"What the fuck did you just say, Roberts?"

"What? I'm concerned." he shrugged then turned around to sit on the sofa.

"I'm not joking around, Roberts."

"Neither do I,"

Napairap na lang ako sa pagtatalo nilang dalawa.

"Shut up, you two. Sumasakit lang lalo ang ulo ko sa inyong dalawa," sabi ko habang sapo-sapo ang ulo ko.

My knees are still weak from the shit of vomiting. Naramdaman ko naman na may humahagod na malaking kamay sa likod ko. At alam kong si Ezekiel iyon, dahil naaamoy ko ang pabango niya.

"Love, why are you letting him touch you? While me? You're fiancé? I can't? Oh, don't be like this to me," his tone was sassy. I rolled my eyes.

"I already told you,"

"But-"

"Shh, don't talk." sabi ko saka pumikit dahil biglang kumirot ang ulo ko. Napasapo ako ng noo habang nakatukod ang kanang kamay ko sa lababo.

I closed my eyes nang biglang kumirot 'yon.

"Ahh... shit,"

"You sure you're okay?" tinig iyon ni Ezekiel.

"Mukha ba akong okay sa paningin mo?" iritado kong saad habang sapo pa rin ang noo.

"I already called Daniella, she's on her way," si Austin iyon.

Napakunot ang noo ko nang marinig iyon.

"Who's Daniella?"

"She's our family doctor, love. The one who checked on you when you had a laceration. You remember?"

Tumango na lang ako. I remember her name, na mention nga ni Austin sa akin nung nagkaroon ako ng laceration.

Pagkatapos ng ilang segundo ay inalalayan na ako ni Ezekiel na maupo sa couch. Agad naman niya akong tinabihan at saka chineck ang leeg ko gamit ang likod ng palad niya.

"Wala ka namang lagnat. How are you feeling?" tanong niya sa akin.

I'm still closing my eyes dahil hanggang ngayon ay hindi parin naiibsan ang sakit ng ulo ko.

"Masakit ang ulo ko."

Napangiwi ako ng kumirot iyon. Naramdaman ko naman na lumundo ang kanang gilid ng couch. Naamoy ko kaagad na si Austin iyon.

Oh God, help me. Ang kulit niya!

"God, Austin. Mas lalong kumikirot ang ulo ko! Ang baho mo nga!"

"Love, I just want to check on you." he softly said.

"No. Go away." I said while my eyes are closed.

"Damn, bro." si Ezekiel iyon, saka narinig ko siyang tumawa.

"Shut up, Roberts. It's not funny."

"Sure as hell, this is entertaining," and I heard Ezekiel laughed again.

Maya-maya lang ay may narinig akong tunog ng takong. Napamulat ako ng mata para tignan kung sino iyon.

I saw a girl wearing a peach blouse and black slacks with a beige belt snaking on her waist. She's wearing a black stilleto and a red lipstick. She's walking like a runway model towards our direction. May stethoscope din siya na nakasabit sa magkabila niyang balikat.

Sa tingin ko ay kasing edad lang siya ni Austin.

She's smiled at me when she saw me. Ngumiti rin ako ng tipid pabalik.

"Hi, baby girl! I'm Daniella Alonso, you can call me Ella. Hindi tayo nagkakilala dahil natutulog ka nung chineck kita noong nakaraan. Si Austin kasi," then she rolled her eyes.

I curtly smiled. "It's fine,"

"So? Would you mind?" tanong niya sa akin. Pertaining if she can check up on me. Tumango lang naman ako sa kaniya.

Pinaalis niya naman si Ezekiel sa tabi ko at doon naupo.

"Are these boys giving you a hard time?"

Napakunot ang noo ko. "Hindi naman. Bakit?"

"You seems like having a hard time. Masakit ba ang ulo mo?"

"Yeah," I said.

"Pero hindi na katulad kanina na masakit talaga. Medyo na lang ngayon," dugtong ko pa.

"Hmm... I see,"

She started checking up on me. Tinanong niya kung ano ang nararamdaman ko at kung anong nangyari sa akin kanina. I gladly answered her questions.

"I have these pregnancy test kit. You can test them," sabi niya ulit.

The crease on my forehead deepen.

"Just to be sure. Ang sabi mo kasi ay nagsusuka ka. Wala ka namang lagnat o ano,"

Napatango na lang ako saka kinuha sa kaniya ang kit. Napatingin naman ako kay Austin nang makuha ko na ang kit.

He's looking at me darkly. His brown eyes are pinning me like he's about to devour me.

Umiwas na lang ako ng tingin at saka tumayo. Agad naman akong inalalayan ni Ezekiel nang makatayo na ako. Hindi na rin nagtangkang lumapit si Austin sa akin.

Mabuti naman.

I headed towards the comfort room. Ni-lock ko ang pinto nang makapasok na ako.

I sighed then looked at myself on the mirror. Namumutla ang balat pati na rin ang labi ko. My brown hair are disheveled. Para akong bruha.

Napangiwi na lang ako at saka nag-take na ng test.

Two lines.

Iyon ang nakalagay ngayon sa tatlong kit na tinest ko. Inulit-ulit ko ang test para makasigurado. Hindi pa rin ako makapaniwala. I slapped myself softly. Iniisip ko na panaginip lang ito. Na magigising din ako. Pero kahit anong sampal ko sa sarili ko ay hindi ako magising.

This isn't a fucking dream.

I don't know what to feel. I'm happy but at the same time, kinakabahan ako. Paano kung hindi tanggap ni Austin ang bata? Paano kung gusto niyang ipalaglag?

"Love? Are you done?" I heard Austin's muffled voice outside.

"Y-yeah. Just give m-me a minute,"

Napahilamos ako ng tubig sa mukha at saka napatingin sa sarili ko salamin. Kinalma ko muna ang sarili ko kahit sa loob-loob ko ay sobrang saya ko.

I'm going to be a mother! And I'm fucking happy!

Lumabas na ako dala ang mga kit sa kamay ko. Paglabas ko ay bumungad agad si Austin sa harapan ko. Itinago ko lang ang kit sa kamay ko at hindi ipinakita sa kaniya. I closed the door at saka nagpunta kay Ella para ibigay ang result.

Hindi ko parin alam kung anong magiging reaksyon ni Austin kung malaman niya. Paano kung hindi niya tanggap?

Tinanggap ni Ella ang mga pregnancy test sa kamay ko. Napatakip agad siya ng bibig ng makita ang mga result.

"Oh my god! Congratulations, Austin! You're going to be a father!"

Napatingin ako kay Austin. Wala siyang reaksyon. Ni hindi man lang siya ngumiti o ano. Mahabang katahimikan ang pumabalot sa amin. Kahit si Ella at Kiel ay naghihintay ng reaksyon niya, pero ni hindi man lang siya natinag sa kinatatayuan niya.

"Kiel, Ella. You may go." iyon lang ang nasabi niya pagkatapos ng katahimikan.

I felt my world shattered hearing those words from him.

So ano? Ganoon na lang? Hindi man lang ba siya matutuwa? Anak niya ang dala ko! Tao ang dala ko! Tapos ganiyan lang ang reaksyon niya? Para niya na rin akong pinatay!

"H-huh? O-okay," iyon na lang nasabi ni Ella saka kinuha ang mga gamit niya.

"If you need help, call me. Alright?" sabi pa niya sa akin bago siya umalis.

Malungkot akong napangiti nang makaalis na silang dalawa.

Napaupo ako sa couch na nasa likod ko at napahilamos ng mukha.

Gusto kong umiyak. Gusto kong magwala. Gusto ko siyang saktan. Kasi, para niya na ring sinabi na ayaw niya sa bata. Ayaw niyang magkaanak. Ayaw niya sa anak niya. Ayaw niya sa amin.

"Samara..." his tone is cold. And I can taste the wrath in his tone.

"Abort it. We don't need that."

And my world officially shattered by his words.

"What?" sabi ko nang naiiyak.

"You heard me. Abort it. We don't need that."

"Tangina, Austin." I said at saka ako tumayo.

"Anong problema? Dahil ba sa ayaw kong tumabi ka sa akin? Sabihin mo. Ano?" tanong ko sa kaniya.

I don't know why is he being like this! Hindi ito ang reaksyon na inaasahan ko! Kasi akala ko, akala ko na kahit iniisip kong hindi niya kami matatanggap, nagbabakasakali pa rin akong mali ako ng iniisip. Na baka gusto niya naman pala. Na baka nag-ooverthink lang ako.

Tapos ganito?

"Don't be so dramatic, Samara. We can still live together without that baby."

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Mabilis akong lumapit sa kaniya at saka sinampal siya sa magkabilang pisngi.

Ang sakit. Ang sakit-sakit.

Nanginginig ang mga kamay kong nakatayo sa harap niya.

"Tangina mo. Sa tingin mo gagawin ko ang sinasabi mo? Patayin mo muna ako, Austin! Mamamatay ako kasama ang anak ko! Kung gusto mong mawala siya. Patayin mo ako." nanggigil na saad ko sa harapan niya.

His head was in tilt position dahil sa lakas ng pagkakasampal ko sa kaniya. Namumula rin ang pisingi niya dahil sa impact ng sampal ko. Pero wala akong pakialam. Deserve niyang masaktan. Kulang pa nga iyan sa mga sugat na binigay niya sa akin.

He sarcastically chuckled at saka humarap sa akin. I immediately met his brown orbs. Halata ang galit sa mata niya. Pero wala akong pakialam.

Nagulat ako ng bigla niya akong sakalin. Hindi ko na napigilan na umiyak nang humigpit ang sakal niya sa akin.

Hindi ko siya pinigilan. Nakahawak lang ako sa kamay niya bilang suporta, pero hindi ko siya pinigilan. Kung gusto niya akong patayin. Patayin niya ako. Tutal, napatay niya na rin naman ako noong sinabi niyang ipalaglag ko ang bata.

Tangina niya. Kung sa tingin niyang susundin ko siya. Nagkakamali siya. Hindi ako martyr. Hindi ako pinalaking maging martyr.

Mamamatay ako kasama ang anak ko.

"Ito ba ang gusto mo? Patayin ako? Sige. Kill me, Austin. Kill. Me." nanghihina kong saad.

Mas lalo niya lang hinigpitan ang sakal sa akin. Napaigik ako dahil doon at napaubo.

"You made a wrong choice, Samara. But okay, I'll give you a chance, if you want to live with that baby. Huwag kayong magpapakita sa akin. Ayaw ko kayong makita. Ni anino. Swear to me that you wouldn't let me see you."

"Fuck you." I said then spit on his face.

He just chuckled darkly before letting me go. Pagkabitaw niya sa akin ay narinig ko ang pagkasa ng baril.

Napatigil ako dahil doon.

"Get the hell out of here." mariing saad niya. Pinaputukan niya ako sa paa. Nagulat ako at napasigaw.

"Run, whore. Run." saad niya at saka nagpaputok ulit. This time, muntik na akong matamaan sa binti.

Umiiyak akong napatakbo habang papalabas ng mansyon. Nang mansyon ko. Habang ang gagong tatay ng anak ko ay pinapaputukan ako sa likod.

Nang malapit na ako makalabas ay natamaan ako ng bala sa binti. Mas lalo akong napaiyak.

"It's okay, baby. We will leave here alive. Mommy's going to protect you," sabi ko sa batang hindi pa nabubuo sa sinapupunan ko. Hinaplos-haplos ko ang tiyan ko saka ika-ikang tumakbo.

Binalewala ko ang sakit na nararamdaman ko. Ang priority ko ngayon ay makatakas sa demonyong iyon. Kahit sobrang sakit. Kahit na para akong sinasaksak at dinudurog. Pinilit ko pa ring lumayo.

Tangina, mahal ko iyon, eh. Mahal ko iyong gagong iyon. Akala ko tanggap niya kami. Akala ko matatanggap niya kami.

Sobra ko siyang minahal! Sobra! Ang sakit tuloy ngayon. Sobra.

Nang masigurado kong nakalayo na ako sa mansyon ay saka ko naman naramdaman na tumulo ang ulan. Kasabay niyon ang matinding pagkulog pati pagkidlat.

Takot akong napagilid sa kalsada. Wala akong masilungan dahil puro puno ang nasa paligid ko. Wala ring dumadaang mga sasakyan kaya hindi ako makahingi ng tulong.

Mas lalong tumindi ang iyak ko nang bumuhos din ng malakas ang ulan. Nakikita ko na ang dugo na umaagos mula sa binti ko. Sumasabay iyon sa agos ng tubig sa kalsada.

Ramdam ko ang tinding sakit ng binti ko, pero mas masakit ang puso ko ngayon.

Bakit ganito ang tadhana sa akin? Wala naman akong ginawang masama. Mabait naman ako. Wala naman akong tinatapakang tao. Umiiwas naman ako sa masasamang tao. Kaya bakit?

Umiiyak akong pumunit sa damit ko para takpan ang tama sa binti ko. Mabuti na lang at nakadress na puti ako ngayon, kaya madali lang akong nakatakbo.

Napahagulgol ako at saka napapikit. I screamed my pain while the rain is pouring heavily.

"Please, stop this pain. Gusto ko pang mabuhay kasama ang anak ko..." humahagulgol kong saad.

Pero sinagot lang ako ng malakas na kulog at kidlat at tila mas lalong nagalit ang mga ulap kaya mas tumindi ang lakas ng ulan.

Parang nagpapahiwatig na kasama ko silang nagagalit sa taong gumawa nito sa akin. Sa sakit ng puso ko ngayon, sa tama ng bala sa binti ko.

"Please, let me live. Let me be with my baby... please?" I said.

And as if the pain eaten my whole being. Napapikit ako roon habang hawak-hawak ang binti pati na rin ang tiyan ko.

"We will live, baby. I will fight for you, hmm?"

And before my world goes black for the nth time. I saw a silhouette walking towards me. Napangiti ako.

Kahit naman pala papaano ay may pakialam ang tadhana sa akin.