Thema: Sorry - Kensington

***

De dagen gaan stroef sinds onze eerste avond hier. Mijn moeder weigert mee te gaan op tripjes en blijft veelal in het hotel en Antonio is druk met het aansturen van zijn team.

Ondanks het laagseizoen blijft er de afgelopen dagen weinig tijd over voor mij en mijn vader om elkaar onder vier ogen te spreken over de brieven en mijn oma.

Quinn en ik hebben in elk geval wel de tijd samen gehad om een beetje de toerist uit te hangen. We hebben Rome opnieuw samen bezocht - dit keer zonder het toeziend oog van leraren - en zijn heel wat musea afgegaan.

Eén ding weet ik zeker: ik ben weer net zo verliefd als twee maanden geleden.

"Wel leuk dat jullie naar Rome geweest zijn," zegt mijn moeder, die een laatste slok neemt van haar glas melk. "Nog bijzondere plekken gezien?"

"Nog twee muntje in de Trevifontein gegooid," zeg ik. "De volgende keer gooi ik er drie."

Quinn komt pas net de ontbijtzaal in en gaapt. De afgelopen dagen merk ik dat hij nog moe is van zijn herstel.

"Je weet wat dat betekent," zegt mijn moeder, waarna ze knipoogt. "Een is terugkeren. Twee is met je geliefde terugkeren en drie is -"

"Een huwelijk?" Onderbreekt Quinn. "Daarom hebben we er ook maar twee gegooid, hè Dant?"

"Trouwen kan nog wel een paar jaar wachten hoor," grap ik. "Maar we gaan zeker nog eens terug naar de fontein. Dat staat vast."

Mijn moeder lacht. Het is fijn om te zien dat ze nog wat emotie in zich heeft deze dagen.

"Maar wat gaan we vandaag doen?" Quinn smeert een cracker met Nutella. "Denk je dat Antonio tijd over heeft?"

Ik gluur naar de hal, waar ik mijn vader zie staan.

"Die is al sinds vanmorgen druk in gesprek aan de telefoon," zeg ik. "Ik versta geen Italiaans, maar de toon klinkt niet al te vriendelijk."

Mijn moeder staat op van tafel en neemt wat vaat aan van mij zodat ze het naar de keuken kan brengen.

''Reken maar niet op tijd,'' zegt ze. ''Ik ken die stem van hem en alle gebaren die hij maakt. Waarschijnlijk moet hij zo weg om iets te regelen.''

Het humeur van mijn moeder is er duidelijk nog niet beter op geworden, ondanks haar glimlach van net.

''Ik hoop het niet,'' mompel ik. ''Ik wilde juist met hem praten vandaag. Er zijn nog wat dingen die ik hem wil vragen en de week is bijna voorbij."

Quinn kijkt Antonio's kant op terwijl hij een hap neemt van zijn cracker. Misschien probeert hij wat van het telefoongesprek op te vangen, maar als Antonio merkt dat we hem zien loopt hij nog verder de hal in.

''Vraag hem wat je wil lieverd, maar verwacht geen denderende antwoorden.'' Mijn moeder pakt mijn bord van tafel af. ''Zoals hij nu is, zal hij altijd blijven. Niet iedereen heeft de wil om te veranderen.''

Ik besluit niet op haar in te gaan, omdat ik niet nog eens de spanning tussen ons op wil laten lopen.

''Heb jij er wat van verstaan?'' vraag ik aan Quinn, die nog steeds bedenkelijk naar de restjes servet in zijn handen kijkt. ''Of ben ik de enige die nog wel het idee heeft dat we vandaag iets leuks gaan doen?''

''Ik denk dat het je oma is,'' zegt hij. ''Ik verstond alleen tig keer het woord 'mamma', maar verder niet veel.''

Ik sta op uit mijn stoel en merk aan mezelf dat ik begin te twijfelen aan deze vakantie. Ik twijfel aan mezelf, Antonio's brieven, zijn vaderschap en mijn moeder's rare bui. Er heerst een vreemd sfeer en ik wil weten waar die vandaan komt.

''Ik vond het al zo raar dat oma er niet was,'' zeg ik. ''Ik zou haar zo graag willen vragen waarom ze de brieven van Antonio achtergehouden heeft. Ik wilde ze niet lezen zonder haar gesproken te hebben."

Mijn moeder vloekt wanneer ze mijn bord op de grond laat vallen.

''Gaat het?'' vraag ik. Ik weet dat er al een paar dagen een spanning tussen ons heerst, maar ik heb haar nog nooit zo gestrest meegemaakt.

Ze zet het bord terug en leunt met beiden armen over de tafel heen.

''Het is gewoon- hoe leg ik dat uit'' zegt ze. Haar knokkels trekken wit weg van de kracht die ze zet in het marmer. ''Je vader moet je iets vertellen, maar hij stelt het uit."

Iets? Wat houdt 'iets' in?

''Dus er is wel wat aan de hand?'' vraag ik. Haar opmerking verbaasd me. ''Normaal vertel je me alles. Je snapt toch best dat dat voor mij ook vreemd is?''

Ze laat de tafel los en pakt mijn hand vast. Als ze me aankijkt laat de gebroken emotie in haar ogen me niet los.

''Ik beloof je, sproet -'' Ze knijpt in mijn vingers. ''Als hij er zo niet over begint, hoor je het van mij."

De serieusheid in haar belofte overvalt me. Als mijn moeder van slag is, is dat geen goed voorteken. Ik wil er nog een vraag over stellen, maar tot mijn verbazing loopt de man in kwestie de woonkamer weer in.

''Dat was een lang gesprek,'' merkt Quinn op. ''Hopelijk niets ergs aan de hand?''

Antonio blijft stilstaan aan het hoofd van de eettafel. Het zonlicht wat zijn gelaat versterkt legt de nadruk op zijn rode bloeddoorlopen ogen.

"Gewoon zaken," zegt hij. "Niets belangrijker dan familie, toch?"

Met open mond kijk ik hem aan en ben ik degene die de hand van mijn moeder fijn knijpt.

''Was dat mijn oma niet dan?" vraag ik. "Waar is ze? Je zegt 'gewoon zaken', maar dat geloof ik niet."

Antonio lijkt wat te willen zeggen, maar wisselt eerst blikken uit met mijn moeder voordat hij antwoordt.

''Ja dat was nonna,'' zegt hij. ''Ik wilde je niet teleurstellen Dante, maar als je wil dat ik eerlijk ben moet je weten dat nonna zegt dat ze voorlopig niet meer terugkomt naar het hotel. Ze gaat naar Milaan."

Teleurstelling vult mijn hart met verdriet. Ik had haar zo graag gesproken over Antonio's brieven.

''Nee!" zeg ik. ''Ligt het aan mij? Aan de situatie met de brieven?''

Antonio haalt nerveus zijn hand door zijn donkere lokken heen. Zweetdruppels glijden langs zijn nek en zijn onderlip trilt.

''Nonna voelt zich te schuldig,'' zegt hij. ''Ik heb haar van de week gevraagd of ze je wilde ontmoeten, maar ze vertelt me net dat ze een keuze gemaakt heeft en dat het haar te veel wordt."

De toon waarop hij spreekt is er een die ik uit duizenden herken. Het is de toon die Quinn ook gebruikt had toen hij me de waarheid verteld had over zijn rol als begeleider op de examenreis. Het is de stem die ik zelf gebruikt had toen ik tegen Abel loog over de dood van mijn vader.

Schuld.

''En nu is het klaar met de leugens, Anton!" Mijn moeder laat mijn hand los. "Vertel hem gewoon wat er echt aan de hand is! Waarom nonna weg is en waarom!"

Weet mijn moeder hoe het zit?

"Omdat ze Dante niet wil zien!" verdedigt Antonio zichzelf. Zijn hals loopt rood aan van boosheid en hij verheft zijn stem. "Dat is de waarheid, Elizabeth!"

Quinn twijfelt voor geen seconde en gaat tussen mij en Antonio in staan op het moment dat hij dichterbij me probeert te komen.

"Diglielo! L'hai promesso!" roept mijn moeder. Ze loopt naar hem toe. "Je zou het hem gisteren vertellen! Waarom moet je nu altijd liegen? Al die jaren heb ik gelijk gehad mijn zoon te beschermen tegen jou! Hem weg te houden van deze voorstelling van een vader!"

Antonio pakt een vaas van tafel en smijt deze stuk op de grond. Het geluid is zo hard dat ik ervan schrik. Mijn hele lichaam staat aan.

"Maar ik ben zijn vader!" schreeuwt Antonio.

Voor even is het stil. Ik kan zo snel niet volgen waar de ruzie over gaat, maar het is blijkbaar de reden dat mijn moeder zo sceptisch is.

"Alles was goed tot jij met hem meekwam naar Italië. Alles liep volgens plan, maar natuurlijk moet je het voor mij weer verpesten. De altijd zo eerlijke Elizabeth!" Antonio spuugt zijn woorden uit. "We zijn uit elkaar en daar zijn zo te zien genoeg redenen voor! Ik heb geprobeerd je met open armen te ontvangen, maar je bent zo koppig!"

Quinn pakt me vast bij mijn pols en fluistert in mijn oor. "Zeg maar even niets."

Mijn moeder lijkt niets te voelen bij de woorden die Antonio uitgedeeld heeft en kijkt hem recht in zijn ogen aan wanneer ze hem zegt waar het op staat.

"Questo è esattamente il motivo per cui ti ho lasciato," zegt ze. "Ja. Er zijn redenen van ons scheiden en die leugens van jou zijn daar geen uitzondering van."

Quinn, die het Italiaans begrepen heeft, laat een zucht van spanning lopen. Antonio, echter, lijkt zich nu pas te beseffen dat hij door de mand valt.

"Je bent een lafaard," zegt ze. "Dat je je eigen zoon niet durft te vertellen wat voor vader je bent."

Ze neemt meer afstand en komt bij mij en Quinn staan. Ze pakt mijn andere arm vast en knijpt wanneer ze spreekt.

"Zeg het hem nu Anton, of we vertrekken."

Het ultimatum brengt mijn zwijgen tot een halt.

"Vertrekken? Maar ik wil niet weg! Mam?" Paniek slaat toe wanneer ik mogelijke scenario's bedenk van wat mijn vader zou kunnen bekennen. "Wat is er zo erg? Zeg het alsjeblieft!"

Antonio haalt zijn vingers langs zijn slapen. Hij kijkt me niet aan wanneer hij spreekt.

"Nonna is in Milaan," zegt hij. "Ze weet alleen niet dat je hier bent."

Wat?

"Waarom niet? Jij bent degene die zei dat nonna je brieven van me weghield al die jaren!" zeg ik. "Waarom weet ze van niets?"

Mijn moeders hand verstijft op mijn schouder wanneer Antonio bekent.

"Omdat zij de brieven niet weghield." Antonio krijgt de woorden met moeite uit zijn mond. "Dat deed mijn vrouw."

Mijn mond valt open van de bekentenis.

"Je wat? Vrouw? Welke vrouw? Je- je bent hier alleen toch?" stamel ik. "Pap?"

"Nee, Dante. Ik heb een vrouw in Milaan. Nonna belde omdat ze daar is omdat ze op de kinderen past terwijl mijn vrouw door Italië reist. Ze zijn ziek."

De informatie valt in als een bom. Ik kan het amper verwerken. Antonio heeft een gezin? Mijn vader heeft een familie? Kinderen? Heb ik halfzusjes? Halfbroers?

"Hoe kan je zoiets verzwijgen?" Mijn handen trillen van de adrenaline. "Hoe- waarom?"

De verwarring drukt opgekropte emoties van deze week naar boven.

"Begrijp dan dat dit na je moeder gespeeld heeft. Ik miste jullie. Ik wilde een eigen gezin en -"

"Een eigen gezin?" vraag ik. "Je had een gezin! Ik en mijn moeder, maar wij waren niet goed genoeg voor je, zeker?"

"Dante, luister, je snapt niet dat ik -"

"Hoe kan je er bewust voor kiezen geen vader te zijn van je gezin in Nederland en dan hier in Italië wel?" Op dit punt begin ik te schreeuwen. "Het voelt alsof je ons opgegeven hebt nog voordat je moeite deed om bij ons terug te komen!"

De situatie wordt nog ongemakkelijker wanneer Antonio opnieuw gebeld wordt. De ringtone van zijn telefoon maakt me helemaal gek. Hij haalt hem uit zijn broekzak om te kijken wie hem belt.

"Elke dag hoor ik die stomme telefoon!" Ik loop naar Antonio toe en trek het apparaat uit zijn handen. "De hele week had je de tijd om met me te praten. Om alles uit te leggen! In plaats daarvan lieg je en bedrieg je!"

De ringtone slaat af, waardoor een screensaver naar voren komt. Uit schrik laat ik de telefoon uit mijn handen vallen.

"Nee! Is dat Marthia?" Ik spreek de twijfel uit alsof ik er niet zeker van ben, maar vanbinnen weet ik beter. "Is Marthia Alfonsi je vrouw?"

De screensaver laat Marthia zien met twee andere gezichten in de afbeelding. Een jongen en een meisje, een stuk jonger dan ik, lachen naar de camera, beiden donker haar en groene ogen. Mijn ogen. Zijn ogen.

"Ik wist dat je me zocht vanaf het moment dat je Marthia sprak in het Colosseum," geeft Antonio toe. "Daarom was ik in het hotel. Toen namen je docenten contact met me op, maar ook toen bleef ik op je wachten. Ik wist dat de kans bestond dat je me zou vinden, dus was ik er, voorbereid, omdat ik je wilde zien Dante. Geloof me, alsjeblieft."

Daarom zei Marthia niks over mijn vader. Daarom stuurde ze ons geen informatie. Ze wilde niet dat ik hem zou vinden. Zij hield de brieven van me weg.

Alle puzzelstukjes beginnen in elkaar te vallen. Het onderbuik gevoel wat ik had vanaf het moment dat ik hem zag was waar.

"Dat je loog is één ding," zeg ik. "Maar wat nog het meeste pijn doet is dat je er voor een ander gezin blijkbaar wel kan zijn."

Ik trek Quinn aan zijn hand mee de eetzaal uit, niet wetende wat ik met al deze informatie moet doen. Ik wil ruimte. Ruimte om na te denken.

Antonio probeert me tegen te houden.

"Dante, wacht nou!"

"Laat hem gaan, Anton," hoor ik mijn moeder zeggen. "Laat ons alsjeblieft gaan, voordat je het erger maakt."

***

De zee werkt kalmerend. Van de beweging van de golven tot de zoute lucht en de koele bries in mijn gezicht. Ik kan denken.

"Dat er wat mis was voelden we al toen we hier voor het eerst waren," zegt Quinn. Hij werpt wat steentjes over de golven heen. "Maar dat hij een vrouw en kinderen heeft? Zelfs ik had dat niet kunnen weten, Dante."

Ik bijt op mijn lip, gefrustreerd dat ik mijn vader al die tijd geloofd heb.

"Ik had beter moeten weten." Boosheid neemt de overhand wanneer ik mijn voeten hard het zand in duw. "Al die jaren dacht ik dat ik hem nodig had, weet je dat? Dat ik hem moest vinden zodat ik wist waar ik vandaan kwam. Of ik net zo zou zijn als hij. Mijn vader. Om mijn eigen identiteit te ontdekken."

Ik laat me achterover vallen en geniet van de koelte van het zand.

"Het is jouw schuld niet," zegt Quinn. Hij laat zich naast me neervallen, zijn gezicht boven het mijne. "Dat je dacht dat je dat nodig had. Is het niet beter dat je er nu achter bent dat je hem juist niet nodig hebt?"

Quinn's halve lach maakt me rustiger. Zijn ogen beginnen eindelijk weer wat van hun gouden glans terug te krijgen.

"Ik weet niet of ik het kan accepteren," zeg ik. "Hij is mijn vader. Waarom kan hij zich daar niet naar gedragen? Misschien ben ik gewoon niet goed genoeg."

Quinn trekt zijn wenkbrauwen op. "Dat is onzin! Is dat echt wat je denkt?"

Ik knik en moet mijn tranen inhouden.

"Wat zou anders de reden zijn dat hij zelfs nu geen moeite doet?" vraag ik.

"Omdat hij het niet kan Dant!" zegt Quinn. "Dat hij die verantwoordelijkheid niet kan dragen betekent niet dat er iets mis is met jou, snap je dat?"

Ik sluit mijn ogen en zucht.

"Zoals je het zegt doet het alleen maar meer pijn," zeg ik. "Omdat hij het nooit gaat kunnen. Die verantwoording nemen."

Quinn komt naast me liggen en kijkt opzij. "Kijk me eens aan, Arancia."

Ik doe wat hij zegt, waarna hij mijn tranen wegveegt.

"Dat hij dat nu niet kan hoeft niet te betekenen dat hij het nooit zal kunnen." Quinn lacht. "Ik bedoel, mijn vader is geen fan van mijn geaardheid, maar wil je weten wat hij afgelopen maand deed?"

Dat trekt mijn aandacht.

"Smeets?" vraag ik. "Eh- je vader?"

"Meneer Smeets ja," grapt Quinn. De emotie in zijn ogen zegt me dat hij serieus is. "Hij belde me, toen ik net uit het ziekenhuis kwam."

Quinn stopt met praten. Het lijkt net alsof hij een brok in zijn keel weg slikt.

"Sorry," zegt hij. "Het is gewoon- hij zei dat hij spijt had. Dat hij er nooit voor mij geweest is zoals mijn moeder er wel altijd was. Hij zei dat het zijn schuld was dat ik hem nooit wat durfde te vertellen. Dat het nooit zijn bedoeling was om me weg te duwen toen hij wist dat ik homo was."

Zijn woorden doen me goed. Ik wist dat Quinn een slechte relatie had met zijn vader.

"Dat hij schrok toen hij van mijn moeder hoorde dat ik in het ziekenhuis lag en dat hij zoveel spijt had dat hij me niet meteen mee terug naar Nederland genomen had," zegt hij.

"Hij kon me jaren geleden niet accepteren Dante." Quinn straalt wanneer hij het zegt. "Maar nu toch wel. Het is een begin. Daarom geloof ik erin dat iedereen kan veranderen over tijd."

Ik kijk hem aan. Blij dat hij eindelijk wat meer rust gevonden heeft. "Wat nu?"

Quinn haalt zijn schouders op.

"Voor nu weten we niet wat er komt." Quinn geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Maar je weet wel wat je hebt."

Ons moment duurt korter dan ik gewild zou hebben wanneer de zee onze voeten en benen nat spoelt.

"Ah nee!" zeg ik.

Quinn lacht wanneer we opstaan en onze schoenen snel van het water weg trekken.

"Je weet zeker niet wat er komt," zegt Quinn. "Dat bewijst de natuur maar weer."

Ik lach met hem mee. Voor even genieten we van wat we hebben.

***

"Ik wil naar huis," besluit ik.

Mijn moeder staat me in de hal van het hotel al op te wachten wanneer ik en Quinn terugkomen van onze strandwandeling.

"Oke," zegt ze. Ze geeft me een knuffel. "Weet je het zeker?"

"Ja," zeg ik. "Ik heb er over nagedacht, maar het is beter om te gaan."

Ze laat me los en kijkt me aan.

"Sorry dat ik je niet zelf vertelde wat er speelde," zegt ze. Tranen glanzen in haar ogen. "Ik kwam er de eerste dag achter, toen ik hem alleen sprak. Ik wist niet dat hij een ander gezin had. Ik wilde-"

"Het is goed mam." Ik pak haar hand vast. "Ben je oké?"

Ik zal niet de enige zijn die van slag is door het nieuws van mijn vader.

"Ja," zegt ze. "Ik kan hem niet vergeven, maar ik kan zijn andere gezin niet de schuld geven van onze problemen."

Ze heeft gelijk, al weet ze niet goed hoe ze het moet verwoorden.

"Ik kijk even of ik onze vlucht om kan boeken." Ze kijkt kort over haar schouder heen, waar mijn vader van ons weggedraaid op een bank zit te wachten in de lobby. "Neem je afscheid?"

Ik knik. "Ik wil hem nog wat zeggen."

Ik knijp in haar hand van de spanning die ik voel in mijn lichaam. Ik weet niet wanneer ik hem weer zie.

"Goed." Mijn moeder laat me los. "Ik houd van je lieverd. Vergeet dat niet. Als je me nodig hebt ben ik op mijn kamer."

We nemen afscheid met een knuffel, waarna ik er alleen voor sta. Ik moet het hem vertellen.

"Succes Arancia," fluistert Quinn. "Neem je tijd. Ik ben er voor je als je me nodig hebt."

Hij geeft me een kus op mijn wang en verdwijnt de lift in met mijn moeder.

De stilte in de lobby maakt de sfeer nog treuriger.

"Pap?" Ik loop naar hem toe zodat hij me kan zien. "Ik moet je wat zeggen."

Antonio zit voorover gebogen met zijn hoofd in zijn handen. Hij lijkt van streek.

"Je gaat weg, zeker?" vraagt hij. Erna blijft het stil.

"Niet alleen dat," zeg ik. Ik ga naast hem zitten op de bank. "Er zijn meer dingen."

Antonio laat zijn gezicht uit zijn handen glijden en kijkt me aan. Zijn ogen zijn nog steeds rood, maar zijn boosheid lijkt verdwenen. In plaats daarvan zijn zijn wangen nat van het huilen.

"Ik weet dat je om me geeft," begin ik. "En je had nooit mogen liegen, dat weet je zelf ook, maar ik heb meer moeite met het andere gezin."

Ik kijk hem aan. Zijn groene ogen staan gelijk met de mijne.

"Dat het je niet lukt om er voor mij te zijn, ook toen ik terug was in Nederland," zeg ik. "Maar dat je er wel kan zijn voor een ander gezin. Dat is wat me zo pijn doet."

Antonio knikt en blikt van me weg.

"Ik schaam me dat ik het opgezet heb als een poppenkast," geeft hij toe. "Ik weet niet wat het zo lastig maakt. De afstand? Tegenwoordig kan je die overbruggen met technologie, dat weet ik. Ik heb er echt vaak over nagedacht, maar soms kom ik er ook niet uit. Soms denk ik dat ik het deed omdat ik aan mezelf twijfelde."

Hij kijkt me weer aan wanneer hij spreekt.

"Ik deed me voor als perfecte vader omdat ik wist dat ik er niet voor je geweest was," zegt hij. "Ik wilde je geven wat je verdiende. Een ideaalbeeld van de perfecte vader, maar Dante, dat ben ik niet. Dat weet je nu zelf ook wel. Ik zat fout, dat weet ik, maar het zo ontzettend moeilijk om te zien dat het me niet lukt om een vader voor je te zijn. Het spijt me."

Ik leg mijn hand op zijn arm.

"Je bent mijn vader," zeg ik. "En ik waardeer het dat je sorry zegt. Voor nu lukt het je alleen niet en dat neem ik je kwalijk omdat je niet eerlijk tegen me was. Als je gezegd had dat je het niet kon, had ik geweten wat ik me altijd afvroeg. Dan wist ik waar ik aan toe was, maar voor nu is het beter dat ik ga."

Antonio knikt.

"Het spijt me gewoon zo," zegt hij. "Ik wil gewoon niet dat het hier stopt- tussen ons."

Ik laat hem los wanneer hij opnieuw wat tranen van zijn wangen weg veegt.

"Voor nu weet je niet wat er komt," zeg ik. "Maar je weet wel wat je hebt."

Ik herhaal Quinn's woorden en besef me in dat moment dat ik mijn vader niet nodig heb in mijn leven. Ik heb het jaren zonder hem gedaan en als het hem lukt om er wel te zijn, is dat alleen maar fijn. Pas dan kan hij in mijn leven komen.

"Dankje Dante," zegt Antonio. "Dat je probeerde om me te vinden. Dat je me gevonden hebt."

Hij staat op van de bank en biedt me zijn hand aan om me omhoog te helpen.

"Ik had het niet anders gedaan," zeg ik, waarna ik zijn hand afsla. "Maar ik moet nu voor mezelf kiezen en voor mijn moeder."

Ondanks dat ik zijn hand niet aanneem geef ik hem een knuffel. Ik sluit mijn armen om hem heen in een laatste omhelzing.

"Misschien ooit," zeg ik, terwijl ik hem troost. "Kan je er voor ons zijn."

***

Dat was het laatste officiële hoofdstuk. Jeetje wat een rit. Nu nog een epiloog over Quinn en Dante in Nederlands. Zijn jullie benieuwd?

Vraag; had Dante moeten blijven of was weggaan het beste?

Vraag: waarom lukt het Antonio niet een goede vader te zijn, denk je?

Xx Claire