"What the fuck are you doing here?"

"Is it wrong to visit the mother of my children?" sagot niya at saka naglakad patungo sa lamesa ko. I guess to put the tray of food.

"How dare you call me the mother of your children?! The moment you shot me on my legs, we were already done! Now get out! I don't want to see your face here ever again!"

"H-huh? What are you saying? I didn't shoot you on the legs, baby…" tila maiiyak niyang sabi.

I scoffed at him.

Anong sinasabi niyang hindi siya ang bumaril sa binti ko?! He was there handling a gun and shooting me! How could I believe him?

"The fuck you saying you didn't shot me on my legs. Tangina mo, Austin! Naalala ko pa kung paano mo sabihin na ayaw mo sa amin ng mga anak mo. I still can remember your words! It scarred me, Austin! And now you're here saying na narito ka kasi ako ang ina ng mga anak mo?! Tangina mo! Simula noong sakalin mo ako at sabihin mong ayaw mo kami ng mga anak mo. Wala ka ng maaasahan!"

"Go out! I don't want you here!" sigaw ko.

Nagsusumamo niya lang akong tinitigan at saka nagtangkang lumapit sa akin pero agad kong itinaas ang kamay ko para pigilan siya.

"Go out before I call my lawyer, Austin. Go out!"

Bigo naman siyang tumigil sa harapan ko.

“Okay, I’ll give you time. I’ll be back, please wait for me.” saad niya bago tuluyang umalis ng opisina.

Pagkalabas niya ay sumabay na rin ang sekretarya ko na hindi ko napansin na nakatayo na roon kanina pa. Napabuga na lang ako ng hangin at saka sumalampak sa upuan ko.

Hanggang sa sumunod na mga araw at linggo, ganoon pa rin siya. Kung hindi siya pumupunta sa opisina ko ay nasa labas naman siya at hinihintay akong umuwi. Katulad na lang ngayon.

Kalalabas ko lang galing ng opisina nang may bumisina sa likod ko. My eyebrows furrowed as I looked at the car who horned at me. It was a black Audi. Iyong nakita ko na Audi sa parke at sa botika ko noon.

Sabi ko na nga ba, siya ‘yong walang hiya na ‘yon.

Bumukas ang pintuan ng sasakyan at bumungad siya sa harap ko na may bitbit na flowers and chocolates. He’s wearing a worn out black jeans and a black shirt with a silver chain necklace on his neck. Ang sapatos niya ay hindi ko na inusisa pa.

I arched my eyebrow as he made his way towards me, smiling.

“Ano ‘yan?”

“Ahm… flowers?”

I rolled my eyes.

“Para kanino?”

He chuckled. “Para kanino pa ba? Edi para sa ‘yo.”

I rolled my eyes again at saka siya tinalikuran. I don’t have time for this. I don’t have time for his nonsense.

Nagsimula na akong maglakad papalayo at hindi na siya pinansin. Hindi pa ako nakakalayo ng marinig ko na ang boses niya.

“Wait, baby!”

Narinig ko siya sa likuran ko pero hindi ko siya pinansin.

“Baby, please… kausapin mo naman ako oh…” nagmamakaawa niyang saad pero nagpatuloy lang ako sa paglalakad at hindi siya pinansin.

How dare him say that to me? Wala na kaming dapat pag-usapan! Matagal ko ng tinanggap na wala na siya sa buhay namin. Matagal ko na rin siyang pinatay sa puso ko. There’s no room for him there anymore. Kaya ano pang pag-uusapan namin?

Nagsimula nang tumulo ang luha ko habang naglalakad. I can feel my insides shaking again.

Patuloy lang akong naglakad hanggang sa makapunta ako sa parking lot kung saan naka-park ang kotse ko.

“Baby… kausapin mo naman ako please…”

Naramdaman kong hinawakan niya ang siko ko, pero agad ko rin iyong iniiwas sa kaniya.

Humarap ako sa kaniya, at nakita ko kaagad sa mukha niya ang pagsisisi noong makita niya akong umiiyak.

“You’re crying…”

“Yes! I’m crying! And that’s because of you! Pwede ba, ha?! Huwag mo na akong pilitin na kausapin ka kasi wala naman tayong dapat pag-usapan! Huwag mo na akong kulitin, Austin, please lang, pagod na ako sa ‘yo!” saad ko habang humihikbi.

Tuluyan na akong napasalampak sa daan habang ang mga kamay ko ay nakatakip sa mukha ko.

This feeling is too much for me. His presence is too much for me.

Hindi ko kayang tagalan, pakiramdam ko ay kinukuha noon ang lakas ko. Halos gusto ko siyang sigawan. Gusto siyang paghahampasin pero hindi ko kaya. Wala akong lakas para saktan siya. Na kahit anong pananakit niya sa akin noon, wala pa rin sa puso ko na kayang saktan siya.

Ramdam kong lumebel siya sa akin, pero hindi ako tumingala para tignan siya.

Patuloy lang na bumuhos ang luha ko sa pisngi ko. My shoulders are shaking from the intensity of my cries. I can also feel his presence in front of me pero hindi naman niya ako tinangkang hawakan o ano. Naroon lang siya.

I don’t know what’s happening to me, pero parang gusto ko pa siyang hawakan ako! And I don’t like it! I don’t like what I’m feeling!

“I’m sorry, baby. I can’t hold you because you don’t want me to…” saad niya sa masuyong tono.

Nagpunas ako ng luha ko at saka tumingala sa kaniya.

“Just… Just go, Austin. Ayaw na kitang maka-usap.” saad ko at saka tumayo.

Pinagpagan ko ang damit ko pati na rin ang slacks ko. Inayos ko rin ang hawak sa briefcase ko. Pero kahit tapos na akong ayusin ang sarili ko ay nakita kong nakatayo parin siya roon.

“Ano ba?! Hindi ba sabi ko umalis ka na?!” galit kong sigaw.

Umiling lang siya sa akin at saka nagpamulsa. He exhaled then looked at me in my eyes.

“Let’s just talk tomorrow, I know you’re stressed. I’ll be in the same location tomorrow, just in case… you want to talk.” saad niya at saka ngumiti.

How dare him smile at me like that! I want to scratch his lips from his face para hindi na siya makangiti sa akin ng ganoon!

He motioned his head on my car kaya kahit nanggagalaiti ako sa galit ay tumingin ako roon. I get that he want me to hop in my car, pero hindi ako nagpatinag at tumingin ulit sa kaniya.

“I don’t want to hop in unless you’re out of my sight.”

“Oh please, baby. Don’t test my patience. Just hop in. Aalis din ako kapag nakaalis ka na. You’ll hop in your car or I’ll carry you to my car and drive you home?” he said, arching his one eyebrow with a smirk on his lips.

I hate that!

Nagdadabog akong pumasok sa kotse ko. I started the ignition and drove off. Hindi ko na tinignan kung naroon pa ba siya. Basta na lang akong umalis.

Inihinto ko saglit sa kalsada ang sasakyan ko at saka roon inilabas lahat ng hinanakit ko sa buhay.

Kinabukasan ay hinatid ko na ang mga bata sa paaralan. Maaga silang pumasok dahil na rin may event sila. Usually kasi ay 8 o’clock ang pasok nila, pero ngayon ay alas-sais pa lang ay umalis na kami sa bahay.

Pumasok na rin ako sa trabaho ng maaga dahil wala naman akong gagawin sa bahay kung tatambay lang ako.

I was greeted by the staff when I got into the company. I greeted them and smiled back at them.

Nang makarating na ako sa opisina ko ay agad na akong nagsimula magbasa ng mga papel.

Naalala ko na naman ang nangyari kagabi. Parang gusto kong magpakain sa lupa! Bakit kasi ako umiyak sa harap niya?! That’s embarrassing knowing how fragile and vulnerable I was yesternight. I don’t like it!

Nahirapan tuloy akong basahin ang mga papel na nakatambak sa lamesa ko, because I kept thinking about it and my ego can’t take what have happened! It’s mortifying!

Padabog ko na lang na inilapag ang papel ko at saka tinawag ang sekretarya ko upang utusan na ipagtimpla ako ng kape.

Nang makalabas na siya ng opisina ko ay napabuga ako ng hininga.

Konti pa nga lang ang nababasa ko, halos wala pa sa kalahati, pero pagod na pagod na ako.

I closed my eyes as I adjusted my glasses.

I’m wearing a black tube top with a coat, paired with a pair of black slacks with a black valentino heels.

Napahilot ako sa sintido ko nang magsimulang sumakit iyon.

“Here’s your coffee, ma’am.” saad ng isang boses.

Hindi ko iminulat ang mata ko at hinayaan na lang siya na ilapag iyon.

“Thank you.” saad ko.

I continued to massage my temples and realized that that voice isn’t from my secretary.

My eyebrows furrowed as I slowly opened my eyes. And when I finally opened my eyes, it just confirmed my thoughts. Hindi nga iyon ang sekretarya ko.

It’s fucking Austin!

“What the fuck are you doing here again?” pagalit kong tanong sa kaniya.

“I prepared your coffee and brought it here.” he said then shrugged like it’s a normal thing to do.

“Hindi ito ang usapan, Austin. Ang sabi mo ay maghihintay ka sa dati mong location.”

“Oh so you want to talk with me now, huh? I just thought that you’ll not be meeting me there so I decided to just go here. I bribed your guards by the way.” he said then winked at me.

Halos gusto ko na siyang pisain at durugin! Kung hindi lang ‘to tatay ng mga anak ko!

“I’m tired, Austin. Hindi mo man lang ba ako bibigyan ng oras magpahinga? For fuck’s sake! Dalawang linggo ka na ritong nanggugulo sa opisina ko!”

“Nanggugulo? Ask your staffs if I’m bothering them.” mayabang pa niyang saad na mas lalo kong kinainis.

“Tangina mo talaga, Austin. Why bother me here? For sure you know my fucking house. Why can’t you go there?”

“Oh, ang sabi mo kanina ay maghintay na lang ako sa place ko kanina. And now, you’re offering me to come to your house? That’s new, baby.” natatawa niyang saad.

Ano ba itong lalaking ito? May sayad ba ito sa utak? Bakit sa tingin niya nakakatawa pa ang mga ganitong bagay sa kaniya?

“Please, stop, Austin. Just stop.”

“Stop what, baby?”

Napatunghay ako sa kaniya. Nakaupo siya ngayon sa sofa na color royal blue sa tapat ko. His legs are crossed while leaning on the backrest with his hands on the back, spreading, owning the chair. He’s staring at me like I’m some entertainment and that he’s waiting for me to do something entertaining.

“Stop what you’re doing. “

“What am I doing?” he asked as he leaned forward.

His thighs are touching each other while his hands are clasped in front of him, giving him a domineering look.

Ramdam ko kaagad ang tensyon na pumabalot sa amin. It’s hot and heavy, like we want to devour each other.

Oh my gosh, what am I thinking? This is so wrong! So fucking wrong!

Tumayo na lang ako dahil hindi ko na nakayanan ang tensyon na bumabalot sa aming dalawa. I needed some air.

“Where are you going, love?” he asked.

Gosh, I missed that endearment.

Napailing ako at inalis ang naisip ko na iyon. Fuck no! We don’t miss it! Go back to your senses, Samara!