lang noong naglilihi pa ako sa kanila. Times when I used to rub my belly just to feel them on my stomach. The moment when I heard the first time their heartbeats.

God, I love my boys.

Ethan Hanz Javier and Elliot Jacob Javier, that’s the name of my twins.

Ethan got those precious brown eyes that get me everytime. He has light brown curly hair which he got from his father. He totally resembles his father from his eyes down to his toes. It’s like a mini version of Austin Gabriel Rossi. Contradicting my Elliot’s features. Most of his features are from me. His grey eyes, brown hair, his nose and his lips are from me.

Literal na mini me namin silang dalawa, and it’s a literally a sight to see.

I didn’t use their father's surname because he didn’t deserve it. He doesn't deserve my twins.

Napagdesisyunan na naming umuwi dahil mag-gagabi na rin. Palubog na ang araw noong nasundo ko sila gawa ng traffic sa kalsada. Nahihiya rin naman akong pakisuyuan sina Damian o ‘di kaya si Ezekiel dahil alam kong busy din naman sila sa kani-kanilang buhay.

Nang makarating na kami sa mansyon ay agad na pinabihis ko na sila sa mga maid. Pinaligo ko na rin para matutulog na lang sila pagkatapos kumain.

Nagbihis na rin ako at naligo dahil nalalagkitan na ako sa suot ko.

Seven years have passed, at marami ring nangyari sa panahon na iyon.

Since I’ve gotten that letter from Austin. Wala na akong narinig pa sa kaniya. Kahit sa T.V ay hindi na siya naibabalita. Seems like, naglaho siya ng parang bula. Kasabay din noon ang paglalaho rin ni Ezekiel. Halos pitong taon din siyang nawala. No communication, no anything. Basta na lang silang naglaho. It seems like they didn’t exist at all.

Pero nagpakita rin naman si Ezekiel. Noong nakaraang buwan niya lang ako kinontak. Nakita ko pang nakabenda ang kanang kamao niya. Noong tanungin ko siya kung anong nangyari ay ngiti lang ang sinagot niya sa akin.

“Mom, I want fish,” saad ni Ethan habang nakaturo ang tinidor niya sa isdang nasa gitna ng lamesa.

I smiled. “Okay.”

Inabot ko ang isda at hinati iyon. It was a milkfish na inihaw, paborito iyon ni Ethan kaya ipinaluto ko. Hinimay ko ang isda bago ko ihain sa pinggan ni Ethan.

“Is that enough?”

“Yes po, thank you, mama.” and that warms my heart.

Ngumiti lang ako sa kaniya at saka nilingon si Elliot na nasa kanan ko. Katabi ko silang kumakain, nasa kabisera ako, habang ang dalawa ay nasa magkabilang gilid. May mga katulong din sila na katabi na umaalalay sa kanila na kumain.

Elliot did not look happy when I saw him.

“Oh anak, what happened?”

“I don’t like this, mama. Can you cook another ulam for me?” He is pertaining to the milkfish na inihaw.

Agad naman akong nanlumo sa sinabi niya. God, I’m a horrible mom. Ni hindi ko man lang natanong kung anong gusto niyang ulam. Basta na lang ako nagpaluto.

“Yes, baby. What do you want po?” masuyo kong tanong sa kaniya at saka inilapag ang kutsara pati na rin ang tinidor ko sa pinggan para tumigil muna sa pagkain.

“I want adobo, mama. But you can continue po to eat your food po. I know you’re tired and hungry, mama. Si tita yaya na lang po.” It was Annita whom he calls tita yaya.

I can almost feel my tears on my eyes, kung hindi lang nagsalita si Annita ay baka tuluyan na akong umiyak.

“Sige na po, ma’am. Ako na po, nakakain na rin naman po ako.” saad ni Annita sa akin bago ngumiti at saka umalis para magluto. Agad naman siyang pinalitan ng isa pang katulong na nag-aabang sa gilid. Siya na ang umalalay kay Elliot.

Nang makaalis na si Annita ay hindi ko na napigilan at tumulo na ang luha ko. Palihim kong pinunasan ang luha na tumulo sa pisngi ko. Tumingin ako sa mga anak ko, pero busy lang sila sa kinakain nila.

I feel like I'm the worst mom to ever exist. How could I not ask Elliot of what his favorite food to eat? I'm a horrible mom.

Patuloy na pumapatak ang luha ko dahil doon. Patuloy ko rin iyong palihim na pinupunasan habang pasulyap-sulyap sa mga anak ko.

I couldn't even continue to eat dahil doon. Nawalan na rin ako ng gana.

Favorite yaya ni Elliot si Annita dahil halos si Annita na ang naging ina ni Elliot noong nagsimula na akong magtrabaho. Si Ethan naman ay hindi sumasama kay Annita sa hindi malamang dahilan, mas gusto niya raw kay tita Lily niya kaya roon ko siya madalas na iniiwan.

Si Elliot ay kumakain muna ng magustuhan niyang nakahain sa lamesa, pero hindi niya nilalahat, hinihintay niya kasi na maluto ang adobo.

“Ganiyan din ako noong una, ma’am. Malalagpasan mo rin ‘yan.” saad ng nakatayong katulong sa likod ko.

Napatingin naman ako sa kaniya. Ngumiti ako noong nakita kong nakatingin siya sa akin.

It was Marie. Siya ang nakakalaro ko noong bata pa ako. Pero mas matanda siya sa akin ng limang taon.

“First time, mom. Ganiyan talaga,” dagdag niya pa.

“Kaya nga, eh.” napatawa ako habang nagpupunas palihim ng luha. “Ilan na ba ang anak mo, Marie?”

“Apat na, ma’am. Lalaki lahat.” saad niya saka napatawa.

Napatawa rin ako. Alam ko rin kasi ang pakiramdam na magpalaki ng lalaki. They are so hyper at kung saan-saan sumusuot! Like they are always curious for something! Ganoon din kasi ang dalawa. Ikaw na lang ang mawawalan ng energy, pero parang may built in charger sila, laging naka one hundred percent ang energy! Hindi ko masabayan!

Nang matapos nang magluto si Annita ng adobo ay nagsimula ng kumain ni Elliot. Marami rin ang nakain niya dahil masarap daw ang ulam.

Pagkatapos naming kumain ay nag-aya na ang dalawa na umakyat sa kwarto. Nagulat ako roon dahil usually ay pagkatapos nilang kumain ay manonood pa sila sa salas kahit may T.V naman sa mga kwarto nila.

But tonight is different. Inaya nila ako sa kwarto ko at nagsabing doon daw nila gustong matulog. And I don't have the heart to reject that, of course, they are my sons.

Doon sila nanood ng Bluey. Napangiti ako. Naalala ko dahil noong nagbubuntis ako ay Bluey din ang pinapanood ko. Kahit noong manganak na ako, si Bluey pa rin ang kasangga ko sa buhay.

My sons were just used to me watching Bluey all the time growing up kaya siguro ay naging paborito na rin nilang cartoon.

"Mom… your eyes are puffy, did you just cried?"

Oh, I love my sons being so smart.

"Ah yeah, a little bit. May napanood lang si mommy na nakakaiyak,"

"Oh… okay po. Are you okay now na po ba?" tanong ulit ni Elliot habang ang mga kyuryosong mata ay nakatitig sa akin at nag-aabang ng sagot.

Si Ethan naman ay nanonood lang. Katabi ko silang dalawa, si Elliot sa kanan ko, si Ethan naman ay nasa kaliwa.

I know that Ethan's just listening to us. Ayaw niya lang siguro na maistorbo ang panonood niya pero alam kong nakikinig siya sa pinag-uusapan namin ni Elliot.

"Yes, mommy's fine. Just watch, darling, okay lang ako," then I gave him a smile and a kiss on his head.

Hindi na sumagot si Elliot at saka itinuon na lang ang pansin sa T.V.

My sons are wearing a cartooned pajama. It was from a cartoon PJ Masks. Ethan is wearing a cartoon pajamas with Gecko imprented on it, while Elliot's cartoon character—on his pajamas, was Catboy.

Minsan napapahanga na lang ako sa kung paano sila mag-isip. They are still young but they're also able to think like mature adult. I genuinely admire my kids.

Napahinga na lang ako ng maluwag at saka hinimas himas ang buhok ng mga anak ko. They leaned on me and snuggled. I gladly hugged them both then smiled.

Minsan ay napapatanong sila kung sino ang papa nila. There are times na when they're sick, they're looking for their Dad, at sa mga araw na 'yon ay naiiyak na lang ako dahil wala akong naipapakitang ama sa kanila. They badly want to know who their father is, but I don't have the courage to tell them who he is.

Tuwing nagtatanong sila ay sinasabi kong nasa malayo at madalang na umuwi. Minsan ay pakiramdam ko, hindi sila naniniwala sa sinasabi ko pero hindi rin naman pinipilit.

Naaawa ako sa mga anak ko. They supposed to have a father figure at this age, pero ang ama nila ay ayaw naman sa amin at ayaw ding magpakita. Kaya hindi ko alam kung anong sasabihin ko o kung ano pang idadahilan ko para hindi na sila magtanong.

That letter. That letter imprinted on my memory like a post. Halos masaulo ko pa nga ang salitang nakasulat doon. Halos araw-araw ko rin kasing binabasa dahil araw-araw ko rin siyang hinihintay. Hoping that he will fulfill his promise. Umasa ako na baka babalik siya, baka may reason kaya ganoon ang kinilos niya… but he failed me again. He just failed me over and over again and that just proves how unworthy he is.

He never deserved me. He never deserve us.

I was wearing a silk maroon terno nightwear, nakapag-half bath na rin naman ako para kasabay ko ng matulog ang mga anak ko at hindi na tumayo pa.

Maya-maya ay naramdaman ko ng bumigat silang dalawa sa akin. I assumed that they're asleep referring to the way their breath change. Muli kong hinagkan ang mga ulo nila at dahan-dahan na ibinaba silang dalawa sa kama.

Mabuti na lang ay nag-wwork out na ako kaya nabubuhat ko ang mga anak ko. Iyon naman kasi talaga ang purpose ko kung bakit ako nag-wwork out, para buhatin ang mga anak ko.

Pinatay ko na ang T.V bago ako humiga sa gitna nilang dalawa. Nang makahiga na ako ay tila naramdaman nila iyon kaya ipinulupot nila sa akin ang braso nila.

Napangiti ako at saka pumikit para matulog na.

My sweet boys.

Kinabukasan ay ako na ang naghatid sa kanila sa eskwelahan. Madalas kasi na si Manong Rico ang taga hatid ng mga bata, pero minsan naman ay ako kapag hindi busy masyado sa kumpanya tulad na lang ngayon.

I kissed them bye before letting them through the gate. Nang masigurado kong maayos na sila ay saka ako sumakay sa kotse at nag-drive papunta ng kumpanya.

Pagkatapos kong manganak ay pinilit ko kay Damian na bigyan lang ako ng konting panahon para magpahinga at ako na ang mag-hhandle. He didn't argue with me about that at pinagbigyan na lang ang gusto ko.

After two months of postpartum, I decided to take over. While I'm the CEO, I made Damian the President of the company. He told me that he was satisfied and will do his best as the President.

Kahit hindi naman niya sabihin na gagalingan niya ay alam kong gagalingan niya naman talaga. I've seen the progress of the company under his management, so I can tell.

Nahirapan pa ako noong simula pero habang patagal nang patagal ay dumadali na lang din sa akin lahat. And I'm thankful because there's Damian who guided me on the way with Lily as my emotional and moral support.

Pagpasok ko ng kumpanya ay agad akong binati ng guard. I gave him a smile as well as the staff who also greeted me.

And that's how my day goes. I go by reading the papers on my table and putting my sign on every proposal I approve.

After a hell of reading and reviewing the papers. Hindi ko na namalayan na hapon na pala at hindi pa ako nakapag lunch.

I looked at my wrist watch. It's almost 3 in the afternoon and I haven't eaten my lunch.

I sighed as I put the papers down on the table.

Napagdesisyunan kong tawagin ang sekretarya ko para utusan siyang dalhan ako ng pagkain, which he gladly oblige then went down.

I stretched on my seat before exhaling.

The papers are still mount on the table kahit marami naman akong na review at na aprubahan. Napabuntonghininga na lang ako roon at saka hinintay na lang ang sekretarya ko.

Ilang minuto na ang lumipas, halos mag-iisang oras na nga, pero hindi pa rin siya dumating. Napakunot ang noo ko dahil ang tagal na niyang nasa baba.

Pipindutin ko na sana ang intercom ngunit biglang bumukas ang pinto.

I stood up because I didn't expect to see the person I wanted to see the least.

"Why is your secretary a guy? Haven't I told you? I'm a possessive man, Samara."